Ανάρτησηαπό Αννετούσκα » 07 Απρ 2020, 01:24
Μετά από παρότρυνση του Θεατή, το ταίρι μου στο νήμα "Δες μια αγαπημένη μου ταινία" (Απρίλιος 2020), παραθέτω το σχόλιό μου για την ταινία Le passé (2013) του Asghar Farhadi που ήταν μία από τις 3 προτάσεις του.
Όλη η ταινία ήταν σαν ένα καζάνι που βράζει, υπήρχε μια δυναμική ισορροπία τόσο εύθραυστη που κάθε «πιτσιλιά» έκαιγε και κάποιον. Εκεί που φαινόταν ότι κάποιος έκανε μια διορθωτική κίνηση και ανακουφιζόμουν, ερχόταν το επόμενο κύμα ψυχολογικής κατάρρευσης να με πλακώσει. Βρήκα πληθώρα θεμάτων να θίγονται, οι σχέσεις, η φιλία, η διαχείριση των παιδιών μέσα σε μια κατάσταση «bordel» (ακούγεται καλύτερα στα γαλλικά, χαχα), ο συναισθηματικός κόσμος των παιδιών και ο αντίκτυπος των πράξεων των ενηλίκων σε αυτόν, η εφηβεία (θε μου, τι μας περιμένει).
Όλοι βρίσκονται παγιδευμένοι σε μια παλιοκατάσταση την οποία οι ίδιοι έχουν φτιάξει. Η μητέρα της ιστορίας, είναι τόσο μπλεγμένη που σίγουρα δε θα ήθελα να είμαι στη θέση της, τρίτος γάμος, κορίτσι στην εφηβεία από τον πρώτο γάμο της, κοριτσάκι από τον δεύτερο γάμο της με τον Ιρανό πατέρα, αγοράκι του μελλοντικού άντρα της του οποίου η γυναίκα είναι σε κώμα έπειτα από απόπειρα αυτοκτονίας, με αμφιβολία επιστροφής στη ζωή και σαν να μην έφταναν αυτά, κατά λάθος έγκυος από αυτόν! Δεν τα λες και λίγα, δεν τα λες και εύκολα.
Με κέρδισε η ταινία γιατί ενώ ήταν τόσο πολύπλοκη σε πλοκή χαρακτήρων, το ξετύλιγμα της ιστορίας γινόταν σταδιακά χωρίς να με αφήνει να βαρεθώ και μάλιστα κρατώντας με σε εγρήγορση και αγωνία.
Με εντυπωσίασε η στωικότητα του Ιρανού πατέρα που κλήθηκε να ξεμπλέξει ένα κουβάρι στο οποίο σαφώς είχε το μερίδιο ευθύνης του, όμως σε μεγάλο κομμάτι δεν είχε ιδέα των γεγονότων. Αισθάνθηκα ότι ένας τέτοιος χαρακτήρας χρειάζεται να εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός ώστε όλα να λύνονται ειρηνικά και ΛΟΓΙΚΑ. Η μητέρα έγινε πολλές φορές καθρέφτης ώστε να δω την παράνοια του γυναικείου χαρακτήρα και της γυναικείας φύσης να πω; Ο ρόλος της απαιτητικός για να ισορροπήσει στην όλη κατάσταση, πήδηξε πολλές φορές το ποταμάκι της λογικής, ήταν φορές που την κατάλαβα και τη συμπόνεσα, και άλλες που την αποστράφηκα και με εξόργισε πολύ. Περίπου ό,τι νιώθω και για τον εαυτό μου δηλαδή… υπό άλλες συνθήκες βέβαια. Με συγκίνησε η φιλία του πατέρα με τον Ιρανό φίλο του εστιάτορα, μου ενέπνευσε μια αληθινή αδελφικότητα που χαρακτηρίζει τις βαθιές και αληθινές φιλίες.
Το αγοράκι της ιστορίας ήταν υπέροχο στο ρόλο του, με συγκίνησε το πώς εξωτερίκευσε τον μέσα του κόσμο στην όλη την κατάσταση, έτσι όπως ένα παιδί μόνο μπορεί να το κάνει, χωρίς φίλτρα και ωραιοποιήσεις, κατευθείαν μαχαιριά στην καρδιά.
Η έφηβη κόρη, OMG. Το βλέμμα της είχε κάτι στοιχειωτικό που καθρέφτιζε την τρελή τρικυμία του συναισθηματικού της κόσμου. Με τάραξε αρκετά.
Συνολικά, η ταινία μου άρεσε πολύ, είχε πολύ ωραία γυρίσματα και πλούσια πλοκή, με φοβερή ανάλυση των χαρακτήρων.
