No Country for Old Men (Καμιά Πατρίδα...) (2007)

[Φαροφύλακας]

Τίτλος: No Country for Old Men
Ελληνικός τίτλος: Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους
Έτος παραγωγής: 2007
Σκηνοθέτης: Ethan Coen, Joel Coen
Σενάριο: Joel Coen, Ethan Coen, Cormac McCarthy
Ηθοποιοί: Tommy Lee Jones, Javier Bardem, Josh Brolin ...
Πρωτότυπη μουσική: Carter Burwell
Διάρκεια: 122΄
imdb

Υπόθεση
Ένας κυνηγός βρίσκεται απρόσμενα στην σκηνή ενός εγκλήματος μέσα στην έρημο: τζιπάκια και νεκροί παντού τριγύρω, μια μεγάλη ποσότητα ναρκωτικών και μια βαλίτσα με δύο εκατομμύρια δολάρια. Παίρνει τα χρήματα μόνο που μαζί με αυτά βάζει τον εαυτό του σε ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου με πολλούς παίκτες κι ανάμεσά τους έναν ψυχοπαθή δολοφόνο.



Άποψη
Μια ταινία που, κατά κάποιον τρόπο, καταφέρνει να έχει κάτι από την αίγλη των παλιών καουμπόικων ταινιών. Έχει ενδιαφέρουσα πλοκή και πολύ καλό σενάριο με χαρακτήρες που πείθουν, συμπεριλαμβανομένου και του ακραίου χαρακτήρα του ψυχοπαθή Άντων.

Κεντρικό είναι το στοιχείο της καταδίωξης σε ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου με πολλούς παίκτες. Υπάρχει μια άνεση στην εξιστόρηση που όμως ίσως κατά το τέλος να γίνεται πιο αργή από όσο θα ήθελα, τουλάχιστον εγώ.

Ο Μπαρδέμ σε μια καταπληκτική ερμηνεία που του χάρισε και το όσκαρ, φτιάχνει έναν χαρακτήρα που θα μείνει αξέχαστος στο πάνθεο των ψυχοπαθών δολοφόνων του σινεμά και η επίδοσή του σίγουρα μέτρησε για να πάρει, μερικά χρόνια αργότερα, και πάλι τον ρόλο του ψυχοπαθή στο Skyfall.

Η ταινία είναι βασισμένη σε μυθιστόρημα του Cormac McCarthy το οποίο με την σειρά του πήρε τον τίτλο του από τον πρώτο στίχο ενός ποιήματος του Γέιτς. Η αναφορά, από όσο φαίνεται, είναι στις σκέψεις του Σερίφη πως οι καιροί αλλάζουν, γίνονται πιο βίαιοι, κι ένας μεγάλος σε ηλικία όπως ο ίδιος, σαστίζει με όσα βλέπει. Από αυτήν την άποψη, η μεταφραστική επιλογή “μελοθάνατοι” αντί για “γέροι” μάλλον δεν είναι ιδιαίτερα πετυχημένη νοηματικά αν και δημιουργεί μια δραματική εντύπωση.

Η ταινία κέρδισε στο σύνολο τέσσερα όσκαρ και άφησε πολύ καλές εντυπώσεις.

Τρέιλερ

[Κόρτο Μαλτέζε]

Είναι από τις ταινίες που μου άρεσαν πολύ τα (σχετικά) τελευταία χρόνια. Ώσπου διάβασα το βιβλίο που (όπως συμβαίνει συνήθως) μου άρεσε περισσότερο από την ταινία. Πάντως και οι 3 πρωταγωνιστές (Μπαρδέμ, Τζόουνς και Μπρολίν) ήταν καταπλληκτικοί

[Αξία]

Καταπληκτική! Ήταν και η πρώτη φορά που είδα τον Μπαρδέμ... Το ασταμάτητο κυνηγητό με άγχωσε αρκετά και δεν μπορούσα να ησυχάσω μέχρι το τέλος του έργου. Έπειτα δάβασα και το βιβλίο που ήταν εξίσου καλό (αν όχι καλύτερο) εφόσον ήταν του πολύ αγαπημένου ΜακΚάρθυ.

Αυτή η ταινία μαζί με το αληθινό θράσσος είναι οι αγαπημένες μου των Κόεν.

