The Lighthouse (2019)

[Τρίνιτυ]

Τίτλος: The Lighthouse
Έτος παραγωγής: 2019
Σκηνοθέτης: Robert Eggers
Σενάριο: Robert Eggers, Max Eggers
Ηθοποιοί: Robert Pattinson, Willem Dafoe, Valeriia Karaman
Διάρκεια: 109΄
IMDb

Η τελευταία ταινία του Ρόμπερτ Έγκερς εξελίσσεται ως μία σύγχρονη εκδοχή αρχαίας τραγωδίας, σε μια βραχονησίδα της Νέας Αγγλίας στα τέλη του 18ου αιώνα, όπου παρακολουθούμε στην διάρκεια ενός μήνα την αναγκαστική συμβίωση δύο φαροφυλάκων.



Γυρισμένη ασπρόμαυρη με τετράγωνο κάδρο, η ταινία μας μεταφέρει επάξια την κλειστοφοβική αίσθηση να βρίσκεσαι αποκομμένος σε ένα κομμάτι γης και με μηδαμινές δυνατότητες διαφυγής. Τα πλάνα της έχουν μια υφή που προσομοιάζουν φωτογραφίες της εποχής και τα καρέ της είναι τόσο δυνατά και σκοτεινά που τα φανταζόμουν ζωγραφισμένα σε χαρτί δια χειρός Frank Miller (δημιουργού του comic “Sin City”).

Η ιστορία της ταινίας είναι εμπνευσμένη από ένα πραγματικό γεγονός και σε συνδυασμό με τις επιρροές που περιέχει από θρύλους και αρχαιοελληνικούς μύθους, αλλά και τα θαλασσινά πλάσματα που ζουν με τους πρωταγωνιστές - βγαλμένα λες από μεσαιωνικούς πίνακες, δημιουργούν μια σύγχρονη Οδύσσεια όπου οι δύο φαροφύλακες θα έπρεπε να δένονταν αυτοβούλως στα τοιχία του Φάρου, καθώς ο καθένας τους καταδιώκεται από τις προσωπικές του Ερινύες.

Η εσωτερική τους μοναξιά εντείνεται στους δυσοίωνους ήχους που φέρνει ο άνεμος που λυσσομανάει και η ανταριασμένη θάλασσα που σκάει πάνω στα απόκρημνα βράχια του Φάρου, μεταφέρει το τραγούδι των Σειρήνων. Υπάρχει μια υποσυνείδητη σεξουαλικότητα στον φάρο ως φαλλικό σύμβολο και στην θάλασσα ως αρχετυπικό σύμβολο της γυναίκας και οι δύο άντρες που είναι αποκλεισμένοι εκεί, το μόνο που μπορούν να κάνουν για να αποφορτιστούν είναι να φαντάζουν και να φαντασιώνονται. Όταν η σύγκρουση μεταξύ τους είναι αναπόφευκτη, λυσσομανάνε μεταξύ τους σαν να ξεπήδησαν από τις ποτισμένες με ιδρώτα σελίδες του Fight Club του Τσακ Πόλανικ και την επόμενη στιγμή πηγαίνουν στις εξουθενωτικές τους βάρδιες.



Η καθημερινή τριβή των δύο πρωταγωνιστών κάνει τις συγκρούσεις να κλιμακώνονται, καθώς η συμπεριφορά του ενός δυναμιτίζει τον άλλον. Η χημεία των Ρόμπερτ Πάτινσον και Ουίλιαμ Νταφόε είναι καταλυτική. Αρκετοί από τους διάλογους γίνονται σε ελεγειακό τόνο και η ομιλία τους στις τότε διαλέκτους είναι ταιριαστή με την απόκοσμη ατμόσφαιρα και ακούγεται, όπως αν είχε φωνή ένα ξύλινο κουφάρι καλυμμένο με βρύα και λειχήνες, που αναδύθηκε από τα σκοτεινά βάθη της θάλασσας και ξέβρασε ο άγριος άνεμος πάνω στα βράχια.
Η ένταση που βγάζουν οι δύο ηθοποιοί παραμορφώνει τις μάσκες των προσώπων τους και σαν να παρακολουθούμε σκηνή θεάτρου, νιώθουμε το δράμα να κορυφώνεται. Υπό το βάρος αποκαλύψεων, τα προσωπεία τους διαλύονται και από μέσα τους αναδύονται εφιαλτικές παραισθήσεις που γίνονται ένα με την ζοφερή πραγματικότητα.



