Έχω κάτι αρκετά συγκεκριμένο στο μυαλό μου, αλλά δεν ήξερα πώς να το θέσω και να χωρέσει και στον τίτλο, οπότε αν κάποιος βρει κάτι ποιο εύστοχο θα μπορούσε να το πει και να αλλάξουμε τον τίτλο
Μου αρέσουν οι ταινίες που καταγράφουν την ίδια την διαδικασία της κινηματογράφισης και της δημιουργίας ταινιών που κάτι πάει στραβά κ η ταινία δεν τελειώνει ή τελειώνει με μια τεράστια αυθόρμητη ανατροπή ή τελειώνει ορθόδοξα, αλλά τους έβγαλε πρώτα την πίστη. Ο ηθοποιός αρρώστησε και δεν υπάρχει αντικαταστάτης, ο σεναριογράφος δεν έχει σενάριο, ο σκηνοθέτης έχει τα ψυχολογικά του, κ.ο.κ. Η αίσθηση που μου δίνουν αυτές οι ταινίες είναι εντελώς χαοτική, όπως όταν θες να φτιάξεις ένα πρότζεκτ στο μυαλό σου και δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις και μ' αρέσει και η επαφή που έχω με το πρώτο στάδιο της δημιουργίας των ταινιών, που τόσο πολύ τις αγαπάω.
The State of Things (1982)του Wim Wenders
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μιας κινηματογραφικής ομάδας στην Πορτογαλία, τους τελειώνει το φιλμ. Ο παραγωγός έχει φύγει και η υπόλοιπη ομάδα βρίσκεται σε σύγχυση, με τον σκηνοθέτη να ψάχνει εναγωνίως τον παραγωγό, αλλά βασικά την ιστορία του.
Μ' άρεσε πολύ, δεν κατάλαβα κ πολλά πράγματα γιατί με είχε στο μπέρδεμα, αλλά είχε ωραίους διαλόγους, ίσως αρκετά επιτηδευμένους σε ορισμένα σημεία, αλλά είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι του κινηματογράφου που ζουν οι ίδιοι οι ήρωες της ταινίας. Πολύ ωραία φωτογραφία όπως έχει συνηθίσει ο Βιμ Βέντερς και πραγματικά ήταν ένα οπτικό αριστούργημα έτσι όπως έπαιζε με το ασπρόμαυρο και η ατάκα "τα πάντα είναι θέμα φωτός και σκότους", που ακούγεται στην ταινία, είναι απίστευτα ταιριαστή. Η μουσική επένδυση φαινόταν κάπως άστοχη, αλλά ίσως με το τέλος της ταινίας κάπως δένει.
Synechdoche, New York (2008)του Charlie Kaufman με τον Philip Seymour Hoffman (αγαπημένος μου)
Ένας θεατρικός σκηνοθέτης προσπαθεί να ολοκληρώσει το πιο μεγάλο έργο της ζωής του, μεγάλο ως προς την σπουδαιότητα, αλλά και ως προς το μέγεθος, αφού τα σκηνικά τα φτιάχνει στο φυσικό μέγεθος της Νέας Υόρκης. Εκτός από τα σκηνικά, πραγματική είναι και η διάσταση του καινούριου του έργου, αφού επί της ουσίας φτιάχνει ένα αντίγραφο της ζωής του. Το αποτέλεσμα είναι χαοτικό, παλεύει για χρόνια να ολοκληρώσει αυτό το έργο, αλλά καθώς η ζωή του βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο, έτσι βρίσκεται και η δουλειά του. Seven Psychopaths (2012)Η προσπάθεια του Μάρτιν, ενός Ιρλανδού σεναριογράφου να του έρθει πάλι έμπνευση ο οποίος, με τη βοήθεια του φίλου του Μπίλι, βρίσκουν μια κεντρική ιδέα την οποία θέλουν να ολοκληρώσουν, αλλά κατά τη διάρκεια βρίσκονται μπλεγμένοι σε ένα κυνηγητό με μαφιόζους.Αυτή η ταινία είναι τόσο αναρχικά δομημένη, που αυτή τη στιγμή δε μπορώ να ξεχωρίσω ποια σημεία της ήταν αλήθεια, ποια ήταν στο μυαλό των ηρώων της και ποια ήταν απλώς ξέμπαρκες σκηνές.
Μ' αυτήν την ταινία παίζει το εξής και από τα πρώτα 5 λεπτά της δεν μπορώ ν' αποφασίσω: ή ήταν αρκετά έξυπνη, αλλά κάπου το έχασε και μπέρδεψε τα ίδια της τα μπούτια, ή δεν ήταν αρκετά έξυπνη και βγήκε κάτι σαν ανεξάρτητη-pretentious-wanna be (στο οποίο συμβάλλει η παρουσία του -κατά τ' άλλα αγαπημένου, αλλά μετά τον Jim Jarmusch το κινηματογραφικό χάος - Tom Waits), ή ήταν μια ευφυέστατη σύλληψη για το δημιουργικό αδιέξοδο, πλήρως αυτοαναφορική και το φαινομενικά ατσούμπαλο αποτέλεσμα ήταν σκοπιμότητα του σκηνοθέτη/σεναριογράφου για να αποτυπώσει και να σατιρίσει τον τρόπο δημιουργίας του.
Tο σίγουρο είναι ότι οι 7 ψυχοπαθείς "Δεν το παίζουν τρελοί.
Είναι τρελοί."
Living in Oblivionτου Tom DiCillo με τοn Steve Buscemi.
Άλλη μια ταινία που την είδα ξενυχτισμένη μετά από έξοδο, αλλά αυτό δεν χάλασε την συγκέντρωσή μου προς την ταινία, ίσα-ίσα που μπήκα πιο εύκολα στην ατμόσφαιρά της. Η ταινία μάλιστα, μόλις διάβασα, πως στα ελληνικά έχει μεταφραστεί ως "Καλλιτέχνες στον ύπνο τους".

Πρόκειται για μια ταινία χαμηλού μπάτζετ, αμερικάνικης ανεξάρτητης παραγωγής που δείχνει την κινηματογράφιση μιας ταινίας χαμηλού μπάτζετ, αμερικάνικης ανεξάρτητης παραγωγής κ είναι πραγματικά ένα τρίμπιουτ σ΄όλους τους αμερικάνους ανεξάρτητους κινηματογραφιστές. Σ' αυτή τη ταινία δεν πάει κάτι τόσο στραβά ώστε να μην γυριστεί, αλλά υπάρχουν διάφορες κωμικές σκηνές την ώρα του γυρίσματος και διάφορα ευτράπελα γενικότερα.
Ο Tom DiCillo πήρε την ιδέα γι' αυτήν την ταινία μετά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε για να γυρίσει τις δυο προηγούμενες ταινίες του,
Johnny Suede (1991) και την μακροχρόνια προσπάθειά του να ολοκληρώσει το
Box of Moon Light (1996), αλλά κανένας παραγωγός δεν ήταν πρόθυμος να βοηθήσει γι' αυτή τη νέα ταινία, κι έτσι το πρότζεκτ χορηγήθηκε από τους φίλους του σκηνοθέτη, Michael Griffiths και Hilary Gilford, οι οποίοι πήραν δυο μικρούς ρόλους στην ταινία.
Άλλη μια ταινία με αυτήν την κεντρική ιδέα, είναι το
Εννέα (2009), το οποίο δεν έχω δει, αλλά θα το κάνω.