Possession (Μία Γυναίκα Δαιμονισμένη) (1981)

[Μυρμηγκοφάγος]

Σε ευχαριστώ πολύ Χήθκλιφ

[Νικόλας Δε Κιντ]

Όπως είπα και στην άλλη διαδικτυακή γειτονιά μας, είδα πριν λίγο καιρό την συγκεκριμένη ταινία.

Πρώτα θα σταθώ στην ερμηνεία της Adjani... Απλά εκπληκτική!! Σαν δαιμονισμένη ψυχή δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις από την ερμηνεία της. Μια γυναίκα που δεν μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί...

Η σκηνοθεσία του Ζουλάφσκι απολαυστική. Σου αποτυπώνεται στο μυαλό θέλοντας και μη. Οι προεκτάσεις της ταινίας είναι πάρα πολλές και ο καθένας μπορεί να φτάσει μέχρι εκει που θέλει ή καλύτερα μέχρι εκεί που αντέχει...

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους αλλά εμένα αυτός ο σκηνοθέτης μου θύμισε σε πολλά σημεία τον Μπουνιουέλ και το σουρεαλιστικό του σύμπαν...

Πολύ θα ήθελα να την συζητήσουμε τετ α τετ με την Χήθκλιφ και τον Φάρο. Έχω κάποια κενά αλλά νομίζω πως με μια καλή επανάληψη θα έχω λιγότερα!!!
8/10 από μενα

[Χήθκλιφ]

Πολύ χαίρομαι που σου άρεσε Δε Κιντ και θα χαρώ ακόμη περισσότερο να την συζητήσουμε - είναι άλλωστε, μαζί με άλλες τρεις «Ζουλαφσκικές», η αγαπημένη μου ταινία - Ελπίζω να δοθεί η ευκαιρία.

Αν θελήσεις να δεις κι άλλη δική του, επίτρεψε μου να σου προτείνω την "L'important C'est D'aimer \ Σημασία έχει να αγαπάς" (1975) που κατέχει την πρώτη θέση στην καρδιά μου. Ταινία που την βιώνεις. Πολύ απλή σε σχέση με την Possession αλλά πόσα χωράει μέσα στην απλότητα της... μία σκοτεινή άβυσσος συναισθημάτων.

(Χαρακτηριστικό είναι πως ο Κρίστοφερ Φρανκ, συγγραφέας του βιβλίου «Αμερικάνικη Νύχτα» στο οποίο βασίστηκε το σενάριο σχολίασε: «Δεν είναι το βιβλίο μου, αλλά είναι ένα Αριστούργημα»)

«Μυστική» πληροφορία: ένας από τους χαρακτήρες δεν έχει απλώς εντυπωσιακή βιβλιοθήκη, ζει σε ένα σπίτι που είναι ολόκληρο μία εντυπωσιακή βιβλιοθήκη

Καθώς και την «Mes Nuits Sont Plus Belles Que Vos Jours \ Οι νύχτες μου είναι πιο όμορφες από τις μέρες σας» (1989)
που παρά τον κάπως γλυκανάλατο τίτλο, δεν είναι καθόλου γλυκανάλατη, αλλά βίαιη, σφοδρή, παθιασμένη και οδυνηρή όπως οι περισσότερες δημιουργίες του (υπάρχει και στο youtube).

[Τόνιασινε]

Είδα το possession (ήταν μια απ' τις ταινίες που δεν είχα καν ακούσει, αλλά την είχα "μπανίσει" εδώ στο φόρουμ), τα συναισθήματα που μου άφησε είναι ανάμεικτα. Και ενώ με τις υπερρεαλιστικές/σουρεαλιστικές ταινίες είμαι αρκετά επιφυλακτική, δε νομίζω ότι μου έφταιξε τόσο αυτό. Δεν τη βρήκα τόσο σουρεαλιστική, όσο "κουραστική". Και λέω κουραστική από την έντονη σύγχυση που έχουν οι δύο πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες. Και εδώ έρχεται ο διχασμός μου.

ενώ μου φάνηκε "ενοχλητική", ο δημιουργός επίτηδες μας δίνει άφθονη σύγχυση και υστερία και από τις δύο πλευρές. (Η αρχική μου ένσταση ήταν στο ότι θα πρεπε ο σύζυγος να είναι πιο ψύχραιμος, εφόσον η σύζυγος είχε τα θέματα, αλλά παρακολουθώντας την ταινία βλέπεις ξεκάθαρα πόσα θέματα έχουν και οι δύο, απλά η σύζυγος είναι αυτή που στην προκειμένη περίπτωση κάνει το έντονο ξέσπασμα, ενώ ο σύζυγος συνειδητοποιεί πιο σταδιακά το μέγεθος του προβλήματος.) Έτσι παρατηρούμε μια πιο παραστατική και με πολλούς συμβολισμούς αφήγηση, μιας δύσκολης κατάστασης ανάμεσα σε ένα ζευγάρι - αυτή της φθοράς του γάμου και του χωρισμού - με ό,τι αυτό συνεπάγεται (περίγυρο, παιδί, νέα πρόσωπα..), θέλοντας να μας μεταδώσει αυτή τη χαοτική πραγματικότητα που επικρατεί όχι μόνο εξωτερικά (στο τι λέγεται και τι συμβαίνει), αλλά και εσωτερικά (στον ψυχικό τους κόσμο). Προφανώς και εκεί, στο συναισθηματικό τους γίγνεσθαι, στοχεύουν οι πολλές "υπερφυσικές-φανταστικές παρεμβολές".

Καταλήγω λοιπόν στο ότι η ταινία με "κούρασε" πολύ, αλλά τη δικαιολογώ στο ότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Αν θέλεις να βιώσεις αυτό που περιγράφει, σίγουρα πρέπει να σου είναι επίπονο και κουραστικό, όπως πραγματικά και είναι (είτε πρωταγωνιστείς σε μια τέτοια κατάσταση, είτε βρίσκεσαι στο άμεσο περιβάλλον).
Από κει και πέρα ο τρόπος ή οι συμβολισμοί που θα επιλέξει ένας δημιουργός για να πετύχει αυτό το αποτέλεσμα ή το είδος και το ύφος με το οποίο θέλει να παρακολουθήσει μια τέτοια αφήγηση ο κάθε θεατής, είναι θέμα προτιμήσεων και τι εκφράζει τον καθένα / ταιριάζει στον καθένα.