Θεατή, αν προτιμάς τα προπολεμικά ιαπωνικά, θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. Όσο για το τι κρατάς και τι όχι, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία όταν έχεις την Τόνια για μπαλαντέρ
Νικόλα, δυστυχώς το “Being there” ήταν μαζί με δυο ταινίες του Kim Ki-duk που μου είχε προτείνει η Χήθκλιφ παλαιότερα, οι πιο κουραστικές προτάσεις που έχω λάβει. Ήταν σαν να έβλεπα κάποιον να μου διηγείται την ιστορία του γυμνού βασιλιά χωρίς να έχει βάλει και ο ίδιος ρούχα. Ο μόνος τρόπος για να κρατηθώ θα ήταν να το έβλεπα ως κωμωδία, δυστυχώς όμως μόνο στη σκηνή που γνώρισε τον πρόεδρο και σε αυτήν που τον είδε η Λουίζ στην τηλεόραση, γέλασα.
Το "Three Extremes" τώρα, μου κατέληξε ανομοιογενές. Η ταινία που ευχαριστήθηκα ήταν η δεύτερη, που άμεσα καταλαβαίνεις πολύ καλά τι κρέας θα φάνε από τον τίτλο, αν και έχει τις διαφοροποιήσεις της, όπως ότι το κάνει η πρωταγωνίστρια οικειοθελώς. Αν τύχει ποτέ και βρεθώ στα μέρη τους, δε νομίζω μετά από όσα έχω δει, ότι θα ακουμπήσω το κρέας. Οι δυο αδερφές από την άλλη μου ήταν αδιάφορες, χωρίς όμως να με ενοχλήσει και νομίζω ήταν αυτή που επηρεάστηκε περισσότερο από τον μειωμένο χρόνο. Εκεί όμως που ήμουν ικανοποιημένος, ήρθε η τρίτη και μου κατέστρεψε όλη τη διάθεση, επιδεικνύοντας ακριβώς όσα αντιπαθώ στον κορεάτικο κινηματογράφο.
Τρίνιτυ, το “The Parallax View” μου ήταν πολύ οικείο σε ύφος. Χωρίς να γνωρίζω αν το έχω δει μικρός, ξέρω ότι αυτά τα έβλεπα, και όταν δεν μου άρεσαν τότε, θα ήταν πολύ δύσκολο να μου άρεσε τώρα, με μια αρνητική αύρα να πλανάται μόνιμα από πάνω του.
Είχα μεγάλες προσδοκίες όταν είδα την πρωταγωνίστρια, αλλά δυστυχώς με εξέπληξαν και γρήγορα την αντικατέστησαν. Και η διαφοροποίηση του να έχεις τη δράση στην αρχή, αν και θεωρητικά ενδιαφέρουσα, το μόνο που κατάφερε ήταν να με κάνει να σκεφτώ ότι έβλεπα Ντιούκς, με τα περιπολικά, τα άλματα, τους καυγάδες στα μπαρ και τον Γουόρεν ως Λουκ. Ο οποίος, αν και φάνηκε έξυπνος στην αρχή, δε μπορούσα εν συνεχεία να βγάλω από το μυαλό μου, ότι μετατρεπόταν από έξυπνος σε ανόητο και τούμπαλιν, ανάλογα τις διαθέσεις του σκηνοθέτη. Η σκηνή στο ιστιοφόρο μου βγήκε τελείως λάθος και ακόμη και αν μπορούσα να επανέλθω από αυτήν, αυτή του φινάλε θα με αποτελείωνε.
Η πρώτη σκηνή στο “Nine Queens”, αν και με αποσυντόνισε, κατάφερα να τη ξεπεράσω και σιγά-σιγά, θα έλεγα ότι ξαναμπήκα στο κλίμα. Δυστυχώς όμως δεν κράτησε και για ένα διάστημα δε μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου, ότι ο πρωταρχικός στόχος του σκηνοθέτη ήταν να μας δείξει πως λειτουργεί η ζωή στην Αργεντινή. Και χωρίς να προλάβω να επανακάμψω, άρχισαν τα twists. Ήταν αρκετά, ώστε στη σκηνή της τράπεζας να έχω πια πλήρη απάθεια, με αποτέλεσμα το φινάλε να μη με ακουμπήσει.
Όσο το σκέφτομαι εκ των υστέρων, νιώθω ότι περισσότερες τρύπες μου δημιούργησε, παρά κάλυψε, αλλά αυτό παραμένει για μένα λεπτομέρεια. Για κάποιον που θέλει τις ταινίες του να μαζεύουν ένταση για να την εκμεταλλευτούν σε μια-δυο, το πολύ, κρίσιμες στιγμές, αυτή ήταν ο ορισμός της πλήρους αντίθεσης, πετυχαίνοντας δυστυχώς να μου την αφανίσει πριν την ώρα της.
Σας ευχαριστώ και τους δυο για τις προτάσεις, που όχι μόνο δεν μου ταίριαξαν ιδιαίτερα, αλλά με βάλατε να αμφισβητώ κάποιες ταινίες που μέχρι τώρα νόμιζα ότι μου άρεσαν και ίσως να πρέπει να τις ξανά επισκεφτώ. Συγχαρητήρια, τα καταφέρατε περίφημα!
)
)
Αν και είσαι καλυμμένος όπως είπες, τυπικά για το παιχνίδι να σου προτείνω άλλη μία, το 
