Rosemary's Baby (To Μωρό της Ρόζμαρι) (1968)

[Ίζι]

Τίτλος: Rosemary's Baby
Ελληνικός τίτλος: Το Μωρό της Ρόζμαρι
Έτος παραγωγής: 1968
Σκηνοθέτης: Roman Polanski
Σενάριο: Roman Polanski
Ηθοποιοί: Mia Farrow, John Cassavetes, Ruth Gordon
Διάρκεια: 136'


Υπόθεση
Η γλυκιά κι αθώα Ρόζμαρι μετακομίζει σ’ ένα παράξενο διαμέρισμα στο Μανχάταν μαζί με τον σύζυγό της, έναν φιλόδοξο ανερχόμενο ηθοποιό. Το ζευγάρι αρχίζει να κάνει παρέα με τους κάπως ιδιότροπους ηλικιωμένους γείτονές του. Λίγο αργότερα η Ρόζμαρι μένει έγκυος και ξεκινά μια περίοδος που, ενώ θα έπρεπε να είναι ήρεμη κι ευτυχισμένη, αποδεικνύεται εφιαλτική.

Άποψη
Άργησα να παρουσιάσω την αγαπημένη μου ταινία γιατί είναι απ’ αυτές τις ταινίες για τις οποίες δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς. Είναι μια απ’ τις πιο επιτυχημένες ταινίες του μεγάλου Πολωνού σκηνοθέτη Roman Polanski, ένα απ’ τα πιο αγωνιώδη θρίλερ που έγιναν ποτέ, ένα συνταρακτικό δράμα, μια ηχηρή επίθεση στο αμερικάνικο όνειρο, ένα κλασικό πλέον, από κάθε άποψη, αριστούργημα.

Βασίστηκε στο ομώνυμο μπεστ σέλερ του Ira Levin, ένα πολύ καλό μυθιστόρημα τρόμου. Θεωρώ, όμως, την ταινία ανώτερη του βιβλίου για πολλούς λόγους. Σημαντικότερος, το συγκλονιστικό της φινάλε. Ο Polanski καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας «σιγοβράζει» τους θεατές στο ζουμί τους, και πλέον τους έχει έτοιμους εκεί που τους θέλει – να συμπάσχουν απόλυτα με την ηρωίδα, να αγωνιούν για τη μοίρα της και να ποθούν τη λύση και κάθαρση. Και μετά, τους αποτελειώνει. Φυσικά δεν πρόκειται να αποκαλύψω το φινάλε. Θα πω απλά ότι το θεωρώ ένα απ’ τα πιο σοκαριστικά που έχουν γυριστεί ποτέ.



Μπαίνουμε στην αλλόκοτη, ανατριχιαστική ατμόσφαιρα της ταινίας από την πρώτη στιγμή, από τους τίτλους αρχής, όταν βλέπουμε πλάνα του Μανχάταν κι εκείνα τα αθώα, ροζ, πλάγια γράμματα που θα ταίριαζαν περισσότερο σε μια ρομαντική ταινία, ακούγοντας το γλυκόπικρο, απόκοσμο νανούρισμα της Ρόζμαρι από τη φωνή της ίδιας της Mia Farrow.

Ο Ponalski δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερη επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο από αυτήν. Οι εμφανισιακές αλλαγές που υφίσταται κατά τη διάρκεια της ταινίας αντανακλούν τις ψυχολογικές μεταπτώσεις της ηρωίδας, ενώ όλο αυτό το εύθραυστο της μορφής και του χαρακτήρα της τονίζεται ακόμα περισσότερο από την χαμηλή, απαλή φωνή της και την έκφραση του προσώπου της.

Γενικά οι ερμηνείες είναι όλες ανώτατου επιπέδου. Ξεχωρίζει η καταπληκτική Ruth Gordon, που δίκαια βραβεύτηκε με όσκαρ για την ερμηνεία της ως Minnie Castevet.

Ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας είναι και το υποβλητικό κτίριο όπου έγιναν τα γυρίσματα. Πρόκειται για το περιβόητο κτίριο Ντακότα στη Νέα Υόρκη που είχε φιλοξενήσει μεγάλους αστέρες της εποχής, όπως ήταν η Lauren Bacall, ο Rudolf Nureyev, ο Leonard Bernstein, η Judy Garland και πολλοί άλλοι. Το κτίριο φιλοξένησε επίσης τον John Lennon και τη σύζυγό του Yoko Ono, μέχρι τη δολοφονία του πρώτου έξω απ’ αυτό.

Trailer

[Μαργαρίτα]

Εμένα δεν με κέρδισε η συγκεκριμένη ταινία καθόλου, είχε ένα ψιλοενδιαφέρον η υπόθεση αλλά μάλλον δεν μου έκατσε και πολύ καλά Το νανούρισμα στην αρχή μου άρεσε και μένα πάντως

[Φαροφύλακας]

Από τις καλύτερες ταινίες κι έχει το δικό μου 10*άρι. Και δικός μου αγαπημένος ο Πολάνσκη.

