Αγαπημένες ταινίες Τρόμου (και όχι μόνο)

[Μυρμηγκοφάγος]

H πρώτη σκέψη ήταν να σας ζητήσω τις δέκα κορυφαίες σας ταινίες σε αυτή τη κατηγορία, αλλά μιας και βλέπω ότι υπαρχει μια έφεση νομίζω άνετα μπορούμε να το κάνουμε εικοσάδα, τι λέτε;

Εκτός από τρόμου μπορείτε φυσικά να συμπεριλάβετε J-horror και κωμικές ταινίες τρόμου, αλλά θα πρότεινα να αφήσουμε για διαφορετικά θέματα τα θρίλερ και τις μαύρες κωμωδίες.

Δεν είμαι ιδιαίτερος υποστηρικτής της κατηγορίας και λάβετε υπόψη, αν αποφασίσετε να δείτε κάποια από τις παρακάτω, ότι τείνω να προτιμώ αυτές που κυρίως με ενθουσιάζουν δραματικά

20.Young Frankenstein (1974)
19. Dead of Night (1945)
18. Ghost Story of Yotsuya (1959)
17. The Hands of Orlac (1924)
16. Carnival of Sinners (1943)
15. The Black Cat (1968)
14. The Fall of the House of Usher (1928)
13. The Cabinet of Dr. Caligari (1920)
12. Audition (1999)
11. Kwaidan (1964)
10. The Tenant (1976)
9. The Shining (1980)
8. The Cremator (1969)
7. Rosemary's Baby (1968)
6. Dance of the Vampires (1967)
5. Arrebato (1980)
4. Under the Blossoming Cherry Trees (1975)
3. Vampyr (1932)
2. Santa Sangre (1989)
1. Onibaba (1964)

[Χήθκλιφ]

Μυρμηγκοφάγε υποκλίνομαι στην λίστα σου! Επειδή ο τρόμος είναι κάτι προσωπικό και κάποιες φορές ανεξήγητο, το πρόβλημα που έχω με αυτή την κατηγορία, είναι ότι πολλές αγαπημένες μου ταινίες που βλέπω να καταχωρούνται σε αυτή (όπως η Λατρεμένη Tras El Cristal \ Το Γυάλινο Κλουβί (1987)) δεν υπήρξαν τρομαχτικές για τα δικά μου αισθητήρια. Θα επιδιώξω λοιπόν οι επιλογές μου για τη λίστα να πληρούν ακριβώς αυτό το κριτήριο, να μου προξένησαν δηλαδή φρίκη ή έντονο αίσθημα ανησυχίας.

Η μόνη πραγματικά τρομαχτική, απόλυτα φριχτή και ταυτόχρονα η πιο αδυσώπητα καταθλιπτική ταινία που έχω δει:

The Reflecting Skin \ Το Διάφανο Δέρμα (1990)

Πολύ αγαπημένες:

The Serpent and the Rainbow \ Βουντού (1988)

The Shining \ Η Λάμψη (1980)

Lekce Faust \ Φάουστ (1994)

I Walked With A Zombie \ Περπάτησα Με Ένα Ζόμπι (1943)

Nosferatu, Eine Symphonie Des Grauens \ Νοσφεράτου, Μία Συμφωνία Τρόμου (1922)

American Mary (2012)

Don't Look Now \ Μετά Τα Μεσάνυχτα (1973)

Ôdishon (1999)

Funny Man (1994)

Burnt Offerings \ Η Βίλα Των Καταραμένων (1976)

Vargtimmen \ Η Ώρα Του Λύκου (1968)

Ravenous \ Τα Αρπαχτικά (1999)

Suspiria (1977)

The Stepford Wives \ Οι Γυναίκες Του Στέπφορντ (1975)

Communion \ Γλυκιά μου Άλις (1976)

The Dollhouse Murders (1992)

Let's Scare Jessica To Death \ Η Τζέσικα Θα Πεθάνει Από Τρόμο (1971)

Και δύο εντός - εκτός καθότι μολονότι είχαν ορισμένες πραγματικά ανατριχιαστικές στιγμές και τις αγάπησα γενικά, στο σύνολο δεν αποτέλεσε ο τρόμος το πιο ανάγλυφο γνώρισμα τους.

