Φιλμογραφία & Αναλυτική βιογραφία
Είναι καιρός που είχα το δίλημμα αν θα έπρεπε να κάνω μια παρουσίαση για κάποια ταινία του Κιμ Κι Ντουκ ή μια συνολική παρουσίαση του ίδιου στο νήμα για τους σκηνοθέτες. Τελικά επέλεξα το δεύτερο μιας και το έργο του συνολικά είναι πολύ αξιόλογο και επιφυλάσσομαι σε βάθος χρόνου να παρουσιάσω και κάποιες ταινίες του μεμονωμένα.
Ο γεννημένος το 1960 πολυβραβευμένος κορεάτης σκηνοθέτης σπούδασε Καλές Τέχνες στο Παρίσι την περίοδο '90-'92 και ξεκίνησε ως σεναριογράφος κερδίζοντας μάλιστα και το πρώτο του βραβείο την αμέσως επόμενη χρονιά με το "A Painter and A Criminal Condemned to Death". Θα ακολουθήσουν και άλλα σενάρια μέχρι να κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το "Crocodile" το '96.
Σκηνοθετεί κατά κόρον τα δικά του σενάρια κι αυτό είναι κάτι που πάντα με γοητεύει. Θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να αποδοθεί στο μέγιστο η δυναμική του εκάστοτε φίλμ χωρίς σκοτεινά σημεία και παρεξηγήσεις και συμβάλλει τα μέγιστα στο να κατανοήσεις μέσα απο το σύνολο του έργου του τον καλλιτέχνη και αυτά που θέλει να εκφράσει μέσα απο αυτό αποκαλύπτοντας παράλληλα και τι τον χαρακτηρίζει, την λεγόμενη "ταυτότητά" του.
Μιλώντας για "ταυτότητα" λοιπόν για εμένα ο Κιμ Κι Ντουκ είναι, όπως τον είχα χαρακτηρίσει και στο παρελθόν, ο "ποιητής του αλλόκοτου έρωτα" και σίγουρα ένας απο τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του Ασιατικού κινηματογράφου. Αφήνοντας το γυαλισμένο για τις ανάγκες των δυτικών φεστιβάλ "Spring,Summer,Fall,Winter... and Spring", στις ταινίες του οι ήρωες του είναι ράκη, ανθρώποι με διαταραγμένο ψυχισμό, ζωντανά ναυάγια. Δεν ελπίζουν σε τίποτα και ζουν παρίες ανάμεσα στον υπόλοιπο κόσμο. Μερικές φορές μπορεί να μάθουμε το γιατί, άλλες πάλι όχι. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι αυτό που πρωτίστως ενδιαφέρει. Αυτό που έχει σημασία είναι οτι ακόμη κι αυτοί παλεύουν για το δικαίωμα στον έρωτα, στην αγάπη, στην ανθρώπινη επαφή ή ενίοτε πέφτουν και θύματά τους...
Αν μέχρι εδώ τα πράγματα ακούγονται όμορφα και γιατί όχι και λίγο κλισέ, ο Κορεάτης θα μας εκπλήξει. Στο σύμπαν του τα παραμύθια τύπου Χόλυγουντ, με τον λεφτά που ερωτεύεται την πόρνη και ζήσαν αυτοί καλά, δεν έχουν θέση. Η βία σε όλες της τις μορφές έχει κυρίαρχη θέση στο έργο του και μολαταύτα, αυτό δεν χάνει τον ρομαντισμό του. Οι δε έρωτες και οι σχέσεις των πρωταγωνιστών είναι καθ'ομοίωσιν των, τραγικοί, παράξενοι, βίαιοι, πολλές φορές στα όρια του γελοίου καθώς βλέπεις να προσπαθούν να δείξουν τρυφερότητα άνθρωποι που δεν την δέχτηκαν πριν ποτέ. Ακόμη κι αυτή η έννοια της αγάπης, διαστρεβλώνεται στα δικά μας μάτια, για αυτούς όμως είναι απόλυτα αληθινή και πασχίζουν να την ζήσουν. Το ίδιο εκπλήσσει και η ικανότητά του να πρωτοτυπεί στους χαρακτήρες και στην πλοκή σε κάθε του ταινία. Εκεί που παρακολούθησες την μία και λες οτι ήταν το πιο τρελό πράγμα που έχεις δεί, στην επόμενη μένεις με ανοιχτό το στόμα και υποκλίνεσαι στην ιδιοφυΐα που την γέννησε ανεξαρτήτως με ποια σειρά θα τις παρακολουθήσεις.
Μερικά επιλεγμένα φιλμ...
Το νησί (2000)...
Time (2006)...
Moebius (2013)...
Ολομόναχοι Μαζί (3-Iron) (2004)...
Οι διάλογοι στα φιλμ του είναι ελάχιστοι, δίνοντας περαιτέρω βαρύτητα στην αφηγηματική δύναμη της εικόνας και των ερμηνειών, με αποκορύφωμα το "Moebius" όπου δεν υπάρχει ούτε ένας διάλογος και όμως η ταινία ουρλιάζει στην κυριολεξία συναισθήματα και νοήματα. Οι ηθοποιοί στις ταινίες του έχουν περάσει αρκετές δυσκολίες καθώς κυνηγά τον ρεαλισμό στις σκηνές του και δεν διστάζει να τους βάλει να βουτήξουν ακόμη και σε παγωμένα νερά όταν αυτό απαιτηθεί, όπως για παράδειγμα στο "The isle".
Κλείνοντας την παρουσίαση στον αγαπημένο σκηνοθέτη, θα ήθελα να ενθαρρύνω τον σινεφίλ που αναζητά νέους ορίζοντες στον κινηματογραφικό του κόσμο, να βάλει στην λίστα του ταινίες δικές του και δεν θα απογοητευτεί...
) 
