Σε ποιον αρεσει ο Ταραντινο;

[Τόνιασινε]

σ εμένα , σ εμένα , σ εμένα αρέσει
Για πολλούς και διάφορους λόγους. Μερικοί από τους οποίους:
1) Είναι σχολή. (Ναι ναι κι ας λένε ότι κλέβει κι ας τον κατηγορούν κι ας του προσάπτουν ό,τι θέλουν..)
2) είναι μοναδικός (είναι ιδιαίτερος και ξεχωρίζει)
3) έχει στυλ και δίνει τεράστια προσοχή στη λεπτομέρεια (ναι μεν εμπνέεται από τις επιρροές που έχει, ό,τι αντλεί όμως από αλλού το κάνει καθαρά δικό του)
4) κάθε τι μέσα στις ταινίες του έχει λόγο ύπαρξης (απίστευτες λεπτομέρειες που πρέπει κανείς να ασχοληθεί για να τις προσέξει, λεπτομέρειες που κάνουν ακόμα πιο γοητευτικές τις ταινίες του)
5) όποιον σκηνοθετεί, τον σκηνοθετεί καταπληκτικά
6) έχει έρωτα με τις ταινίες (κι αυτό περνάει και στη δουλειά του)
7) τα χρώματα, η διακόσμηση, το ύφος, οι μουσικές επιλογές του είναι πάντα ένα κι ένα ( κάθε αφίσα του είναι ένα μικρό αριστούργημα, η διασκευή από μισιρλού είναι απίθανη και ο μορικόνε πήρε επιτέλους όσκαρ μετά από τόσες προσπάθειες στους μισητούς 8)!!
8) Για μένα δεν υπάρχει ούτε μία αποτυχημένη ταινία του.
Μπορώ να γράφω μέχρι αύριο αλλά ήδη θα κούρασα..

[Ξενέρωτας]

Εμενα μου αρεσει παρα πολυ, οπως και το πνευματικο του "αδελφακι" ο Ροντριγκεζ.

Οταν ημουν μικρος εγραφα μια ιστορια με την οποια ηθελα να ακολουθησω δικες μου συνταγες, με ενα ιδιαιτερο μαυρο χιουμορ που βασιζεται στη βια, στη μη γραμμικη πλοκη, σε ανατροπες, και οταν ειδα πρωτη φορα Ταραντινο, καταλαβα οτι αυτα ακριβως ηθελα να κανω

Ειναι συνειδητα ιδιαιτερος, εισαγει δικες του ιδιαιτερες ιδεες στις ταινιες του, και συνδυαζει πραγματα σε δικη του συνταγη. Παιζει και πειραματιζεται, βγαζοντας ενα ιδιαιτερο αποτελεσμα που δεν παιρνει στα σοβαρα τον εαυτο του. Αν ολο αυτο το παρει στα σοβαρα καποιος περιστασιακος θεατης, καταλαβαινω οτι μπορει να δωσουν την εντυπωση μιας κακης ταινιας.
Πιστευω οτι ενας λογος που δεν αρεσει, ειναι οτι εχει παρεξηγηθει. Οταν πας να δεις πχ. το "Αδωξη Μπασταρδη" δεν ειναι για να δεις "πολεμικο δραμα του Β'ΠΠ", ή τον Μπραντ Πιτ, αλλα "Ταραντινο". Η συγκεκριμενη ταινια δεν ειναι παρα μια συνταγη γουεστερν, με περιτυλιγμα Β'ΠΠ. Οποιος παει να το δει πιστευοντας οτι θα δει ενα πολεμικο δραμα ή απλα μια ταινια δρασης, θα απογοητευτει, γιατι δεν ειναι αυτος ο σκοπος της ταινιας.

