Νομίζω πως τις τελευταίες δεκαετίες το σταντάπ βρίσκεται σε σταθερή άνοδο, κι υπάρχει πλήθος κωμικών που αφιερώνεται σε αυτό. Για εμένα, μέσα στο μεγάλο πλήθος, ελάχιστοι είναι οι πραγματικά ικανοί κι αστείοι του είδους.
Πολλοί που περνιούνται για κωμικοί, σταντάπ ή μη, μου είναι όχι απλά όχι αστείοι, αλλά από στενάχωροι έως και θλιβεροί.
Οι πιο αγαπημένοι μου stand-up είναι ο Σάινφελντ, και μάλλον ήταν ο πρώτος του είδους που είδα. Τα σφηνάκια του ανοίγαν τα επεισόδια με τον καλύτερο τρόπο. Μέσα από δυο ατάκες είχες κιόλας γελάσει. Η επιτυχία στον Σάινφελντ ήταν ίδια και για το στανταπ καί για τα επεισόδια: πράγματα απλά και καθημερινά, που τα αντιμετωπίζουμε όλοι, κι απλά ποτέ δεν βρέθηκε κάποιος να τα προλάβει, να τα συζητήσει, να τα φτιάξει κουβέντα κι επεισόδιο.
Δεύτερος αγαπημένος ο Ρίκι Τζερβέις, τον οποίο τον απολαμβάνω πέρα από το σταντάπ και στις επισκέψεις του στα διάφορα σόου κι όταν παρουσιάζει τα golden globes (όχι στις ταινίες του, όμως
)Τελευταία γελάω και με τον ISMO και του ξεχωριστό στιλάκι του. Εδώ το γνωστόβιντεάκι για την λέξη "shit".