Sakura No Mori No Mankai No Shita \ Κάτω Από Τις Ανθισμένες Κερασιές (1975)

The Awakening \ Το Κουκλόσπιτο (2011)

[Βου Παπ]

Έχω μείνει πίσω, αρκετά... Μία μου έρχεται πάντα στο μυαλό, το psycho 2. Το είχα δει μικρή (και πριν δω το πρώτο) και η τελευταία σκηνή

που ανεβαίνει τις σκάλες κρατώντας το πτώμα της μητέρας του αγκαλιά και κάνει διάλογο αλλάζοντας τη φωνή του

θα είναι για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου ως η πρώτη φορά που με στοίχειωσε σκηνή από ταινία. Ακόμα όταν το σκέφτομαι ανατριχιάζω...

[Ονειρευτής]

Ενδεικτικά θα αναφερθώ κυρίως σε αγαπημένους σκηνοθέτες του είδους με μια ή δύο χαρακτηριστικές ταινίες όπως ο George Romero The night of the living dead (1968) – Day of the dead (1985), Dario Argento Suspiria (1977) – Inferno (1980), Lucio Fulci Zombie 2 (1979) – The Beyond (1981), Wes Craven The Hills Have Eyes (1977) - A Nightmare on Elm Street (1984), David Cronenberg Scanners (1981) - Videodrome (1983), John Carpenter Halloween (1978) – The Fog (1980), Tobe Hooper The Texas Chain Saw Massacre (1974) - Poltergeist (1982), Alfred Hitchcock (Psyco (1960) – The Birds (1963), συμπληρώνοντας επίσης και τα The Exorcist (1973) του William Friedkin, The Driller Killer (1979) του Abel Ferrara και το Galaxy of Terror (1981) του Bruce D. Clark.

(Σίγουρα υπάρχουν κι άλλες πολλές εκ των οποίων ορισμένες ή έχουν ήδη αναφερθεί από όσους τοποθετήθηκαν στο νήμα, ή μου διαφεύγουν αυτή την στιγμή. Άλλωστε όπως είπα, η αναφορά μου είναι ενδεικτική).

[Μυρμηγκοφάγος]

Χήθκλιφ,
κατανοώ πως το θέτεις, δυστυχώς αν ακουλουθούσα αυτό το κριτήριο θα κόλλαγα στις τέσσερις, εκ των οποίων οι δύο δεν είναι στη λίστα ( ). Αύτος είναι νομίζω και ο κύριος λόγος που αξιολογώ μια ταινία ως τρόμου από την ατμόσφαιρα της και όχι από την επιτυχία της να με τρομάξει. Δεν είναι ότι δεν τρομάζω, απεναντίας, απλά δυστυχώς αυτού του είδους οι ταινίες εξαιρετικά δύσκολα με ικανοποιούν και συνήθως καταλήγουν ως αδιάφορες (στην καλύτερη περίπτωση) πρωτού κάνουν το πρώτο μπου.

Βάση του δικού σου κριτηρίου αυτή μάλλον θα ήταν η λίστα μου:
4. Jaws γιατί απλά ακόμη και σήμερα όταν μπάινω στη θάλασσα τη σκέφτομαι
3. The Shining
2. Mulholland dr
1. Arrebato που είναι η μόνη που μου έχει δώσει τον φόβο με τη μορφή που τον θέλω. Με μια σκηνή η οποία αν με ρώταγες πριν, θα σου έλεγα ότι δε θα μπορούσε ποτέ να με τρομάξει.

