Sherlock Holmes (Σέρλοκ Χολμς) (2009)

[Ξενέρωτας]

Τίτλος: Sherlock Holmes
Έτος παραγωγής: 2009
Σκηνοθέτης:Guy Ritchie
Σενάριο: Lionel Wigram, Michael Robert Johnson
Ηθοποιοί: Robert Downey Jr., Jude Law, Rachel McAdams, Mark Strong
Πρωτότυπη μουσική: Hans Zimmer
imdb

Πλοκή
Ο Λόρδος Blackwood, μέλος μιας αποκρυφιστικής αδελφότητας, συλλαμβάνεται απο τον Χολμς μετα απο μια σειρά τελετουργικών δολοφονιών. Αυτη ειναι και η τελευταια υποθεση του Γουοτσον, πριν αποφασισει να αποσυρθει και παντρευτει την Mary Morstan. Πριν την εκτέλεσή του όμως ο Blackwood, προειδοποιεί οτι θα γυρίσει απο τον τάφο και θα προβεί σε ενέργειες που θα αλλάξουν το μέλλον της ανθρωπότητας. Για να αποφευχθει το κακο, η Αδελφοτητα των Τεσσάρων Ναών προσλαμβάνει τον Χολμς για να τον σταματησει. Ξεκιναει ενα κυνηγητό απο τον Χολμς και τον Γουότσον (ο οποιος ματαιως προσπαθει να "ξεφυγει" απο τον Χολμς) ερευνωντας τα σχεδια του Blackwood. Στα πόδια του μπαίνει και η Irene Adler, η οποια βοηθάει τον Χολμς, εξυπηρετώντας δικούς της σκοπούς.



Άποψη
Η ταινια με τον λακωνικότατο (και ισως αλαζονικό) τίτλο Sherlock Holmes, ειναι η πρωτη εμφανιση του χαρακτηρα μετα απο την κωμωδια Without a Clue, πριν απο 21 χρονια. Εδώ βλέπουμε τον Χολμς αντιμετωπο με το υπερφυσικό, οπως στο Hound of Baskervilles. Εδω το υπερφυσικό εχει τη μορφη του κινηματος του πνευματισμου του 19ου αιώνα (το οποιο μαλλον αναβιωνει τελευταια). Η ταινία δεν διαδραματιζεται σε καποιο συγκεκριμενο χρονολογικο σημειο της ζωης του Χολμς, αλλα υπαρχουν καποιες υπογειες αναφορες σε αλλες ιστοριες του Doyle, ενω ο Δρ. Γουοτσον ετοιμαζεται να φυγει απο τη ζωή του Χολμς για να φτιαξει τη ζωή του, καθιστώντας την Mary Morstan "αντίζηλο" του Χολμς.

Ο χαρακτηρας του Σέρλοκ Χολμς ανηκει πλεον στη συγχρονη μυθολογια. Ακομα και καποιος που δεν εχει διαβάσει καμία ιστορια του Sir Arthur Conan Doyle (οπως εγω) εχει μια αρκετα σαφη εικονα γι' αυτον. Απο το 1900 εχουν υπαρξει 260 διασκευές/παραλλαγες/παρωδιες του Χολμς ανεβαζοντας τον στο βαθρο με τους ηρωες με τις περισσοτερες εμφανισεις απο οποιονδηποτε αλλον, ξεπερνωντας τον Ηρακλή ή τον Αμλετ. Τον εχουμε δει σε νεαρή ηλικία, στη σύγχρονη εποχή, στο μέλλον, τον έχουμε δει και σε παρωδίες, όπως στο Without a Clue, οπου ο Χολμς ειναι ηλιθιος και γκαφατζης βοηθος του Γουοτσον! Η εικονα ομως που εχουμε ειναι συγκεκριμενη: ενας ψηλόλιγνος gentleman της Βικτωριανης Αγγλιας, που εχει μεγεθυντικό φακό, καπνιζει πίπα, φοράει κάπα και σκούφο deerstalker. Η εξυπνάδα και οι ικανοτητες του αφηνουν αφωνο τον μυστακιοφόρο συνεργάτη του, Δρ. Γουότσον.

Ο Χολμς του Γκαι Ριτσι ειναι μια αρκετα τολμηρη προταση. Ειναι διαφορετικός απο τον Χολμς που εχουμε συνηθισει, ενω συμφωνα με ορισμενες αποψεις, ειναι ταυτοχρονα και πιο κοντα σε αυτο που περιγραφει ο Doyle.
Πράγματι, ο Doyle περιγραφει τον Χολμς να κανει χρηση κοκαΐνης και μορφίνης, ειναι λίγο αντικοινωνικός, ακατάστατος, ενώ η μεγαλοφυία του έχει και το τίμημα της: ο Χολμς ειναι μονοδιάστατος και ο υπερφυσικός του εγκέφαλος δεν χωράει καμία εγκυκλοπαιδική γνώση.