Οι μακροσυρτοι διαλογοι που αναφερθηκε οτι ενοχλει καποιους, ειναι χαρακτηριστικο του και παιζουν σημαντικο ρολο, συνηθως κωμικοτραγικο. Τους θεωρω και ρεαλιστικους γιατι οι ανουσιοι διαλογοι εναι μεσα στη ζωη. Ναι, μπορει δυο δολοφονοι να πηγαινουν να σκοτωσουν καποιον, αλλα στο δρομο θα συζητανε τα οικογενειακα τους ή για το ποιο χαμπουργκερ ειναι το καλυτερο. Ο Ταραντινο απλα δεν το "κοβει" στο μονταζ. Οι παραταιρες στιγμες που εμφανιζονται αυτοι οι διαλογοι ειτε ελαφρυνουν την αγωνια, ειτε την εντεινουν και δημιουργουν αναμεικτα συναισθηματα. Ακολουθωνας συνταγη γουεστερν, χτιζουν την αγωνια, σαν ενα ελατηριο που μαζευεται και ετοιμαζεται να ξεσπασει, και μεχρι την τελευταια στιγμη αναρωτιεσαι που θα καταληξει αυτο.

Στην εισαγωγη του "Μπασταρδοι", βλεποντας ενα Ναζι να μπαινει στο σπιτι του αγροτη που κρυβει εβραιους, και κατοπιν να κοιταζονται και να μιλανε αργα επι 2-3 λεπτα περι ανεμων και υδατων, ναι, ενιωσα σαν ενας αγροτης που κρυβει εβραιους και μπηκε ενας Ναζι στο σπιτι μου.

Η βια ειναι ιδιαιτερη στον Ταραντινο και τον Ροντριγκεζ και εχει σκοπο να βγαλει μαυρο χιουμορ, οπως η βια στους Μοντυ Παιθονς. Παροτι δεν αντεχω να βλεπω θριλερ, η βια, ακομα και τα βασανιστηρια, στις ταινιες τους, ειναι συνειδητα τοσο επιπολαιη, που δεν με ενοχλει καθολου. Θα ελεγα οτι ειναι συνειδητη σατιρα των παλιων ταινιων με τα φτωχα εφε που μπορει να τρομαζαν το κοινο τοτε, αλλα τωρα δεν μας κανουν να γελαμε. Το Planet Terror του Ροντριγκεζ ειναι μια παρωδια ταινιας δρασης και θριλερ και δεν με τρομαξε καθολου, ουτε οι αηδιαστικες μεταμορφωσεις ουτε το λουτρο αιματος. Αν ηθελα να δω θριλερ, θα ειχα απογοητευτει και θα ελεγα "πωπω τι μουφα", αλλα μιλαμε για μια ταινια που δεν παιρνει στα σοβαρα τον εαυτο της.

[Τόνιασινε]

