Η Μόνα Λίζα θεωρείται αριστούργημα σε μεγάλο βαθμό γιατί πράγματι την ξεχωρίζει ως τέτοιο ο πολύς κόσμος και μάλιστα επειδή ανακυκλώνεται η εικόνα της μπροστά του από μικρή ηλικία όπου γυρίσει και κοιτάξει (σε βιβλία, σε αναπαραγωγές κτλ.)
Όπως και να έχει.
Γενικότερα εδώ και πολύ καιρό έχω δυσκολία να δω μια ταινία χωρίς να την σπάσω τουλάχιστον σε τρία κομμάτια. Π.χ. το Aniara που είδα πριν το Τζόκερ, το είδα σε τέσσερις δόσεις.
Το Τζόκερ ήταν από τις σπάνιες περιπτώσεις ταινίας που την είδα όλη με την μία, και η μοναδική περίπτωση που ξανάδα την ταινία μετά από δύο ημέρες.
Την ξαναείδα λοιπόν εχθές, απολαμβάνοντας κυρίως την αισθητική του '70 και τις πολλές όμορφες σκηνές.
Την είδα με παρέα και υπήρχε διάχυτη η εκτίμηση γι'αυτό που βλέπαμε με έμφαση στην καταπληκτική ερμηνεία του Χοακίν Φοίνιξ.
Σήμερα το πρωί, καθώς έψηνα τον καφέ μου έπιασα τον εαυτό μου να μουρμουρίζει ατάκες της ταινίας, όπως π.χ.
— You're awful, Murray.
— Me? I'm awful? How am I awful?
— Playing my video. Inviting me on the show. You just wanted to make fun of me. You're just like the rest of them!
και
What do you get when you cross a mentally ill loner with a society that abandons him and treats him like trash? You get what you fuckin' deserve!
και τα απολάμβανα όπως απολαμβάνω όταν απαγγέλω ποίηση
