Τίτλος: Amadeus
Σκηνοθεσία: Miloš Forman
Σενάριο: Peter Shaffer
Έτος: 1984
Ηθοποιοί: F. Murray Abraham, Tom Hulce, Elizabeth Berridge ...
Υπόθεση
Πρόκειται για τη ζωή του Μότσαρτ, αυτού του τόσο ταλαντούχου συνθέτη, που ενώ πέθανε μόλις στα 35 του, άφησε πίσω του ένα τόσο λαμπρό έργο, που πολλοί ομότεχνοί του θα τον φθονούσαν γι’ αυτό. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον Αντόνιο Σαλιέρι, έναν Ιταλό συνθέτη, τον οποίο βρίσκουμε σε βαθιά γεράματα στην αρχή της ταινίας, να φωνάζει «Εγώ τον σκότωσα» και να επιχειρεί να αυτοκτονήσει. Δεν τα καταφέρνει, τον μεταφέρουν σε ένα άσυλο κι εκεί τον επισκέπτεται ένας παπάς, ώστε να τον εξομολογήσει.
Στο σημείο αυτό ξεκινάει η διήγηση του Σαλιέρι, η οποία αποτελεί και την βασική πλοκή της ταινίας. Μας μεταφέρει κάμποσα χρόνια πριν, όταν ο ίδιος είχε τη θέση του αυτοκρατορικού μουσικού στην αυλή του αυτοκράτορα. Εκεί γνώρισε τον Μότσαρτ, αυτόν τον νεαρό που είχε όχι απλώς ταλέντο, αλλά χάρισμα στη μουσική. Μέσα λοιπόν από τα λόγια του Σαλιέρι παρακολουθούμε βήμα – βήμα τη ζωή του Μότσαρτ, μια ζωή σύντομη, αλλά γεμάτη συγκινήσεις.
Άποψη
Το Amadeus είναι μια ταινία, η οποία μου προκάλεσε τη σπάνια για μένα επιθυμία να τη δω παραπάνω από μία φορές. Την έχω δει συνολικά τρεις φορές, μία στις κινηματογραφικές αίθουσες τη χρονιά που βγήκε, δηλαδή το 1984 και άλλες δύο, με την πιο πρόσφατη μόλις πριν από μερικές εβδομάδες.
Η άποψή μου είναι ότι πρόκειται για μια συναρπαστική από κάθε πλευρά ταινία. Πιστεύω ότι η ιδιοσυγκρασία του Μότσαρτ έχει αποδοθεί υποδειγματικά, το ίδιο και η εποχή, τα σκηνικά, τα πάντα. Φυσικά, η ταινία είναι πλημμυρισμένη από μουσική, κυρίως τη μουσική που έγραψε ο Μότσαρτ. Το πόσο προσεγμένη ταινία είναι, πέρα από τα σκηνικά, τα κοστούμια, τα πλάνα και το καστ, αποδεικνύει το γεγονός ότι για τις ανάγκες της γυρίστηκαν τα πέντε περίπου πρώτα λεπτά από τρεις (αν θυμάμαι καλά) όπερες του Μότσαρτ. Γυρίστηκαν δηλαδή κανονικά, με τις όπερες να παίζονται επί σκηνής και τον Μότσαρτ να τις διευθύνει.
Η ταινία προτάθηκε για πολλά Όσκαρ, για να κερδίσει τελικά 8, μεταξύ των οποίων και του α’ αντρικού ρόλου, το οποίο δόθηκε στον F. Murray Abraham, ο οποίος υποδυόταν τον Σαλιέρι, και όχι στον Tom Hulce, ο οποίος είχε και ο ίδιος προταθεί για το βραβείο και υποδυόταν τον Μότσαρτ. Αν εξαρτιόταν από μένα θα έδινα το Όσκαρ στον Tom Hulce. Δεν θέλω και δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον άλλον σ' αυτό το ρόλο, κάποιον που να έχει διαφορετική φυσιογνωμία, να μιλάει αλλιώς, να γελάει αλλιώς, να παίζει αλλιώς. Όχι ότι ο F. Murray Abraham είχε λιγότερο απαιτητικό ρόλο ή ότι έπαιζε υποδεέστερα του Hulce, αλλά εμένα ο Hulce με ξετρέλανε. Αναγνωρίζω πάντως ότι ο ρόλος του Σαλιέρι ήταν πολύ ιδιαίτερος, έπρεπε να ισορροπήσει ανάμεσα στον άκρατο θαυμασμό που ένιωθε για τον Μότσαρτ και την έκσταση που του δημιουργούσε η μουσική του, και το φθόνο.
Τρέιλερ
