Τίτλος: Cargo
Ελληνικός τίτλος: 2009
Έτος παραγωγής: 2009
Σκηνοθεσία: Ivan Engler, Ralph Etter
Σενάριο: Arnold Bucher, Ivan Engler, Patrik Steinmann, Thilo Röscheisen, Johnny Hartmann
Ηθοποιοί: Anna Katharina Schwabroh, Martin Rapold, Regula Grauwille…
Πρωτότυπη μουσική: Fredrik Strömberg
Διάρκεια: 112΄
imdb
Υπόθεση
Το έτος 2270 η Γη δεν είναι πια κατοικήσιμη. Κάποιοι τυχεροί ζουν στον μακρινό παραδεισένιο πλανήτη Ρέα, ενώ οι περισσότεροι βρίσκονται σε διαστημικούς σταθμούς. Η Λάουρα πηγαίνει να ταξιδέψει για μερικά χρόνια στο φορτηγό διαστημόπλοιο Κασσάνδρα, σε μια προσπάθεια να βγάλει αρκετά χρήματα ώστε μια μέρα να μπορέσει να πάει στην Ρέα και να σμίξει με την αδερφή της. Μόνο που κατά την βάρδια της με τους λίγους συντρόφους της, θα κάνει μια αναπάντεχη ανακάλυψη.
Άποψη
Ελβετικό γερμανόγλωσσο θρίλερ μυστηρίου, επιστημονικής φαντασίας, που διαδραματίζεται κυρίως μέσα στους κλειστούς χώρους ενός διαστημόπλοιου, με λίγα πρόσωπα και βαριά χρήση CGI.
Το κλειστοφοβικό εσωτερικό ενός διαστημόπλοιου έχει υπάρξει το σκηνικό σε διάφορες ταινίες ΕΦ, όπως στο Alien. Μόνο που εδώ δεν υπάρχουν τέρατα κι εξωγήινοι αλλά μια χούφτα άνθρωποι που προσπαθούν να βγάλουν εις πέρας μια δύσκολη βάρδια.
Οι χώροι εναλλάσσονται και πέρα από τους στενούς διαδρόμους, κάποιες φορές επισκεπτόμαστε, μαζί με τους ήρωες, το αχανές "αμπάρι" με τα τεράστια κιβώτια του φορτίου.
Οι μηχανισμοί της ταινίας απλοί και μάλλον αποτελεσματικοί: κλειστοί χώροι με αδιάκοπη υποβλητική μουσική που προκαλεί ένταση κι οι ήρωες σε μια διαρκή προσπάθεια να κατανοήσουν πράγματα που δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν. Όσον αφορά την τεχνολογική φαντασμαγορία, σε μερικά μικρά σημεία είναι προφανές πως πρόκειται για εικόνες φτιαγμένες στον υπολογιστή, όμως σε γενικές γραμμές το αποτέλεσμα είναι καλό. Η μουσική δεν είναι αξιοσημείωτη καθώς σε όλη την διάρκεια της ταινίας υπάρχει απλά για να δημιουργεί ένταση, δίχως ρυθμό ή μελωδία, συνδυασμένη με τον ακαθόριστο βουητό του χώρου, και μόνο δυο τραγούδια ακούγονται στο τέλος, απλή συνοδεία στα γράμματα.
Τα φουτουριστικά αντικείμενα, όπως τα γυαλιά, οι λάμπες, οι κόκκινες στολές, πειστικά και ταιριαστά στο παρακμιακό τοπίο. Επίσης, το χιόνι μέσα στον κλειστό χώρο καταφέρνει να μοιάζει φυσιολογικό.
Σκεφτόμουν πως ίσως εδώ ισχύει περισσότερο αυτό που έχει γενική ισχύ κι αν ξεκινήσεις να την δεις με κάποια προσδοκία, μάλλον θα σε απογοητεύσει, κι αν πάλι την δεις περιμένοντας να απογοητευτείς, μπορεί μέχρι και να σου αρέσει. Σε οποιαδήποτε περίπτωση είναι μια ταινία αυστηρά για οπαδούς της ΕΦ.
Κάποτε τέτοιου είδους παραγωγές βλέπαμε μόνο από τον αμερικανικό κινηματογράφο, οπότε ένα μπράβο στους Ελβετούς για την συγκεκριμένη επίδοση.
Τρέιλερ