Νίκος Νικολαίδης

[Χόλντεν]

"Γλυκιά συμμορία", "Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη", "Πρωινή περίπολος", " Ο χαμένος τα παίρνει όλα"

Ίσως οι παραπάνω τίτλοι σε πολλούς να μην λένε τίποτα, κάποιοι ίσως να τους έχουν απλά ακουστά και κάποιοι που έχουν δει τις ταινίες να τις θεωρούν b- movies, χαμηλόύ budget. Για ένα όμως μεγάλο μέρος του κοινού οι ταινίες του σκηνοθέτη Νίκου Νικολαΐδη αποτέλεσαν αριστουργήματα και ένδειξη πως οι Ελληνικός κινηματογράφος μπορεί να δώσει ταινίες εφάμιλλες του Ευρωπαϊκού και σαφώς ανώτερες του Αμερικάνικου κινηματογράφου. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος σκηνοθέτης - σεναριογράφος που να δίχασε τόσο κοινό και κριτικούς.

Ο Νίκος Νικολαίδης γεννήθηκε το 1939 στην Αθήνα όπου και έζησε ενώ έφυγε το 2007. Οι ταινίες του περιστρέφονται γύρω από ανθρώπους και καταστάσεις που έχουν φτάσει ή και εξαντλήσει τα όρια τους, τον έρωτα, το sex, τις συμμορίες, τις αναμνήσεις, την κοινωνική πάλη, όλα σε υπερθετικό και ακραίο βαθμό.

Ο Νικολαίδης εκτός από τα ευφυέστατα για την εποχή τους σενάρια και τους εξαιρετικούς ηθοποιούς που πάντα επέλεγε, κινηματογραφούσε με έναν ιδιαίτερο άρτιο κατά την γνώμη μου τρόπο, πολύ δικό του και πολύ προσωπικό που άφηνε την προσωπική του σφραγίδα σε κάθε ταινία και την ξεχώριζε από ταινίες άλλων και ταυτόχρονα της έδινε την σφραγίδα της κινηματογραφικής (και όχι τηλεοπτικής όπως συμβαίνει πλέον) ταινίας.

Έχει γράψει επίσης και βιβλία με σημαντικότερο το "Οργισμένος Βαλκάνιος".

Προς τιμή του η ιστοσελίδα του λειτουργεί ακόμη κανονικά.

Οι πιο πολλές ταινίες του είναι διαθέσιμες δωρεάν στο youtube.

[Φαροφύλακας]

Νομίζω πως έχω δει μόνο δύο ταινίες του Νικολαΐδη,την "Γλυκιά Συμμορία" και το "Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα", οι οποίες είναι πράγματι καλές αν και απέχουν πολύ από την έννοια του αριστουργήματος, στην δική μου αντίληψη.

Από το λίγο που μπορώ να κρίνω, πάντως, αυτός εδώ ο ισχυρισμός:

Για ένα όμως μεγάλο μέρος του κοινού οι ταινίες του σκηνοθέτη Νίκου Νικολαΐδη αποτέλεσαν αριστουργήματα και ένδειξη πως οι Ελληνικός κινηματογράφος μπορεί να δώσει ταινίες εφάμιλλες του Ευρωπαϊκού και σαφώς ανώτερες του Αμερικάνικου κινηματογράφου.

...νομίζω πως είναι εκτός πραγματικότητας. Η αμερικανοί έχουν φτάσει την οθόνη σε δυσθεώρητα ύψη ενώ εμείς, στην καλύτερη περίπτωση φτιάχνουμε απλά καλές ταινιούλες (προσωπική άποψη πάντα). Και στα πλαίσια του ευρωπαϊκού κινηματογράφου να το δούμε, νομίζω πως είμαστε κάτω απ' την μέση.

Όπως και να 'χει, ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης μπορεί να στήσει μια καλή ταινία, με φυσικούς διαλόγους και φυσικές ερμηνείες, και στην χώρα μας, αυτό αρκεί για να ανήκεις στην κορυφή.

[Χόλντεν]

Η αμερικανοί έχουν φτάσει την οθόνη σε δυσθεώρητα ύψη

Οι περισσότερες αμερικάνικες ταινίες είναι απλές μπούρδες, άσχετα αν μας αρέσουν και περνάμε καλά. Είναι εύκολες και απλές συνταγές. Ξαναλέω για να μην παρεξηγηθώ: Είμαι οπαδός του Αμερικάνικου κινηματογράφου και δεν τον αλλάζω με τίποτα, γιατί με ξεκουράζει και με ψυχαγωγεί. Όταν όμως μιλάμε για ταινίες που σε ταρακουνάνε, νομίζω έχουν ελάχιστες και κατά την γνώμη μου ο Νικολαΐδης που ανήκει σε αυτή την κατηγορία είναι ισάξιος ίσως ανώτερος με πολλές από αυτές. Μην μπερδεύουμε το τεχνικό μέρος που έχει να κάνει με το budget (εφφε, εξωτερικά γυρίσματα, αριθμός ηθοποιών, τεχνικών κ.λπ.) και δίνει εξαιρετικό οπτικό αποτέλεσμα με την ουσία μιας ταινίας που μιλάει στην ψυχή.

[Φαροφύλακας]

Φαίνεται πως όταν μιλάς για αμερικανικό σινεμά, Χόλντεν, στο μυαλό σου έρχονται ταινίες με εκρήξεις κτλ. κι ίσως όχι άδικα.

Όπως και να έχει, προσωπικά υπάρχουν μερικές αμερικανικές και ευρωπαϊκές ταινίες που με έχουν “ταρακουνήσει” (όπως το "Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο") και μάλλον καμία ελληνική.

