(ναι, το ξέρω ότι υπάρχουν ήδη δύο νήματα για τον Ταραντίνο αλλά θα ήθελα να κάνω και μία παρουσίαση μιας και δεν υπάρχει...)
O Quentin Jerome Tarantino (27 Μαρτίου 1963) είναι Αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός του κινηματογράφου.
Γεννήθηκε στο Νόξβιλ του Τενεσί. Έγινε γνωστός στην αρχή της δεκαετίας του '90 ως ο μοντέρνος δημιουργός που με τις μη γραμμικές ιστορίες του, αξιομνημόνευτους διαλόγους και ωμή βία, έφερε νέες ιδέες στα συνηθισμένα αρχέτυπα των αμερικανικών ταινιών. Είναι ένας από τους πιο διάσημος νέους σκηνοθέτες, που βρίσκονταν πίσω από την επανάσταση του ανεξάρτητου κινηματογράφου της δεκαετίας του '90, πασίγνωστος για την γρήγορη ομιλία του, τις γνώσεις του για όλες τις εξελίξεις στον χώρο του κινηματογράφου καθώς και για τις εγκυκλοπαιδικές του γνώσεις γύρω από τον κλασικό αλλά και πειραματικό κινηματογράφο.
Μία από τις πιο γνωστές ταινίες του είναι το Pulp Fiction (1994), με τους Τζον Τραβόλτα, Ούμα Θέρμαν, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Μπρους Γουίλις, Τιμ Ροθ, Ροζάννα Αρκέτ και Κρίστοφερ Γουόκεν, το οποίο βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών το 1994. Η ταινία προτάθηκε για επτά Όσκαρ, εκ των οποίων κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Σεναρίου. Όπως και άλλοι διάσημοι σκηνοθέτες, ο Ταραντίνο εμφανίζεται σε μικρούς ρόλους σε κάποιες ταινίες του, με πιο χαρακτηριστικούς στο Pulp Fiction και το Reservoir Dogs (1992).
Έγραψε τα σενάρια των True Romance (1993), From Dusk Till Dawn (1996), Natural Born Killers (1994) και ένα μέρος από το Four Rooms (1995), όπου έπαιξε και ο ίδιος.
Αργότερα ακολουθεί το Jackie Brown (1997), με πρωταγωνίστρια την Pam Grier, που όμως δεν γνώρισε μεγάλη επιτυχία.
To 2003 προβάλλεται στις αίθουσες το πρώτο μέρος του Κill Bill, με πρωταγωνίστρια την Uma Thurman. Ο Ταραντίνο έκανε 4 χρόνια για να γράψει το σενάριο.
Το Kill Bill: Volume 1 κυκλοφόρησε στις αίθουσες στις 10 Οκτωβρίου του 2003 στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Tο Volume 1 κυκλοφόρησε σε 3.102 θέατρα και απέφερε συνολικά $22.000.000 στην πρεμιέρα του. Το Kill Bill: Volume 1 ήταν η μεγαλύτερη κινηματογραφική προβολή στην καριέρα του Ταραντίνο μέχρι τότε. Μέχρι τις 2 Νοεμβρίου του 2003, που είχε φέρει κέρδος $31.000.000 σε 20 περιοχές για την πρώτη του προβολή, το Kill Bill Volume 1 απέφερε συνολικά 70.000.000 δολάρια στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά και 110.900.000 δολάρια σε άλλες χώρες, μαζεύοντας ένα παγκόσμιο σύνολο των $180,900,000.
Tο Kill Bill: Volume 2 κυκλοφόρησε στις αίθουσες στις 16 Απριλίου του 2004, το συνολικό κέρδος της πρεμιέρας του Volume 2 ήταν υψηλότερο από αυτό του Volume 1, και επιβεβαίωσε οικονομικά την απόφαση του στούντιο να χωρίσει την ταινία σε δύο μέρη.
Αποτελεί φόρο τιμής στις ασιατικές ταινίες πολεμικών τεχνών, το ιαπωνικό μάνγκα, το σπαγγέτι γουέστερν και άλλα παρόμοια είδη.
