Ποια ταινία είδες πρόσφατα;
-
Μπιατριξ Κιντο
- βιντεοβάτης
- Αναρτήσεις: 985
- Εγγραφή: 17 Αύγ 2018, 13:25
Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;
Ειδα το Spiderman: No Way Home (2021), 11/10! δε σας λεω τιποτα αλλο, τρεξτε να τη δειτε!
"Κι εκεί που νόμιζες ότι δεν θα ξανανιώσεις ποτέ κάτι τόσο δυνατό, έρχεται κάποιος και σου δείχνει ότι το ποτέ είναι μεγάλη λέξη. . ."
-
Φαροφύλακας
- Φωτόφρακτος Δροσουλίτης
- Αναρτήσεις: 3453
- Εγγραφή: 31 Μάρ 2013, 09:00
Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;
Στο σινεμά;
Τα υπερηρωικά δεν μου αρέσουν. Τα μόνα που μπορώ να δω είναι Spiderman και Hulk.
Νομιζω πως έχω χάσει μια δυο-ταινίες, Spiderman πάντως.
Τα υπερηρωικά δεν μου αρέσουν. Τα μόνα που μπορώ να δω είναι Spiderman και Hulk.
Νομιζω πως έχω χάσει μια δυο-ταινίες, Spiderman πάντως.
"Ah," she said, "to come is easy and takes hours; to go is different—and may take centuries."
-
Μπιατριξ Κιντο
- βιντεοβάτης
- Αναρτήσεις: 985
- Εγγραφή: 17 Αύγ 2018, 13:25
Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;
Στο σπιτι μου το ειδα, αλλα τι σημασια εχει? ωραια ταινια, οσοι ειναι φαν ας μη τη χασουν
"Κι εκεί που νόμιζες ότι δεν θα ξανανιώσεις ποτέ κάτι τόσο δυνατό, έρχεται κάποιος και σου δείχνει ότι το ποτέ είναι μεγάλη λέξη. . ."
-
Μπιατριξ Κιντο
- βιντεοβάτης
- Αναρτήσεις: 985
- Εγγραφή: 17 Αύγ 2018, 13:25
Midnight Mass (2021)
Τίτλος: Midnight Mass
Έτη προβολής: 2021
Δημιουργός: Mike Flanagan
Ηθοποιοί: Kate Siegel, Hamish Linklater, Annabeth Gish, Kristin Lehman
IMDB: https://www.imdb.com/title/tt10574558/
Υπόθεση
Ένας νέος ιερέας αντικαθιστά τον παλιό Monsignor Pruitt, φέρνοντας μια νέα ζωή σε ένα νησί που αργοπεθαίνει, καθώς αρχίζουν να συμβαίνουν όλο και περισσότερα θαύματα. Αυτά τα θαύματα θα αναζωπυρώσουν την πίστη των ταλαιπωρημένων κατοίκων του νησιού, οδηγώντας τους όμως, σε ένα μονοπάτι που δεν έχει επιστροφή.
Άποψη
Δεν έχω δει τις δύο προηγούμενες δουλειές του Μαικ Φλάναγκαν (The Haunting Of Hill House & Bly Manor) αλλά μπορώ να πω ότι αυτή εδώ με συνεπήρε. Μου θύμισε αρκετα Στιβεν Κινγκ και συγκεκριμένα το The Stand περισσότερο και λιγότερο το Σάλεμς Λοτ. Γεμάτη ηθικά και φιλοσοφικά θεματα, επιβλητική μουσική, αλλά και ωραία σκηνοθεσία και ενδιαφέρον σεναριο για ταινία τρόμου, εμένα προσωπικά με κέρδισε. 9/10
Trailer
"Κι εκεί που νόμιζες ότι δεν θα ξανανιώσεις ποτέ κάτι τόσο δυνατό, έρχεται κάποιος και σου δείχνει ότι το ποτέ είναι μεγάλη λέξη. . ."
-
Φαροφύλακας
- Φωτόφρακτος Δροσουλίτης
- Αναρτήσεις: 3453
- Εγγραφή: 31 Μάρ 2013, 09:00
Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;
Είδα το ντοκιμαντέρ Three Identical Strangers (2018), για τρία δίδυμα που συναντήθηκαν πρώτη φορά στα 19 τους, δίχως μέχρι τότε να γνωρίζουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου.
Έχει ενδιαφέρον στο ότι μελετά το αν ο άνθρωπος είναι αποτέλεσμα ανατροφής ή γεννητικής προδιάθεσης.
Έχει ενδιαφέρον στο ότι μελετά το αν ο άνθρωπος είναι αποτέλεσμα ανατροφής ή γεννητικής προδιάθεσης.
"Ah," she said, "to come is easy and takes hours; to go is different—and may take centuries."
Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;
Κάποιες από τις ταινίες που είδα τις τελευταίες δύο εβδομάδες
Le Feu Follet - Η φλόγα που τρεμοσβήνει (1963) -Λούι Μαλ
Ένας άνδρας βυθισμένος σε ψυχρή δυστυχία αποφασίζει με νηφαλιότητα να αυτοκτονήσει.
Αριστουργηματική σπουδή πάνω στην κατάθλιψη και επίτευγμα ψυχικής ανατομίας. Απ' όσες ταινίες του Μαλ έχω δει, διαπιστώνω πως καμία δεν μοιάζει με τις υπόλοιπες· ετερόκλιτες μεταξύ τους δημιουργίες, κάτι καινούριο κάθε φορά. Για τη συγκεκριμένη 10/10
Personal Shopper - Η βοηθός (2016) Ολιβιέ Ασαγιας
Νεαρή με καρδιακή πάθηση, εργάζεται ως «βοηθός για ψώνια» κάποιας υπέρ-διασημότητας στο Παρίσι, με μόνο της σκοπό να επικοινωνήσει με τον δίδυμο αδελφό της που απεβίωσε εκεί από επιπλοκές της ίδιας πάθησης.
Περίεργη ταινία για τα περίεργα παιχνίδια του μυαλού που μερικές φορές θολώνουν επικίνδυνα το προφανές. Δίχως να είναι τρόμου, έχει κάποιες στιγμές φρίκης και σκοτεινιάς. Θα προτιμούσα η μυστηριώδης σκηνή στο ξενοδοχείο να μην έμενε τόσο μυστηριώδης, γενικά όμως μου άρεσε. 7/10
Love Crimes (1992) (αλογόκριτη εκδοχή) - Λίζι Μπόρντεν
Εισαγγελέας με δικά της τραύματα, ερευνά υποθέσεις γυναικών, θύματα αγνώστου άνδρα που με ψευδή ταυτότητα τις αποπλανεί, οδηγώντας τες στο να ξεπεράσουν κάποια προσωπικά σεξουαλικά όρια. Η σύλληψή του της γίνεται εμμονή και αποφασίζει να τον παγιδεύσει μόνη της.
