Τίτλος: Let Me in
Ελληνικός τίτλος: Άσε το Κακό να Μπει
Έτος παραγωγής: 2010
Σκηνοθέτης: Matt Reeves
Σενάριο: Matt Reeves, John Ajvide Lindqvist
Ηθοποιοί: Kodi Smit-McPhee, Chloë Grace Moretz, Richard Jenkins …
Πρωτότυπη μουσική: Michael Giacchino
Υπόθεση
Ένα αγόρι περνάει δύσκολα τα δώδεκά του χρόνια καθώς οι γονείς του έχουν χωρίσει και στο σχολείο είναι θύμα κακοποίησης από συμμαθητές. Στην γειτονιά του μετακομίζει ένας πατέρας με την επίσης δωδεκάχρονη κορούλα του. Ένα παράξενο κορίτσι που περπατάει ξυπόλυτο μέσα στο χιόνι και που του δηλώνει εξαρχής πως δεν μπορούν να είναι φίλοι.
Άποψη
Πρόκειται για μια ιστορία με βαμπίρ, διασκευή της σουηδικής ταινίας «Låt den rätte komma in» (2008) που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του John Ajvide Lindqvist.
Η ταινία έχει μια πολύ ωραία σκηνοθετική άποψη, και παρά το εξωπραγματικό θέμα και τα απαραίτητα βαμπιρίστικα εφέ εδώ κι εκεί, στο κέντρο έχει τον ψυχισμό των ηρώων και τις μεταξύ τους σχέσεις σε μια αρκετά ανθρώπινη, τελικά, ταινία.
Η ένταση μοιράζεται ανάμεσα στους δύο μικρούς ήρωες δηλ. ανάμεσα στο κορίτσι-βαμπίρ και στις δυσκολίες του μικρού αγοριού. Δυο ζωές που συναντιούνται τυχαία και συμμετέχουν η μία στην άλλη.
Η ιστορία διαδραματίζεται το 1983 και παρότι κάποια πράγματα πασχίζουν να την τοποθετήσουν χρονικά (όπως το ραδιόφωνο που παίζει το Let’s Dance του David Bowie, το πικάπ και κυρίως η γκαραντί αρχές ’80 εμφάνιση του Σερίφη), σαν γενικότερη αίσθηση η εποχή είναι δυσδιάκριτη και μάλλον πιο σύγχρονη (και ειδικά το αγόρι θα μπορούσε να ανήκει, εμφανισιακά, και στο σήμερα).
Μέσα σε όλα εκτίμησα την εμμονή στην λεπτομέρεια η οποία προσθέτει στην ρεαλιστικότητα, που πολύ μου λείπει από άλλες καταξιωμένες ταινίες. Έτσι για παράδειγμα όταν κάποιον τον σέρνουν γυμνό στο πάτωμα, σε σκηνή αργότερα η πλάτη είναι γεμάτη σημάδια, ή όταν ο Σερίφης κάνει έφοδο κρατώντας το πιστόλι του, ακούμε συνεχώς την ανάσα του γρήγορη και γεμάτη άγχος.
Το σάουντρακ δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο κι η μουσική έχει ξεκάθαρο σκοπό να γεμίζει τα πλάνα με ένταση και να υποβάλει την απαραίτητη ατμόσφαιρα.
Συχνά, βλέποντας μια καλή αμερικανική ταινία, νιώθω πως της λείπει η ρεαλιστικότητα και σκέφτομαι, πόσο καλύτερη θα ήταν εάν σε αυτό το θέμα υπήρχε, ας πούμε, μια ευρωπαϊκή επιμέλεια. Σε αυτήν εδώ την ταινία, λοιπόν, νιώθω πως δεν μπορώ να παραπονεθώ. Αφήνοντας στην άκρη τον βαμπιρισμό, που ούτως ή άλλως το δεχόμαστε αφού αποτελεί το εξωπραγματικό θέμα της ταινίας, η υπόλοιπη ιστορία είναι ένα αληθοφανές δράμα που σαν στήσιμο κι αισθητική περισσότερο κλίνει στο ευρωπαϊκό σινεμά και λιγότερο στην φαντασμαγορία του Χόλιγουντ.
Δεν υπάρχουν πρωτοκλασάτοι ηθοποιοί και όλοι, και κυρίως τα δυο παιδιά, παίζουν υπέροχα. Μετά το Cloverfield, άλλη μια ωραία σκηνοθεσία από τον Matt Reeves.
Τρέιλερ
.Ναι ισχυει αυτο για τον τιτλο
) πως το ατού της είναι η σκηνοθεσία και ο τρόπος ο οποίος χειρίστηκε ο σκηνοθέτης τον πανάρχαιο και χιλιοτετριμμένο πια μύθο των βρικολάκων...
)...
. Αντιθέτως βλέπουμε ένα χτυπημένο παιδάκι να ζητάει απλά βοήθεια... Τόσο απλά, χωρίς τις υπερβολές μιας χολιγουντιανής παραγωγής!!! 