Μία ταινία-σταθμός για ολάκερο τον κινηματογράφο αλλά και τον ίδιο τον σκηνοθέτη. Η ταινία ήταν υποψήφια για δύο Χρυσές Σφαίρες Α' Γυναικείου (Uma Thurman) και Β' Ανδρικού Ρόλου (David Carradine).
Tο Death Proof κυκλοφόρησε θεατρικά στις Ηνωμένες Πολιτείες τo 2007 ως μέρος ενός διπλού χαρακτηριστικού με το Planet Terror του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, υπό τον συλλογικό τίτλο Grindhouse, για να αναδημιουργήσει την εμπειρία της προβολής διπλών χαρακτηριστικών ταινίας Exploitation σε ένα θέατρο "Grindhouse". Η ταινία ήταν στον κύριο ανταγωνισμό για τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 2007.
Για πολλά χρόνια, φήμες έλεγαν ότι ο Ταραντίνο είχε φετίχ με τα δάχτυλα των ποδιών. Είχε τραβήξει δεκάδες πλάνα με τα γυμνά πόδια της μούσας του Uma Thurman, που πρωταγωνιστούσε στις ταινίες «Pulp Fiction» και «Kill Bill». Το ίδιο έκανε και με τις πρωταγωνίστριες της ταινίας «Death Proof». Στην ταινία «From Dusk Τill Dawn», όπου πρωταγωνιστούσε ο ίδιος με τον Τζορτζ Κλούνεϊ, ο χαρακτήρας που υποδυόταν έγλυψε την τεκίλα από τα δάχτυλα της Salma Hayek, της εξωτικής χορεύτριας που επρόκειτο να μεταμορφωθεί σε βαμπίρ. Αργότερα παραδέχτηκε σε συνέντευξή του, πως «έχει αδυναμία στο συγκεκριμένο σημείο του σώματος».
Άλλο ένα πολύ δημοφιλές χαρακτηριστικό του είναι οι μακρόσυρτοι και ''ιδιαίτεροι'' διάλογοι που γράφει.
Ο Ταραντίνο αφιέρωσε μια δεκαετία γράφοντας το σενάριο της ταινίας Inglourious Basterds (2009) καθώς όπως είπε και ο ίδιος η ιστορία ενώ γραφόταν συνέχιζε να μεγαλώνει και να επεκτείνεται. Ο Ταραντίνο έβλεπε το σενάριο ως το απόλυτο αριστούργημά του και έτσι ένιωθε ότι έπρεπε να αποτελεί ότι καλύτερο είχε γράψει ποτέ. Περίεγραψε την ταινία ως μια ομάδα αντρών σε αποστολή που όπως και στις υπόλοιπες ταινίες του δεν χάνουν την αίσθηση του χιούμορ.
Το 2002 ο Ταραντίνο βρήκε το Άδωξοι Μπάσταρδη να είναι μεγαλύτερο πρότζεκτ από ότι σχεδίαζε και είδε ότι και άλλοι σκηνοθέτες εργάζονταν πάνω σε ταινίες με θέμα τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μέχρι τότε ο Ταραντίνο θεωρούσε ότι είχε γράψει το καλύτερο σενάριο της καριέρας του αλλά δεν μπορούσε να βρει το κατάλληλο φινάλε. Έτσι άφησε τη συγγραφή του Άδωξοι Μπάσταρδη και σκηνοθέτησε τα δύο μέρη του Kill Bill το 2003. Αφού τα ολοκλήρωσε επέστρεψε στους «Μπάσταρδους» και σκέφτηκε να μετατρέψει την ταινία σε μίνι σειρά. Έτσι μίκρυνε το σενάριο και η νέα εκδοχή ήθελε μια ομάδα στρατιωτών να ξεφεύγουν της εκτέλεσής τους και να ξεκινούν μια αποστολή ώστε να βοηθήσουν τους Συμμάχους.
