Έγραφα σε άλλο νήμα και θυμήθηκα το Springhaver, στην Ουτρέχτη της Ολλανδίας. Οι επισκέψεις μου εκεί ήταν στην δεκαετία του 1990, αν και από φωτογραφίες που βρίσκω στον Ιστό, μάλλον δεν άλλαξαν πολλά πράγματα.
Η Ουτρέχτη είναι μια πανέμορφη κι αγαπημένη πόλη. Λιθόστρωτη με τα χαρακτηριστικά ολλανδικά καναλάκια. Στο κέντρο της ξετυλίγεται σαν φίδι το διάσημο κανάλι Άουντεχραχτ το οποίο βρίσκεται πιο χαμηλά από το επίπεδο της πόλης, ενώ μερικά μέτρα πιο ψηλά από αυτό, τα δρομάκια, πεζοδρομημένα και λιθόστρωτα, είναι γεμάτα μαγαζιά και ζωή. Εκεί δίπλα δεσπόζει το καμπαναριό Ντομ το οποίο με 120 μέτρα ύψος αποτελεί το πιο ψηλό σημείο της ευρύτερης, εξαιρετικά επίπεδης, περιοχής.
Λίγο πιο εκεί βρίσκεται ένα πολύ συμπαθητικό σινεμαδάκι, το Springhaver. Έχει συμπληρώσει ζωή πάνω από εκατό χρόνια κι ακόμα βαστά χωρίς αλλαγές κι έξω από τις αγχωτικές ταχύτητες της εποχής.
Καταρχή, το Sprinhaver λειτουργεί ως καφετέρια κι υποψιάζομαι πως αυτή κρατά οικονομικά την επιχείρηση. Όσες φορές κάθισα εκεί θυμάμαι να παίζει αποκλειστικά κλασική μουσική. Στην μπάρα θυμάμαι υπήρχε μια γωνιά κρατημένη για έναν ηλικιωμένο κύριο, που πράγματι, κάποιες φορές στεκόταν όρθιος εκεί. Κι όταν λέω κρατημένη, εννοώ πως υπήρχε πάνω καρφωμένο ένα μικρό ταμπελάκι με το όνομά του, θείος τάδε, δεν θυμάμαι τ’ όνομα πια.
Η αίθουσα είναι μακρόστενη και μικρή, εφτά θέσεις πλάτος.
Σε αυτόν τον κινηματογράφο θυμάμαι να έχω δει τουλάχιστον το "Τοπίο στην Ομίχλη" του Αγγελόπουλου, με δυο φίλους, και την "Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι", με μια κοπέλα που χρόνια αργότερα ξανασυναντηθήκαμε και σμίξαμε για λίγο (βρισκόμαστε κι έπειτα χανόμαστε για πάντα οι άνθρωποι, Φωτεινή ).
Τί ωραία, λέει, να ήμασταν όλοι οι φίλοι εδώ, απόψε εκεί, να βλέπαμε ό,τι παίζει, κι έπειτα να το συζητούσαμε πίνοντας κάτι στο μπαράκι.
\
Είναι στα όρια του γελοίου να βλέπεις κυρίως γνωστούς ηθοποιούς (Χόλυγουντ ας πούμε) να μιλάνε γαλλικά, γερμανικά, τούρκικα και τα συναφή.