Το deerstalker στην πραγματικοτητα φοριεται μονο στην επαρχια, οπότε και το φορουσε ο Χολμς. Ηταν λογω λανθασμενης απεικονισης στις ταινιες του 1930 οπου καθιερωθηκε ως σημα κατατεθεν του, και εκτοτε τον βλεπουμε να το φοράει παντου, ακομα και στο Λονδίνο.

Απο ο,τι διαβασα, ο Ριτσι συνειδητα απεφυγε να απεικονισει τον Χολμς με deerstalker και να λεει τη λέξη "Elementary". Επελεξε να φτιαξει εναν Χολμς εξ αρχης, χωρις να βασιζεται στα παραπανω κλισέ τεχνάσματα. Ο Robert Downey λοιπον δεν ειναι ψηλόλιγνος gentleman, αλλα ενας παρακμιακός, μποέμ Χολμς, σχεδον παρανοϊκός. Ειναι βρωμύλος, κοιμάται στο πάτωμα, ενω φαινεται να βασανιζεται απο τον υπερδραστηριο εγκεφαλο του οταν ειναι μονος του, προσπαθωντας να τον απασχολησει με παρανοϊκά πειράματα ή χτυπωντας τις χορδες του βιολιου του (ποτέ δεν φαινεται να παίζει κανονικά).

Ο Ρίτσι χρησιμοποιει καποια τεχνασματα για να δειξει πώς νιώθει και σκέφτεται ο Χολμς, έτσι στις χαρακτηριστικές σκηνές δράσεις, υπολογιζει (σε αργη κινηση) τις κινησεις του, ενω αρκει μια ματια στα στοιχεία τριγυρω του για να "δει" τί έγινε πριν, σε ενα βιαστικό flash-back.

Εκπληξη επισης αποτελει ο Δρ. Γουότσον. Ο γοητευτικός Jude Law οχι μονο ειναι νεωτερος του Dawney, αλλα δε θυμιζει και σε πολλα την εικονα που εχω για τον ηλικιωμενο γιατρό που θαυμαζει το Χολμς και ζει στη σκια του. Αντιθετως, παριστανει εναν δυναμικο χαρακτηρα, ο οποιος μαλωνει υποτιμητικά τον Χολμς, ως πιο συνετος, για τα παθη και τις περιεργες συνηθειες του, ανοιγει σαδιστικα τις κουρτινες για να μπει φως στο δωματιο του (ενω ο Χολμς στριγγλίζει), και αδιάφορος του καταστρεφει τα πειραματα για να τον συνεφέρει. Οι δυο χαρακτηρες σχηματιζουν τη δικη τους περιπλοκη χημεια, και παροτι δεν υπαρχουν αναφορες στο παρελθον τους ή σε άλλες ιστοριες του Χολμς/Doyle, οι ήρωες δειχνουν να εχουν περασει πολλα μαζι.

Παρά τις παραπάνω "καινοτομίες" το πνευμα του Χολμς κυριαρχει στην ταινία, με το μυστηριο και τις λογικες διεργασιες που καταληγουν στη λυση του. Η ατμοσφαιρα της ταινιας ειναι συναρπαστική, με πολλή χρήση CGI για να αναπαραστήσει το Λονδίνο του 1880. Τα CGI βεβαια ειναι τοσο εντονα που παραπεμπουν σε ταινια φαντασίας ή steampunk, αλλα επιτρεπουν την υπαρξη σκηνών που ισως δεν ειχαμε ξαναδει ως τωρα, με εναν Τάμεση να σφύζει απο ζωή με ατμόπλοια, και την, ακομα ημιτελή, Tower Bridge.



Οι διάλογοι ειναι γρηγοροι και πολλές φορές μη ρεαλιστικοί που σκοπευουν πιο πολύ να σχηματισουν βιαστικά μια προχειρη δευτερευουσα ιστορια, και να εντυπωσιάσουν. Παρατήρησα κινηματογραφικά και λογοτεχνικά κλισέ που στις μερες μας ειναι παρωχημένα και δεν απευθύνονται σε ενα υποψιασμένο κοινό. Ετσι με παραξενεψαν καποια προσωπα και πραγματα εμφανιζονται εκει που ειναι χωρις εξηγηση, αφηνοντας το θεατη να αναπληρώσει με τη φαντασια του το τι και γιατί. Πχ. δεν εξηγείται πότε και γιατί ο κακός έδεσε την Adler στην παγίδα, στο χωρο και τη στιγμη ακριβως οπου ερευνουσαν ο Χολμς και ο Γουότσον. Ολα αυτα προϋποθετουν εξωπραγματικες διάνοιες, συμπτώσεις και συγχρονισμούς.

