Τίτλος: Don't look now
Ελληνικός τίτλος: Μετά τα μεσάνυχτα
Έτος παραγωγής: 1973
Σκηνοθεσία: Nicholas Roeg
Σενάριο: Daphne Du Maurier, Alan Scott(screenplay), Chris Bryant(screenplay)
Ηθοποιοί: Donald Sutherland, Julie Christie, Hilary Mason
Πρωτότυπη μουσική: Pino Donaggio
Διάρκεια: 110΄
Υπόθεση
Μετά τον θάνατο της μικρής τους κόρης, ένα αντρόγυνο ταξιδεύει στη Βενετία. Εκεί θα τους πλησιάσουν δυο Αγγλίδες εκ των οποίων η μία ισχυρίζεται ότι είναι μέντιουμ και έχει επαφή με την κόρη τους αλλά και μια προειδοποίηση.
Άποψη
Βασισμένο στην μικρού μήκους ομώνυμη ιστορία της Daphne Du Maurier, το Don't look now είναι ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ που χωρίς να έχει δυνατές στιγμές τρόμου, καταφέρνει να στοιχειώσει τον θεατή με την ατμόσφαιρα και την εξέλιξη της πλοκής του. Ισορροπεί κάπου ανάμεσα στο μυστήριο και το μεταφυσικό και αυτή η αναποφασιστικότητα αποτυπώνεται επιτυχώς στους χαρακτήρες και την άλλοτε νωχελική και άλλοτε νευρώδη σκηνοθεσία.
Τεχνικά, ο Roeg χρησιμοποιεί κάποια ασυνήθιστα για την εποχή σκηνοθετικά τρικ που συμβάλλουν στην ένταση αλλά και στην αποτύπωση του ψυχισμού των ηρώων. Χωρίς φτηνά και επιτηδευμένα τεχνάσματα, με κινητήριο δύναμη την ιστορία κατά κύριο λόγο, μεταδίδει στον θεατή ένα μόνιμο αίσθημα ανασφάλειας και αβεβαιότητας για το πού θα το πάει. Φυσικά σε αυτό συμβάλλει και η πανέμορφη Βενετία που χρησιμοποιείται εδώ όχι τόσο για την ειδυλλιακή της ομορφιά, αλλά για τη σκοτεινή, μυστηριακή της ατμόσφαιρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Du Maurier έστειλε γράμμα στον Roeg συγχαίροντάς τον για την πολύ καλή δουλειά που έκανε με την ιστορία της.
Ερμηνευτικά, ο Sutherland και η Christie ξεχωρίζουν για την ολοφάνερη χημεία τους η οποία γίνεται ακόμα πιο φανερή στην ύποπτα τολμηρή για την εποχή, πεντάλεπτη ερωτική σκηνή τους. Οι χαρακτήρες που τους πλαισιώνουν, ταιριάζουν άψογα στην γενική εικόνα και συμβάλλουν στη δημιουργία του αισθήματος ανασφάλειας για το οποίο μίλησα πιο πάνω. Φυσικά υπάρχουν κάποια στερεότυπα των ταινιών της εποχής που σήμερα μας φαίνονται παράταιρα ή και γελοία, αλλά τίποτα που να χαλάει την εικόνα ή να δυσκολεύει την θέαση.
Συνοπτικά, βλέποντας το Don't look now, φοβάται κανείς ότι στο τέλος θα μείνει μισή η ιστορία. Η αλήθεια είναι όμως ότι σταδιακά κάθε κομμάτι μπαίνει στη θέση του με αυτόν τον ωραίο τρόπο των 70s. Χωρίς δηλαδή να δίνει στο πιάτο ξεψαχνισμένη την αποκάλυψη με χίλιες επεξηγήσεις, παρά λιτά και απέριττα παραδίδει το φινάλε κάνοντας το μυαλό του θεατή να τρέξει σε όσα είδε μέχρι τώρα για να συμπληρώσει τα κομμάτια του παζλ. Το μόνο που ίσως θα ξενίσει ή και θα απογοητεύσει κάποιους είναι η απουσία έντασης (μέχρι το τελευταίο πεντάλεπτο) και τρόμου και ο ενδεχομένως αργός ρυθμός. Μια σχετικά άγνωστη λοιπόν ταινία από τα 70s που χωρίς να αποτελεί αριστούργημα πετυχαίνει αβίαστα αυτό που θέλει. Η ταινία απέσπασε το βραβείο BAFTA για την καλύτερη κινηματογράφηση, καθώς είχε και συνολικά άλλες 8 υποψηφιότητες.
Τρέιλερ
