Μήπως ο κινηματογράφος περνάει κρίση????

[Νικόλας Δε Κιντ]

Βλέποντας τις τελευταίες μέρες την ταινία "Silver Linings Playbook" και δεδομένου του ντόρου και των 8 υποψηφιοτήτων της, μπήκα σε σκέψεις

Από την άλλη υπάρχουν τα remake... Συνεχώς βλέπουμε μια ανακύκλωση παλιών σεναρίων και ταινιών με μέτρια έως απαράδεκτα αποτελέσματα. Evil dead, total recall, planet of the apes, Straw Dogs, Gloria και πάει λέγοντας. Ακόμα ακόμα το Χόλιγουντ κατάφερε να καταστρέψει και τους δικούς του μύθους όπως το Alien και ο Freddy με χαζοταινίες τύπου Jason vs Freddy και Alien vs Predator!!!
Επίσης βλέπουμε καλούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες να αναλώνονται σε ήρωες της Marvel (η νέα κότα με τα χρυσά αυγά) σε ταινίες που περισσότερο θυμίζουν videogame παρά κινηματογραφικά έργα. Μέχρι και ο Μπάτμαν αηδία κατάντησε πια. Λες και δεν υπάρχει κανένας άλλος σκοτεινός υπερ-ήρωας...

Ο Κλιντ γέρασε, ο Σκορσέζε έφτασε σε κορεσμό, ο Όλτμαν πέθανε και γενικά δεν βλέπω σκηνοθέτες να σταθούν δίπλα στον Κιούμπρικ, τον Πέκινπα, τον Κόπολα και τον Λίντς ... Πάντα βέβαια περιμένουμε αξιόλογες ταινίες από τον Ιναρίτου, τον Γουίαρ, την Σοφία Κόπολα ή τους αδελφούς Κοέν αλλά έχω την αίσθηση πως δεν φτάνουν... (θα έβαζα και τον αγαπημένο μου Κρόνενμπεργκ αλλά στις 2 τελευαταίες του με έχει απογοητεύσει πλήρως ...). Εδώ να πω πως κάποιοι σκηνοθέτες θέλουν απόσυρση για να μην μαγαρίζουν και το καλό όνομα που είχαν, βλέπε Ντε Πάλμα, Κάπρεντερ, Γ. Άλλεν, Ζεμέκις...

Τουλάχιστο υπάρχει ακόμα ο ανεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος που κάπως κρατάει αλλά και ο ευρωπαϊκός, ο οποίος όμως φαίνεται όμως πως έχει παρασυρθεί λίγο από το ξαδελφάκι του το Χόλιγουντ.

Τέλος να μην παραλείψω να πω πως το βάρος που έχει πέσει στις σειρές έδωσε πολύ καλό αποτέλεσμα. Προσεγμένες σειρές με καλή σκηνοθεσία και ηθοποιούς και ποιοτικά σενάρια...

Ειδοποίηση: Τα παραπάνω είναι σκέψεις και όχι θέσεις...

[Ίζι]

Θα επανέλθω στο θέμα. Πάντως διαπιστώνω κι εγώ ότι γυρίζονται όλο και λιγότερες καλές (κατά την κρίση μου) ταινίες. Έχω καιρό να ενθουσιαστώ πραγματικά με κάτι. Ίσως είναι και αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης που χτύπησε και τον κλάδο αυτό. Απ' την άλλη, όμως, έχουμε μια πρωτοφανή (και πολύ ευχάριστη) αναβάθμιση των τηλεοπτικών παραγωγών τα τελευταία δέκα χρόνια. Δες κι εδώ.

Παρεμπιπτόντως είσαι ο πρώτος που βρίσκω να συμφωνεί μαζί μου για το Silver Linings Playbook. Είναι μια ταινία απ' την οποία περίμενα πολλά, όμως με απογοήτευσε πολύ.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Να σου πώ Ίζι, όχι πως με χάλασε το Silver Linings, ευχάριστα το είδα αλλά όχι και ταινία για οκτώ υποψηφιότητες.. Λίγο χάρηκα όμως που μετά από 20 χρόνια έπαιξε και ένα σοβαρό ρόλο ο αγαπημένος Ρόμπερτ Ντε Νίρο!!!
Μπορεί να είναι και η κρίση που λες. Ίσως ακόμα και το παράνομο downloading...Βέβαια για μένα για να γυριστεί μια καλή ταινία το μόνο που χρειάζεται είναι ένας καλός σκηνοθέτης με σοβαρό σενάριο στα χέρια του, και από κει και πέρα του φτάνει μέχρι και ένα δωμάτιο βλέπε Reservoir Dogs ή Glenngarry Glenn Ross!

