Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη, βέβαια, και για εμένα δεν είναι καν επιλήψιμο το να πάρεις κάτι από άλλο έργο (αρκεί να μπορείς να το παραδεχτείς, βέβαια).
Όπως και να 'χει, το αναφέραμε αλλού, αλλά η κλασική σκηνή της Λάμψης του Κιούμπρικ αντιγράφει μια σκηνή από το The Phantom Carriage (1921) του.
Το ΑΝ του Παπακαλιάτη έχει τουλάχιστον 2 σκηνές φανερά επηρεασμένες από τις ταινίες One Day και Notting Hill. Βέβαια οι σκηνές περιέχουν σημαντικά σπόιλερ όλων των ταινιών γι' αυτό τις έχω κρυμμένες παρακάτω. Και στις δύο ο Παπακαλιάτης έχει βάλει τις δικές του σάλτσες και μουσικές, όμως η κεντρική ιδέα παραμένει ίδια. Επειδή θεωρώ τις συγκεκριμένες σκηνές πολύ δυνατές, εκνευρίστηκα με το ΑΝ. Ειδικά η σκηνή απ' το One Day, αν εξαιρέσεις το ποδήλατο και κάποιες σάλτσες του Παπακαλιάτη, μου φαίνεται σκέτα αντιγραμμένη, όχι απλώς εμπνευσμένη. Ακόμη και το ντύσιμο των ηρωίδων είναι ίδιο.
To Αν
Η σκηνή απ' το Notting Hill στο 36:37 - 38:55 Η σκηνή απ' το One Day στο 1:28:50 - 1:30:01
Η (καταπληκτική) σκηνή του Notting Hill
Η σκηνή του One Day (κλείστε τον ήχο γιατί ακούγεται ένα πολύ ενοχλητικό βήξιμο)
I'm not normally a praying man, but if you're up there, please save me, Superman! -Homer Simpson
Η πιο χαρακτηριστική για μένα αντιγραφή, είναι αυτή του Asphalt (1929) από το A wicked Woman (1958) στη σκηνή της ληστείας με την ομπρέλα. Παραθέτω επίσης και μια ομοιότητα μεταξύ του July Rain (1967) και του Shining (1980).
Καλά, η σκηνή από το Notting Hill είναι αριστούργημα!
Μυρμηγκοφάγε, στο πρώτο καρέ του "July Rain" έχω μεγάλες επιφυλάξεις για το κατά πόσο ο αγγλικός υπότιτλος είναι σωστός. Μάλλον αντιγράφει (ο υπότιτλος) επίτηδες την γνωστή ατάκα από το The Shinning.
Σίγουρα γράφει работа (δουλειά), αλλά μάλλον μέχρι εκεί. Αν και δεν έχω δει την ταινία και η γενικότερη ιδέα μπορεί να είναι η ίδια με αυτήν της σκηνής της Λάμψης.
Θα πρέπει να συμβουλευτώ κάποιον που ξέρει καλά Ρωσικά.
Από εκεί και πέρα, στα Asphalt (1929) και A wicked Woman (1958), καταλαβαίνω καλά πως η εικόνες δείχνουν την άκρη μιας ομπρέλας να ετοιμάζεται να αρπάξει κάποιο κόσμημα που είναι πεσμένο κάτω;
"Ah," she said, "to come is easy and takes hours; to go is different—and may take centuries."
Μου είχε φανεί κάπως διασκεδαστικό και δεν του έδωσα τη πρέπουσα σημασία όπως έκανες και τώρα που το είπες θα μου φαινόταν πολύ παράξενο άμα έχεις άδικο. Εξάλλου οι δύο σκηνές, όπως και οι ταινίες, δεν έχουν καμία σχέση.
Και η άλλη σου παρατήρηση είναι σωστή, με την μικρή προσθήκη ότι αφότου πρόκειται για κλοπή οι πέτρες ρίχτηκαν τεχνηέντως κάτω.
Λοιπόν, το ρωσικό κείμενο αρχικά λέει κάτι σαν "Πάω να δω καμιά πολιτιστική εκδήλωση, καφετέρια Πάρους, σινεμά Βίμπελ." και φαίνεται να καταλήγει στην πρόταση:
А РАБОТА ??? НЕ ВОЛК, В ЛЕС НЕ УБЕЖИТ
(το βάζω με κεφαλαία, όπως στην εικόνα, για αντιπαράθεση. Η λέξη УБЕЖИТ φαίνεται μισοτελειωμένη, καθώς γράφει ακόμα)
το οποίο σημαίνει: ΚΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ;;; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΚΟΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ.*
Έχεις βαλθεί να με καταστρέψεις; Είπαμε ότι έχεις δίκιο. Πρέπει να μου σβήσεις την απειροελάχιστη ελπίδα ότι μπορούσε να ήταν σωστό και να με βάλεις στο τρυπάκι να αρχίσω να αμφιβάλλω για υπότιτλους ταινιών, που ένας να υπάρχει κάνω πάρτι; Δε σου έφτανε το τσεκούρι;
Κοίτα, από εκεί και πέρα είναι πώς θα σταθείς απέναντί του. Κατά μιαν εκδοχή, οι υπότιτλοι, με την άνεση της χρονικής απόστασης κι αποστασιοποίησης, βελτιώνουν το σενάριο σε αυτό που θα μπορούσε να είναι.
"Ah," she said, "to come is easy and takes hours; to go is different—and may take centuries."
Για μένα η πιο ξεκάθαρη αντιγραφή είναι η σκηνή από την ταινία κινουμένων σχεδίων Αναστασία. Η ορφανή Άνυα περιπλανιέται στα Ανάκτορα και νιώθει ότι το μέρος είναι γνώριμο. Σε μια αναμενόμενη σκηνή για ταινία κινουμένων σχεδίων το ρίχνει στο τραγούδι. Φαντάζεται ότι οι φιγούρες από τους πίνακες ξεπηδούν και χορεύουν μαζί της.
Είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της ταινίας.
Λίγα χρόνια μετά από την Αναστασία, μια άλλη ταινία κινουμένων σχεδίων, η Πριγκίπισσα και το Μπιζέλι έχει μια παρόμοια σκηνή, όπου η πρωταγωνίστρια που στην πραγματικότητα είναι πριγκίπισσα περπατάει σε ένα εγκαταλλειμένο παλάτι και ξαφνικά ξεπηδούν οι μορφές από τα βιτρώ και χορεύουν μαζί της.
"When I was four years old, I watched my mother kill a spider... with a teacosy. Years later, I realised it was not a spider - it was my Uncle Harold."
Η σκηνή στα σκαλιά της Οδησσου στο Θωρηκτό Ποτέμκιν με το καροτσάκι να τις κατρακυλάει εμφανίζεται 62 χρόνια μετά στο The Untouchables του Μπράιαν ντε Πάλμα.
Υγ. Μυρμηγκοφάγε, το θωρηκτό δεν το είδα οταν πρωτοβγηκε, αλλά κάπως αργότερα.
