Άλλες πάλι μπορει να μην εχουν ουσιώδες σενάριο αλλά (ειδικά πρόσφατα με τις δυνατότητες της τεχνολογίας) μπορούν να μας δείξουν άψογους αισθητικά κόσμους, μαγικούς και πειστικούς.
Θα ήθελα λοιπον να αναφέρουμε εδω ταινιες που μπορει μεν να μη μας εντυπωσιασαν ως "7η τέχνη", αλλά μας εντυπωσίασαν αισθητικά, ως φωτογραφίες, ως πίνακες, ως immersion, που είναι αυτό που θα λέγαμε "όμορφες", και μας εκαναν να θέλουμε να βουτήξουμε μέσα τους.
Αυτες ειναι για μένα οι πιο "όμορφες" ταινίες. Στα σπόιλερ εχω βαλει στιγμιοτυπα που θεωρω αντιπροσωπευτικά της αισθητικής τους:
- Tron Legacy (2010) - Το πρώτο Tron του 80 ειχε αφησει ιστορια λογω της αισθητικής και των εφφέ, αλλα εμένα ποτε δεν με εντυπωσίασε. Αντιθέτως με κέρδισε η 2η ταινία για διάφορους λόγους. Μπορει το σεναριο να ηταν προβλεψιμο, κλισε, υποτυπώδες και παιδικό (το όνομα Disney τα λέει όλα) αλλά η αισθητική ήταν το κάτι άλλο. Απιστευτος συνδυασμος ηθοποιων και ψηφιακων εφφε, σε ενα γκρι-γαλαζιο κρυσταλλινο περιβαλλον, κατω απο ενα σκοτεινο ουρανο με συννεφα και κεραυνους, με LED γραμμες να δινουν περιγραμμα σε ανθρωπους και κτηρια. Με εκανε να νιωθω την "υγρασια" και τη μυρωδια αυτου του ψηφιακου κοσμου. Μαζι με την επικη/υποβλητικη/ηλεκτρονικη μουσικη των Daft Punk, συντιθεται μια ονειρικη για μενα εμπειρια που αξιζει εστω και ως 2ωρο βιντεοκλιπ.
- What Dreams May Come (1997) - Θα ελεγα οτι η συγκεκριμενη ταινια ειναι η πρωτη που με μαγεψε τοσο πολυ οπτικα, αν και παλι, το σεναριο δεν με ενθουσιασε. Βλεπουμε το θανατο του πρωταγωνιστη και την "εμπειρια" του στον παραδεισο και, αργοτερα, στην κολαση για να σωσει την αγαπημενη του. Ο παραδεισος παριστανεται με σκηνικα που ειναι κατασκευασμενα με επιρροή απο αναγεννησιακούς πίνακες, νεοκλασσικισμό και μπαρόκ. Ολα αυτα χωρις να είναι αντιγραφες απο πραγματικους πινακες. Οι "πόλεις", τα σουρρεαλιστικα νησιά και οι ανεξήγητα μοναχικοι κιονες είναι λουσμένοι σε ένα χρυσαφένιο φως που θυμίζει ηλιοβασίλεμα, ενώ τριγύρω αιωρουνται άνθρωποι με ρούχα βικτωριανής εποχής. Δεν με νoιάζει αν κάποιοι κριτικοί το χαρακτήρισαν κιτς, είναι απο τις ομορφοτερες ταινιες που εχω δει και με κανει να ξεχναω ποσο βαρετη ειναι σε καποια σημεια
και οπως ειναι φυσικο, πηρε Οσκαρ ειδικων εφφε
Σε αυτο το σημειο να αναφερω οτι παρομοια αισθητικη (αλλα εντελως διαφορετικη φιλοσοφια) εχουν καποιες ταινιες του Peter Greenaway, οπως "Τα Βιβλια του Προσπέρο" και "Το Μωρό της Μακόν". - Avatar (2009) - Μια ταινια που (κι αυτη), παρα το υποτυπωδες της σεναριο, που πολλοι λεμε οτι ειναι παρμενο απο κινουμενα σχεδια της Disney, αφησε ιστορια για διαφορους λογους. Τη συγκεκριμενη ταινια τη θαυμαζω για τη μυθοπλαστικη της δυναμικη, ενας ολοκληρος ψηφιακα κατασκευασμενος πλανητης με χλωριδα, πανιδα και τους πρωτογονους εξωγηινους Να'βι με τον πολιτισμο και την εξωτικη τους γλωσσα.
Απο τη μια εχουμε το μαγευτικο πλανητη Πανδώρα με τα φωσφοριζοντα φυτα και τα αιωρούμενα βράχια, απο την αλλη εχουμε τους "βαρβαρους" ανθρωπους με τα διαστημικα υπεροπλα "πίου-πίου" που εχουν ξεπηδησει απο βιντεοπαιχνιδια και εφηβικες φαντασιωσεις. - Matrix (1999-2003) - Η κλασσική τριλογία κυβερνοπανκ ταινιών. Οι χάκερ πρωταγωνιστές μπαινουν σε ένα ψηφιακό κόσμο και γίνονται πολεμιστές με μαύρα γυαλιά, δερμάτινες καπαρντίνες και όπλα. Ο κόσμος του Μάτριξ έχει μια πρασινωπή χροιά που παραπεμπει υποσυνείδητα σε παλιές οθόνες υπολογιστών. Τα πλάνα, τα σκηνικά και τα ρούχα είναι "κεντραρισμένα" και "ατσαλάκωτα" και η ατμόσφαιρα "αστική" και σκοτεινή.
)
Θα επανέλθω εννοείται.