Εγώ ενώ είχα μια πολύ αμυδρή ιδέα για τον ταραντίνο (στην ουσία δεν τον ήξερα) και καθόλου για το ροντρίγκεζ (είχα δει ταινίες του αλλά δεν είχα ιδέα για τον ίδιο) τους γνώρισα απ τον άντρα μου και αυτός είναι που με έβαλε μέσα στον κόσμο τους. Μου έχει δείξει άπειρες λεπτομέρειες που ποτέ δε θα πρόσεχα και δε θα σκεφτόμουν τη σημασία τους. Όπως στους άδοξους: η ταινία ξεκινάει με έναν πολύ ευφυή τρόπο.. "μια φορά κι έναν καιρό.." και είναι πολύ ενδιαφέρον αν εξετάσουμε λοιπόν την όλη ταινία σαν ένα "παραμυθάκι".. τα περισσότερα που περιγράφονται στην ιστορία που ακολουθεί δεν έχουν βάση και υπόσταση στο τι πράγματι συνέβη.. κατά το mr. nobody που αν το ένα κι αν το άλλο, ο ταραντίνο μας δείχνει το "αν" του, σε μια πολύ ιδιαίτερη ιστορική στιγμή.. και αυτό το αν το δίνει με το δικό του μοναδικό τρόπο. Άδικα παρεξηγημένη από πολλούς ταινία, που ίσως μόνη μου, να ήμουν κι εγώ μέσα σ' αυτούς αν δεν είχα κάποιον να μου πει πως να "δω" ταραντίνο. Όσο για τη συγκεκριμένη ταινία ο βαλτς τον οποίο θεωρώ απίστευτο ηθοποιό (στα χέρια του ταραντίνο βέβαια, σε ταινία άλλου σκηνοθέτη με απογοήτευσε κάπως), είναι συγκλονιστικός. Αυτή τη ψυχάκικη ηρεμία που δεν ξέρεις αν το επόμενο δευτερόλεπτο θα χαμογελάσει ή θα πυροβολήσει κανέναν στο άσχετο, τη λατρεύω!!
Όσο για το πλάνετ τέρορ είναι μισό χωρίς το μπακ του μπακ του το ντεθ προυφ, που είναι η κατα κόσμον η χειρότερη του ταινία αλλά για μένα (μπορεί και για τον ταραντίνο) ίσως η καλύτερη, ίσως πιο πάνω κι από ρεζερβουαρ ντογκς και παλπ φίξιον. Επειδή στη συγκεκριμένη βλέπεις τρόπο κινηματογράφησης ταραντίνο σε κάθε δευτερόλεπτο.. από τη χαλασμένη εικόνα, τη φαγωμένη ταινία που έχει χάσει δεύτερα, τα πόδια στο παρμπρίζ, τα χρώματα, την τρέλα ως τη ζόι με την παρέα της που δε μασάνε και όχι απλά γλυτώνουν.. αλλά κάνουν τον θύτη.. θύμα!!

[Μπιατριξ Κιντο]

:σύμφωνοι:
Εγώ ενώ είχα μια πολύ αμυδρή ιδέα για τον ταραντίνο (στην ουσία δεν τον ήξερα) και καθόλου για το ροντρίγκεζ (είχα δει ταινίες του αλλά δεν είχα ιδέα για τον ίδιο) τους γνώρισα απ τον άντρα μου και αυτός είναι που με έβαλε μέσα στον κόσμο τους. Μου έχει δείξει άπειρες λεπτομέρειες που ποτέ δε θα πρόσεχα και δε θα σκεφτόμουν τη σημασία τους. Όπως στους άδοξους: η ταινία ξεκινάει με έναν πολύ ευφυή τρόπο.. "μια φορά κι έναν καιρό.." και είναι πολύ ενδιαφέρον αν εξετάσουμε λοιπόν την όλη ταινία σαν ένα "παραμυθάκι".. τα περισσότερα που περιγράφονται στην ιστορία που ακολουθεί δεν έχουν βάση και υπόσταση στο τι πράγματι συνέβη.. κατά το mr. nobody που αν το ένα κι αν το άλλο, ο ταραντίνο μας δείχνει το "αν" του, σε μια πολύ ιδιαίτερη ιστορική στιγμή.. και αυτό το αν το δίνει με το δικό του μοναδικό τρόπο. Άδικα παρεξηγημένη από πολλούς ταινία, που ίσως μόνη μου, να ήμουν κι εγώ μέσα σ' αυτούς αν δεν είχα κάποιον να μου πει πως να "δω" ταραντίνο. Όσο για τη συγκεκριμένη ταινία ο βαλτς τον οποίο θεωρώ απίστευτο ηθοποιό (στα χέρια του ταραντίνο βέβαια, σε ταινία άλλου σκηνοθέτη με απογοήτευσε κάπως), είναι συγκλονιστικός. Αυτή τη ψυχάκικη ηρεμία που δεν ξέρεις αν το επόμενο δευτερόλεπτο θα χαμογελάσει ή θα πυροβολήσει κανέναν στο άσχετο, τη λατρεύω!!
Όσο για το πλάνετ τέρορ είναι μισό χωρίς το μπακ του μπακ του το ντεθ προυφ, που είναι η κατα κόσμον η χειρότερη του ταινία αλλά για μένα (μπορεί και για τον ταραντίνο) ίσως η καλύτερη, ίσως πιο πάνω κι από ρεζερβουαρ ντογκς και παλπ φίξιον. Επειδή στη συγκεκριμένη βλέπεις τρόπο κινηματογράφησης ταραντίνο σε κάθε δευτερόλεπτο.. από τη χαλασμένη εικόνα, τη φαγωμένη ταινία που έχει χάσει δεύτερα, τα πόδια στο παρμπρίζ, τα χρώματα, την τρέλα ως τη ζόι με την παρέα της που δε μασάνε και όχι απλά γλυτώνουν.. αλλά κάνουν τον θύτη.. θύμα!!