Λατρεύω να ανακαλύπτω ταινίες που παρά την κακή τους βαθμολογία στην imdb, καταλήγουν να με συνεπάρουν. Είναι σαν να απευθύνονταν εξ'αρχής αποκλειστικά σε εμένα. Η συγκεκριμένη, με γοήτευσε απροσδόκητα θίγοντας ψυχολογικά ζητήματα αμφιλεγόμενα και ταμπού. Ειδικά με τα σημερινά δεδομένα που πολλά έχουν αλλάξει ως προς την αντιμετώπιση της σεξουαλικής κακοποίησης, η ταινία κρατάει μια αμφίσημη στάση, δείχνοντας πως κάποιες φορές η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον θύτη και το θύμα είναι θολή και δεν είναι εύκολη η καταχώρηση του πρώτου ως γνήσια κακού και του δεύτερου ως εντελώς αθώου.
Διαβάζοντας ποιες σκηνές έχουν λογοκριθεί στην επίσημη εκδοχή της επιβεβαιώνω πως αυτή ακριβώς η αμφιθυμία ενόχλησε και δεν απορώ με την βαθμολογία αφού το συντμημένο αποτέλεσμα μένει στην επιφάνεια και δεν βγάζει νόημα. 8/10
I've Heard the Mermaids Singing (1987) - Πατρίσια Ροζεμά
Γλυκιά, αυθόρμητη και ανερμάτιστη, η Πόλι δυσκολεύεται να κρατήσει μια θέση εργασίας, ούτε και πολυνοιάζεται, μέχρι που προσλαμβάνεται ως γραμματέας στην γκαλερί της ραφινάτης Γκαμπριέλ.
Δυσεύρετη όπως διαπίστωσα, πέρα από αυτή τη δυσκολία, όταν επιτέλους την βρήκα, την είδα με τον ήχο στο αθόρυβο (κάτι που απεχθάνομαι) για να καλύψω την επιπρόσθετη ρώσικη μουρμούρα. Παρά την θέαση μετ' εμποδίων, μου άρεσε για την αισθητική της, την διάχυτη καλλιτεχνική ατμόσφαιρα, τις ευφάνταστες και χιουμοριστικές ονειρικές σκηνές - τα πιο δυνατά σημεία της ταινίας - την νοσταλγική αίσθηση που μου άφησε. 7/10
Le Feu Follet - Η φλόγα που τρεμοσβήνει (1963) -Λούι Μαλ
Ένας άνδρας βυθισμένος σε ψυχρή δυστυχία αποφασίζει με νηφαλιότητα να αυτοκτονήσει.
Αριστουργηματική σπουδή πάνω στην κατάθλιψη και επίτευγμα ψυχικής ανατομίας. Απ' όσες ταινίες του Μαλ έχω δει, διαπιστώνω πως καμία δεν μοιάζει με τις υπόλοιπες· ετερόκλιτες μεταξύ τους δημιουργίες, κάτι καινούριο κάθε φορά. Για τη συγκεκριμένη 10/10
Personal Shopper - Η βοηθός (2016) Ολιβιέ Ασαγιας
Νεαρή με καρδιακή πάθηση, εργάζεται ως «βοηθός για ψώνια» κάποιας υπέρ-διασημότητας στο Παρίσι, με μόνο της σκοπό να επικοινωνήσει με τον δίδυμο αδελφό της που απεβίωσε εκεί από επιπλοκές της ίδιας πάθησης.
Περίεργη ταινία για τα περίεργα παιχνίδια του μυαλού που μερικές φορές θολώνουν επικίνδυνα το προφανές. Δίχως να είναι τρόμου, έχει κάποιες στιγμές φρίκης και σκοτεινιάς. Θα προτιμούσα η μυστηριώδης σκηνή στο ξενοδοχείο να μην έμενε τόσο μυστηριώδης, γενικά όμως μου άρεσε. 7/10
Love Crimes (1992) (αλογόκριτη εκδοχή) - Λίζι Μπόρντεν
Εισαγγελέας με δικά της τραύματα, ερευνά υποθέσεις γυναικών, θύματα αγνώστου άνδρα που με ψευδή ταυτότητα τις αποπλανεί, οδηγώντας τες στο να ξεπεράσουν κάποια προσωπικά σεξουαλικά όρια. Η σύλληψή του της γίνεται εμμονή και αποφασίζει να τον παγιδεύσει μόνη της.
Λατρεύω να ανακαλύπτω ταινίες που παρά την κακή τους βαθμολογία στην imdb, καταλήγουν να με συνεπάρουν. Είναι σαν να απευθύνονταν εξ'αρχής αποκλειστικά σε εμένα. Η συγκεκριμένη, με γοήτευσε απροσδόκητα θίγοντας ψυχολογικά ζητήματα αμφιλεγόμενα και ταμπού. Ειδικά με τα σημερινά δεδομένα που πολλά έχουν αλλάξει ως προς την αντιμετώπιση της σεξουαλικής κακοποίησης, η ταινία κρατάει μια αμφίσημη στάση, δείχνοντας πως κάποιες φορές η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον θύτη και το θύμα είναι θολή και δεν είναι εύκολη η καταχώρηση του πρώτου ως γνήσια κακού και του δεύτερου ως εντελώς αθώου.
Διαβάζοντας ποιες σκηνές έχουν λογοκριθεί στην επίσημη εκδοχή της επιβεβαιώνω πως αυτή ακριβώς η αμφιθυμία ενόχλησε και δεν απορώ με την βαθμολογία αφού το συντμημένο αποτέλεσμα μένει στην επιφάνεια και δεν βγάζει νόημα. 8/10
I've Heard the Mermaids Singing (1987) - Πατρίσια Ροζεμά
Γλυκιά, αυθόρμητη και ανερμάτιστη, η Πόλι δυσκολεύεται να κρατήσει μια θέση εργασίας, ούτε και πολυνοιάζεται, μέχρι που προσλαμβάνεται ως γραμματέας στην γκαλερί της ραφινάτης Γκαμπριέλ.
Δυσεύρετη όπως διαπίστωσα, πέρα από αυτή τη δυσκολία, όταν επιτέλους την βρήκα, την είδα με τον ήχο στο αθόρυβο (κάτι που απεχθάνομαι) για να καλύψω την επιπρόσθετη ρώσικη μουρμούρα. Παρά την θέαση μετ' εμποδίων, μου άρεσε για την αισθητική της, την διάχυτη καλλιτεχνική ατμόσφαιρα, τις ευφάνταστες και χιουμοριστικές ονειρικές σκηνές - τα πιο δυνατά σημεία της ταινίας - την νοσταλγική αίσθηση που μου άφησε. 7/10
"Parce que moi je rêve, moi je ne le suis pas.."
Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;
Είδα τις ταινίες:
Le Moustache- Το μουστάκι (2005) - Εμανουέλ Καρέρ
Ένα πρωί ο Μαρκ ρωτά τη γυναίκα του, Ανίες αν θα της άρεσε χωρίς μουστάκι· αβέβαιη εκείνη, του απαντά πως πάντα τον θυμάται με αυτό. Τελικά το ξυρίζει, ή έκπληξη όμως είναι δυσάρεστη όταν διαπιστώνει πως κανείς γύρω του δεν δείχνει να το προσέχει, ούτε καν η Ανιές.
Εκκινώντας από κάτι τόσο αβαρές όσο οι τρίχες του άνω χείλους, η ταινία φιλοδοξεί να αγγίξει υπαρξιακά ζητήματα ταυτότητας μεγαλύτερου βάρους, η ενδιαφέρουσα ιδέα όμως, γειώνεται από ένα ισχνό σενάριο, το οποίο στο κρίσιμο σημείο μοιάζει να εξαφανίζεται εντελώς αφήνοντας ερωτηματικά κενά σε ένα κλείσιμο κάτι λιγότερο από διεκπεραιωτικό.
Αξιοπερίεργο είναι πως το ρόλο σκηνοθέτη - συν-σεναριογράφου (μαζί με τον Ζερόμ Μποζούρ ), έχει ο ίδιος ο συγγραφέας του βιβλίου του οποίου η ταινία αποτελεί μεταφορά. Με προβληματίζει που το αποτέλεσμα ενός προσωπικού όπως φαίνεται έργου είναι, στα μάτια μου, τόσο απογοητευτικό και αναρωτιέμαι αν οφείλεται σε σκηνοθετική απειρία που συνεπάγεται αδυναμία μεταφοράς της ενδοστρέφειας ενός βιβλίου σε εικόνες. Για τις πολύ καλές ερμηνείες 5/10.
Le Mepris - Η περιφρόνηση (1963) - Ζαν Λικ Γκοντάρ
Ο Γάλλος σεναριογράφος Πολ προσλαμβάνεται από Αμερικανό μεγαλοπαραγωγό για να μετατρέψει το σενάριο μεταφοράς της Οδύσσειας, σε κάτι πιο εύληπτο κι εμπορικό από αυτό που έχει στο νου του ο Γερμανός σκηνοθέτης του.
Στις διαφωνίες των τριών ανδρών για τα νοήματα πίσω από το κείμενο, παρίσταται η καλλονή, σύζυγος του Πολ, Καμίλ η οποία παρακολουθεί με αποστροφή την δουλικότητα του να ξετυλίγεται κι ο γάμος τους μπαίνει σε πορεία ταχείας αποσύνθεσης.
Χρόνια είχα να δω ταινία του Γκοντάρ, τόσα πολλά που, μια νέα θέαση των ήδη ιδωμένων θα είναι ολότελα διαφορετική κι έχω την διάθεση να τον γνωρίσω κι αυτόν ξανά. Για την συγκεκριμένη ήταν η πρώτη.
Όπως λέει ο αγαπημένος Ζακ στην Σημασία έχει να αγαπάς η περιφρόνηση είναι το χειρότερο συναίσθημα γιατί δεν μπορεί να ανακληθεί.
Η πάντα διεισδυτική ματιά του σκηνοθέτη εστιάζει στις λεπτές ψυχολογικές διεργασίες που ακολουθούν την βεβήλωση του ιδεατού από το πραγματικό, με τρόπο λιγότερο εγκεφαλικό και αποστασιοποιημένο και περισσότερο άμεσο. Από βιβλίο του Αλμπέρτο Μοράβια, με αμιγώς κινηματογραφοφιλικό πλαίσιο και στήσιμο, ένα φινάλε γνήσια γκονταρικό και τον Φριτς Λανγκ να υποδύεται τον εαυτό του. 8/10
Le Moustache- Το μουστάκι (2005) - Εμανουέλ Καρέρ
Ένα πρωί ο Μαρκ ρωτά τη γυναίκα του, Ανίες αν θα της άρεσε χωρίς μουστάκι· αβέβαιη εκείνη, του απαντά πως πάντα τον θυμάται με αυτό. Τελικά το ξυρίζει, ή έκπληξη όμως είναι δυσάρεστη όταν διαπιστώνει πως κανείς γύρω του δεν δείχνει να το προσέχει, ούτε καν η Ανιές.
Εκκινώντας από κάτι τόσο αβαρές όσο οι τρίχες του άνω χείλους, η ταινία φιλοδοξεί να αγγίξει υπαρξιακά ζητήματα ταυτότητας μεγαλύτερου βάρους, η ενδιαφέρουσα ιδέα όμως, γειώνεται από ένα ισχνό σενάριο, το οποίο στο κρίσιμο σημείο μοιάζει να εξαφανίζεται εντελώς αφήνοντας ερωτηματικά κενά σε ένα κλείσιμο κάτι λιγότερο από διεκπεραιωτικό.
Αξιοπερίεργο είναι πως το ρόλο σκηνοθέτη - συν-σεναριογράφου (μαζί με τον Ζερόμ Μποζούρ ), έχει ο ίδιος ο συγγραφέας του βιβλίου του οποίου η ταινία αποτελεί μεταφορά. Με προβληματίζει που το αποτέλεσμα ενός προσωπικού όπως φαίνεται έργου είναι, στα μάτια μου, τόσο απογοητευτικό και αναρωτιέμαι αν οφείλεται σε σκηνοθετική απειρία που συνεπάγεται αδυναμία μεταφοράς της ενδοστρέφειας ενός βιβλίου σε εικόνες. Για τις πολύ καλές ερμηνείες 5/10.
Le Mepris - Η περιφρόνηση (1963) - Ζαν Λικ Γκοντάρ
Ο Γάλλος σεναριογράφος Πολ προσλαμβάνεται από Αμερικανό μεγαλοπαραγωγό για να μετατρέψει το σενάριο μεταφοράς της Οδύσσειας, σε κάτι πιο εύληπτο κι εμπορικό από αυτό που έχει στο νου του ο Γερμανός σκηνοθέτης του.
Στις διαφωνίες των τριών ανδρών για τα νοήματα πίσω από το κείμενο, παρίσταται η καλλονή, σύζυγος του Πολ, Καμίλ η οποία παρακολουθεί με αποστροφή την δουλικότητα του να ξετυλίγεται κι ο γάμος τους μπαίνει σε πορεία ταχείας αποσύνθεσης.
