Reservoir Dogs (1992)

[Μπιατριξ Κιντο]

Τίτλος: Reservoir Dogs
Έτος παραγωγής: 1992
Σκηνοθεσία: Quentin Tarantino
Σενάριο: Quentin Tarantino
Ηθοποιοί: Harvey Keitel, Tim Roth, Michael Madsen, Quentin Tarantino
Διάρκεια: 99'


Υπόθεση
Τα μεταξύ τους άγνωστα μέλη μιας συμμορίας συγκεντρώνονται σε ένα γκαράζ, μετά από μια αποτυχημένη ληστεία και προσπαθούν να βρουν ποιος τους πρόδωσε. Μετά από την επεισοδιακή ληστεία, η συμμορία συγκεντρώνεται σε μια αποθήκη για να μετρήσει τα κλοπιμαία αλλά και τις απώλειες της. Εκεί αρχίζουν και οι πιο βίαιες, αιματηρές συγκρούσεις.



Άποψη
Ο Quentin Tarantino στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο. Δεν περιμένεις τίποτα λιγότερο από τον Τarantino. Ωμή βία, ακατάσχετη φλυαρία, διάφορα σκηνοθετικά τρικ, παιχνίδια με το χρόνο, μπαντασίλα στο φουλ και μπόλικο μαύρο χιούμορ. Φυσικά το cast είναι άψογο, οι μουσικές επιλογές εξαιρετικές, οι ερμηνείες πολύ καλές και ειδικά του Μάικλ Μάντσεν, ο οποίος κλέβει και την παράσταση (θεωρώ ότι αυτός είναι ο καλύτερος ρόλος του σε όλη τη καριέρα του).
Θεωρώ ότι αντικειμενικά είναι η πιο αξιοπρεπής ταινία του Τarantino με την καλύτερη επιλογή καστ και το πιο ευρηματικό σενάριο. Δεν είναι από τις top αγαπημένες μου του Τarantino, ούτε γενικά από τις αγαπημένες μου ταινίες, αλλά μου άρεσε.
7/10 από μένα.

Τρέιλερ

[Στεπ]

Την ξαναείδα μέρα από χρόνια. Πιστολίδι και βία, αίμα με χαμόγελα και μουσικές. Η σκηνή του βασανισμού του αστυνομικού πολύ έντονη. Μου θύμισε θεατρικό έργο καθώς το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας εκτυλίσσεται μέσα σε μια αποθήκη.
Καλή 7/10

[Φαροφύλακας]

Πριν πολλά χρόνια την πέτυχα να παίζει στην τηλεόραση, κι ήταν ακριβώς η σκηνή βασανισμού του αστυνομικού που λες. Εμένα αυτά τα πράγματα μου προκαλούν αποστροφή και δεν μπόρεσα να συνεχίσω την, ούτως ή άλλως από την μέση, θέαση. Ούτε θέλησα να την δω ποτέ, έπειτα από αυτό. Βέβαια, όπως διαπίστωσα αργότερα, ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης γενικότερα δεν μου ταιριάζει.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Φάρε η σκηνή με το αυτί είναι κάπως "τραχιά" και σκληρή. Δεν σε αδικώ που δεν την άντεξες.
Παρόλα αυτά θεωρώ πως η συγκεκριμένη ταινία είναι μια από τις πιο έξυπνες και καλοδομημένες σπονδυλωτές ταινίες που έχει παρουσιάσει ο αμερικάνικος κινηματογράφος.
Η ταινία που ανέδειξε τον Ταραντίνο πριν έρθει το Pulp Fiction και τον καθιερώσει σαν ένα από τους μεγάλους.