Αυτό που είδα, ήταν μια ενδοφλέβια δόση κορεάτικης κινηματογραφικής κουλτούρας, που με πέταξε μέσα σε μια υποβλητική, σοκαριστική και σκοτεινή ατμόσφαιρα και μου έκανε το στομάχι φιόγκο! Να πω ότι η πιο πρόσφατη επαφή μου με το κορεάτικο σινεμά ήταν το Parasite (δεν ξέρω καν αν έχω δει κάτι άλλο από τη χώρα), η οποία μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά αυτό που έβλεπα ήταν κάτι άλλο.
Το διακύβευμα ήταν συγκλονιστικό. Με κυριότερο θέμα να αναδύεται την εκδίκηση, ο σκηνοθέτης έθεσε τόσα πολλά επί τάπητος, όπως οι κοινωνικές τάξεις, η δύναμη των από πάνω, η αδυναμία των από κάτω, η αγάπη, το βαθύ τραύμα από την έλλειψη γονεϊκής παρουσίας και τα αποτελέσματα αυτού..
Γενικά, ήμουν με ένα «δεν είναι δυνατόν!» στο στόμα. Κάθε σφαλιάρα που έριχνε κάποιος, αισθανόμουν ότι την έτρωγα εγώ. Εκδίκηση φίλε μου… Αυτό ήταν ένα πιάτο που φαγώθηκε τόσο κρύο που παγώνει και ο θεατής μέχρι το κόκαλο.
Αφού μόλις τελείωσε χρειάστηκα ένα τσιγάρο.
Τέλος να πω ότι τα πρόσωπα των Κορεατών, τόσο καθαρά, λευκά και όμορφα, μου βγάζουν μια αίσθηση ότι είναι ικανά για όλα, για τα πιο extreme πράματα, μια ψυχρότητα που μπορεί εύκολα να παρεκτραπεί και να καταλήξει στα χειρότερα σενάρια.
Η ταινία ήταν μια συγκλονιστική ανακάλυψη και αποκάλυψη και με πολύ δυνατό θέμα. Εξαιρετίκ!
Ρε τον Κιμ τι μας έκανε…
Στην πορεία λέω να δω το 3-Iron, (κάποια στιγμή που θα είμαι έτοιμη να τον ξανα-αντιμετωπίσω, αφού ατσαλώσω στομάχι/μυαλό/σώψυχα γενικώς, τα οποία πλήχθηκαν αρκετά με δαύτον), γιατί μου την πρότειναν κάποια ακόμη άτομα.
πωωω δεν μπορώ να το πιστεψω