@Φάρε, για να δεις πόσο κοιμάμαι όρθια αυτό το διάστημα, χτες αποφάσισα να δω το Λεωφορείο. Ωστόσο, τελείως αφηρημένη, ξεκίνησα να βλέπω το Kin Dza Dza, ίσως γιατί στο βάθος του μυαλού μου το έχω στα υπόψη από την παρουσίασή σου. Αφού, λοιπόν, είδα κανά 10λεπτο, συνειδητοποίησα ότι έτσι όπως εξελισσόταν η ιστορία δεν κολλούσε να εμφανιστεί λεωφορείο
και κατάλαβα ότι είχα κάνει πατάτα. Μην ανησυχείς πάντως, την είδα την ταινία και θα γράψω στο νήμα της. Σειρά έχει το Gods Must Be Crazy. Απόψε λογικά ή αύριο.
Φαροφύλακας έγραψε:Το θέμα του Terraferma με στεναχωρεί πολύ γενικότερα και δεν είμαι σίγουρος πως μπορώ να καθίσω να δω την ταινία.
Έτσι διάλεξα το El Club, το οποίο μου άρεσε (7☆). Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν η κάμερα. Πολύ ευρεία προβολή και η εικόνα εδώ κι εκεί θολή και σχεδον παραμορφωμένη, με μια αισθητική που έχει κάτι από.... χμ... οικογενειακή βιντεοκάμερα του '80, ξέρω 'γω.
Το θέμα πολύ ενδιαφέρον. Η εκκλησία παγκοσμίως, και δει στην χώρα μας, έχει μια άλφα κατάντια, όσο να πεις. Πολύ ρεαλιστικό στήσιμο. Άρχισε να με τραβά κυρίως από όταν οι ιερείς είχαν τις τετ-α-τετ στιχομυθίες με τον ερευνητή του Βατικανού. Εκεί που έβγαινε ο χαρακτήρας κι ο κόσμος του καθενός προς τα έξω, καθώς ερχόταν αντιμέτωπος με μια μικρή πρώτη κρίση.
( Μου άρεσε κι η προφορά τους. Γενικότερα μου αρέσει η αργεντίνικη προφορά όπου τρώνε τα "σ" και τα κάνουνε δασύτητα, πράγμα που το κάνουν, άλλωστε, αρκετά και στην Ανδαλουσία. Κι η χιλιανή προφορά στην ίδια παρέα, λοιπόν. )
Χαίρομαι που σου άρεσε! Το Terraferma πιστεύω ότι θα σου αρέσει περισσότερο αλλά αφού δεν θέλεις να την δεις, πάω πάσο.
Προσωπικά, πάντως, το Club με ψυχοπλάκωσε μακράν περισσότερο και μου έδεσε το στομάχι κόμπο σε κάποιες φάσεις.
Η σκηνή που λες μου άρεσε κι εμένα και ήταν αυτή μαζί με το τέλος, που μου έφεραν στο μυαλό το Κεκλεισμένων των Θυρών, του Σαρτρ. Με χάλασε ένα σημείο μόνο.