Εγώ τον υπερλατρεύω τον Ταραντίνο! Ειδικά το Kill Bill είναι η αγαπημένη μου ταινία του, κυρίως λόγω υπόθεσης και soundtrack. Και η σκηνοθεσία φοβερή!
Επίσης το Django και Inglourious Basterds ήταν κάποια από τα αγαπημένα μου (είμαι εκδικητικός τύπος, τι να κάνουμε?).
Αλλά οι υπόλοιπες ταινίες του δε με ενθουσίασαν....ειδικά το Pulp Fiction είναι από τις πιο ανούσιες ταινίες που έχω δει ποτέ μου....KILL BILL και ξερό ψωμί!

[Τόνιασινε]

δώσε πόνο Κιντο..

(Δε σου άρεσε το pulp?? )

[Ξενέρωτας]

Κατσε ρε Μπιατριξ, υπερλατρευεις τον Ταραντινο επειδη σου αρεσουν μονο 3 ταινιες του και οι υπολοιπες "οχι ιδιαιτερα"; Εγω παλι δεν τον υπερλατρευω, αλλα μου αρεσουν σχεδον ολες του (δεν τις εχω δει ολες).

Χεχε πραγματι το Παλπ μοιαζει σαν μια ανουσια ταινια. Οταν την ειδα πρωτη φορα σκεφτομουν οτι παραβιαζει βασικους κανονες της σεναριογραφιας, δηλ. δεν υπαρχουν ανατροπες, δεν υπαρχει κλιμακωση, δεν υπαρχει κεντρικη ιδεα, οι χαρακτηρες δεν εχουν υποβαθρο και απλα τυχαινουν σε ο,τι ναναι καταστασεις. Και παλι ομως, ολα λειτουργουν, στο Παλπ. Ειναι απλα ενα τριπαρισαμα, απλα το βαζεις να παιζει, σε παιρνει απο το χερι και απολαμβανεις διαλογους και καμμενες καταστασεις που τελικα σου μενουν.

[Τόνιασινε]

Τί λέτε ρε παιδιά?? Πώς δεν υπάρχει σενάριο? Ποια ανούσια ταινία? Πώς δεν υπάρχει υπόβαθρο χαρακτήρων?? Τί διαβάζουν τα ωραία & μεγάλα μάτια μου?? εσείς θα με τρελάνετε!!
Μάλλον δεν τον έχετε πολυψάξει τον Κουέντιν..

[Νικόλας Δε Κιντ]

Μπεατριξ Κίντο καλώς ήρθες στην παρέα μας!

Σχετικά με τον Ταραντίνο τώρα και το "Pulp Fiction"
Μου αρέσει πολύ σαν ταινία, βρίσκω πως είναι η πιο ολοκληρωμένη δουλειά του σκηνοθέτη, θεωρώ πως η υπόθεση είναι σφιχτοδεμένη, οι διάλογοι έξυπνα στημένοι ώστε να προβλέπουν εν μέρει την εξέλιξη και βέβαια θεωρώ πως οι χαρακτήρες έχουν βάθος και εξελίσονται με χιούμορ.
Επίσης αγαπώ το σάουντρακ της συγκεκριμένης ταινίας (που άφησε εποχή και άλλαξε τον τρόπο σκέψης πάνω στις μουσικές επενδύσεις), λατρεύω τους μικρούς ρόλους του Χάρβει Κατέλ και του Κρίστοφερ Γουόκεν και την αμηχανία του Τραβόλτα στο γεύμα με την Ούμα Θέρμαν...
Τέλος στην συγκεκριμένη ταινία, ίσως πιο πολύ από ότι σε κάθε άλλη του δημιουργία, ο Ταραντίνο κοιτάει με χιούμορ και κυνικότητα την ζωή του μέσου Αμερικάνου καθώς και την κουλτούρα του...