Συμφωνώ με όσα έγραψες για τις σειρές στο άλλο νήμα και να πω πως εκτός του ότι υπάρχουν πολλές ποιοτικές, υπάρχει και μεγάλη ποικιλία. Θρίλερ, μυστηρίου, επικές, πολιτικές και τα ρέστα. Ε;iναι τόσες πολλές για την ακρίβεια που δεν προλαβαίνουμε. Προσωπικά θα ξεχωρίσω το Game of Thrones, το True Detectives και το Californication!!!

Τέλος αυτό που είπες μου λείπει και μένα...Η ταινία που θα πω yeahhhh

[Φαροφύλακας]

Η αλήθεια είναι πως το χιλιγουντιανό σινεμά λειτουργεί μέσα από καλούπια. Ακόμα και να μην είναι διασκευή η ταινία, υπάρχουν φόρμες έτσι που βλέπουμε αναμασημένα, τα ίδια και τα ολόιδια.

Βλέπεις π.χ. Φον Τρίερ και κάθε ταινία είναι κάτι διαφορετικό που ούτε ξέρεις πού θα καταλήξει κι αφού την δεις, ακόμα κι αν δεν σου πολυαρέσει, για καιρό σου έρχεται στο μυαλό ακριβώς γιατί ήταν ιδιαίτερη, γιατί είχε αυτό το κάτι. Βλέπεις χόλιγουντ κι είναι σαν να ξαναμασάς την ίδια τσίχλα. Κι αφότου τελειώσει, δεν παίζει να την ξανασκεφτείς. Τουλάχιστον σε εμένα λειτουργεί έτσι.

Μάλλον φταίει η βιομηχανοποίηση του σινεμά. Από την άλλη, η ίδια αυτή βιομηχανοποίηση που ρίχνει το αμερικανικό σινεμά στο ναδίρ του, έχει ανεβάσει τις σειρές στο ζενίθ τους.

Ίσως είναι κύκλος που θα ξαναγυρίσει.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Κοίταξε να δεις, και για μένα κάπως έτσι λειτουργεί το σινεμά...
Δλδ θέλω μια ταινία να με προβληματίζει και να έχει μια διαφορετικότητα.. Για παράδειγμα ο Αντίχριστος του Τριερ δεν μου άρεσε αλλά δεν μπορώ να μην πω ότι θαύμασα το ταλέντο του στην σκηνοθεσία αφού πάντα δίνει κάτι διαφορετικό... Γιαυτό το λόγο φυσικά μου αρέσει και ο Κρονενμπεργκ. Αν μπορούσα θα το ονόμαζα "τίμιο κινηματογράφο"... Επίσης θαυμάζω τους σκηνοθέτες που σπάνε τα καλούπια που προανέφερες...



Μακάρι να είναι κύκλος και να γυρίσει γιατί καλές οι σειρές αλλά μας λείπουν και οι καλές δημιουργίες στον κινηματογράφο.

[Πολύνιους]

Αν μπορούσα θα το ονόμαζα "τίμιο κινηματογράφο"....

μ' αρέσει αυτό!
Έχω κι εγώ βαρεθεί να βλέπω ταινίες και να νιώθω πως με κοροϊδεύουν, πως υποτιμούν την νοημοσύνη μου κ.λπ

Ίσως πρέπει να ανατρέξουμε στον πιο ανεξάρτητο κινηματογράφο παιδιά, αμερικάνικο και μη, νιώθω πως εκεί υπάρχει τουλάχιστον πραγματική επιθυμία να φτιάξουν κάτι και πραγματική προσπάθεια να το καταφέρουν. Χωρίς υπεροψία και φόβο πως δεν θα πουλήσουν.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Να σου πω Πολύνιους, οι ταινίες οι οποίες απόλαυσα περισσότερο τον τελευταίο καιρό, ήταν το Miss Violence του Λαρισαίου Αβρανά και το Only lovers left alive του Jarmusch. Και δεν λέω πως ήταν αριστουργήματα αλλά σίγουρα ήταν ταινίες που σου άφηναν μια αίσθηση καλού κινηματογράφου..Και πάνω απ' όλα, όπως είπες και συ, αισθανόμουν ότι δεν με κορόιδευαν...

Επίσης θέλω να δω το Bling Ring της Sofia Coppola και το MAps to the Star του αγαπημένου Κρόνενμπεργκ...

Τελευταίως αποφεύγω τις ταινίες με γνωστούς πρωταγωνιστές και τρανταχτά ονόματα γιατί ως επι τω πλείστον μυρίζουν πατάτες...