Το Νοέμβριο του 2004, ο σκηνοθέτης αποφάσισε να μην ξεκινήσει ακόμα την παραγωγή της ταινίας και ασχολήθηκε με άλλα πρότζεκτ όπως τη σκηνοθεσία του Death Proof. Αργότερα επέστρεψε στους «Μπάσταρδους». Δήλωσε ότι ο τίτλος της ταινίας είναι εμπνευσμένος από την ταινία The Inglorious Bastards του Έντσο Καστελάρι αλλά είπε ότι δεν θα εξηγήσει το λόγο που ο δικός του τίτλος είναι ορθογραφικά λάθος. Απέσπασε Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου (Christoph Waltz).
Η ανάπτυξη για την ταινία Django: Ο Τιμωρός (2012) ξεκίνησε το 2007, όταν ο Κουέντιν Ταραντίνο, μιλώντας στην εφημερίδα "The Daily Telegraph" είπε μια ιδέα που είχε για ένα είδος σπαγγέτι γουέστερν που διαδραματίζεται στο Νότο της Αμερικής, δηλώνοντας ότι ήθελε να κάνει ταινίες που αντιμετωπίζουν το τρομακτικό παρελθόν της Αμερικής με τη σκλαβιά και τέτοια πράγματα αλλά να τα κάνει σαν σπαγγέτι γουέστερν και όχι σαν μεγάλες σοβαρές ταινίες. Στις 2 Μαΐου 2011, επιβεβαιώθηκε ο τίτλος της ταινίας Django Unchained. Ο Ταραντίνο ολοκλήρωσε το σενάριο τον Απρίλιο του 2011 και το παρέδωσε στην τελική του μορφή στο στούντιο The Weinstein Company.
Γνώρισε τεράστια επιτυχία.
Με προϋπολογισμό 100.000.000 δολάρια, η ταινία Django: Ο Τιμωρός έκανε άνοιγμα τριημέρου στη 2η θέση με 30,1 εκατομμύρια δολάρια. Οι συνολικές εισπράξεις στο αμερικανικό box office έφτασαν τα 162,8 εκατομμύρια δολάρια ενώ στον υπόλοιπο κόσμο συγκέντρωσε 262,5 εκατομμύρια δολάρια. Παγκοσμίως απέφερε 425,3 εκατομμύρια δολάρια. Απέσπασε δύο Όσκαρ και δύο Χρυσές Σφαίρες για Καλύτερο Πρωτότυπο Σενάριο και Β' Ανδρικού Ρόλου (Christoph Waltz).
Το Τhe Hateful Eight (2015) απέσπασε Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής από Ένιο Μορικόνε.
Υπάρχουν πολλά οπτικά τρικ και σκηνές, εμπορικά ορόσημα στον κινηματογράφο του Quentin Tarantino. Ένα από τα χαρακτηριστικά πλάνα του είναι ο φωτισμός από πάνω. Αλλά ένα ακόμα χαρακτηριστικό του είναι ότι τραβάει από μια χαμηλή γωνία, το oποίο παρατηρείται σε κάθε ταινία του.
Τα πλάνα από χαμηλή γωνία που χρησιμοποιούνται είναι για να τονίσουν τη δυναμική της σκηνής στη μεγάλη οθόνη.
Προσωπικά, ''ερωτεύτηκα'' το σινεμά του Ταραντίνο από την πρώτη στιγμή. Έξυπνο, γρήγορο, διαφορετικό, ο ιδανικός συνδυασμός δράσης και διαλόγων, γεμάτο κινηματογραφικές αναφορές σε συγκεκριμένες σκηνές ή είδη και σινεμά που του αρέσουν. ''Ερωτεύτηκα'' το σινεμά του Ταραντίνο και για έναν ακόμη πολύ συγκεκριμένο και ολοφάνερο λόγο, γιατί είναι γεμάτο μουσική. Ωραία μουσική, βινύλια, ψαγμένα τραγούδια.
Θεωρείται από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες της γενιάς του, καθώς έχει προσφέρει πολλά ''διαμαντάκια'' στον χώρο του κινηματογράφου.
)