Χρόνια είχα να δω ταινία του Γκοντάρ, τόσα πολλά που, μια νέα θέαση των ήδη ιδωμένων θα είναι ολότελα διαφορετική κι έχω την διάθεση να τον γνωρίσω κι αυτόν ξανά. Για την συγκεκριμένη ήταν η πρώτη.
Όπως λέει ο αγαπημένος Ζακ στην Σημασία έχει να αγαπάς η περιφρόνηση είναι το χειρότερο συναίσθημα γιατί δεν μπορεί να ανακληθεί.
Η πάντα διεισδυτική ματιά του σκηνοθέτη εστιάζει στις λεπτές ψυχολογικές διεργασίες που ακολουθούν την βεβήλωση του ιδεατού από το πραγματικό, με τρόπο λιγότερο εγκεφαλικό και αποστασιοποιημένο και περισσότερο άμεσο. Από βιβλίο του Αλμπέρτο Μοράβια, με αμιγώς κινηματογραφοφιλικό πλαίσιο και στήσιμο, ένα φινάλε γνήσια γκονταρικό και τον Φριτς Λανγκ να υποδύεται τον εαυτό του. 8/10
"Parce que moi je rêve, moi je ne le suis pas.."
Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;
Κάποιες ακόμη πρόσφατες θεάσεις:
El Habitante Incierto - The Uninvited Guest (2004) - Γκιγιέ Μοράλες
Eγκαταλειμμένος από την σύντροφό του, ο Φελιξ περνά μια δύσκολη περίοδο στο αγχωτικά μεγάλο σπίτι του. Ένα βράδυ εμφανίζεται στο κατώφλι κάποιος άγνωστος, ζητώντας να του επιτραπεί ένα επείγον τηλεφώνημα. Στα λιγοστά όμως δευτερόλεπτα που απομακρύνεται από δίπλα του, ο ξένος γίνεται άφαντος και έκτοτε ο Φελιξ νιώθει πως δεν είναι πλέον μόνος του στο σπίτι.
Η ενδιαφέρουσα ιδέα, αναπτύσσεται με άσκοπα ακραία περιπλοκή και ανατροπές που σε εμένα φάνηκαν εκπληκτικά σαχλές με την αδυναμία λογικής σύνδεσης του χάους να είναι αναμενόμενη. Την είδα μόνο για την παρουσία του Βιλαρόνγκα στον ρόλο του παρείσακτου αλλά και πάλι ήταν μια κακή επιλογή. Μόνο για την αξιόλογη ερμηνεία του πρωταγωνιστή Αντόνι Γκράθια 4/10.
Underwater (2020) - Γουίλιαμ Γιούμπανκ
Το πλήρωμα σταθμού γεώτρησης, κάπου στην τάφρο των Μαριανών, εγκλωβίζεται στα συντρίμμια των υποβρύχιων εγκαταστάσεων μετά την καταστροφή τους από ισχυρές σεισμικές δονήσεις.
Κλειστοφοβική, στα χνάρια της Alien, με την αγωνία να διατηρείται σε όλη την διάρκεια και αξιοπρεπή ερμηνεία από την Κρίστεν Στιούαρτ (εδώ διαφορετική, με κοντοκουρεμένα ξανθά μαλλιά και αέρινη εμφάνιση). Δεν μου άρεσε το φινάλε 7/10.
Fantasma d'amore (1981) - Ερωτική Οπτασία - Ντίνο Ρίζι
Ο Νίνο, συναντά στο λεωφορείο μια γυναίκα εξαθλιωμένη, που ισχυρίζεται πως είναι η Άννα, ο έρωτας του είκοσι χρόνια πριν. Βαθιά ταραγμένος από την οικτρή της κατάσταση, ρωτάει για εκείνη παλιούς γνωστούς και σοκαρισμένος πληροφορείται από κάποιον, ότι η Άννα είναι νεκρή από καιρό.
Αξιοπερίεργη ταινία, με όμορφη, ατμοσφαιρική φωτογραφία και μερικές ονειρικές σκηνές. Οι κάκιστοι υπότιτλοι επηρέασαν τη όλη εμπειρία, αφού το σενάριο έφτανε σε μένα πολύ ακατέργαστο ώσπου χάθηκε εντελώς στην τελική σκηνή Παρά τους αγαπητούς ηθοποιούς, κάτι απροσδιόριστα ενοχλητικό στο ύφος της ταινίας δεν την άφησε να απογειωθεί στα μάτια μου, ούτε προς την μεριά του τρόμου, ούτε προς το δράμα. 6/10.
Paris (2008) - Σεντρίκ Κλαπίς
Ο Πιερ, πρώην χορευτής, πάσχει από σοβαρή καρδιακή νόσο ενώ οι πιθανότητες του να επιβιώσει ακόμη και με μεταμόσχευση είναι αποθαρρυντικές. Σε μια ανήσυχη αναμονή, κλεισμένος στο παρισινό του διαμέρισμα, περνά το χρόνο του παρατηρώντας τους περαστικούς.
Μια πολυφωνική σύνθεση από ιστορίες ανθρώπων διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων που συνυφαίνονται χαλαρά γύρω από τον «πυργοδεσπότη» Πιερ που από το ψηλό μπαλκόνι του εποπτεύει τις ζωές των γύρω του. Κάποιες ιστορίες αναπτύσσονται καλύτερα ενώ άλλες πιο επιγραμματικά, προσωπικά θα προτιμούσα μια-δυο να έλειπαν, όμως κι έτσι το τελικό αποτέλεσμα είναι ζεστό και όμορφα δεμένο, αποπνέοντας θετική διάθεση. 7/10
El Habitante Incierto - The Uninvited Guest (2004) - Γκιγιέ Μοράλες
Eγκαταλειμμένος από την σύντροφό του, ο Φελιξ περνά μια δύσκολη περίοδο στο αγχωτικά μεγάλο σπίτι του. Ένα βράδυ εμφανίζεται στο κατώφλι κάποιος άγνωστος, ζητώντας να του επιτραπεί ένα επείγον τηλεφώνημα. Στα λιγοστά όμως δευτερόλεπτα που απομακρύνεται από δίπλα του, ο ξένος γίνεται άφαντος και έκτοτε ο Φελιξ νιώθει πως δεν είναι πλέον μόνος του στο σπίτι.
Η ενδιαφέρουσα ιδέα, αναπτύσσεται με άσκοπα ακραία περιπλοκή και ανατροπές που σε εμένα φάνηκαν εκπληκτικά σαχλές με την αδυναμία λογικής σύνδεσης του χάους να είναι αναμενόμενη. Την είδα μόνο για την παρουσία του Βιλαρόνγκα στον ρόλο του παρείσακτου αλλά και πάλι ήταν μια κακή επιλογή. Μόνο για την αξιόλογη ερμηνεία του πρωταγωνιστή Αντόνι Γκράθια 4/10.