[Βου Παπ]

Προσωπικά, συνειδητοποιώ πλέον πως τα Όσκαρ δεν αποτελούν για μένα εγγύηση για ταινία που θα μου αρέσει. Το silver lining το είδα χωρίς να ξέρω τι είναι, περίμενα κλασσική χαζοκομεντί και με εξέπληξε (καμιά φορά, το αν θα σου αρέσει κάτι εξαρτάται πάρα πολύ από το τι περίμενες από αυτό εξ αρχής). Παρ' όλ' αυτά, δεν θα την πρότεινα για όσκαρ για κανένα λόγο!

Τον τελευταίο καιρό, έχω πολύ στο μυαλό μου τον διαχωρισμό του σινεμά σε τέχνη και σε εμπόρευμα. Είναι ταινίες που δεν προσφέρουν τίποτα παραπάνω από μία δίωρη αφορμή για ποπ κορν και νάτσος, ενώ υπάρχουν άλλες που θες να τις δεις ξανά και ξανά... Η αγαπημένη μου ταινία πλέον (όλως παραδόξως, αφού πήρε όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης) είναι η Τέλεια Ομορφιά. Το τι νιώθω με αυτήν την ταινία, το εξέφρασε τέλεια ο κολλητός μου, όταν την είδαμε μαζί. Αφού τελείωσε, λέει "πωωω... και τώρα; τι βλέπεις μετά από αυτό;".
(Και μιας και μιλάμε και για σειρές, το ίδιο έπαθα και όταν τελείωσα το True detective...)

Ευτυχώς, το να είναι μια ταινία αριστούργημα, δεν σημαίνει πάντα πως δεν μπορεί να είναι και εμπορική. Ζούμε στην εποχή των media και του μάρκετινγκ, άλλωστε...
Δεν ξέρω αν περνάει κρίση ο κινηματογράφος. Ξέρω όμως πως καλές ταινίες βγαίνουν, απλά ίσως θέλουν λίγο ψάξιμο παραπάνω...

[Πολύνιους]

Να σου πω Πολύνιους, οι ταινίες οι οποίες απόλαυσα περισσότερο τον τελευταίο καιρό, ήταν το Miss Violence του Λαρισαίου Αβρανά και το Only lovers left alive του Jarmusch. Και δεν λέω πως ήταν αριστουργήματα αλλά σίγουρα ήταν ταινίες που σου άφηναν μια αίσθηση καλού κινηματογράφου..Και πάνω απ' όλα, όπως είπες και συ, αισθανόμουν ότι δεν με κορόιδευαν...

Δεν το έχω δει ακόμα το miss violence, αλλά έχω πάθει πλάκα με το πόσες ταινίες ελληνικές βγήκαν φέτος. Τις κοίταζα στο πρόγραμμα του φεστιβάλ θεσσαλονίκης (δυστυχώς δεν είδα καμία)... Θα την δω κάποια στιγμή. Όσο για το only lovers left alive, εγώ το λέω εύκολα αριστούργημα! Το πώς κατάφερε να εναρμονίσει την φωτογραφία με την μουσική και το στυλ, και παράλληλα όλη αυτή την οπτικοακουστική αρτιότητα με την τελειότητα των δύο πρωταγωνιστών, ήταν για 'μένα αποκαλυπτική εμπειρία. Και μπήκε κατ'ευθείαν στις αγαπημένες μου ταινίες

[Ζόφος]

Κι εμένα λίγο παραπάνω από το μέτριο μου φάνηκε το Silver Linings Playbook.

Ωστόσο δε παίρνω ποτέ σοβαρά τα όσκαρ και λοιπά βραβεία. Και οι ταινίες του Χόλυγουντ είναι πλέον περισσότερο για να διασκεδάσεις παρά να σκεφτείς και να επηρεαστείς. Προτιμώ γαλλικές και ασιάτικες για αυτό. Ειδικά τον ασιάτικο κινηματογράφο τον έχουν κατακλέψει οι αμερικανοί!

Έτσι, και με τη σκέψη ότι θα δω κάτι απλά για να διασκεδάσω, αλλά κι επειδή μου η αρέσει η superheroes θεματολογία, δεν με πειράζει η Marvel και DC. Αρκεί να μη βλέπουμε καινούργιο Μπάτμαν και Σούπερμαν με την ίδια ιστορία κάθε δέκα χρόνια.

Τέλος, τα remakes πάνε ανάλογα τη ταινία, πόσο παλιά ήταν και φυσικά ποιοί παίζαν σε αυτή. Αν και True Grit και Ocean's Eleven πχ ήταν καλά, τελευταία όλα καταλήγουν σε αποτυχία. Σε όσα ανέφερες προσθέτω και το Maniac που ενώ δεν ήταν άσχημο, δε χρειαζόταν.