Μυρμηγκοφάγος έγραψε:Αντιπαθώ συνολικά το επάγγελμα του ηθοποιού. Η πρωταρχική επιθυμία μου είναι να βυθιστώ στον κόσμο που βλέπω, να ξεχάσω με άλλα λόγια ότι πρόκειται για ταινία και η ύπαρξη γνωστών προσώπων με δυσκολεύει αφάνταστα στην επίτευξη αυτού του στόχου
Εμένα δεν με ενοχλούν τα οικεία πρόσωπα των γνωστών ηθοποιών. Αντίθετα, όπως οι περισσότεροι, έχω αγαπημένους ηθοποιούς. Γιατί όμως; Δεν θα ήταν πιο λογικό να βλέπαμε κάθε φορά καινούρια πρόσωπα σε ταινίες και σειρές, ώστε να βυθιζόμαστε πιο αποτελεσματικά στην ψευδαίθηση; Ακόμα κι όταν οι ηθοποιοί παίζουν κόντρα ρόλους, ακόμα κι αν παίζουν εξαιρετικά, δεν μπορείς να μην έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου τη συνήθη τους εικόνα. Θυμάμαι μια ταινία, στην οποία ένας χαζούλης, μοναχικός και άσχημος τυπάκος "ερωτεύτηκε" μια πλαστική κούκλα του σεξ και την παρουσίαζε σε όλο το χωριό ως κοπέλα του, κοιμόταν μαζί της, έτρωγε μαζί της κ.ο.κ. Ήταν μια πολύ πικρή κωμωδία. Και ποιος υποδύθηκε αυτόν τον θλιβερό τυπάκο; Ο Γκόσλινγκ! Ένας απ' τους μεγαλύτερους, αν όχι ο μεγαλύτερος, ζεν πρεμιέ της εποχής μας! Και ναι, ήταν πειστικός σ' αυτό το τσαλάκωμα της εικόνας του. Όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μου, όσο κι αν με έπεισε, είχα ένα "άσε μας ρε Γκόσλινγκ, πού τα πουλάς αυτά;" Η ταινία, για όποιον ενδιαφέρεται.
Τέλος πάντων, καταλάβατε τι εννοώ. Σκεφτόμουν πάντα ότι στο μέλλον το επάγγελμα του ηθοποιού θα καταργηθεί, και γενικά θα καταργηθούν οι live action ταινίες, και θα αντικατασταθούν με κινούμενα σχέδια (animated). Ήδη η εξέλιξη της τέχνης του animation μας έχει επιτρέψει να δούμε θεαματικότατες ταινίες που χρησιμοποιούν κατά το ήμισυ ή και εξολοκλήρου αυτήν την τεχνική, και φαντάζομαι ότι όσο προοδεύουν τα πράγματα εκεί, τόσο θα μειώνεται το κόστος για τη δημιουργία τέτοιων έργων, και τόσο πιο εντυπωσιακά θα γίνονται. Γιατί να πληρώσει ένα στούντιο τα μεγάλα ονόματα, τα εξωτερικά γυρίσματα, όλους τους συντελεστές, όταν θα μπορεί να έχει ένα ακόμα πιο εντυπωσιακό και προσοδοφόρο αποτέλεσμα με το animation;
Δεν ξέρω αν τα σκέφτομαι σωστά, πάντως προβλέπω ένα μέλλον στο οποίο οι ταινίες με ηθοποιούς θα είναι ρετρό και στη συνέχεια ιστορικής αξίας αλλά αδιανόητες, και στο οποίο οι σινεφίλ θα αναρωτιούνται για τους ανθρώπους της εποχής μας, που μπορούσαν να χαρούν και να πιστέψουν μια ιστορία, βλέποντας στην οθόνη γνώριμα πρόσωπα που είχαν ήδη δει σε άλλους ρόλους. Στο θέατρο θα μπορούσαν πια να παίζουν ανδροειδή, διαφορετικά, φυσικά, σε κάθε παράσταση. Το χόντρυνα;
Κάτι άλλο που θα μπορούσε να συμβεί είναι οι διαδραστικές ταινίες, με χρήση της τεχνολογίας της εικονικής πραγματικότητας, ώστε ο θεατής να μπορεί να συμμετάσχει στην εξέλιξη του έργου ή, ακόμα, και να πρωταγωνιστεί σ' αυτό.
Ως εκεί φτάνει η φουτουριστική φαντασία μου. Εσείς πώς βλέπετε τον κινηματογράφο σε 100 ή σε 200 χρόνια;