Το μυστηριακό φως του Φάρου δεσπόζει ψηλά για να προσανατολίζει τα πλοία να βρουν τον δρόμο τους, που όμως είναι μακριά από εκεί. Η νησίδα παραμένει μέσα στις σκιές και τα απατηλά μυστικά του Φάρου προμηνύονται δυσοίωνα από την αρχή, από το άκουσμα της πρόποσης που έκαναν πριν τσουγκρίσουν τα ποτήρια τους στο πρώτο τους γεύμα:

Αν ο άπονος ο Χάρος τρόμο σπέρνοντας βαθύ
του ωκεανού τα βάθη κάνει κλίνη μας στερνή,
ο Θεός που εισακούει τις αγνές τις προσευχές,
θα δεήσει να μας σώσει τις ικέτισσες ψυχές.

Trailer

[Θεατής]

Μου άρεσε πολυ η ταινία!

[Νικόλας Δε Κιντ]

Τριν τέλεια παρουσίαση!
Την έχω στις άμεσε επιλογές την ταινία, μιας και η προηγούμενη του ίδιου σκηνοθέτη μου άρεσε πάρα πολύ! Φυσικά μιλάω για το The VVitch: A New-England Folktale.
Θεωρώ πως το όνομα του Ρόμπερτ Έγκερς πρέπει να το συγκρατήσουμε.

[Τρίνιτυ]

Δεν την έχω δει Νικόλα αυτή την ταινία του. Μια κι έχεις στα άμεσα σχέδιά σου να δεις τον Φάρο, όταν την δεις, εκτός από το πως σου φάνηκε, θα ήθελα να μας πεις πως σου φάνηκαν συνολικά οι δυο ταινίες του, αν είδες κάποιο κοινό χαρακτηριστικό κτλ..

[Νικόλας Δε Κιντ]

Τρίνιτυ επανέρχομαι για το σχόλιο μου πάνω στην ταινία!
Με μια μόνο λέξη μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό το δημιούργημα. Αριστούργημα! Πραγματικά μόλις τελείωσε η ταινία είχα μείνει άφωνος...
Σκεφτόμουν για αρκετή ώρα τι ήταν αυτό που παρακολούθησα. Ένα μείγμα τρόμου, αριστοτεχνικής φωτογραφίας, σκληρών ερμηνειών και μυθικών αναφορών.
Θα σταθώ πρώτα στην σκηνοθεσία και την φωτογραφία. Τα ασπρόμαυρα πλάνα και τα καδραρίσματα του Έγκερς δημιουργούσαν μια απόκοσμη ατμόσφαιρα που σε προετοίμαζε για το πιο απίθανο συμβάν. Ο Φάρος και το νησί στην δίνη του ωκεανού, τα πρόσωπα του γέρου Φαροφύλακα και του νεαρού Τομ, τα μουντά τοπία. Όλα έδενα και δίναν ένα απίστευτο αποτέλεσμα. Επίσης κάθε σκηνή είχε ένα σκληρό ρεαλισμό.
Θα συμφωνήσω μαζί σου για τους μύθους και τις αναφορές σε αυτούς. Το μπαούλο του Ντέιβι Τζόουνς, ο φάρος που ποτέ δεν σβήνει, οι γοργόνες, τα μαγικά αντικείμενα, το Κράκεν.