Μου κάνει εντύπωση που αναφέρεις τόσους ηθοποιούς και όχι τον Κασσαβέτη, που πρωταγωνιστεί. Η αληθεια είναι πως ο Πολάνσκη δεν έμεινε ευχαριστημένος με την επιλογή του Κασσαβέτη. Όπως τον άκουσα να λέει σε μια συνέντευξη "ήταν πολύ ο εαυτός του". Ο ίδιος θα προτιμούσε τον Ρέντφορντ για τον ρόλο αλλά δεν θυμάμαι γιατί δεν έκατσε.

Εμένα, να πω την αμαρτία μου, μου αρέσει ο Κασσαβέτης στον ρόλο του.

Σε όποιον άρεσε η ταινία πολύ πιθανόν να αρέσει και το Repulsion (1965) καθώς και το Le Locataire (Ο Ένοικος) (1976), του ίδιου σκηνοθέτη.

[Ίζι]

Μου κάνει εντύπωση που αναφέρεις τόσους ηθοποιούς και όχι τον Κασσαβέτη, που πρωταγωνιστεί. Η αληθεια είναι πως ο Πολάνσκη δεν έμεινε ευχαριστημένος με την επιλογή του Κασσαβέτη. Όπως τον άκουσα να λέει σε μια συνέντευξη "ήταν πολύ ο εαυτός του". Ο ίδιος θα προτιμούσε τον Ρέντφορντ για τον ρόλο αλλά δεν θυμάμαι γιατί δεν έκατσε.

Εμένα, να πω την αμαρτία μου, μου αρέσει ο Κασσαβέτης στον ρόλο του.

Κι εμένα μου άρεσε πολύ ο Κασσαβέτης! Το έχω ακούσει ότι ο Πολάνσκι ήθελε τον Ρέντφορντ αλλά και άλλους πριν απ' αυτόν (πρέπει να 'ταν τρίτη, τέταρτη επιλογή για τον ρόλο). 'Ενας άντρας με την εμφάνιση του Ρέντφορντ ίσως ταίριαζε, δεν ξέρω, πάντως ο Κασσαβέτης μού φάνηκε πολύυυυ πειστικός.

[Βαλεντίν]

ΠΟΛΥ αγαπημένη μου ταινία,εξαιρετική.Τρομερή η τρελοκαμπέρω Ρούθ Γκόρντον,ένας χαρακτήρας έξω απο τα συνηθισμένα,και η Μία Φάροου επίσης,που πιστεύω έκανε μια άψογη ερμηνεία.Φυσικά το "στοιχειωμένο" κτίριο Ντακοτα πρωταγωνιστεί.Η Φάροου όταν έπαιζε βρισκόταν και η ίδια σε μια κάπως περίεργη ψυχολογία και μάλλον την βοήθησε να ερμηνεύσει την ευαίσθητη Ρόσμαρυ.Μου αρέσει που ο Πολάνσκι δημιουργεί αυτή την ατμόσφαιρα του μυστηρίου που βγαίνει απο τελείως καθημερινές καταστάσεις (η ζωή στο διαμέρισμα,οι γείτονες, η πόλη,) αλλά νομίζω οτι όσοι δούν την ταινία δεν έχουν αμφιβολίες για το αν η Ρόζμαρυ έχει δίκιο ή όχι.Το καταλαβαίνεις απο την αρχή.

[Κόρτο Μαλτέζε]

Και εμένα μου αρέσει πολύ αυτή η ταινία νομίζω ότι είναι από τι καλύτερες ταινίες σατανισμού και το πιο τρομακτικό της είναι ότι δημιουργεί μια απειλητική ατμόσφαιρα, χωρίς ουσιαστικά να δείχνει τίποτα το απειλητικό ή ουσιαστικά τρομακτικό.

[Φαροφύλακας]

Όπως έχει πει και ο Πολάνσκη, τα πάντα δίνονται μέσα από την υποκειμενική ματιά της Ρόζμαρη και οι θεατές σχεδόν δεν είμαστε σίγουροι αν όντως συμβαίνουν όσα αυτή φαίνεται να πιστεύει.

Το τέλος κορυφαίο και... με χιούμορ...

για το έτος μηδέν, λέω

[Χόλντεν]

Εντάξει τώρα, σταθερή αξία. Βλέπεις θρίλερ; Πρέπει να δεις το μωρό της Ρόζμαρι!

[Ίζι]

Το τέλος κορυφαίο και... με χιούμορ...

Απίθανο μαύρο χιούμορ όλο το σκηνικό, όμως για μένα ήταν και μια απ' τις συγκινητικότερες σκηνές που έχω δει ποτέ

Θυμάμαι στο βιβλίο η Ρόζμαρι, μέχρι να αποδεχτεί τον γιο της πέρασε από διάφορα στάδια, π.χ. σκεφτόταν να τον αρπάξει και να πέσει απ' το παράθυρο για να γλιτώσει τον κόσμο. Πόσο απλά και φυσικά, χωρίς λόγια, μας το δίνει η ταινία! Ακούει το κλάμα του και δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Η αγάπη της είναι πανίσχυρη

[Νικόλας Δε Κιντ]

Φοβερή ταινία Ίζι, αλλά να πω την αλήθεια πιο κλειστοφοβική και τρομακτική ταινία του Πολάνσκι θεωρώ τον 'Ενοικο Μιλάμε η σκηνή μέσα στο νοσοκομείο ακόμα μου προκαλεί ανατριχίλες!!!