Τίτλος: Stranger Things
Έτη προβολής: 2016 -
Δημιουργός: Matt Duffer, Ross Duffer
Ηθοποιοί: Winona Ryder, David Harbour, Finn Wolfhard...
Υπόθεση
Έτος 1983 και σε μια ήσυχη επαρχιακή πόλη στις ΗΠΑ ένα μικρό αγόρι, ο Γουίλ, εξαφανίζεται. Παράλληλα ένα μικρό κορίτσι με ιδιαίτερες ικανότητες, η Ιλέβεν, το σκάει από ένα κυβερνητικό κτήριο όπου βρισκόταν έγκλειστη. Κάτι ζοφερό φαίνεται να κινείται στην πόλη μόνο που λίγοι το έχουν δει και το πιστεύουν. Οι τρεις φίλοι του Γουίλ συναντούν την Ιλέβεν, την κρύβουν από αυτούς που την κυνηγούν και όλοι μαζί προσπαθούν να βρουν τον Γουίλ.
Πρόκειται για μια σειρά μυστηρίου η οποία πατάει σε δύο μεταφυσικές βάσεις: από την μία την ικανότητα τηλεπάθειας/τηλεκίνησης κι από την άλλη ένα απόκοσμο τέρας.
Αυτό όμως που χαρακτηρίζει την σειρά είναι η νοσταλγία για την δεκαετία του ’80. Δεν είναι μόνο ότι η ιστορία διαδραματίζεται στην αρχή του ’80 και τα πάντα, οι κομμώσεις, τα ρούχα, τα αντικείμενα, τα ποδήλατα κτλ. είναι όπως τα θυμόμαστε όσοι ζήσαμε τότε. Είναι η γενικότερη αισθητική αντίληψη με την οποία είναι στημένη η σειρά στο σύνολό της. Από την μουσική επένδυση μέχρι την κάθε λεπτομέρεια όπως είναι τα γράμματα του τίτλου του επεισοδίου κι ακόμα κι η αφίσα της σειράς είναι σαν να φτιάχτηκε τότε. Και γενικότερα τα πάντα μοιάζει να θυμίζουνε κάτι που συχνά δεν μπορείς να προσδιορίσεις. Ακόμα κι η κοπελίτσα που παίζει την Νάνση ίσως φέρνει στην μικρή Μία Σάρα. Ένας φόρος τιμής απο τους δημιουργούς σε μια πολύ χαρακτηριστική δεκαετία που για δες, ήρθε ο καιρός της να γίνει "ρετρό"!
Η μουσική επένδυση είναι πολύ ευχάριστη κι αποτελείται από την μία από χιτ του ’80 (κι από το Africa των Toto μέχρι το Hazy Shade of Winter όπως το παίξαν τότε οι Bangles) κι από την άλλη από μουσική συνθεσάιζερ ακριβώς όπως την άκουγες τότε να επενδύει σχεδόν τα πάντα, από ντοκιμαντέρ μέχρι κινηματογράφο. Κι άλλωστε στο 7ο επεισόδιο ακούγεται και το Fields of Gold του Βαγγέλη Παπαθανασίου που υπήρξε από τους πατέρες της ηλεκτρονικής μουσικής. Μια πολύ προσεγμένη μουσική επένδυση στο σύνολό της.
Ακόμα και η ιστορία έχει την ευχάριστη απλοϊκότητα των ταινιών του ’80. Μια κουφάλα στον κορμό ενός δέντρου γεμάτη σιχαμένη γλίτσα ανοίγει και κλείνει και σε βγάζει σε μιαν άλλη διάσταση. Και φυσικά κάποιος καθηγητής θα εξηγήσει με επιστημονικοφανή τρόπο πώς είναι δυνατά όλα αυτά και σαν θεατής μένεις απόλυτα ικανοποιημένος γιατί σε τραβάει το παραμύθι και πρέπει να πιστέψεις τον καθηγητή ώστε να αφεθείς μέσα σε αυτό.
Μια σειρά την οποία θα απολαύσει εγγυημένα κάθε νοσταλγός του ’80 κι όλοι εμείς που πρωτογευτήκαμε τότε έναν κόσμο ποπ μπορούμε να ξαναγίνουμε παιδιά για λίγο και πάλι. Όμως η σειρά, κρατώντας τα καλά του ’80 και με μια άρτια παραγωγή που τότε θα ήταν αδύνατη, προσφέρεται για τον καθένα.
Τρέιλερ
