The Life of David Gale (Η ζωή του Ντέιβιντ Γκέιλ) (2003)

[Χρηστος Αλεξανδριδης]

Πάντως η φοιτήτρια που του την έπεσε ήταν τούμπανο.

Κι αν μια τέτοια γυναικάρα, την πέφτει μ'αυτόν τον τρόπο, σε κάποιον που έχει πιει τον άμπακο και που πρόσφατα τον άφησε η γυναίκα του, ε, δεν τον καταδικάζεις κιόλας επειδή ενέδωσε.

Η ταινία τώρα, σε γενικές γραμμές μου άρεσε αρκετά. Έχει μπόλικο σασπένς, περνάει και μηνύματα, όμως το τέλος δεν με έπεισε.

[Τζακ]

Μου αρεσε πολυ αυτη η ταινια ισως γιατι με προβληματιζει το θεμα της θανατικης ποινης. Υπαρχουν ανθρωποι που εχουν κανει φρικτα εγκληματα κι ο θανατος μοιαζει δικαιολογημενος ομως και ποσες φορες δεν αποδειχτηκε δικαστικη πλανη σε ανθρωπους που καταδικαστηκανε και χασανε τελικα αδικα τη ζωη τους;

Σχετικα με το αλλο θεμα, θα τα ταυτιστω με την αποψη των ανδρών της παρεας. Αλλα υπαγορευει η ηθικη κι αλλη ειναι η πραγματικοτητα κι αν μια ομορφη γυναικα ερθει και σου την πεσει ειναι πολυ ανθρωπινο να ενδωσεις. Ολα αυτα γινοντουσαν, γινονται και θα γινονται εις αει και μαλιστα ακριβως επειδη δεν ειμαστε ρομποτακια.

Πολυ σωστα το τοποθετουν ο Χρηστος Αλεξανδριδης κι ο Ονειρευτης και μου ερχεται στο μυαλο κι η υποθεση με τον Κλιντον. Μια προσωπικη στιγμη του ανθρωπου, ενας στοματικος ερωτας μιας στιγμης (σιγα τα αβγα δηλαδη) εστω εξωσυζυγικος, εγινε λογος για να πτυεται και να διασυρεται ο ανθρωπος για ποσο καιρο στα ματια ολου του κοσμου επειδη ητανε ο προεδρος.

Νομιζω πως οι κοινωνιες θα πρεπει να βρουνε εναν τροπο να αποδεχτουν επιτελους τον περιστασιακο εξωσυζυγικο ερωτα σαν κατι το φυσιολογικο, γιατι φαινεται πως ειναι, αντι να πιανουνε να ριξουνε το λιθο.

Η αποψη μου απο τα λιγα που καταλαβα σ' αυτη τη ζηση.

[Χρηστος Αλεξανδριδης]

Σχετικά με την θανατική ποινή πάντως, που είναι και το θέμα της ταινίας, ένα πολύ δυνατό επιχείρημα για την κατάργηση της το διάβασα στον "Ηλίθιο" του Ντοστογιέφσκι. Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου λοιπόν, ο Μίσκιν, λέει τα εξής, πάνω κάτω:

Όταν κάποιος δεχτεί μια δολοφονική επίθεση μέχρι και την τελευταία στιγμή ελπίζει. Ακόμα και τη στιγμή που ψυχορραγεί, ελπίζει ότι ίσως θα καταφέρει να γλυτώσει. Ο θανατοποινίτης όμως στερείται αυτή την ελπίδα, που αν την έχει κανείς, του είναι δέκα φορές πιο εύκολο να πεθάνει. Το μαρτύριο του, λέει ο Μίσκιν, είναι μεγαλύτερο απ'το μαρτύριο του θύματος του. Ο θανατοποινίτης ξέρει με απόλυτη βεβαιότητα, ότι σε λίγη ώρα, σε πέντε λεπτά, σε ένα, τώρα, αυτή την στιγμή, θα τον σκοτώσουν στα σίγουρα. Και αναρωτιέται (ο Μίσκιν): Άραγε, μέχρι ποιο σημείο τρόμου σπρώχνουν την ψυχή του;

Το γεγονός ότι αυτά τα λέει ο Ντοστογιέφσκι σε συνδυασμό με το ότι υπήρξε και ο ίδιος θανατοποινίτης, μ'έβαλε, αν μη τι άλλο, σε σκέψεις.

[Βαλεντίν]

Ειδα την ταινία και προτιμώ να θυμάμαι ταινίες του Πάρκερ όπως Ο Μισσισιπής καίγεται και Το εξπρες του Μεσονυχτίου (ταινιάρα). Ολίγον άνισος ο σκηνοθέτης, η ταινία δεν μου άρεσε καθόλου. Ερμηνείες και σενάριο τραβηγμένα απ' τα μαλλιά , αναληθή και αδιάφορα. Ιδιαίτερα της Γουίνσλετ.