Underwater (2020) - Γουίλιαμ Γιούμπανκ
Το πλήρωμα σταθμού γεώτρησης, κάπου στην τάφρο των Μαριανών, εγκλωβίζεται στα συντρίμμια των υποβρύχιων εγκαταστάσεων μετά την καταστροφή τους από ισχυρές σεισμικές δονήσεις.
Κλειστοφοβική, στα χνάρια της Alien, με την αγωνία να διατηρείται σε όλη την διάρκεια και αξιοπρεπή ερμηνεία από την Κρίστεν Στιούαρτ (εδώ διαφορετική, με κοντοκουρεμένα ξανθά μαλλιά και αέρινη εμφάνιση). Δεν μου άρεσε το φινάλε
Fantasma d'amore (1981) - Ερωτική Οπτασία - Ντίνο Ρίζι
Ο Νίνο, συναντά στο λεωφορείο μια γυναίκα εξαθλιωμένη, που ισχυρίζεται πως είναι η Άννα, ο έρωτας του είκοσι χρόνια πριν. Βαθιά ταραγμένος από την οικτρή της κατάσταση, ρωτάει για εκείνη παλιούς γνωστούς και σοκαρισμένος πληροφορείται από κάποιον, ότι η Άννα είναι νεκρή από καιρό.
Αξιοπερίεργη ταινία, με όμορφη, ατμοσφαιρική φωτογραφία και μερικές ονειρικές σκηνές. Οι κάκιστοι υπότιτλοι επηρέασαν τη όλη εμπειρία, αφού το σενάριο έφτανε σε μένα πολύ ακατέργαστο ώσπου χάθηκε εντελώς στην τελική σκηνή Παρά τους αγαπητούς ηθοποιούς, κάτι απροσδιόριστα ενοχλητικό στο ύφος της ταινίας δεν την άφησε να απογειωθεί στα μάτια μου, ούτε προς την μεριά του τρόμου, ούτε προς το δράμα. 6/10.
Paris (2008) - Σεντρίκ Κλαπίς
Ο Πιερ, πρώην χορευτής, πάσχει από σοβαρή καρδιακή νόσο ενώ οι πιθανότητες του να επιβιώσει ακόμη και με μεταμόσχευση είναι αποθαρρυντικές. Σε μια ανήσυχη αναμονή, κλεισμένος στο παρισινό του διαμέρισμα, περνά το χρόνο του παρατηρώντας τους περαστικούς.
Μια πολυφωνική σύνθεση από ιστορίες ανθρώπων διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων που συνυφαίνονται χαλαρά γύρω από τον «πυργοδεσπότη» Πιερ που από το ψηλό μπαλκόνι του εποπτεύει τις ζωές των γύρω του. Κάποιες ιστορίες αναπτύσσονται καλύτερα ενώ άλλες πιο επιγραμματικά, προσωπικά θα προτιμούσα μια-δυο να έλειπαν, όμως κι έτσι το τελικό αποτέλεσμα είναι ζεστό και όμορφα δεμένο, αποπνέοντας θετική διάθεση. 7/10
"Parce que moi je rêve, moi je ne le suis pas.."
-
Φαροφύλακας
- Φωτόφρακτος Δροσουλίτης
- Αναρτήσεις: 3453
- Εγγραφή: 31 Μάρ 2013, 09:00
Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;
Από περιέργεια, σε τι γλώσσα ήταν οι υπότιτλοι; Αγγλικά ή Ελληνικά;Χήθκλιφ έγραψε:Αξιοπερίεργη ταινία, με όμορφη, ατμοσφαιρική φωτογραφία και μερικές ονειρικές σκηνές. Οι κάκιστοι υπότιτλοι επηρέασαν τη όλη εμπειρία
"Ah," she said, "to come is easy and takes hours; to go is different—and may take centuries."
Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;
Οι υπότιτλοι ήταν αγγλικοί αλλά φαίνονταν κακό-μεταφρασμένοι από άλλη γλώσσα, ή είχαν μεταφραστεί εξ' ακοής (η ταινία μιλάει ιταλικά) που αν ισχύει εξηγεί και την απουσία τους στην τελευταία σκηνή.
Μερικές ακόμη ταινίες που είδα πρόσφατα:
Un homme et une femme - Ένας άνδρας και μία γυναίκα (1966) - Κλοντ Λελού
Ο Ζαν Λουί και η Αν έχουν χηρέψει πρόωρα. Τα μοναχοπαίδια τους φοιτούν στο ίδιο εσωτερικό σχολείο και όπως τυχαίνει να συναντιούνται κατά τις επισκέψεις τους εκεί τα Σαββατοκύριακα, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται μια έλξη και έρχονται πιο κοντά, το παρελθόν όμως στοιχειώνει τη σχέση τους.
Αν και το θέμα μου φάνηκε κάπως αδιάφορο, η θέση της ανάμεσα στις κορυφαίες του γαλλικού κινηματογράφου με προδιέθετε να περιμένω κάτι αφαιρετικό και ταυτόχρονα σκηνοθετικά δυνατό που να αντισταθμίζει την απλότητα της ιστορίας - στο ύφος ίσως του λατρεμένου Αλέν Ρενέ, οι προσδοκίες μου όμως ήταν άστοχες.
Η υπόθεση ήταν πράγματι πιο καθημερινή για τις προτιμήσεις μου, ενώ δεν αντιλήφθηκα κάποια ιδιαίτερη σκηνοθετική πινελιά (Η εναλλαγή ανάμεσα στην ασπρόμαυρη λήψη που κυριαρχεί και τις λιγοστές έγχρωμες παρελθοντικές αναφορές αν και ενδιαφέρουσα, δεν έγινε τόσο επιτυχημένα, κατά τη γνώμη μου, ώστε να προσδώσει κάτι στην αισθητική της ταινίας (ίσως επειδή στόχος ήταν η οικονομία και όχι η καλλιτεχνικότητα) που στο σύνολο μου φάνηκε λίγο επίπεδη. Οι ηθοποιοί ήταν αναμενόμενα εξαιρετικοί. ο Τρεντινιάν μου είναι έτσι κι αλλιώς αγαπητός και η Ανούκ Εμέ - την οποία γνώριζα μόνο από το pret-a-porter του Άλτμαν και καθώς την βρήκα τότε εντυπωσιακή, ήμουν περίεργη να την παρακολουθήσω σε κάτι πιο πρωταγωνιστικό και γαλλικό - ήταν κομψή, αινιγματική και άκρως γοητευτική. Στο σύνολο μια συμπαθητική ταινία αλλά όχι αυτό που περίμενα. 6/10
La Traque (1975) - Σερζ Λερόι
Μια ομάδα κυνηγών σε ένα μικρό γαλλικό χωριό συγκεντρώνονται στο κυνηγετικό περίπτερο και προετοιμάζονται για την καθιερωμένη τους ενασχόληση, παράλληλα μια βρετανίδα αναζητά σπίτι προς ενοικίαση στην γαλήνια, όπως νομίζει περιοχή. Όταν οι δρόμοι τους διασταυρώνονται, το κυνήγι του λαγού χάνει το ενδιαφέρον του και αρχίζει το ανθρωποκυνηγητό.
