Τίτλος: Once Upon A Time In Hollywood
Ελληνικός τίτλος: Κάποτε Στο Χόλιγουντ
Έτος παραγωγής: 2019
Σκηνοθεσία: Quentin Tarantino
Σενάριο: Quentin Tarantino
Ηθοποιοί: Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Margot Robbie, Margaret Qualley
Διάρκεια: 161'
Imdb
Υπόθεση:
Η νέα ταινία του Quentin Tarantino επισκέπτεται το Λος Άντζελες του 1969, όπου όλα αλλάζουν, καθώς ο τηλεοπτικός αστέρας Rick Dalton και ο για πολλά χρόνια κασκαντέρ του Cliff Booth κινούνται στη νέα βιομηχανία του θεάματος, την οποία με δυσκολία αναγνωρίζουν πια. Μέσα από τα μάτια τους βυθιζόμαστε στο Χόλιγουντ της δεκαετίας του 60’, γεμάτο εκτυφλωτικά φώτα, ροκ μουσικές, αφελή επαναστατικότητα και χίπικη αθωότητα. Γνωρίζουμε την Σάρον Τέιτ, τον Πολάνσκι, τον Μπρους Λι, αλλά και την οικογένεια Μάνσον.
Άποψη:
Επιτέλους είδα κι εγώ την πολυαναμενόμενη και πολυσυζητημένη ταινία του Ταραντίνο. Ομολογώ πως δεν περίμενα αυτό που τελικά ο Ταραντίνο μας έδωσε. Δεν ήταν τόσο μέτρια όσο περίμενα. Δεν έχει καμία σχέση με ό,τι έχει κάνει ο Tαραντίνο στις προηγούμενες του ταινίες, όχι σαν θεματολογία και περιεχόμενο μόνο, αλλά και γενικότερα σαν στυλ. Με εξαίρεση κάποια σημεία, μιλάμε για την με διαφορά πιο light, την πιο fun ταινία του και ίσως την πιο προσωπική του, μιας και είναι σαν να τον βλέπεις να παίζει με το παιχνίδι του και να αποτίει έναν φόρο τιμής στα 60s του Hollywood.
Είναι δεδομένο ότι και πάλι θα βρείτε πολλές σινεφιλικές αναφορές, πολλά easter eggs, διάφορα ''φετίχ'' του σκηνοθέτη όπως π.χ. τα πόδια των γυναικών (μιλάμε για πολλά πόδια) και πάει λέγοντας, ωστόσο εδώ ξεκάθαρα θέλει να κάνει ένα tribute στα 60s, τις συνθήκες που υπήρχαν τότε, τα ήθη της εποχής, τις χαμένες ευκαιρίες και πολλά ακόμα. Μπορεί πολλοί να νομίζουν ότι η ταινία έχει να κάνει με τις υποθέσεις του Charles Manson και της συμμορίας του, ωστόσο τοποθετείται απλά σε εκείνη την εποχή και δείχνει γενικότερα την κατάσταση και τον αντίκτυπο μέσα από άλλα γεγονότα.
Το καστ αποτελείται ως επί το πλείστον από ηθοποιούς που έχουν ξαναπαίξει σε ταινίες του Ταραντίνο, - όπως οι πρωταγωνιστές μας, αλλά και οι Μάικλ Μάντσεν, Κέρτ Ράσελ, Πέρλα Χάρλει Τζαρντίν που κάνουν από ένα cameo - αλλά και πολλούς που πρώτη φορά συνεργάζονταν μαζί του, όπως ο Αλ Πατσίνο και η Ντακότα Φάνινγκ που κάνουν ένα guest στην ταινία. Ερμηνευτικά, εκείνη που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Μάργκοτ Ρόμπι ως Σάρον Τέιτ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τη λάτρεψα μπορώ να πω.. αλλά και το πρωταγωνιστικό δίδυμο Ντι Κάπριο και Πιτ ήταν απλά τέλειοι. Έχω την αίσθηση ότι η ταινία δεν είναι από τις κορυφαίες του Ταραντίνο σε καμία περίπτωση, αλλά δεν ήταν καθόλου κακή.. αντίθετα, ήταν αρκετά απολαυστική με καταπληκτική σκηνοθεσία, μουσική και ερμηνείες. Ειδικά, το τελευταίο εικοσάλεπτο της ταινίας απλά χάρμα οφθαλμών.. δεν θα πω τίποτε άλλο. Γενικά, πολύ καλή. Σας προτείνω να πάτε να τη δείτε. 8/10
