Τίτλος: Noah
Ελληνικός Τίτλος: Νώε
Σκηνοθέτης: Darren Aronofsky
Σενάριο: Darren Aronofsky, Ari Handel
Ηθοποιοί: Russell Crowe, Jennifer Connelly, Anthony Hopkins
Διάρκεια: 138'
Υπόθεση
Η Νώε αγωνίζεται να επιβιώσει σ’ έναν εχθρικό, κατεστραμμένο κόσμο, μαζί με την οικογένειά του. Όταν αρχίζει να βλέπει εφιαλτικά οράματα, ζητά τη βοήθεια του παππού του, του Μαθουσάλα, ο οποίος τον βοηθά να καταλάβει το νόημα των οραμάτων και την αποστολή του: έχει επιλεχθεί από τον "Πλάστη" του κόσμου για να σώσει τους αθώους, τα ζώα δηλαδή, από έναν κατακλυσμό που θα αφανίσει την ανθρωπότητα.
Άποψη
Η βιβλική ιστορία της Κιβωτού του Νώε μου φαινόταν πάντα φρικτή κι ανατριχιαστική. Ακόμα χειρότερο που τη διδαχτήκαμε ως παιδιά, πιστεύοντας μάλιστα ότι τα φοβερά αυτά γεγονότα συνέβησαν πραγματικά! Τα βιβλία των θρησκευτικών και οι διάφορες εκπαιδευτικές ταινίες, ακόμα και καρτούν, μας έδειξαν έναν Θεό-τιμωρό, εξοργισμένο με τους ανθρώπους και αποφασισμένο να τους σκοτώσει όλους! Μαζί και όλα τα ζώα, με εξαίρεση ένα ζευγάρι από κάθε είδος. Γιατί; Γιατί όλοι ήταν αμαρτωλοί – και τα νεογέννητα και τα νήπια και τα κουτάβια. Χωρίς εξαίρεση... όλοι άξιζαν αργό και βασανιστικό θάνατο! Πρέπει να πω ότι σαν ιστορία δεν είναι και ό,τι πιο κατάλληλο για παιδιά, όμως είναι καλό υλικό για ταινία φαντασίας, δράμα, θρίλερ ή και τρόμου. Κι αυτή ήταν σίγουρα μια πολύ εντυπωσιακή και θεαματική ταινία.
Βέβαια, η ταινία δεν ήταν αυτό που περίμενα και δεν περιγράφεται εύκολα. Ήταν μάλλον ένας συνδυασμός Mad Max, Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, Book of Eli και Κόναν... Ο Mad Max Νώε, με τζην και κουκούλα, χωρίς το χιούμορ του Μελ Γκίμπσον (γενικά η ταινία δεν είχε ούτε στάλα χιούμορ), σαν άλλος Κόναν γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας του πατέρα του. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, περιπλανιέται, όντας ο μόνος αγνός και δίκαιος άντρας, σ’ έναν μάλλον μεταποκαλυπτικό κόσμο.
Όπως και στη βιβλική ιστορία, έχει γυναίκα και τρεις γιους. Κάποια στιγμή αρχίζει να βλέπει κάτι πολύ εντυπωσιακά οράματα, βγαλμένα από ταινία φρίκης. Αυτά μου άρεσαν πολύ. Στο ταξίδι της αναζήτησής του για την αλήθεια, συμμαχεί με κάτι βράχια με πόδια – πετρωμένους αγγέλους, κάτι σαν τους δεντροβοσκούς της Μέσης Γης (στην αρχή τα πέρασα για ρομπότ). Τέλος πάντων, βρίσκει τον παππού του τον Μαθουσάλα, που είναι μάγος, υπέρτατος πολεμιστής, θαυματουργός γυναικολόγος, λίγο παλαβιάρης (και σπρώχνει και ψυχεδελικές ουσίες). Έτσι ανακαλύπτει σιγά-σιγά την αλήθεια.
Σ’ αυτό το σύμπαν κανείς δεν λέει "Θεός". Όλοι λένε "Πλάστης". Κι ο "Πλάστης" αυτός είναι σκληρός κι αμείλικτος, ακόμα και με τους αθώους. Ο Νώε εξελίσσεται σε αντιήρωα μάλλον – φανατικός και αποφασισμένος να εξολοθρεύσει τους πάντες. Οι γιοι του είναι έφηβοι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και η γυναίκα του τρέχει να προλάβει...
Η πολυσυζητημένη σκηνή της Γένεσης ήταν το καλύτερο σημείο της ταινίας, ομολογουμένως πανέξυπνα φτιαγμένη και υποβλητική, συνδυάζοντας το βιβλικό κείμενο με τη δαρβινική θεωρία.
Βγήκα απ’ τον κινηματογράφο με το ερώτημα "τι είδα τώρα;". Αν έπρεπε να την τοποθετήσω οπωσδήποτε σε κάποια κατηγορία, τότε θα την έβαζα στην επική φαντασία. Αν δεν το ήξερα, δεν θα πήγαινε το μυαλό μου ότι είναι του Αρονόφσκι, που δεν μας έχει συνηθίσει σε τόσα ειδικά εφέ και υπερθέαμα. Την παρακολούθησα με αμείωτο ενδιαφέρον, παρά την πολύ μεγάλη διάρκειά της, όμως δεν νομίζω ότι τελικά με κέρδισε, ούτε θα την ξανάβλεπα. Ίσως αν έλειπε ο "Πλάστης" να ήταν πολύ ωραιότερη ταινία.
Το 3D δεν ήταν σπουδαίο, όμως είχε τις στιγμές του.
Trailer
Νόμιζα πως δεν σ' άρεσε συγκεκριμένα η λέξη πλάστης, ότι αν τον έλεγαν "θεό" ας πούμε θα ήταν καλύτερα 