Σε αντίθεση με αμερικάνικες ταινίες της εποχής με παρόμοιο θέμα (για κάποιο λόγο η δεκαετία του '70 βρίθει από αυτές) που επικεντρώνονται στην απεικόνιση της ωμής βίας (από τους θύτες προς το θύμα και συχνά από το θύμα προς τους θύτες όταν αντιστρέφονται οι ρόλοι) και την ολική αποκτήνωση των επαρχιωτών που ζουν αποκομμένοι στον μικρόκοσμό τους, η συγκεκριμένη πετυχαίνει να είναι σκληρή και ζοφερή χωρίς να γίνεται ποτέ ιδιαίτερα βίαιη
Περισσότερο εστιάζει στις ύπουλες σχέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ των κατοίκων που τους υποδεικνύουν την απόκρυψη και συγκάλυψη ως το μόνο δρόμο. Επιπλέον η λύτρωση δεν έρχεται ποτέ και η η ζοφερότητα διαρκώς εντείνεται μέχρι το παγερό φινάλε. 8/10
Les jeux de la comtesse Dolingen de Gratz (1981) - Κατρίν Μπινέ
Η Λουίζ που πάσχει από κατάθλιψη, επισκέπτεται την παλιά της φίλη, Νένα, που νοσηλεύεται στην ψυχιατρική κλινική. Εκείνη της λέει πως ολοκλήρωσε ένα μυθιστόρημα και της το δίνει να το διαβάσει. Η συνάντηση επηρεάζει την Λουίζ και καθώς η ιστορία του βιβλίου μοιάζει πολύ προσωπική (αυτοβιογραφία της Νένα; ), βυθίζεται στον κόσμο της. Σύντομα όσα εξιστορούνται αρχίζουν να συνυφαίνονται με την ζωή της ίδιας της Λουίζ, ώσπου η δική της πραγματικότητα δεν διακρίνεται πλέον από εκείνη του βιβλίου.
Μια περίπλοκη ταινία που απαιτεί προσήλωση, με αρκετά προκλητικό περιεχόμενο αφού η έφηβη πρωταγωνίστρια του βιβλίου (στον μοναδικό της ρόλο η Ναταλί Γκολνταντέλ) εμφανίζεται εντελώς γυμνή και σεξουαλικοποιημένη, κάτι που σήμερα δεν θα το βλέπαμε. Προσωπικά απολαμβάνω την απουσία πολιτικής ορθότητας όποτε την πετυχαίνω, οπότε για μένα μέτρησε θετικά. Επιπλέον η αφανής ύπαρξη της ταινίας (με μόνο 145 βαθμολογήσεις στην Imdb) σε συνδυασμό με την υψηλή αισθητική της και την γυναικεία σκηνοθετική υπογραφή μου είναι πάντα ακαταμάχητα. Λόγω της περιπλοκής έμεινα με κάποιες απορίες που μια δεύτερη μελλοντικά θέαση πιστεύω θα αποσαφηνίσει. 7/10
Afterdeath (2015) - Γκες Μιντινγκερ, Ρόμπιν Σμιτ
Πέντε άγνωστα μεταξύ τους άτομα «ξυπνούν» σε έναν παράξενα άδειο τόπο κάτω από μια μόνιμη νύχτα. Σύντομα διαπιστώνουν ότι είναι νεκροί και προσπαθούν να κατανοήσουν την ενδιάμεση αυτή κατάσταση για να βρουν τρόπο να επιστρέψουν στη ζωή.
Η κακή βαθμολογία δεν με πτόησε καθώς η υπόθεση μου θύμισε το αγαπημένο «κεκλεισμένων των θυρών» του Σαρτρ από το οποίο ίσως θέλησε να εμπνευστεί ο σεναριογράφος, ωστόσο η όποια επιρροή δεν ήταν επιτυχημένη και το σενάριο αποδείχτηκε κατά τη γνώμη μου οικτρό. Ξεκινά από μια ενδιαφέρουσα ιδέα την οποία δεν ξέρει πώς να αναπτύξει και κυρίως πού να καταλήξει με αυτή, ενώ οι διάλογο είναι εντυπωσιακά κενοί και χονδροειδείς. Οι ερμηνείες μου φάνηκαν αδιάφορες έως κακές (Σαμ Κίλι) με εξαίρεση την πρωταγωνίστρια, Μιράντα Ρέιζον που ξεχώριζε ανάμεσα τους ως η μόνη με εμφανές υποκριτικό ταλέντο. Η σκηνοθεσία μου άρεσε αρκετά αφού με πενιχρά, όπως φαίνεται, μέσα δίνει κάτι σχετικά ενδιαφέρον οπτικά, αλλά δεν μπόρεσε να αντισταθμίσει τα αρνητικά που ήταν βαρύτερα. 4/10
I'm Dangerous tonight (1990) - Τομπ Χούπερ
Η Έιμι αγοράζει από κάποιο παζάρι ένα μπαούλο, μέσα στο οποίο ανακαλύπτει έναν κόκκινο μεταξωτό μανδύα, δεν γνωρίζει όμως πως ο μανδύας ανήκε σε αρχαίο Αζτέκο αρχιερέα και όταν κάποιος τον φορά, απελευθερώνονται τα χειρότερα ένστικτα του.
Άγνωστη, χαμηλού προϋπολογισμού ταινία που την είδα λόγω της έλξης μου από αυτά τα δύο χαρακτηριστικά, της αλλοτινής αγάπης μου για την Μάντχεν Άμικ αλλά και για την αγαπημένη ως προς τις ταινίες εποχή. Μολονότι δεν απείχε πολύ από ό,τι περίμενα, ήταν ωστόσο απογοητευτικά πιο ήπια και χαμηλών τόνων απ' όσο ήθελα για να ξεφύγει από το αδιάφορη και να αφήσει κάποια ανάμνηση. 5/10
Besieged - Πολιορκία μιας γυναίκας (1998) - Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
Όταν η έκρυθμη πολιτική κατάσταση στον τόπο της οδηγεί στη σύλληψη του συζύγου της, η Σαντουράι, αναγκάζεται να αφήσει την Αφρική και να μεταναστεύσει στην Ιταλία. Εκεί εργάζεται ως οικιακή βοηθός για τον εκκεντρικό μουσικό Κίνσκι, σπουδάζοντας παράλληλα ιατρική. Ο Κίνσκι μαγεμένος από την εξωτική ομορφιά της, την υπερηφάνεια της, και την διαφορετικότητα της την πολιορκεί με ενθουσιώδη παιδικότητα, μα όταν τολμά να της αποκαλύψει τον έρωτά του, εκείνη του ζητά να βγάλει τον άνδρα της από τη φυλακή.
