Την ταινία την ξεκίνησα έχοντας σκανάρει εν τάχει τη σύνοψη μόνο, οπότε δεν ήξερα τι πρόκειται να δω. Το όλο «πλατό» ήταν κυρίως αυτή η αίθουσα εκδηλώσεων και ήταν σαν να μπήκα σε ένα θεατρικό έργο παρά σε κινηματογραφική ταινία. Η Τζέιν Φόντα από τη στιγμή που εμφανίστηκε, νέα και κουκλάρα, δε με άφησε να κοιτάξω αλλού, το βλέμμα μου ήταν κολλημένο επάνω της σε όλη την ταινία. Κατάλαβα ότι βρισκόμαστε στην Αμερική σε περίοδο οικονομικής κρίσης και ο μαραθώνιος χορού ήταν το βούτυρο στο ψωμί του λαού ο οποίος διψάει για «άρτο και θεάματα». Κορόιδεψα την ηλιθιότητα της Αμερικής που έχει την πρωτοκαθεδρία να επινοεί τέτοιου είδους βλακώδη σόου και εκδηλώσεις, δε σου κρύβω, όχι ότι ο υπόλοιπος κόσμος υστερεί σε βλακεία αλλά είναι αυτά που ονομάζω «αμερικλανιές» όταν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Αρχικά, γούσταρα τη στάση της Φόντα να είναι κοφτή στα λόγια της, να είναι ένα «ΟΧΙ» προσωποποιημένο, ενσάρκωση της άρνησης, αντιδραστικό στοιχείο σε όλο αυτό το τραγελαφικό σκηνικό. Μου άρεσε που έμενε σοβαρή, ολιγόλογη, όχι σαχλή και φτηνή όπως οι περισσότερες συμμετέχουσες που εξευτέλιζαν τον εαυτό τους όσο περνούσαν οι ώρες του μαραθωνίου μέχρι να εξαθλιωθούν, όπως η ξανθιά θεά με τα σατέν φορέματα
Όλα είναι τελικά ένα «θεαθήναι», όλα γίνονται για τη διασκέδαση των εντυπώσεων, όλοι θυσιάζουν την αξιοπρέπειά τους για το χρηματικό έπαθλο που φεγγοβολάει με το ανάλογο δελεαστικό γκλίτερ στην αίθουσα χορού, και η πρωταγωνίστρια ξεγλιστράει από το όλο σκηνικό – έχοντας δεχτεί την αναπόφευκτη ήττα της – και δεν αφήνει ούτε λεπτό την αυτοκυριαρχία της και τον έλεγχο της κατάστασής της σε ξένα χέρια, παρά στον εαυτό της.
Το τέλος ήταν συγκλονιστικό! Δεν το περίμενα και μου ήρθε σαν χαστούκι! Στην κορύφωση του δράματος, είναι τόσο σίγουρη ότι αυτό που θέλει είναι να αποχωρίσει, να εξαφανιστεί, να εγκαταλείψει αυτή τη φάρσα που λέγεται ζωή και παίζεται με κανόνες άλλους από αυτούς που η ίδια θέλει.
Δεν ξέρω αν κάτι μου ξεφεύγει, σίγουρα θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά, αλλά η ταινία είχε ένα κρυφό μεγαλείο που αποκαλυπτόταν σιγά-σιγά, διάλειμμα το διάλειμμα, εξελισσόταν με το ένα δίωρο χορού μετά το άλλο και από φάρσα μετατρεπόταν σε δράμα με ένα γκραν φινάλε εκκωφαντικό και λυτρωτικό.
Αυτά είχα να πω, έτσι τώρα που το έχω ζεστό στο μυαλό μου.
Διαβάζοντας τα παραπάνω σχόλια, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την άποψη ότι αυτό που συμβαίνει στην ταινία δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα και ότι αυτά "τα σημεία των καιρών" πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Ο άνθρωπος διψάει για θέαμα, για δημοσιότητα, απολαμβάνει να παρακολουθεί με ποπ-κορν την τραγωδία του άλλου, του ξένου, όποιος κι αν είναι αυτός, αντλεί ευχαρίστηση από το δράμα του άλλου και είναι διατεθειμένος να θυσιάσει την αξιοπρέπειά του για να τα αποκτήσει αυτά. Πολύ παλαιότερα, έπεσα κι εγώ θύμα αυτών των "θεαμάτων", συνειδητοποιώντας ωστόσο αυτού του είδους τον "εθισμό" έπαψα ν'ασχολούμαι, έκλεισα για πάντα την τηλεόραση και πλέον με θλίβει και με τρομάζει τολμώ να πω αυτό το σκηνικό.
, και παρακαλώ να μας πείτε δυο λογάκια. Τι σας άρεσε; Τι ήθελε να πει ο ποιητής και τέτοια!! 