Κινηματογραφική Λέσχη

Τίτλος : The Red Shoes
Ελληνικός τίτλος: Τα Κόκκινα Παπούτσια
Έτος παραγωγής: 1948
Σκηνοθεσία: Michael Powell, Emeric Pressburger
Σενάριο: Hans Christian Andersen, Emeric Pressburger
Ηθοποιοί: Anton Walbrook, Marius Goring, Moira Shearer.....
Πρωτότυπη μουσική: Brian Easdale
Διάρκεια: 133΄


Υπόθεση
Μια φιλόδοξη χορεύτρια πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στον άντρα που αγαπά και την φλογερή επιθυμία της να γίνει πρίμα μπαλαρίνα στον θίασο του διάσημου και διακεκριμένου Λερμοντοφ

Άποψη
Πρόκειται για ένα σωστό θαύμα της έβδομης Τέχνης, ένα σκηνοθετικό κομψοτέχνημα. Ο Σκορτσέζε την κατατάσσει στις αγαπημένες του ταινίες κατι που μπορεί να μοιάζει λίγο παράταιρο αν αναλογιστούμε την φιλμογραφία του. Ωστόσο οι θεματικές και ο τρόπος που διαχειρίζονται οι δυο δημιουργοί το υλικό φαίνεται να τον έχει επηρεάσει. Η φιλόδοξη, υπομονετική εργατική και παθιασμένη νεαρή χορεύτρια Victoria Page όπου είναι διατεθειμένη να θυσιάσει τα πάντα για να φτάσει στην κορυφή. Ο φοιτητής ακόμα Julian Craster ο οποίος αποδεικνύεται ιδιαίτερα ταλαντούχος συνθέτης εξίσου παθιασμένος, δυναμικός, επίμονος και φιλόδοξος. Και οι δύο νεαροί θα προσεγγιστούν από τον αινιγματικό και γοητευτικό, αφοσιωμένο στην υψηλή τέχνη του χορού διευθυντή Boris Lermontov ο οποίος θα τους μυήσει στην μαγεία. Δεν θα αποκαλύψω τίποτα περισσότερο όσον αφορά την πλοκή.



Οι δύο δημιουργοί χρησιμοποιούν την τεχνική της ιστορίας μέσα στην ιστορία. Η παράσταση η οποία θα κάνει διάσημη την νεαρή χορεύτρια είναι η προσαρμογή του ομώνυμου παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν σε χορευτική παράσταση.Με εξαιρετική μαεστρία παραμύθι και πραγματικότητα εμπλέκονται σε ενα γοητευτικό ενίοτε σκοτεινό και εμμονικό γαϊτανάκι (πάθη, ψευδαισθήσεις, αφοσίωση, έρωτας είναι μερικά από τα κυρίαρχα συναισθήματα) όπου η παραζάλη της ματαιοδοξίας, η πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης και το εφήμερο της επιτυχίας στήνουν ένα τεχνικολόρ χορευτικό υπερθέαμα, με την 15λεπτη σκηνή της παράστασης των «Κόκκινων Παπουτσιών» (μια ανάγλυφη ματιά στον ψυχισμό και τις επιθυμίες της πρωταγωνίστριας) να χαρίζει στο φιλμ, εκτός από Όσκαρ Σκηνογραφίας και Mουσικής, και μια περίοπτη θέση στα αριστουργήματα της 7ης Τέχνης.

Υποκλίνομαι σε αυτό το μαγικό έργο που είναι και μια από τις αγαπημένες μου ταινίες.
Τρέιλερ

Ωραίο φαίνεται!!!

Κάπου θυμίζει και λίγο τον "Μαύρο Κύκνο" ή εμένα μου φάνηκε;;;

Μου αρέσουν αυτές οι ταινίες που ο καλλιτέχνης θυσιάζει μέχρι και την σωματική του υγεία μπροστά στην εμμονή του επαγγελματισμού...

Έχω δει το κορεάτικο του 2005.