Πιστεύω πως δεν υπάρχει ελληνική ταινία που να μπορεί να φτάσει ταινίες όπως την Φωλιά του Κούκου, τον Ταξιτζή, το Κράμερ εναντίον Κράμερ, μια παραγωγή από δράματα που φτάνουν μέχρι σήμερα με το American Beauty, το Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο, τον Μαύρο Κύκνο κτλ. Και βέβαια, πέρα από το Κοινωνικό δράμα, αν πουμε να πιάσουμε θρίλερ, Επιστημονική Φαντασία, Κατασκοπευτικά κτλ. εκεί απλά δεν υπάρχουμε ενώ οι άλλοι είναι υπερτεράστιοι.

Προσωπικά, βρίσκω το ελληνικό σινεμά πολύ αδύναμο. Έχει τις καλές του στιγμές (η δεκαετία του '80 είναι γεματη καλές ταινίες όπως Οι Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας, Η Ρεβάνς, Ο Αρχάγγελος του Πάθους κτλ.) αλλά καί έπειτα (Τέλος Εποχής ή και σήμερα ο Κυνόδοντας κτλ.) αλλά στην δική μου αντίληψη, ακόμα κι αυτές οι καλές ταινίες δεν μπορούν να ρεφάρουν απέναντι στην αμερικανική υπερδύναμη. Χώρια που μιλάμε μόνο για ένα είδος: κοινωνικό δράμα..

Πίστευα πως ήταν αυτονόητο αυτό. Ενδιαφέρον να βλέπω πως δεν είναι.

[Ίζι]

Θεωρώ τον αμερικανικό κινηματογράφο τον καλύτερο στον κόσμο (και σίγουρα, πέρα από κάθε σύγκριση, τις αμερικάνικες τηλεοπτικές σειρές).

[Χόλντεν]

Δεν διαφωνώ σε τίποτα από ότι είπες.

Απλά υπάρχουν κάποιες ταινίες που στην δική μου ψυχή μίλησαν πολύ δυνατά και σε πολλούς άλλους από ότι ξέρω. Οπότε όταν αυτό συμβει κατατάσσω το ερέθισμα στα αριστουργήματα αυτομάτως. Κατά τα άλλα μαζί σου, το ποίος είναι ο Ελληνικός κινηματογράφος αλίμονο, το ξέρουμε όλοι.

[Πολύνιους]

Καλά γενικά πολύ κράξιμο τρώει ο ελληνικός κινηματογράφος και κατά τη γνώμη μου άδικα. Η σύγκριση δε με ταινίες με τεράστιο μπάτζετ όπως το Ρέκβιεμ θεωρώ ότι είναι άστοχες και δεν έχουν κανένα νόημα και όχι επειδή είναι δεδομένο ότι μια ταινία με μεγάλο μπάτζετ θα είναι καλύτερη, απλώς επειδή μιλάμε για διαφορετικό στυλ και δε γίνεται να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα. Αν συγκρίνουμε όμως με τον ανεξάρτητο είτε ευρωπαϊκό είτε αμερικάνικο, δε νομιζω να υστερεί κάπου ο ελληνικός και συμφωνώ κι εγώ ότι έχει βγάλει αριστουργήματα.

Από το Νίκο Νικολαϊδη συγκεκριμένα έχω δει το Singapore Sling - Ο άνθρωπος που αγάπησε ένα πτώμα, μου άρεσε πολύ και αν αντέξεις τη διαστροφή και το νουάρ, σε μεταφέρει σε εντελώς "αλλού" καταστάσεις.

Και να πούμε κιόλας στο σημείο αυτό, ότι μια μπάντα από την Ισλανδία πήρε τ' όνομά της από αυτήν την ταινία του Νικολαϊδη, γιατί τον καιρό που έψαχναν όνομα ο φροντμαν είχε κολλήσει να δει το Singapore Sling και δεν το έβρισκε με τίποτα.

[Κόρτο Μαλτέζε]

από Νικολαϊδη έχω δει τα Κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, Η γλυκιά συμμορία και ο Χαμένος τα παίρνει όλα (που σαν παρέα αναφερόμαστε πλέον σε αυτή την ταινία σαν Ο καμένος τα παίρνει όλα. Πρέπει να έχω δει και άλλη μια αλλά δε μπορώ να θυμηθώ ποια είναι. Ιδιαίτερες ταινίες δε λέω και ενδεχομένως αριστουργήματα στο είδος τους, αλλά εμένα δε μου άρεσαν. δεν μπορώ να προσδιορίσω το γιατί αλλά δε μου άρεσαν καθόλου.

[Ονειρευτής]

Απλά υπάρχουν κάποιες ταινίες που στην δική μου ψυχή μίλησαν πολύ δυνατά και σε πολλούς άλλους από ότι ξέρω.

Ανάμεσα στους "πολλούς άλλους" συγκαταλέγομαι και εγώ φίλε Χόλντεν, οπότε έμαθες ακόμα έναν.
Η ταινιοθήκη μου περιλαμβάνει όλες τις ταινίες του, και η βιβλιοθήκη μου όλα τα βιβλία του. Βλέπω τουλάχιστον μια ταινία του κάθε μήνα "και συνέρχομαι".
Στην συνείδηση μου θεωρείται ο καλύτερος σκηνοθέτης από πολλούς καταξιωμένους ευρωπαίους ή αμερικάνους ever.
Οι ταινίες του έχουν διαμορφώσει τη ζωή μου. Από το '80 και μετά όλες έχουν "βιωθεί" μέσα στις σκοτεινές αίθουσες προβολής.
Συγχαρητήρια για το νήμα και για τις απόψεις σου. Επομένως φίλε Χόλντεν...."Πίνω στα κουρέλια όπου και νάναι"... Στην υγειά σου!

[Φαροφύλακας]

Ψήνομαι να την δω αυτήν με τα κουρέλια.