Ποια σειρά βλέπεις τώρα;

[Ασάρα]

To Scream Queens ήταν το μικρό, σαρκαστικό αδερφάκι του AHS.
Ήταν πιο κοντά σε παρωδία και η πλοκή εκτυλλίσσεται σε κολλέγιο, όπου ένας δολοφόνος καραδοκεί και κυνηγάει τους φοιτητές. Παίζει και η Τζέιμυ Λη Κέρτις, η αρχική Scream Queen.

[Βάγγυ]

Περισσότερο με τραβάει αυτό, έτσι όπως τα λες. Αν το έχει το νετφλιξ, θα το τσεκάρω.

[Ιαβερης]

Παιδιά, ο δεύτερος κύκλος του Big Little Lies βλέπεται αυτόνομα ή πρέπει να έχει δει κανείς και τον πρώτο; Γιατί θα ήθελα να το δω μόνο για τη Μέριλ Στριπ, οι υπόλοιπες της παρέας δεν με ενθουσιάζουν ιδιαίτερα και δύσκολα θα έμπαινα στον κόπο να δώ τον πρώτο.

[Ασάρα]

Τα βασικά θέματα του πρώτου κύκλου Big Little Lies αναφέρονται και στον δεύτερο και υπάρχουν και μερικές σκηνές απο τον πρώτο. Θα συμβούλευα αν δεν θες να δεις ούτε το φινάλε του πρώτου, να διαβάσεις μια σύνοψη και θα είσαι καλυμμένος. Πάντως και οι άλλες είναι καλές και στον δεύτερο κύκλο είναι μια τέλεια σκηνή μεταξύ Στριπ και Γουιδερσπουν.

[Ιαβερης]

Σ'ευχαριστώ Ασάρα, αν αποφασισω να τη δω τελικά τη σειρά μάλλον θα διαβάσω απλά τη σύνοψη της πρώτης σεζόν και μετά βλέπουμε.

[Βάγγυ]

Βγήκε πριν λίγες μέρες η 2η σεζόν του Dark και νιώθω πως όλα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα με εγκατέλειψαν και πήγαν να αυτοκτονησουν ή όπως διάβασα κι από μια κοπέλα και ταυτίστηκα, νιώθω "εγκεφαλικά βιασμενη". Και να φανταστείτε έχω δει 3 επεισόδια όλο κι όλο κι είχα κάνει και ένα ριγοτς την πρώτη σεζόν πριν λίγες μέρες που το έβαλα να το δει η μαμά μου.

[Βάγγυ]

Προσφάτως έβαλα νετφλιξ, οπότε τον τελευταίο καιρό έχω δει σκόρπια επεισόδια από διάφορες σειρές. Τελείωσα τη 2η σεζόν του Dark, που πραγματικά μου έκαψε τον εγκέφαλο από την αρχή μέχρι το τέλος. Είδα 3-4 επεισόδια του Bojack horseman, συμπαθητικό αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας. Είδα το 1ο κύκλο του You με τον ψυχακια, αλλά επεισόδια καλά, αλλά μέτρια και γενικά, κατι χαλαρό για να περάσεις την ώρα σου, δεν τρελαίνομαι κιόλας για το πότε θα αρχίσει η 2η σεζόν. Έχω ψηθεί με αρκετές σειρές όπως το νορβηγικό The rain, που με τραβάει αρκετά.

[Ίζι]

Μου άρεσε πάρα πολύ το τέλος του Big Bang Theory. Ήταν πολύ συγκινητική η απονομή του νόμπελ φυσικής στον Σέλντον και την Έιμι. Μου άρεσε που ο Σέλντον, μετά το Νόμπελ, δεν μπορούσε να διαχειριστεί τις τεράστιες αλλαγές στη ζωή του, κι ακόμα περισσότερο που ήταν η "χαζή" της παρέας, η Πένι, που του εξήγησε, καθησυχάζοντάς τον, ότι η μόνη πραγματική σταθερά στο σύμπαν είναι η αλλαγή. Μου άρεσε που έφτιαξαν το ασανσέρ, που είδαμε τα τέκνα Γουόλοβιτς και που ο Σέλντον, μετά από τόσα χρόνια που τον υποτιμούσε, αναφέρθηκε στον Χάουαρντ με την προσφώνηση "Αστροναύτης" κατά τη διάρκεια του λόγου του.

Δεν μου άρεσε που η Πένι έμεινε έγκυος και το αποδέχτηκε. Είχε δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν ήθελε ποτέ της παιδιά, και είχε αντιμετωπίσει τα αλαζονικά σχόλια "θα αλλάξεις γνώμη" κ.λπ. Έπρεπε να το σεβαστούν αυτό. Επίσης δεν μου άρεσε το makeover της Έιμι. Η Έιμι είχε μόλις κερδίσει το νόμπελ. Ένιωσα σαν να επισκιάστηκε αυτό το επίτευγμα απ' το νέο της κούρεμα, τα τακούνια και τα ωραία ρούχα.

Το πιο συγκινητικό στιγμιότυπο όμως ήταν η φάση μεταξύ Λέοναρντ και Μπέβερλι. Εκεί που θα περίμενε κανείς να τη διώξει (και δικαίως)...

"You know what? It doesn't matter. Doesn't matter, you're never gonna change. If I want you to accept me for me, then I guess I'm gonna have to accept you for you. So I forgive you."
"I didn't ask you to forgive me."
"Too bad. I forgive you anyway. And I forgive myself for taking so long to do it. Oh, my God, that feels so good."
"I must admit, it does feel good."
"What does?"
"You forgiving me. It means a lot. Thank you."

[Φαροφύλακας]

Είναι μια σειρά που δεν την παρακολούθησα. Από περιέργεια βρήκα το απόσπασμα που περιγράφεις όπου ο Λεονάρδος συγχωρεί την Μπέβερλη. Από περιέργεια, ποια η σχέση τους και τί του είχε κάνει;

[Ίζι]

Μητέρα και γιος. 'Ηταν ψυχρή μαζί του. Δεν του έδωσε τρυφερότητα. Τον υποτιμούσε. Εκείνος πάντα προσπαθούσε να κερδίσει την αποδοχή και την εκτίμησή της. Στη σειρά προσπάθησαν να την παρουσιάσουν ως έναν θηλυκό Σέλντον, αλλά κατέληξε να έχει δική της, ιδιαίτερη προσωπικότητα, που δεν έβγαζε όσο χιούμορ θα ήθελαν. Ήταν σκληρό να παρακολουθείς τις προσπάθειες του Λέοναρντ να κερδίσει την ίδια τη μητέρα του. Γι' αυτό με συγκίνησε η σκηνή - όχι τόσο για την αντίδρασή της, αλλά για τη γενναία απόφαση του Λέοναρντ να τα αφήσει αυτά πίσω του.