Μια ταινία που αν την έβλεπα σε παλαιότερες εποχές θα με άγγιζε περισσότερο, αλλά και τώρα με κράτησε προσηλωμένη σε όλη της την διάρκεια και την παρακολούθησα με ασυνήθιστο ενθουσιασμό. Ο Ντέιβιντ Θιούλις που γενικά μου είναι για κάποιο λόγο απεχθής, εδώ ήταν το επίκεντρο της προσοχής μου με την περιπαθή ερμηνεία του, κάτι που με έκανε ταυτόχρονα να απορώ με την αντίφαση. Η ρεαλιστικότητα του χαρακτήρα του Κίνσκι (όχι της ερμηνείας) είναι εντελώς αμφισβητήσιμη, γι αυτό όμως είναι τόσο γοητευτικός κι αξιολάτρευτος. Ήθελα η πρωταγωνίστρια να ξεδιπλωθεί λίγο παραπάνω, αλλά παραμένει συγκρατημένη και δυσερμήνευτη μέχρι να μιλήσει με τις πράξεις της (; ) στο κάπως ανοιχτό και διφορούμενο, δυνατό όμως φινάλε.
Λάτρεψα την μαγευτική, άκρως παθιασμένη και έντονα φορτισμένη σκηνή της σύνθεσης ενός κομματιού στο πιάνο (λάτρεψα και το ίδιο το κομμάτι) εμπνεόμενο από την Σαντουράι τη στιγμή που εκείνη καταγίνεται με τις ατελεύτητες πεζές δουλειές του σπιτιού. Συναρπαστική. 8/10
Μερικές ακόμη ταινίες που είδα πρόσφατα:
Un homme et une femme - Ένας άνδρας και μία γυναίκα (1966) - Κλοντ Λελού
Ο Ζαν Λουί και η Αν έχουν χηρέψει πρόωρα. Τα μοναχοπαίδια τους φοιτούν στο ίδιο εσωτερικό σχολείο και όπως τυχαίνει να συναντιούνται κατά τις επισκέψεις τους εκεί τα Σαββατοκύριακα, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται μια έλξη και έρχονται πιο κοντά, το παρελθόν όμως στοιχειώνει τη σχέση τους.
Αν και το θέμα μου φάνηκε κάπως αδιάφορο, η θέση της ανάμεσα στις κορυφαίες του γαλλικού κινηματογράφου με προδιέθετε να περιμένω κάτι αφαιρετικό και ταυτόχρονα σκηνοθετικά δυνατό που να αντισταθμίζει την απλότητα της ιστορίας - στο ύφος ίσως του λατρεμένου Αλέν Ρενέ, οι προσδοκίες μου όμως ήταν άστοχες.
Η υπόθεση ήταν πράγματι πιο καθημερινή για τις προτιμήσεις μου, ενώ δεν αντιλήφθηκα κάποια ιδιαίτερη σκηνοθετική πινελιά (Η εναλλαγή ανάμεσα στην ασπρόμαυρη λήψη που κυριαρχεί και τις λιγοστές έγχρωμες παρελθοντικές αναφορές αν και ενδιαφέρουσα, δεν έγινε τόσο επιτυχημένα, κατά τη γνώμη μου, ώστε να προσδώσει κάτι στην αισθητική της ταινίας (ίσως επειδή στόχος ήταν η οικονομία και όχι η καλλιτεχνικότητα) που στο σύνολο μου φάνηκε λίγο επίπεδη. Οι ηθοποιοί ήταν αναμενόμενα εξαιρετικοί. ο Τρεντινιάν μου είναι έτσι κι αλλιώς αγαπητός και η Ανούκ Εμέ - την οποία γνώριζα μόνο από το pret-a-porter του Άλτμαν και καθώς την βρήκα τότε εντυπωσιακή, ήμουν περίεργη να την παρακολουθήσω σε κάτι πιο πρωταγωνιστικό και γαλλικό - ήταν κομψή, αινιγματική και άκρως γοητευτική. Στο σύνολο μια συμπαθητική ταινία αλλά όχι αυτό που περίμενα. 6/10
La Traque (1975) - Σερζ Λερόι
Μια ομάδα κυνηγών σε ένα μικρό γαλλικό χωριό συγκεντρώνονται στο κυνηγετικό περίπτερο και προετοιμάζονται για την καθιερωμένη τους ενασχόληση, παράλληλα μια βρετανίδα αναζητά σπίτι προς ενοικίαση στην γαλήνια, όπως νομίζει περιοχή. Όταν οι δρόμοι τους διασταυρώνονται, το κυνήγι του λαγού χάνει το ενδιαφέρον του και αρχίζει το ανθρωποκυνηγητό.
Σε αντίθεση με αμερικάνικες ταινίες της εποχής με παρόμοιο θέμα (για κάποιο λόγο η δεκαετία του '70 βρίθει από αυτές) που επικεντρώνονται στην απεικόνιση της ωμής βίας (από τους θύτες προς το θύμα και συχνά από το θύμα προς τους θύτες όταν αντιστρέφονται οι ρόλοι) και την ολική αποκτήνωση των επαρχιωτών που ζουν αποκομμένοι στον μικρόκοσμό τους, η συγκεκριμένη πετυχαίνει να είναι σκληρή και ζοφερή χωρίς να γίνεται ποτέ ιδιαίτερα βίαιη
Περισσότερο εστιάζει στις ύπουλες σχέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ των κατοίκων που τους υποδεικνύουν την απόκρυψη και συγκάλυψη ως το μόνο δρόμο. Επιπλέον η λύτρωση δεν έρχεται ποτέ και η η ζοφερότητα διαρκώς εντείνεται μέχρι το παγερό φινάλε. 8/10
Les jeux de la comtesse Dolingen de Gratz (1981) - Κατρίν Μπινέ
Η Λουίζ που πάσχει από κατάθλιψη, επισκέπτεται την παλιά της φίλη, Νένα, που νοσηλεύεται στην ψυχιατρική κλινική. Εκείνη της λέει πως ολοκλήρωσε ένα μυθιστόρημα και της το δίνει να το διαβάσει. Η συνάντηση επηρεάζει την Λουίζ και καθώς η ιστορία του βιβλίου μοιάζει πολύ προσωπική (αυτοβιογραφία της Νένα; ), βυθίζεται στον κόσμο της. Σύντομα όσα εξιστορούνται αρχίζουν να συνυφαίνονται με την ζωή της ίδιας της Λουίζ, ώσπου η δική της πραγματικότητα δεν διακρίνεται πλέον από εκείνη του βιβλίου.
