Ανάρτησηαπό Φαροφύλακας » 23 Απρ 2022, 14:26
Είπα να δω το Inglourious Basterds του Ταραντίνο, κυρίως για να δω την ερμηνεία του Christoph Waltz, την οποία τυχαίνω όλο σε κλιπάκια, και προσπαθώντας να βάλω στην άκρη τις επιφυλάξεις μου για τον σκηνοθέτη.
Γενικότερα, δεν περιμένω ρεαλισμό, σε ταινία του Ταραντίνο, αλλά ρε παιδί μου, μερικά πράγματα μοιάζουν απλά χοντροκομμένες αφροντισιές.
Ξεκινάει η ταινία και δείχνει έναν Γάλλο με το τσεκούρι να... κάνει τι αλήθεια; Χτυπάει έναν κομμένο κορμό, δίχως κανέναν προφανή λόγο.
Ένας κορμός σαν αυτόν είναι βάση. Δηλ. εκεί που πάνω βάζεις τα κούτσουρα και τα κόβεις. Το να βαράς έτσι στο άσχετο τον κορμό σημαίνει δύο πράγματα: πως χαλάς ένα εργαλείο (τον κορμό). Ή πως είναι Μάρτης, έχουν τελειώσει τα ξύλα, και επειδή συνεχίζει να κάνει κρύο, χαλάς τα πάντα για να κάψεις ξύλα (εξού και η παροιμία Μάρτης, γδάρτης και παλουκοκάφτης, δηλ. καις τα παλούκια, γιατί το απόθεμα τελείωσε).
Ακόμη κι έτσι όμως, αν ήθελε να χαλάσει το ξύλο, δεν θα το βαρούσε έτσι. Χώρια που σε κάθε χτύπημα θα παιδευόταν κανα λεπτό να ξεσφηνώσει το τσεκούρι.
Όμως όχι. Εδώ απλά ένας σκηνοθέτης που δεν έχει κόψει ξύλο στην ζωή του, είπε: βάλτε τον να κάνει κάτι εκεί με το τσεκούρι.
Προσπαθώ να ξεπεράσω αυτό, και τα άτομα που είναι κρυμμένα κάτω από το δάπεδο, μοιάζει να πέφτει πάνω τους απευθείας φως από μεγάλες χαραμάδες στο δάπεδο. Οι οποίες αν υπήρχαν, θα φαίνονταν από τον καθένα, από επάνω.
Στην επόμενη σκηνή ένας Χίτλερ χτυπιέται για να δώσει ρεαλισμό, κι ο τεράστιος χάρτης πίσω του... δεν στέκει.
Καταρχήν, το 1941 θα ήταν ανοησία να κρεμάσεις έναν τέτοιο χάρτη στον τοίχο, αφού τα σύνορα αλλάζαν διαρκώς, με την Γερμανία να παρελαύνει προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι χάρτες είχαν κυρίως χρηστική σημασία κι ήταν πάνω σε τραπέζια. Όμως σαν χάρτης, κι ενώ δήθεν βρισκόμαστε στο 1941, μοιάζει να δείχνει την κατάσταση του 1942. Ή ούτε καν. Όποιος έφτιαξε τον χάρτη μοιάζει να μην καλοκαταλαβαίνει από Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και φαίνεται πως πήρε συμβουλή, αφού την Ισπανία του Φράνκο την έχει εκτός, παρά την βλακεία να βάλει μια σβάστικα πάνω στην, ανεξάρτητη και σύμμαχο, Ιταλία.
Εντάξει, η αλήθεια είναι πως έκοβα για χρόνια ξύλα για σόμπα, ξυλολέβητα και τζάκι, και πως έχω ένα διαχρονικό ενδιαφέρον για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κι ας πούμε πως το μάτι μου είναι πιο έμπειρο σε αυτά τα δύο, από ας πούμε τον μέσο άνθρωπο.
Αλλά ενοχλούμαι ρε γμτ. Ίσως ξαναδοκιμάσω να ξαναπιάσω την ταινία, αλλά δύσκολα τα πράγματα, αν συνεχίσει έτσι.
"Ah," she said, "to come is easy and takes hours; to go is different—and may take centuries."
What are the odds.