Η σκηνοθεσία και η ροή της ταινίας είναι πολύ βιαστική και δυσκολευτηκα να παρακολουθήσω όχι μόνο τους διαλόγους, αλλά πόσο μάλλον και τις λογικές διεργασίες του Χολμς. Δεδομένου οτι η ταινία προοριζοταν για κινηματογραφικη αιθουσα, της χρεώνω ως αδυναμια το οτι επρεπε να τη δω δευτερη φορά για να την καταλάβω καλύτερα. Αλλα ακομα και με τη δευτερη φορα, μου εμειναν καποια κενα οπως τα παραπανω. Στο τελος, το πώς το σενάριο διαχειρίστηκε τα διάφορα μυστήρια και τις λύσεις τους, με αφησαν ανικανοποιητο, καθοτι οι εξηγησεις ηταν το ιδιο εξωπραγματικες με το ιδιο το μυστηριο.

Εφόσον κάποιος δεν έχει αξιώσεις για αληθοφανές σενάριο, η υπόθεση είναι συναρπαστική, τα εφέ, οι σκηνές δράσης, καθώς και το δευτερεύον σενάριο που χτίζεται πάνω στις σχέσεις των χαρακτήρων, αλλα και που θετουν τις βάσεις για σήκουελ.

Τρέιλερ

[Νικόλας Δε Κιντ]

Συμπαθητική ταινία του Ρίτσι.
Μου άρεσε το όλο concept

Θέλω όμως να πω ότι στις ερμηνείες ο Robert Downey Jr για ακόμη μια φορά μου φάνηκε υπερβολικός και άνευ λόγου υπερκινητικός...
Σε αντίθεση με αυτόν ο Jude Law έχει δώσει μια φοβερή ερμηνεία και μια νέα διάσταση στον γιατρό Γουώτσον. Αντισυμβατικός, ήρεμος και φλεγματικός. Το παλικάρι έχει μεγάλο ταλέντο. Τέλος!!

[Φαροφύλακας]

Μου άρεσαν κάποια στοιχεία της ταινίας αλλά η ταινία στο σύνολό της όχι. Κι όχι για τους νεωτερισμούς, αλλά για τις πολλές υπερβολές και το τζεϊμσμποντικό τέλος. Δεν ψήνομαι να δω καμιά συνέχεια. Θα πρέπει να τύχει.

Στην imdb βλέπω πως της έχω βάλει ένα 5*.

[Κόρτο Μαλτέζε]

Προσωπικά συμπαθώ αρκετά σαν ηθοποιό τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ (αντίθετα δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τον Τζουντ Λο). Νομίζω όμως ότι είναι αναμφισβήτητο ότι τα τελευταία χρόνια ερμηνεύει σε όλες τις ταινίες τον ίδιο ρόλο. Έτσι και εδώ η ταινία δεν είναι χάλια (τόσο ο Ντάουνι όσο και ο Ρίτσι έχουν βρεθεί και σε χειρότερες ταινίες) αλλά δεν είναι κάτι το φοβερό. Φυσικά όταν η πρώτη ταινία μια σειράς είναι (μου φαίνεται) μέτρια, οι επόμενες (ειδικά όταν δεν αλλάζει κάτι από το αρχικό μείγμα) είναι (μου φαίνονται) ακόμα χειρότερες. Οπότε την δεύτερη ταινία της σειράς με δυσκολία άντεξα να την δω ως το τέλος. (Άσχετο αλλά προσωπικά η αγαπημένη μου ταινία Σερλοκ Χολμς είναι το "Επιτέλους λίγη σοβαρότητα κύριε Χολμς με τον Μάικλ Κέιν σαν Χολμς και τον Μπεν Κίνγκσλεϊ σαν Γουάτσον)

[Χήθκλιφ]

Δεν είμαι εξοικειωμένη με τα βιβλία του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, είχα διαβάσει μόνο "Το σήμα των τεσσάρων" σε μικρή ηλικία, και μολονότι θυμάμαι ότι μου άρεσε, δεν 'κόλλησα' έτσι ώστε να αναζητήσω και τα υπόλοιπα βιβλία.

