Τίτλος: Joker
Έτος παραγωγής: 2019
Σκηνοθέτης: Todd Phillips
Σενάριο: Todd Phillips, Scott Silver
Ηθοποιοί: Joaquin Phoenix, Robert De Niro, Zazie Beetz...
Πρωτότυπη μουσική: Stanley Myers
Διάρκεια: 122΄
Ένας επίδοξος κωμικός κακοποιείται από μια σκληρή κοινωνία κι από τους συνανθρώπους του μέχρι που ξεσπάει.
Είχα πραγματική ανυπομονησία να δω αυτήν την ταινία, πράγμα που δεν το συνηθίζω. Τα πάντα ό,τι είχα δει, το τρέιλερ, σκηνές, ατάκες, ήταν του γούστου μου. Και δεν απογοητεύτηκα.
Η ιστορία, τοποθετείται στην φανταστική πόλη Γκόθαμ, που μοιάζει με Νέα Υόρκη, σε κάποια προηγούμενη δεκαετία, του ’70 ίσως, δίχως κινητά και κάμερες παρακολούθησης, με τον κόσμο να καπνίζει στους κλειστούς χώρους και να διαβάζει έντυπες εφημερίδες. Κι η αίσθηση του φιλμ, κι όλη η αισθητική της ταινίας ανήκει εκεί, ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα και τα κίτρινα γράμματα των τίτλων πάνω στα κτήρια.
Η πλοκή δραματική και στενάχωρη. Ήδη από την πρώτη σκηνή με τον ήρωα σε έντονη ψυχολογική κατάσταση μπροστά στον καθρέφτη ξέρεις πως εδώ δεν θα χαριστούν και πολλά. Σε μεγάλο βαθμό την ταινία κουβαλάει στις πλάτες του βέβαια ο Χοακίν Φοίνιξ, μάλλον στην σημαντικότερη ερμηνεία της καριέρας του. Και είναι πειστικός ακόμα και σαν φυσική εμφάνιση με τα όχι τέλεια δόντια του, τα κόκκαλά του που εξέχουν όταν είναι ημίγυμνος και την παλαιική του κόμμωση.
Η ταινία έχει μια ποιητικότητα. Σε κάποια σημεία ο ρεαλισμός υποχωρεί ακριβώς για να δώσει θέση στην ποίηση, όπως στην σκηνή πάνω στο καπό του περιπολικού. Η μουσική επένδυση και μαζί ο χορός που είναι παντού παρών, προσδίδει στην δραματική ποιητικότητα.
Ο Τζόκερ είναι ένας άνθρωπος κακοποιημένος από την κοινωνία. Οι άνθρωποι της μεγάλης πόλης γίνονται σκληροί και μέσα στην στριμωγμένη ζωή του δεν του επιτρέπουν ούτε ένα καλοπροαίρετο αστειάκι. Τραγικός ακόμα και στο όνειρό του να γίνει κωμικός όταν δεν ξέρει καν πού να γελάσει όταν ακούει τα αστεία των άλλων κι όταν δεν μπορεί να ελέγξει το νευρικό του γέλιο. Αδικείται και κακοποιείται από την παιδί μέχρι σήμερα, ξανά και ξανά, από διαφορετικούς ανθρώπους και σε διαφορετικές περιστάσεις και περισσότερες από μία φορές αναρωτιέται πού χάθηκαν απλά πράγματα όπως η ευγένεια και η εντιμότητα. Το πότε θα ξεφύγει είναι απλά θέμα χρόνου.
Εδώ υπάρχει κι ένα σχόλιο πάνω στις κοινωνικές ανισότητες των δυτικών κοινωνιών. Η εξέγερση των κλόουν ίσως θυμίζει π.χ. την εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων.
Η ταινία έκανε μια γενικότερη αίσθηση και ήδη άφησε ατάκες και σκηνές στην ποπ κουλτούρα. ("Is it just me or is it getting crazier out there?" — "All I have are negative thoughts!" — "You wouldn't get it…" κτλ.)
Χαίρομαι που δεν είχε Μπατμαν η ταινία. Ήδη η μικρή αναφορά στον μικρό Μπρους ήταν οριακά ανεκτή για μένα. Στα μείον της ταινίας, για εμένα, ο Ρόμπερτ ΝτεΝίρο. Πιστεύω πως εδώ και πολλά χρόνια αυτός ο ηθοποιός (καθώς και άλλοι της κλάσης του) δεν μπορεί να υποδυθεί άλλον ρόλο πέρα από τον εαυτό του. Ή για να το πω καλύτερα: ο εαυτός του σκεπάζει τον όποιο ρόλο. Ειδικά οι γκριμάτσες του είναι τόσο ΝτεΝίρο που δεν μπορείς να δεις πίσω από αυτές αυτόν που υποτίθεται πως βλέπουμε. Πιστεύω πως σχεδόν κάθε άλλη επιλογή, και δει κάποιου λιγότερο γνωστού, θα βοηθούσε περισσότερο την ταινία.
Μια πολύ καλή ταινία, μια πολύ δυνατή ερμηνεία και μια αριστοτεχνική σκηνοθεσία.
Ποιό κοινό προτιμάει τον έναν συγγραφέα και ποιό τον άλλο. Τ'ι διάρκεια στον χρόνο έχει ο ένας και τί ο άλλος; 