Για μένα η ερμηνεία του Νταφόε κλέβει την παράσταση. Ο Πάτισον είναι αρκετά καλός, αλλά ουσιαστικά συμπληρώνει την ερμηνεία του Γουίλεμ Νταφόε. Βέβαια ο σκηνοθέτης αφήνει χώρο και στους δύο χαρακτήρες και δεν αδικεί κανέναν μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε. Και οι δύο χαρακτήρες θα έλεγε κανείς πως ξεπήδησαν από βιβλίο του Πόε ή από διήγημα του Κάφκα. Σκοτεινοί χωρίς ξεκάθαρο παρελθόν και μέλλον, παγιδευμένοι σε μια ζοφερή κατάσταση όπου η τρέλα και η λογική έχουν πια δυσδιάκριτα όρια. Θα συμφωνήσω σε αυτό που είπες με την θεατρικότητα των ρόλων. Για μένα η ταινία θα μπορούσε να γίνει άνετα μια δυνατή θεατρική παράσταση. Σαιξπηρική ίσως...
Αν και από την αρχή σαν θεατής προσπαθούσα να πάρω το μέρος ενός εκ των δύο χρακκτήρων αυτό στάθηκε αδύνατο μέχρι το τέλος. Η μαεστρία του Έγκερς σε σκηνοθεσία και σενάριο αλλά και οι δυνατές ερμηνείες δεν με άφησαν.

Κάποιες σκηνές τις παρακολουθούσα με κομμένη την ανάσα. Κυρίως τους εφιάλτες του Τόμ αλλά και τους μοναδικούς μονόλογους του Νατφόε. Τα τελευταία 15 λεπτά σχεδόν αισθάνθηκα πανικό και άγχος αλλά κυρίως απεριόριστο θαυμασμό για αυτόν τον νέο σκηνοθέτη.

9/10 με προοπτική να γίνει 10/10 μετά την δεύτερη προβολή που ετοιμάζω!!

[Θλιμμένη Κουκουβάγια]

Θα την δω κι εγώ και θα γράψω εντυπώσεις φαίνεται ενδιαφέρουσα, είχα δει και μια άλλη με παρόμοιο θέμα το "The Vanishing (2018)" αλλά εκεί προς το τέλος τα χάλασε ενώ είχε και σεναριακά κενά, βέβαια θα δω πως θα χωνέψω το ασπρόμαυρο, γενικά μου αρέσουν πολύ οι ταινίες με τέτοια θέματα γιατί σε αποκόπτουν προς στιγμήν από την καθημερινότητα, εννοώ κάπου έρημα στη μέση του πουθενά η συμβίωση με τη μοναξιά και την φύση οι διαμάχες οι συγκρούσεις συναισθημάτων η πάλη του καθενός με τον εαυτό του κ.λ.π.

[Τρίνιτυ]

Νικόλα σε καταλαβαίνω κι εγώ δυο φορές την είδα σε σύντομο χρονικό διάστημα για να την χορτάσω.

Θλιμμένη Κουκουβάγια, θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σου όταν την δεις. Όσον αφορά το ασπρόμαυρο αυτή την επιλογή του ο σκηνοθέτης τη στηρίζει κατά την άποψή μου. Θα αναμένω τις εντυπώσεις σου και για αυτό, όταν την δεις με το καλό.

[Θλιμμένη Κουκουβάγια]

Την είδα χτες λοιπόν,
να αρχίσω από τα θετικά, έχουμε δύο εξαιρετικές ερμηνείες με αυτή του Νταφόε να κερδίζει τις εντυπώσεις κατά τη γνώμη μου, το θεατρικό στήσιμο ταιριάζει άψογα εδώ και ο θεατής επικεντρώνεται στην ερμηνεία των ρόλων και μετά στα υπόλοιπα.
Επίσης έχουμε μια εκπληκτική σκοτεινή ατμοσφαιρική φωτογραφία που ταιριάζει απόλυτα με το θέμα αν και μου φάνηκε ότι ο σκηνοθέτης το παράκανε λίγο, θέλω να πω ανέβασα λίγο φωτεινότητα και αντίθεση για να βλέπεται πιο ευχάριστα.
Σχετικά με το ασπρόμαυρο θεωρώ την επιλογή ως την καταλληλότερη για το ύφος και το θέμα που πραγματεύεται 200 χρόνια πριν και ειδικότερα πάνω σε αυτό που θέλει να αποτυπώσει ο σκηνοθέτης.
Επίσης είναι πραγματικά υποβλητική η μουσική της ταινίας, όλοι αυτοί οι ambient ήχοι που άλλοτε γίνονται τρομακτικοί και άλλοτε βασανιστικοί αλλά ποτέ λυτρωτικοί βάζουν το θεατή κατευθείαν μέσα στο έργο.
Τι δεν μου άρεσε:
Σε μερικά σημεία γίνεται κάπως μονότονη γιατί επιμένει ο σκηνοθέτης σε έναν ρυθμό που ίσως κουράσει ορισμένους.
Επίσης, ο ρόλος του Πάτινσον που ενώ στην αρχή είναι ο αδικημένος μετά μου γίνεται αρκετά αντιπαθής (υποκειμενικό είναι αυτό), βέβαια μπορεί να τον χάλασε και το πολύ ποτό!..
Θα ήθελα να είχε και λίγο μεγαλύτερη διάρκεια καθώς και περισσότερες εναλλαγές στην ροή της.
Συμπερασματικά έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετική ταινία όπου οι λάτρεις του είδους θα ενθουσιαστούν ενώ και οι υπόλοιποι που τους αρέσουν πιο πεζά πράγματα (όπως εγώ) θα τη δουν με μεγάλο ενδιαφέρον.
7/10 για τη δεύτερη περίπτωση και (φαντάζομαι) 8.5/10 για την πρώτη.