[Ονειρευτής]

Sailing to Byzantium
by W. B. Yeats

That is no country for old men. The young
In one another's arms, birds in the trees
—Those dying generations—at their song,
The salmon-falls, the mackerel-crowded seas,
Fish, flesh, or fowl, commend all summer long
Whatever is begotten, born, and dies.
Caught in that sensual music all neglect
Monuments of unageing intellect.

Το ανωτέρω απόσπασμα από το ποίημα του Γέητς, δημοσιεύτηκε το 1928 στη συλλογή The Tower. Ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Robert Silverberg το έκανε διήγημα. Η Lisa Gerrard (στο Immortal Memory) και οι Liars (στο ομότιτλο Liars) το κάνανε τραγούδι τους. Ο John Austin το έκανε δίσκο (Byzantium). Ο συγγραφέας Guy Gavriel Kay το μεταποίησε ως Sailing to Sarantium. Οι συνάδελφοί του Philip Roth (The Dying Animal, από την τρίτη στροφή) και Cormac McCarthy (No Country for Old Men, από την πρώτη στροφή) δανείστηκαν από έναν στίχο και τον κάνανε τίτλο του βιβλίου τους.
Οι Joel & Ethan Coen πήραν το βιβλίο του ΜακΚάρθι και του κάνανε μια κινηματογραφική προσαρμογή, όπως είχε κάνει το 1991 ο Jonathan Demme με το Silence of the Lambs (Η σιωπή των αμνών) του Thomas Harris.

Το «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» είναι γεμάτο από ήρωες που βρίσκονται υπό πίεση, έχοντας να αντιμετωπίσουν εξαιρετικά ασυνήθιστες έως και αλλόκοτες καταστάσεις, διαθέτοντας όλα τα στοιχεία μιας τυπικής ταινίας των αδελφών Κοέν. Το σφιχτό μοντάζ, οι ευέλικτες λήψεις με την κάμερα, και ο άψογος ηχητικός σχεδιασμός, παραδίδουν στον θεατή ένα καλογυρισμένο φιλμ, με έντονα ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, σ' έναν αργό, αλλά όχι πάντα σταθερό ρυθμό, παραμένοντας συνεπείς στο στυλ τους και δημιουργώντας μια ταινία σκοτεινή, αιματηρή, αγωνιώδης, βαθιά φιλοσοφική και με αρκετά ψήγματα του μαύρου χιούμορ που τους διακρίνει.
Οι σωστές δόσεις αυτών των συστατικών υπάρχουν και σε παλιότερες ταινίες τους, όπως το «Μόνο αίμα», το «Πέρασμα του Μίλερ», το «Φάργκο».

Στις αρετές του φίλμ συμβάλλουν και οι εξαιρετικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών, με επικεφαλής εκείνη του Javier Bardem απολαυστικού στον ρόλο του ασυνήθιστου, με ιδιότυπο χιούμορ, ψυχοπαθή δολοφόνου, Anton Chigurn στον οποίον κάνω ειδική αναφορά στον νήμα : "Οι πιο Μισητοί ήρωες σε ταινίες".
H ερμηνεία του Tommy Lee Jones, ο οποίος φαίνεται πως είναι μια φυσική επιλογή για το ρόλο του σερίφη δικαιώνοντας έτσι την επιλογή των αδελφών Κοέν για το ρόλο, είναι μοναδική και το ξέπνοο χιούμορ του η μόνη ίσως ανάσα που παίρνουν οι θεατές.

Ο Carter Burwell υπογράφει τη μουσική αλλά την παράσταση κλέβουν οι παρακμιακοί Norteno Band τη στιγμή που τραγουδάνε το "Puno de tierra" στον αναίσθητο Moss.

[Φαίη]

Αν έχω να θυμάμαι κάτι έντονα από τηνταινία είναι η φάτσα του Μπαρδέμ: o ορισμός του ψυχάκια

[Μπιατριξ Κιντο]

Ειλικρινα, δε μου αρεσε. Πλοκη μηδενικη, υποτονικες ερμηνειες (μονο ο Μπαρδεμ αξιζει), μουσικη κι αυτη υποτονικη, αντιρεαλιστικοι χαρακτηρες, το τελος ηταν εντελως ακυρο, δεν ειχε καποιο σουπερ ενδιαφερον το σεναριο, καθολου δραση....πολυ βαρετη ταινια.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Είδα την ταινία πριν λίγες μέρες και την βρήκα εξαιρετική. Αγαπώ τις παλιές ταινίες των αδελφών Κοέν ειδικά το barton Fink, το Fargo και φυσικά το Miller's crossing.
Όπως έγραψε και ο αγαπητός Ονειρευτής, σε αυτή την ταινία τα αδέλφια Κοέν θυμήθηκαν τις κινηματογραφικές τους ρίζες!