Είδα λοιπόν την ταινία δίχως προσδοκίες και παρά τα χλιαρά προς αρνητικά σχόλια, μου άρεσε αρκετά και κυρίως την βρήκα πολύ ευχάριστη. Αυτό μάλλον οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην παράξενη συμπάθεια που νιώθω για τον πρωταγωνιστή της, Ρόμπερντ Ντάουνι Τζούνιορ. Παράξενη, επειδή δεν θυμάμαι να τον έχω δει σε κάποια άλλη ταινία, τον έχω όμως ξεχωρίσει ως πρότυπο καλοντυμένου άνδρα, κάτι που νομίζω ότι πέρασε και στον ρόλο του ως Σέρλοκ Χολμς.

Υπέροχες λοιπόν εδώ οι ενδυματολογικές επιλογές του διάσημου ντετέκτιβ, ο οποίος πράγματι μας παρουσιάζεται ως ένας παρακμιακός, εκκεντρικός δανδής, ένα πρότυπο του στυλ και της μποέμικης ζωής, κάτι που φυσικά δεν μπόρεσα να μην εκτιμήσω! Το μόνο που έλειπε ήταν ένα ποτήρι αψέντι στο χέρι.

Έχοντας αυτή την καλαίσθητη μορφή στο νου μου ως Χολμς, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον μου να διαβάσω και τα υπόλοιπα βιβλία. Τι κι αν απέχει από το λογοτεχνικό του αντίστοιχο, εμένα μου ταίριαξε πολύ έτσι και αυτό κρατώ.

Στα αρνητικά τοποθετώ κι εγώ τους πολύ γρήγορους ρυθμούς της ταινίας και το προβληματικό σε αρκετά σημεία σενάριο. Επίσης με ενοχλεί αυτή η ηλεκτρονική αισθητική στο φόντο και δεν ανήκω στους οπαδούς των σύγχρονων εφέ. Όχι πως μου αρέσουν τα φυσικά τοπία, απλώς προτιμώ τα σχεδιασμένα στο χέρι σκηνικά και τα παλιά ειδικά εφέ που απαιτούσαν δημιουργικότητα από τον σκηνοθέτη.

Τέλος, να πω ότι μου άρεσαν οι αποκρυφιστικές πινελιές της υπόθεσης..

έστω κι αν αποδεικνύονται απατηλές.

[Ξενέρωτας]

Δεν είμαι εξοικειωμένη με τα βιβλία του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, είχα διαβάσει μόνο "Το σήμα των τεσσάρων" σε μικρή ηλικία

Αχα, οπως ειχα διαβασει καπου, η ταινια ειναι κατα πολυ βασισμενη στο συγκεκριμενο βιβλιο (καθως και σε αλλα).

Έχοντας αυτή την καλαίσθητη μορφή στο νου μου ως Χολμς, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον μου να διαβάσω και τα υπόλοιπα βιβλία. Τι κι αν απέχει από το λογοτεχνικό του αντίστοιχο, εμένα μου ταίριαξε πολύ έτσι και αυτό κρατώ.

Παλι οπως εχω διαβασει, ο Χολμς του Ντάουνι δεν απεχει τοσο πολυ απο το λογοτεχνικο του αντιστοιχο. Στα βιβλια ο Χολμς ειναι αντικοινωνικος, εκκεντρικος, ναρκομανης, με παραξενες συνηθειες, οποτε δεν αποκλειεται το προτυπο του τζεντλεμαν που ειχαμε ως τωρα να ειναι καθαρα κινηματογραφικο, περιποιημενο προιον.

Ειμαι περιεργος, αν καποιος διαβασει τις ιστοριες του Ντόιλ με "καθαρο μυαλο", ποια εικονα του Χολμς υπερισχυει; Αυτη που ξερουμε, ή αυτη του Ντάουνι; Η κάτι ενδιάμεσο;

[Χήθκλιφ]

Πυροδοτήθηκα από την ταινία, που όπως ήδη έγραψα μου άρεσε πολύ κι από το ανωτέρω σχόλιο σου και ξανά διάβασα "Το σήμα των τεσσάρων" από το οποίο πραγματικά δεν θυμόμουν σχεδόν τίποτα πέρα από κάποιες εικόνες.. λοιπόν δεν ξέρω γιατί θεωρείται πως το σενάριο της ταινίας βασίστηκε σε αυτή την ιστορία, προσωπικά δεν βρήκα κανένα απολύτως κοινό σημείο στην υπόθεση..(!)

Πάντως είδα και την δεύτερη ταινία, η οποία μου άρεσε επίσης, όμως ελάχιστα λιγότερο από την πρώτη (ο Ρόμπερτ Ντάουνι το ίδιο υπέροχος στον ρόλο) για την οποία είναι ίσως πιο εύκολο να εντοπίσω σε ποιά ιστορία βασίζεται λόγω του χαρακτηριστικού τέλους..

Ελπίζω να ακολουθήσει κι άλλη γιατί μου αρέσει αυτός ο Σέρλοκ - πολύ!!!