Από τη λίστα σου έχω δει μόνο δύο.
Το Vargtimmen, που ενώ έχει θέση στη λίστα μου, με παρατηρώ τον τελευταίο καιρό να αποτραβιέμαι από τον Ingmar και το Nosferatu, που ίσως είναι από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά μυστήρια που έχω συναντήσει. Ενώ νομίζω ότι μπορώ να φανταστώ την επίδραση που θα είχε στην εποχή του, δε μπορώ να καταλάβω τι βρίσκουν οι θεατές της σημερινής εποχής, όταν λογικά θα έχουν δει τόσες αντίστοιχης θεματολογίας. Εμένα για παράδειγμα μου την σκότωσε το Shadow of the Vampire του 2000 (ξέχασα να το βάλω στη λίστα μου), αλλά ίσως να το πετύχαινε και το dracula του Κόπολα. Μπορείς μήπως να θυμηθείς τι σε εντυπωσίασε στο Nosferatu, μήπως και βοηθήσεις στη διαλεύκανση του μυστηρίου;

Βου Παπ, Ονειρετυτή,
θα επιθυμούσατε να επεκταθείτε λίγο στα κριτήρια με τα οποία ορίζετε μια ταινία ως τρόμου, ή τα θεωρείτε προφανή;

[Φαροφύλακας]

Καταρχήν, να πω πως προσωπικά βρίσκω πολύ αταίριαστες τις κωμωδίες (όπως τον Frankstein Jr) στην ίδια λίστα με ταινίες σαν το Shinning. Όπως το βλέπει και το νιώθει κανείς, όμως εγώ δεν μπορώ να φτιάξω τέτοια λίστα.

Από εκεί και πέρα, έχω ένα θέμα με τον φόβο. Παρότι μου αρέσει σαν αίσθημα… είμαι αρκετά ατρόμητος τύπος. Τον ψάχνω, όπως οι Βίκινγκς στο Αστερίξ, και τον βρίσκω πολύ δύσκολα. Όσον αφορά τον τρόμο, τώρα, τρομάζω ακόμα πιο δύσκολα και μάλλον μόνο σε στιγμές που η ταινία μου κάνει απότομα "μπου", πράγμα που μάλλον είναι περισσότερο ξάφνιασμα, βέβαια.

Οπότε δεν είμαι καν σίγουρος πώς θα έπρεπε να είναι μια λίστα ταινιών τρόμου.

Έτσι, απλά θα ξεχωρίσω μερικές ταινίες που κατάφεραν να μου υποβάλουν ένα παράξενο αίσθημα, κάτι σαν φόβο και μυστήριο μαζί.

1. Inland Empire (2006) (κουνελάκιαααααααααα!! και όχι μόνο...)
2. Mulholland Drive (2001)
3. Prince of Darkness (1987)
4. Cat People (1982) (παιδί 10 χρονών στο σινεμά )
5. The Others (2001)
6. The Eye (2002)
7. The Omega Man (1971) (μόνο όταν το είδα παιδί, όμως, στην τηλεόραση)
8. 28 Days Later... (2002) (ίδιο με το Omega Man, μάλλον αναβίωσα την παλιά αίσθηση, στο σινεμά ευτυχώς)

Σχετικά με δυο από τις επιλογές μου εδώ, να πω πως ενώ δεν πιστεύω σχεδόν καθόλου στο μεταφυσικό, και φυσικά στα φαντάσματα, παραδόξως ιστορίες με φαντάσματα μου κάνουν κλικ.

Για το ερώτημά σου, Μυρμηγκοφάγε, σχετικά με το "Νοσφεράτου", πιστεύω πως η δύναμή του έγγειται ακριβώς στο ότι είναι πρωτόλειο και μαζί αρχετυπικό. Οι σβησμένες, παλαιωμένες εικόνες αποπνέουν μια αίσθηση πως βλέπεις τα πραγματικά γεγονότα που γίναν έπειτα ταινία με τον Κίνσκη. Κι ίσως η ύπαρξη του Shadow of the Vampire με τον Μάλκοβητς, συνηγορεί σε αυτήν την εκτίμηση. Η πρώτη ταινία είναι η αυθεντική και φθαρμένη μαρτυρία από κάτι που πραγματικά συνέβη· τα υπόλοιπα είναι σινεμά.

