Διαβάζοντας το σενάριο

[Φαροφύλακας]

Ξεκίνησα να βλέπω το Caníbal (2013) σε μικρά κομμάτια, διαβάζοντας παράλληλα, στο ενδιάμεσο, το σενάριο. Έχει ενδιαφέρον να βλέπεις αυτά τα δυο να προχωρούν παράλληλα. Να διαπιστώνεις το πώς έχει αποδωθεί στην εικόνα το κείμενο του σεναριογράφου, τα σημεία στα οποία είναι το σενάριο ακολουθείται με θρησκευτική προσήλωση αλλά και τις μικρές και τις μεγαλύτερες αποκλίσεις.

Για παράδειγμα, ο ήρωας (Κάρλος) μπαίνει κάποια στιγμή σε έναν καθεδρικό και ο σεναριογράφος μας περιγράφει έναν ναό ήσυχο. Στην ταινία η είσοδος γίνεται ακριβώς την στιγμή που βγαίνει από τον ναό κάποια "περιφορά", γεμάτη κόσμο μέσα και έξω και με μια μπάντα. Οι πάντες βγαίνουν ενώ ο ήρωας μπαίνει, μόνος κόντρα στο ρεύμα, πρωταγωνιστώντας έτσι, καθώς είναι το μόνο πρόπωπο που βλέπουμε μέσα σε ένα πλήθος από πλάτες. Μάλλον για να τονιστεί η μοναχικότητά του.

Σε άλλα σημεία αλλάζει η σειρά των σκηνών. Σε σκηνές, βέβαια, που δεν επηρεάζουν την πλοκή. Ενδιαφέρον έχει πως και το όνομα της ηρωίδας είναι διαφορετικό στο σενάριο. Νατάλια εκεί ενώ Αλεξάνδρα στην ταινία.

Έχει ενδιαφέρον σαν εμπειρία. Κατά κάποιον τρόπο νιώθεις πως έρχεσαι πιο κοντά στην διαδικασία της δημιουργίας και πιάνεσαι να κάνεις σκέψεις για ποιον λόγο ο σκηνοθέτης διάλεξε τελικά να κάνει την μία ή την άλλη αλλαγή. Και να πιστεύεις πως καταλαβαίνεις.

[Τρίνιτυ]

Μεγάλο θέμα, αλλά με πολύ ενδιαφέρον, Φαροφύλακα! Την συγκεκριμένη ταινία δεν την έχω δει, αλλά καταλαβαίνω τι εννοείς. Με κάτι λίγα μαθήματα που έκανα πριν λίγο καιρό - αν και η γνώση μου είναι σταγόνα στον ωκεανό, είναι υπέροχο να βλέπεις την μαγεία του κινηματογράφου από την μέσα μεριά.

Η ματιά του σκηνοθέτη, παίζει καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα της ταινίας. Διαβάζοντας την ανάρτησή σου, θυμήθηκα κάτι που είχα ακούσει για τον Χίτσκοκ, ο οποίος ακολουθούσε ευλαβικά το storyboard (μια μετέπειτα διαδικασία του σεναρίου, μετατρέποντας το σε σχέδιο, πλάνο - πλάνο). Όταν τέλειωσαν τα γυρίσματα της σκηνής με την επιδρομή των πουλιών στην ταινία "Τα πουλιά", δεν τον ευχαρίστησε το αποτέλεσμα και πρόσθεσε έπειτα πολύ κοντινά πλάνα (πχ στα πεσμένα γυαλιά ενός παιδιού) για να μεγιστοποιήσει το αίσθημα της έντασης και του φόβου. Ψάχνοντας, βρήκα αυτό, αν θες να του ρίξεις μια ματιά.

Πολύ ωραία είναι αυτή η διαδικασία που μπήκες και σιγά - σιγά θα έχει ενδιαφέρον να παρατηρείς, μέσα σε όλα τα άλλα, τι πλάνα χρησιμοποιήθηκαν σε μια σκηνή (γενικό, κοντινό, πολύ κοντινό..) και τι αισθήματα σου προκάλεσε αυτή η απόδοση.

[Τρίνιτυ]

Ψάχνοντας, βρήκα αυτό, αν θες να του ρίξεις μια ματιά.

Επανήλθα στο νήμα για ένα άρθρο που έπεσα τυχαία πάνω του αυτή την φορά (και είδα ότι το προηγούμενο δεν υπάρχει πλέον στον ιστό..)

Ακόμα και να μην έχεις δει τις ταινίες στις οποίες αναφέρετε Φαροφύλακα, οι ζωγραφιές του Ακίρα Κουροσάβα πιστεύω θα σου αρέσουν, η κάθε μία είναι σαν να λέει μια ιστορία από μόνη της.

[Φαροφύλακας]

Πολύ χρώμα στο στόριμπορντ για τοσο ασπρομαυρες ταινίες

[Τρίνιτυ]

Με αφορμή την παρατήρησή σου, το κοίταξα λίγο, μιας και ως τώρα δεν τον γνωρίζω καλά ως σκηνοθέτη και έπεσα στην παρακάτω πληροφορία στη wikipedia που αναφέρετε συγκεκριμένα στις ταινίες των έγχρωμων στόριμπορντ του άρθρου:

"Μετά την δεκαετία του 1960, ο Κουροσάβα δεν έφτιαχνε πλέον ταινίες σε τόσο τακτική βάση (έφτιαξε μόνο 8 ταινίες μετά το 1965), μα οι ταινίες που έφτιαξε σε αυτήν την περίοδο της ζωής του συχνά κατατάσσονται ανάμεσα στις καλύτερες του. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ταινίες του, οι ταινίες του αυτής της περιόδου ήταν έγχρωμες, και ο Κουροσάβα αναγνωρίστηκε για την χρήση του των χρωμάτων.

Οι δύο πιο αξιοσημείωτες ταινίες αυτής της περιόδου της φιλμογραφίας του Κουροσάβα ήταν οι τελευταίες επικές ταινίες σαμουράι του, Καγκεμούσα (1980) και Ραν (1985). Και οι δύο αυτές ταινίες κέρδισαν τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών, προτάθηκαν για Όσκαρ και γνώρισαν διεθνή επιτυχία. ... Το 1990, ο Κουροσάβα σκηνοθέτησε το σουρεαλιστικό Όνειρα, μια προσαρμογή αληθινών του ονείρων για την μεγάλη οθόνη. Το 1991, σκηνοθέτησε το Ραψωδία τον Άυγουστο , με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Γκήρ, που εξερευνούσε τις συνέπειες της ατομικής επίθεσης στο Ναγκασάκι. Το 1993 κυκλοφόρησε η τελευταία ταινία του, Madadayo, που αφηγόταν την ιστορία ενός γηραιού καθηγητή. Ο επικείμενος θάνατος ήταν μεγάλο θέμα της ταινίας."

Η ταινία "Όνειρα" μπήκε στις προσεχώς μου για να δω!