Y.Γ. Εκ των υστέρων διάβασα παραπάνω την παρουσίαση και είδα ότι το κάδρο είναι τετράγωνο, έκανα τη βλακεία και είδα την ταινία αφού το έκανα 16:9 πρώτα νομίζοντας ότι είναι κάποια κόπια αλλοιωμένη και μάλλον θα χάθηκε μέρος της "ταυτότητας" της ταινίας.

Σε όσους άρεσε η μουσική της ταινίας να ακούσουν το "Stalker" του Robert Rich, ακόμη και το εξώφυλλο μαρτυράει πολλά!!

[Τρίνιτυ]

Θλιμμένη Κουκουβάγια, χαίρομαι που είχες καλές εντυπώσεις. Πάντως είμαι σίγουρη ότι με την φωτεινότητα και τις διαστάσεις που άλλαξες, χάθηκε μέρος της ταυτότητάς της όπως είπες. Είδες μια πιο light εκδοχή της, φαντάζομαι έδωσες στους πρωταγωνιστές φως και αέρα γύρω τους και δεν ξέρω κατά πόσο πολύ ένιωσες το σκοτεινό και κλειστοφοβικό "πέπλο" που ήθελε να μας υποβάλει ο σκηνοθέτης.

Έβαλα και άκουσα λίγο το "Stalker" που πρότεινες, αν και δεν είμαι μαθημένη σε αυτού του είδους την μουσική μου άρεσε όσο άκουσα και πράγματι διέκρινα να κινείται περίπου σε αυτό το πλαίσιο.

[Θλιμμένη Κουκουβάγια]

Είναι ambient electronica, ο συνθέτης είναι ένας από τους γνωστότερους παγκοσμίως σε αυτό το είδος και πειραματίζεται συνεχώς με καινούργιους ήχους, το άλμπουμ βέβαια είναι αρκετά παλιό του 1995 σε συνεργασία με τον Brian “Lustmord” Williams άρα έχει ηχογραφηθεί με τις τεχνικές εκείνης της εποχής, αν γκουγκλάρεις το όνομά του και πας στην ενότητα των φωτογραφιών θα δεις περί τίνος πρόκειται με τα synthesizers και τις πολυκάναλες κονσόλες καθότι είναι και μηχανικός ήχου και παραγωγός.
Είναι όμως σημαντικό να το ακούσει κάποιος ολόκληρο γιατί είναι concept και θα έλεγα η σωστή ακρόαση είναι αργά τη νύχτα σε κάποιον ήσυχο χώρο, περιέχει χαμηλές συχνότητες που βγάζουν πολύ έντονη ενέργεια απλώς χρειάζεται και κάποιος ποιοτικός ηχητικός εξοπλισμός για να αναπαραχθούν όπως πρέπει, νομίζω όμως πως και με ένα καλό ζευγάρι δυναμικά ακουστικά η ημιανοιχτού τύπου μπορεί να ακούσει κάποιος σωστά.
Σας ζάλισα το ξέρω, για τη φωτεινότητα συμφωνώ όπως και για το κάδρο που το άλλαξα χωρίς να το ξέρω, το σίγουρο είναι πως δεν είδα την ταινία όπως θα έπρεπε.