Ένα χαρακτηριστικό που αγαπάω στις ταινίες των δύο αυτών σκηνοθετών είναι οι τόσες εύστοχες επιλογές ηθοποιών...
Από τον τεράστιο Τόμυ Λη Τζόουνς στο ρόλο του σερίφη που παρατηρεί ότι ο κόσμος αλλάζει ραγδαία γύρω του μέχρι τον σκοτεινό δολοφόνο Χαβιέ Μπαρδέμ με το παγωμένο βλέμμα και το αστείο κούρεμα.
Επίσης εξαιρετική και η επιλογή τους Μπρόλιν στον ρόλο του βετεράνου του Βιετνάμ. Το ρεμάλι που βρίσκει μια βαλίτσα γεμάτη χρήματα και εν τέλει παίρνει αυτό που του αξίζει!

Έχοντας διαβάσει το βιβλίο πριν δω την ταινία θα έλεγα πως το κάστινγκ ήταν απόλυτα ταιριαστό με τους χαρακτήρες του βιβλίου...

Το σενάριο είναι αρκετά πεσιμιστικό κάτι το οποίο χαρακτηρίζει όλες τις ταινίες των Κοέν. Έξυπνο, σφιχτοδεμένο και με μικρές δόσεις χιούμορ. Υπάρχουν βέβαια κάποιες διαφορές με το βιβλίο αλλά δεν αλλάζουν καθόλου την όλη ιστορία.
Ο Αντον Τσιγκάρ είναι ένας από τους καλύτερους "κακούς" που έχουν υπάρξει ποτέ στον κινηματογράφο! Οι αδελφοί Κοέν καθοδήγησαν με τέτοιο τρόπο τον Μπαρδέμ που έφτιαξαν ένα σχεδόν ολοκληρωτικά διαβολικό χαρακτήρα.

Οι χαρακτήρες της ταινίας τριγυρίζουν σε φτηνά μοτέλ και παρακμιακές πόλεις κάτι που είναι χαρακτηριστικό στις πιο πρώιμες δημιουργίες των αδελφών Κοέν.... Τους άρεζε πάντα να δείχνουν το άλλο πρόσωπο της Αμερικής. Έτσι η ταινία γίνεται ένα νεό-νουάρ γουέστερν με στοιχεία τρόμου.
Δεν είναι τυχαίο ότι έμπνευση για τον χαρακτήρα του Αντον Τσιγκάρ ήταν τα ζόμπι από ταινίες του Ρομέρο!!

Δικαιωματικά νομίζω της αξίζουν τα Όσκαρ που πήρε και οι ψηλές βαθμολογίες κριτικών και θεατών που συγκεντρώνει στην imdb!!!

Από μένα 8/10

[Φαροφύλακας]

Από τις λίγες ταινίες αυτών των αδερφών που εμένα μου ψιλοάρεσε.

Γράφω όμως τώρα σχετικά με αυτό:

Ειλικρινα, δε μου αρεσε. Πλοκη μηδενικη, υποτονικες ερμηνειες (μονο ο Μπαρδεμ αξιζει), μουσικη κι αυτη υποτονικη, αντιρεαλιστικοι χαρακτηρες

Είχα διαβάσει σε κάποιο άρθρο στο ίντερνετ πως κάποιοι ειδικοί (ψυχολόγοι φαντάζομαι, δεν θυμάμαι) είχαν εξετάσει διάφορους κινηματογραφικούς ψυχοπαθείς και βρήκαν σαν πιο πειστικό τον συγκεκριμένο χαρακτήρα τον οποίο υποδύεται ο Μπαρδέμ στο "No Country..."

Κατά προσέγγιση η πληροφορία. Την είχα διαβάσει πριν χρόνια.

[Μπιατριξ Κιντο]

Καλος ηταν ο Μπαρδεμ στο ρολο του, αλλα εμενα προσωπικα μου φανηκε αδιαφορη και βαρετη η συγκεκριμενη ταινια. Ασε που το τελος με απογοητευσε. ενα 3ρακι θα εβαζα...