[Ονειρευτής]

Βου Παπ, Ονειρευτή,
θα επιθυμούσατε να επεκταθείτε λίγο στα κριτήρια με τα οποία ορίζετε μια ταινία ως τρόμου, ή τα θεωρείτε προφανή;

Θα μου επιτρέψεις να μην επεκταθώ περαιτέρω σε κριτήρια αγαπητέ Μυρμηγκοφάγε, γιατί θα είναι σαν να κάνω στον ευατό μου ψυχανάλυση. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως οι σκηνοθέτες των ταινιών που ανέφερα αφορούν κυρίως εκείνους που έχω παρακολουθήσει την κινηματογραφική τους πορεία σε ταινίες παραγωγής τους από την δεκαετία του ’80 που πήγαινα συχνότερα κινηματογράφο απ’ ότι μεταγενέστερα και μοιραζόμουν την οπτική εμπειρία των ταινιών τους μαζί με άλλους «ομοϊδεάτες», ιδωμένες ως επί το πλείστον είτε σε πρώτη προβολή, είτε σε μεταμεσονύχτια αφιερώματα που διοργανώνονταν από φαν του είδους.

Πλέον πολύ σπάνια επιλέγω να δω τέτοιου είδους σινεμά, αφού η ζημιά που ήταν να γίνει, έγινε!

[Μυρμηγκοφάγος]

Φαροφύλακα, μήπως θα μπορούσαμε να έχουμε μια ψηφοφορία για το αν θέλουμε να δούμε τον Ονειρευτή να κάνει μια ψυχανάλυση στον εαυτό του; Μπορείς να καταμετρήσεις για αρχή μια ψήφο υπέρ από μένα

Για το Nosferatu νομίζω ότι καταλαβαίνω τι εννοείς και θα μπορούσα να συμφωνήσω στην έννοια του αρχετυπικού, αλλά μόνο όσον αφορά τις ταινίες με βρυκόλακες.

Το 1922 που παρουσιάστηκε (εκτός αν καθυστέρησε και είναι προγενέστερη), είναι για τα γούστα μου μια εξαιρετικά ώριμη περίοδος και συγκρίνοντάς την με άλλες της αντίστοιχης περιόδου, ως ταινία μου προκαλεί απογοήτευση. Και μιας και δεν έχω κάποιον άλλον να ρωτήσω, η Χήθκλιφ είναι η μόνη που μπορεί να μου δώσει μια συγκεκριμένη άποψη βασισμένη στην εμπειρία και μου προκαλεί ενδιαφέρον να μάθω τι επιπλέον της τράβηξε την προσοχή. Αν υπάρχει και κάποιος άλλος που την έχει δει, παρακαλώ ελεύθερα

Τζακ,
το the others έχει θέση και στην δικιά μου λίστα

[Χήθκλιφ]

Επειδή κι εγώ τρομάζω δύσκολα μου αρέσει να πειραματίζομαι με τα όρια μου και εκτιμώ όσες ταινίες κατάφεραν να μου μεταδώσουν ένα αίσθημα φρίκης ή ανησυχίας. Όπως έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση μόνο μία ταινία ήταν πραγματικά εφιαλτική και η θέαση της με επηρέασε αρνητικά, όμως δεν ήταν ακριβώς τρόμος αυτό που ένιωσα.

Για μένα το αλλόκοτο αίσθημα που καλείται φρίκη είναι πολύ πιο ισχυρό από τον τρόμο γιατί δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε ή να το εκλογικεύσουμε. Ορισμένες από τις ταινίες που επέλεξα έχουν κατά τη γνώμη μου κάτι από αυτό το ανοίκειο που γεννά τη φρίκη.

