Η Πόλη Ποτέ Δεν Κοιμάται

[ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ζ]

Αναμφίβολα μία από τις πιο underrated ταινίες των 80s...ίσως για εμένα η καλύτερη underground ταινία της εποχής... Η πλοκή έχει ως εξής: Ένας σαραντάρης, εκπρόσωπος της γενιάς του ροκ εν ρολ επιστρέφει στην Αθήνα, μετά από χρόνια απουσίας του, και αναζητεί τον υπεύθυνο για το θάνατο του αδελφού του που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια μιας κόντρας. Έτσι, μπλέκει στα νυκτερινά στέκια της μηχανόβιας νεολαίας και γνωρίζει τη "συνέχεια" της δικής του γενιάς. Αντλούμε πολλά στοιχεία για τη διασκέδαση της νεολαίας τότε...κόντρες, μηχανές, μπιλιάρδα, ουφάδικα! Το αστικό τοπίο της Αθήνας, το οποίο απεικονίζεται μέσω της ταινίας όλα τα λεφτά! Αχανείς λεωφόροι, νυχτερινή περιπλάνηση στις Αθηναϊκές λεωφόρους, γενικότερα μια γενιά που το ζει στα άκρα! Επιπλέον, ο μονόλογος του Μόσχου, σε κάποιο σημείο έχει χαραχτεί στη μνήμη μου...

[Ονειρευτής]

Κάποιες σκέψεις σχετικά για αυτή την ταινία που γυρίστηκε το 1984 και προβλήθηκε στις αίθουσες την επόμενη χρονιά.
Θα μπορούσε κάποιος να πει πως "Η Πόλη Ποτέ δεν Κοιμάται" είναι μια ακραία τραβηγμένη ελληνική εκδοχή του Rumble Fish (1983) του Coppola, που απεικονίζει την νεολαία των έιτις στην Ελλάδα … μόνο που κατά την άποψη μου την απεικονίζει λάθος.
Η νεολαία της εποχής δεν ήταν οι μηχανόβιοι τύπου "Ρόδα, τσάντα και κοπάνα", αλλά κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Ήταν μια γενιά που γνώρισε μεγάλες αλλαγές στον πολιτισμό και την διασκέδαση, εδραιώνοντας και εν μέρει τροποποιώντας τα θεμέλια των προηγούμενων γενεών. Ήταν μια γενιά που γνώρισε τα είδωλα της μέσα από συναυλίες σε γήπεδα ή μέσα από μία τηλεοπτική μουσική εκπομπή (Μουσικόραμα), σε μια εποχή που υπήρχαν όλα και όλα δύο κρατικά τηλεοπτικά κανάλια, μέσα από ένα περιοδικό ( Ποπ & Ροκ) και από μία ραδιοφωνική μουσική εκπομπή (‘’Ποπ Club’’).

Ο μοναδικός ίσως σκηνοθέτης που μπόρεσε να απεικονίσει σωστά κυρίως την γενιά των σέβεντις και εν μέρει την μεταβατική των έιτις, ήταν ο Νίκος Νικολαίδης, τόσο μέσα από τις ταινίες του όσο και μέσα από τα βιβλία του. Δεν θα κάνω κάποια αναφορά, όποιος τις έχει δει ή διαβάσει γνωρίζει. Άλλωστε στην "Πόλη Ποτέ Δεν Κοιμάται" στους τίτλους του τέλους γίνεται αναφορά στο όνομα του Νικολαίδη για την βοήθεια του στο γύρισμα της ταινίας και που σημειωτέον ένα χρόνο πριν είχε γυρίσει την "Γλυκιά Συμμορία", (και εδώ θέλω να σταθώ όσον αφορά τον μονόλογο του Μόσχου στον οποίον αναφέρθηκε ο Aναστάσιος Ζ, και ο οποίος είναι δουλεμένος και κυρίως ουσιαστικότερος στους μονολόγους και τις ατάκες της Γλυκιάς Συμμορίας).

Επίσης η επιλογή του Χρήστου Καλαβρούζου στον πρωταγωνιστικό ρόλο κατά την άποψη μου τελείως αποτυχημένη. Η φυσιογνωμία του μόνο για τον ρόλο που ερμηνεύει δεν κάνει. (Στην "Παραγγελιά" ας πούμε του Παύλου Τάσιου θα ταίριαζε καλύτερα). Γενικά το καστ τελείως εκτός τόπου και χρόνου με μόνη ίσως εξαίρεση την Όλια Στεφανίδου, και τον Τάκη Μόσχο.

Επομένως δικαιολογημένα θεωρείται όχι μία underrated, αλλά υποδεέστερη σε σχέση με τις δυο - τρείς αξιόλογες ταινίες ( "Οι Απέναντι" του Γίωργου Πανουσόπουλου (1981) ας πούμε είναι μια απ' αυτές) που διαπραγματεύονται αξιοπρεπώς το πνεύμα της εποχής στην Ελληνική φιλμογραφία.