Τίτλος: Vivre Sa Vie
Ελληνικός τίτλος: Ζούσε τη Ζωή της
Έτος παραγωγής: 1962
Σκηνοθεσία: Jean-Luc Godard
Σενάριο: Jean-Luc Goddard, Marcel Sacotte
Ηθοποιοί: Anna Karina, Saddy Rebbot, Andre S.Labarthe…
Πρωτότυπη μουσική: Michel Legrand
Διάρκεια: 85΄
Υπόθεση
Δώδεκα επεισόδια από τη ζωή της Νανά, κακοπληρωμένης πωλήτριας σε δισκάδικο η οποία γίνεται πόρνη.
Άποψη
Πρόκειται για μια ταινία σταθμό του Γαλλικού Νέου Κύματος αλλά και του κινηματογράφου γενικότερα. Σε δώδεκα αποσπασματικές ματιές στην ζωή της Νανά ( έμμεση αναφορά στην ηρωίδα του Emile Zola) ο Γκονταρ αιχμαλωτίζει τις επιθυμίες, την ψευδαίσθηση της απόλυτης ελευθερίας, την σκοτεινή και σκληρή πλευρά της ζωής, το βάθος του ανθρώπινου ψυχισμού. Μια πωλήτρια, ένας μικρός κι ασήμαντος κόμβος στην κοινωνία της συναλλαγής και του χρήματος, που παύει να είναι ο μεσάζων μεταξύ πελάτη και εμπορεύματος. Η Νανά αποφασίζει να γίνει η ίδια το εμπόρευμα και αυτομάτως προσπαθεί να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού. O Γκοντάρ έχοντας ως βάση την ιδέα αυτή, παρατηρεί τη γυναίκα ως εμπορεύσιμη και αναλώσιμη σάρκα (πόρνη) και ως εικόνα (σινεμά) την τοποθετεί σε ένα περιβάλλον θεσμοθετημένης πορνείας, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Οι αναφορές στην σύγχρονη pop culture και στους αγαπημένους σκηνοθέτες και συγγραφείς συνθέτουν το αισθητικό και φιλοσοφικό ιδεώδες του Γκονταρ (με πιο άμεσα επιδραστική την σκηνή όπου παρακολουθεί την Jeanne D' Arc του Drayer). Χρησιμοποιώντας έναν κατεξοχήν ανθρώπινο τύπο του μελοδράματος με ελεύθερο, σχεδόν άναρχο, και αποδραματοποιημένο τρόπο, ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ καταφέρνει να μας δείξει την ελευθερία, γυμνή από ψευδαισθήσεις (χρησιμοποιεί και αρχές του ντοκυμαντέρ για να πετύχει την αποστασιοποίηση). H δομή της ταινίας αποτελείται από δώδεκα αποσπασματικές ενότητες, με μεσότιτλους στη αρχή τους, οι οποίες μοιάζουν με στατικές εικόνες. Πόζες που αποκτούν κίνηση και λόγο. Οι ηθοποιοί αυτοσχεδιάζουν. Μπαίνουν και βγαίνουν ελεύθερα στο κάδρο και ο Γκοντάρ δεν διστάζει να τους κινηματογραφεί με την πλάτη γυρισμένη στην κάμερα παίζοντας παράλληλα με τις οπτικές γωνίες και την επιλεκτική κίνηση της κάμερας. Βλέπουμε τη Νανά ακίνητη, σιωπηλή, ανέκφραστη, ασυμβίβαστη, να φιλοσοφεί, να αναρωτιέται, να καπνίζει ή να περπατά στο δρόμο, να χορεύει, ξένοιαστη, ελεύθερη, χωρίς συναισθηματισμούς και να προσπαθεί να την προσεγγίσει, να την καταλάβει, σε πολύ κοντινά συνήθως πλάνα και πάντα υπό τους θαυμάσιους ήχους της μουσικής του Μισέλ Λεγκράν. Ο Γκονταρ ελεύθερα πειραματίζεται, αυτοσχεδιάζει , αφηγείται σε ένα διαρκές παιχνίδι με το κοινό. Η ταινία ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ Βενετίας.
Τρέιλερ