Αποτέλεσε σίγουρα πηγή έμπνευσης για τον επισης αγαπημένο μου Μαύρο Κύκνο.Εχω μια αδυναμία γενικότερα στις ταινίες που πραγματεύονται τον δοκιμασίες ενος χορευτή.Σου παρουσιάζουν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τις μεταπτώσεις και τις δυσκολίες που περνανε(τουλαχιστον αυτες οι δυο).Συμφωνω ειναι ακρως γοητευτικο να βλεπεις που μπορει να φτασει καποιος για την τεχνη του

Ζοφε μηηηηη !!! Δε θα το μετανιωσεις αν δεις την συγκεκριμενη,δουλευει σε ολους τους τομεις και για την χρονια που βγηκε ειναι κατορθωμα.Σκεψου οτι την παρακολουθησα πριν ενα μην και βαλε και πραγματικα μου επεσε το σαγονι σε πολλες σκηνες.Καταφεραν απιστευτα πραγματα οι σκηνοθετες

Για μένα ο Μαύρος Κύκνος είναι ταινία με απόλυτο 10άρι!!!

Θα δω και αυτή που παρουσίασες Στιλ και θα επανέλθω με συγκρίσεις!!!

Για μενα ειναι 10αρια και οι δυο με τον Μαυρο Κυκνο να ειναι ισως η απολυτως αγαπημενη μου ταινια αν πρεπει να διαλεξω μονο μια απο τοσες που εχω δει.Παντως μην εχεις κατα νου να βρεις ομοιοτητες και διαφορες,εχει την δικη της μαγεια η συγκεκριμενη ταινια,ακρως γοητευτικη στα δικα μου ματια.Περιμενω τις εντυπωσεις σου οπως και να χει

Λοιπόν την είδα την ταινία και μου άρεσαν τα εξής:

1. Η εκπληκτική ερμηνεία της Moira Shearer και η επιβλητική παρουσία του Anton Walbrook
2. Η φοβερή σκηνοθεσία, σκηνογραφία και χορογραφίες
3. Η 17-λεπτη σκηνή με τον χορό της Βίκι. Ανάμεσα στην παράνοια και το παραμύθι του Άντερσεν... Απλά μαγικό...
4. Το τραγικό τέλος

Γενικά θα έλεγα πως η άποψη μου συμβαδίζει με του Σκορσέζε!!!

Με το Μαύρο Κύκνο του Αρονόφσκι έχουν κάποια κοινά στοιχεία!!
Πρώτα από όλα το μακιγιάζ των πρωταγωνιστριών που ουσιαστικά τις μεταμορφώνει σε κάτι άλλο πάνω στην σκηνή. Τα 2 πρόσωπα ενός καλλιτέχνη!!
Και βέβαια η θυσία της προσωπικής ζωής για την επίτευξη του στόχου...

Από μένα 9/10!!!

Πολυ χαιρομαι που σου αρεσε Νικολα !!!
Ειναι σκετη ποιηση για μενα αυτη η ταινια.
Ειναι φανερα επηρεασμενος ο Aronofsky σε αρκετα επιπεδα απο την συγκεκριμενη ταινια (σκηνοθετικα, στην σκιαγραφηση χαρακτηρων, παιχνιδι με τον φωτισμο κλπ, μακιγιαζ). Βεβαια εννοειται οτι μιλαμε για δυο ξεχωριστες ταινιες με την δικη της ταυτοτητα η καθεμια, ο Αρονοφσκυ βαζει την σφραγιδα του στο αριστουργημα του.

Στην αρχή της ταινίας ο νεαρός συνθέτης διαπιστώνει πως ο καθηγητής του του κλέβει σχεδόν αυτούσιο το έργο του...

Ξέρεις πόσες φορές το έχω δει αυτό σε ωδεία!!! Μου έκανε τρομερή εντύπωση πως και πριν 70 χρόνια οι "καθηγητάδες" λειτουργούσαν κατ' αυτόν τον τρόπο!!!