Και έρχομαι έτσι στην ταινία "Νοσφεράτου", η οποία σε αντίθεση προς τη δική σου εμπειρία Μυρμηγκοφάγε, εμένα πέτυχε να μου μεταδώσει αυτό το αίσθημα. Συγκεκριμένα μία μοναδική σκηνή της, όπου ο κόμης Όρλοκ πλησιάζει την πόρτα του Χάτερ και εκείνος έχει πετρώσει από την φρίκη... Εκείνη η σκηνή φέρει το παγερό άγγιγμα του ανοίκειου, μία αίσθηση ακατανόητης απειλής. Ο Βρυκόλακας εκεί έχει κάτι ανησυχητικά ζωώδες που προκάλεσε την απόλυτη αποστροφή μου, δεν μοιάζει με πτώμα, αλλά με κάτι που δεν υπήρξε ποτέ ανθρώπινο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα.

Η ερμηνεία που έδωσε ο Φαροφύλακας είναι πολύ εύστοχη και συμπληρώνει την δική μου αίσθηση για την ταινία.

Επιπλέον, εγώ θεωρώ την ταινία καθ' όλα αριστουργηματική, με την ερμηνεία όμως του Σρεκ να κλέβει τις εντυπώσεις. Δυστυχώς ακόμη δεν έχω δει άλλες ταινίες του Μουρνάου, αν και το θέλω πολύ για να μπορώ να έχω καλύτερη άποψη για τον ίδιο ως σκηνοθέτη.

Κλείνοντας, να πω ότι σχεδόν όλες οι ταινίες της λίστας μου με ικανοποίησαν απόλυτα, όχι μόνο ως προς το στοιχείο του τρόμου, ενώ ορισμένες τις τοποθετώ στις αγαπημένες μου ταινίες γενικά.

[Ονειρευτής]

Ονειρευτη, αναρωτιεμαι τι αισθηση θα μας αφησει 'ο Εφιαλτης στο δρομο με τις λευκες' αν πουμε να καθησουμε να το δουμε τωρα.

Έχω την εντύπωση Τζακ πως η αίσθηση που θα μας αφήσει θα είναι σαν αυτή που μας αφήνει συνήθως κάθε εμπειρία που αναβιώνεται υπό διαφορετικές όμως συνθήκες, όπως επί παραδείγματι η ανάγνωση ενός ξεχασμένου από την μνήμη βιβλίου που διαβάστηκε για πρώτη φορά πριν από κάποια χρόνια, ή η επίσκεψη σε μια τοποθεσία που ζήσαμε στο παρελθόν κάποιες έντονες συγκινήσεις.
Μια ακαθόριστη δηλαδή αίσθηση επί των επιλογών στις οποίες προβήκαμε συνειδητά ή ασυνείδητα και που καθόρισαν κατά κάποιον τρόπο την πορεία της ζωής μας στον χρόνο!
Δεν ξέρω αν έγινα αντιληπτός;

Φαροφύλακα, μήπως θα μπορούσαμε να έχουμε μια ψηφοφορία για το αν θέλουμε να δούμε τον Ονειρευτή να κάνει μια ψυχανάλυση στον εαυτό του; Μπορείς να καταμετρήσεις για αρχή μια ψήφο υπέρ από μένα

Πάσης φύσεως ψυχανάλυση, ανεξαρτήτου αποτελέσματος ενδεχόμενης ψηφοφορίας, θα δρομολογηθεί έπειτα από ενδελεχή διερεύνηση των κριτηρίων εκείνων που καθορίζουν μια κινηματογραφική ταινία ως ταινία τρόμου και μετά το πέρας των θερινών διακοπών κατόπιν συνεννοήσεως με την γραμματεία.