Το Pulp Fiction είναι τόσο τέλειο σαν δημιουργία που αν αφαιρέσεις έστω και μια λέξη, μια φράση, έναν μορφασμό υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει...
Και ναι Τόνια, είμαι κι εγώ φαν του Κουεντίν!!!

[Τόνιασινε]

Το ξέρω Νικόλα..
(Δεν υποννοείς ότι μας αρέσει τόσο πολύ που "δαγκώνουμε" ό,ποιον πει "κακή" κουβέντα.. έτσι..?? )

[Μπιατριξ Κιντο]

Μπεατριξ Κίντο καλώς ήρθες στην παρέα μας!

Σχετικά με τον Ταραντίνο τώρα και το "Pulp Fiction"
Μου αρέσει πολύ σαν ταινία, βρίσκω πως είναι η πιο ολοκληρωμένη δουλειά του σκηνοθέτη, θεωρώ πως η υπόθεση είναι σφιχτοδεμένη, οι διάλογοι έξυπνα στημένοι ώστε να προβλέπουν εν μέρει την εξέλιξη και βέβαια θεωρώ πως οι χαρακτήρες έχουν βάθος και εξελίσονται με χιούμορ.
Επίσης αγαπώ το σάουντρακ της συγκεκριμένης ταινίας (που άφησε εποχή και άλλαξε τον τρόπο σκέψης πάνω στις μουσικές επενδύσεις), λατρεύω τους μικρούς ρόλους του Χάρβει Κατέλ και του Κρίστοφερ Γουόκεν και την αμηχανία του Τραβόλτα στο γεύμα με την Ούμα Θέρμαν...
Τέλος στην συγκεκριμένη ταινία, ίσως πιο πολύ από ότι σε κάθε άλλη του δημιουργία, ο Ταραντίνο κοιτάει με χιούμορ και κυνικότητα την ζωή του μέσου Αμερικάνου καθώς και την κουλτούρα του...

Το Pulp Fiction είναι τόσο τέλειο σαν δημιουργία που αν αφαιρέσεις έστω και μια λέξη, μια φράση, έναν μορφασμό υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει...
Και ναι Τόνια, είμαι κι εγώ φαν του Κουεντίν!!!

Το Pulp Fiction περα απο ανουσιους διαλογους, μετριες ερμηνειες και κουφες σκηνες, δεν εχει τιποτα το αξιολογο η το "σοβαρο". Ουτε οι χαρακτηρες μου αρεσαν. Τη θεωρω πολυ υπερεκτιμημενη ταινια. Εκει μονο σκοτωνουν, χορευουν και λενε ο,τι μαλακια τους "κατεβει".
Ειναι αυτο ταινια; χαζοαμερικανικη φαρσοκωμωδια, κανενα νοημα, κανενας σκοπος, και το θεωρειτε αριστουργημα;
Μη τρελαθουμε....εχω δει κι αλλες του Ταραντινο που μου αρεσαν πολυ περισσοτερο. Μεχρι και το Reservoir Dogs ειχε εναν σκοπο, ηταν πιο δομημενο.
Και οι διαλογοι του προσωπικα με κουραζουν πολυ.
Μου αρεσουν οι ταινιες που εχουν εναν σκοπο, δεν ειναι αχταρμας. Εδω ειναι ο ορισμος του "ο,τι να'ναι".
Επισης, τα γουστα του καθενος ποικιλουν. Τωρα μου "τη λετε" επειδη δε μου αρεσε μια χαζη ταινια; Ελεος!
Απλα δεν ηταν του γουστου μου, το βρηκα πολυ γελοιο, παει και τελειωσε! Σωνει και καλα να μου αρεσει;