Μια περίπλοκη ταινία που απαιτεί προσήλωση, με αρκετά προκλητικό περιεχόμενο αφού η έφηβη πρωταγωνίστρια του βιβλίου (στον μοναδικό της ρόλο η Ναταλί Γκολνταντέλ) εμφανίζεται εντελώς γυμνή και σεξουαλικοποιημένη, κάτι που σήμερα δεν θα το βλέπαμε. Προσωπικά απολαμβάνω την απουσία πολιτικής ορθότητας όποτε την πετυχαίνω, οπότε για μένα μέτρησε θετικά. Επιπλέον η αφανής ύπαρξη της ταινίας (με μόνο 145 βαθμολογήσεις στην Imdb) σε συνδυασμό με την υψηλή αισθητική της και την γυναικεία σκηνοθετική υπογραφή μου είναι πάντα ακαταμάχητα. Λόγω της περιπλοκής έμεινα με κάποιες απορίες που μια δεύτερη μελλοντικά θέαση πιστεύω θα αποσαφηνίσει. 7/10
Afterdeath (2015) - Γκες Μιντινγκερ, Ρόμπιν Σμιτ
Πέντε άγνωστα μεταξύ τους άτομα «ξυπνούν» σε έναν παράξενα άδειο τόπο κάτω από μια μόνιμη νύχτα. Σύντομα διαπιστώνουν ότι είναι νεκροί και προσπαθούν να κατανοήσουν την ενδιάμεση αυτή κατάσταση για να βρουν τρόπο να επιστρέψουν στη ζωή.
Η κακή βαθμολογία δεν με πτόησε καθώς η υπόθεση μου θύμισε το αγαπημένο «κεκλεισμένων των θυρών» του Σαρτρ από το οποίο ίσως θέλησε να εμπνευστεί ο σεναριογράφος, ωστόσο η όποια επιρροή δεν ήταν επιτυχημένη και το σενάριο αποδείχτηκε κατά τη γνώμη μου οικτρό. Ξεκινά από μια ενδιαφέρουσα ιδέα την οποία δεν ξέρει πώς να αναπτύξει και κυρίως πού να καταλήξει με αυτή, ενώ οι διάλογο είναι εντυπωσιακά κενοί και χονδροειδείς. Οι ερμηνείες μου φάνηκαν αδιάφορες έως κακές (Σαμ Κίλι) με εξαίρεση την πρωταγωνίστρια, Μιράντα Ρέιζον που ξεχώριζε ανάμεσα τους ως η μόνη με εμφανές υποκριτικό ταλέντο. Η σκηνοθεσία μου άρεσε αρκετά αφού με πενιχρά, όπως φαίνεται, μέσα δίνει κάτι σχετικά ενδιαφέρον οπτικά, αλλά δεν μπόρεσε να αντισταθμίσει τα αρνητικά που ήταν βαρύτερα. 4/10
I'm Dangerous tonight (1990) - Τομπ Χούπερ
Η Έιμι αγοράζει από κάποιο παζάρι ένα μπαούλο, μέσα στο οποίο ανακαλύπτει έναν κόκκινο μεταξωτό μανδύα, δεν γνωρίζει όμως πως ο μανδύας ανήκε σε αρχαίο Αζτέκο αρχιερέα και όταν κάποιος τον φορά, απελευθερώνονται τα χειρότερα ένστικτα του.
Άγνωστη, χαμηλού προϋπολογισμού ταινία που την είδα λόγω της έλξης μου από αυτά τα δύο χαρακτηριστικά, της αλλοτινής αγάπης μου για την Μάντχεν Άμικ αλλά και για την αγαπημένη ως προς τις ταινίες εποχή. Μολονότι δεν απείχε πολύ από ό,τι περίμενα, ήταν ωστόσο απογοητευτικά πιο ήπια και χαμηλών τόνων απ' όσο ήθελα για να ξεφύγει από το αδιάφορη και να αφήσει κάποια ανάμνηση. 5/10
Besieged - Πολιορκία μιας γυναίκας (1998) - Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
Όταν η έκρυθμη πολιτική κατάσταση στον τόπο της οδηγεί στη σύλληψη του συζύγου της, η Σαντουράι, αναγκάζεται να αφήσει την Αφρική και να μεταναστεύσει στην Ιταλία. Εκεί εργάζεται ως οικιακή βοηθός για τον εκκεντρικό μουσικό Κίνσκι, σπουδάζοντας παράλληλα ιατρική. Ο Κίνσκι μαγεμένος από την εξωτική ομορφιά της, την υπερηφάνεια της, και την διαφορετικότητα της την πολιορκεί με ενθουσιώδη παιδικότητα, μα όταν τολμά να της αποκαλύψει τον έρωτά του, εκείνη του ζητά να βγάλει τον άνδρα της από τη φυλακή.
Μια ταινία που αν την έβλεπα σε παλαιότερες εποχές θα με άγγιζε περισσότερο, αλλά και τώρα με κράτησε προσηλωμένη σε όλη της την διάρκεια και την παρακολούθησα με ασυνήθιστο ενθουσιασμό. Ο Ντέιβιντ Θιούλις που γενικά μου είναι για κάποιο λόγο απεχθής, εδώ ήταν το επίκεντρο της προσοχής μου με την περιπαθή ερμηνεία του, κάτι που με έκανε ταυτόχρονα να απορώ με την αντίφαση. Η ρεαλιστικότητα του χαρακτήρα του Κίνσκι (όχι της ερμηνείας) είναι εντελώς αμφισβητήσιμη, γι αυτό όμως είναι τόσο γοητευτικός κι αξιολάτρευτος. Ήθελα η πρωταγωνίστρια να ξεδιπλωθεί λίγο παραπάνω, αλλά παραμένει συγκρατημένη και δυσερμήνευτη μέχρι να μιλήσει με τις πράξεις της (; ) στο κάπως ανοιχτό και διφορούμενο, δυνατό όμως φινάλε.
Λάτρεψα την μαγευτική, άκρως παθιασμένη και έντονα φορτισμένη σκηνή της σύνθεσης ενός κομματιού στο πιάνο (λάτρεψα και το ίδιο το κομμάτι) εμπνεόμενο από την Σαντουράι τη στιγμή που εκείνη καταγίνεται με τις ατελεύτητες πεζές δουλειές του σπιτιού. Συναρπαστική. 8/10
"Parce que moi je rêve, moi je ne le suis pas.."
Ποιος είναι συνδεμένος
Χρήστες που περιηγούνται σε αυτό το φόρουμ: Δεν υπάρχουν εγγραμένοι χρήστες και 3 επισκέπτες