Αν και εξεπλάγην όταν διάβασα ότι ξαναείδες τη Marketa, χάρηκα που το έκανες και ένας από τους κύριους λόγους, ήταν η επιθυμία που είχα να ξαναδείς το φινάλε με την οπτική που το είδα. Και αν και συνεχίζεις να παραπονιέσαι σε έναν βαθμό, το κατανοώ, το προσπερνώ και με μεγάλη ευχαρίστηση κρατώ το ότι το αγάπησες. Αλλά αυτό το ότι δεν εμβάθυνες αρκετά τι το ήθελες; ξέχασες ότι μιλάς με κάποιον που απλά αφήνεται και διαισθητικά περιμένει να του γίνει το κλικ, χωρίς να ξέρει τι βλέπει;
Στο preparation, με το που ανέφερες το σημείο με τον παππού, θυμήθηκα αμέσως ότι και εμένα εκεί κάτι με χάλασε - χωρίς να θυμάμαι όμως τι - αλλά έχω την υποψία ότι την ταινία την αντιμετώπιζα οριακά ως κωμωδία και μπόρεσα να το προσπεράσω σχετικά γρήγορα. Επίσης μου έκανε και μια κοιλιά κάπου αργότερα, αλλά το φινάλε με υποχρέωσε να τα ξεχάσω όλα.
Για το L'immortelle δεν έχω να προσθέσω κάτι. Τα αυτονόητα είναι αυτονόητα. Δεν θα σου κρύψω όμως, ότι περίμενα μια κάπως μεγαλύτερη αποδεκτικότητα από μέρους σου, ειδικά όταν αφορά αγαπημένους σου σκηνοθέτες - ίσως αδικαιολόγητα.
Να σημειώσω μόνο, ότι μαζί με το “Adieu Philippine” είναι οι μόνες γαλλικές που η λάμψη τους μου παραμένει έντονη, σε ένα κινηματογράφο από τον οποίο συνολικά απομακρύνομαι.
Το travelling actors ήταν για μένα ο ορισμός της τραγωδίας και οι κωμικές σκηνές του συνεχώς μου ενέτειναν αυτή την αίσθηση. Το ότι κατάφερε να πάρει κάτι τόσο ασήμαντο και να μου το μεγαλοποιήσει στο βαθμό που το έκανε, σε συνδυασμό με το λατρεμένο ύφος της, το οποίο και νιώθω οικείο όσο τίποτα άλλο, σα να μου μιλάει σε μια έμφυτη γλώσσα η οποία και απαλλάσσεται από οποιαδήποτε ανάγκη νοητικής επεξεργασίας και μετάφρασης, με οδήγησαν στο να το λατρέψω πολύ πριν το φινάλε. Εκεί, που το άγχος με κυρίευσε, φοβούμενος λόγω και πρωτινής εμπειρίας από Naruse, ότι δεν θα κατάφερνε να διατηρήσει τον ρυθμό.
Θέλω τέλος να σταθώ στο παρακάτω σημείο, που πολύ όμορφα διατύπωσες
Χήθκλιφ έγραψε:Η Τέχνη σε αντιπαραβολή με την πραγματικότητα, κατά πόσο το αληθινό μπορεί να αντικαταστήσει ό,τι κατακτάται με προσήλωση, αυτοπειθαρχία, κόπο και εμμονή στην τελειοποίηση κάθε λεπτομέρειας ώστε να το προσεγγίσει και να τελικά να το ξεπεράσει. Κι αν έχεις φτάσει σε ύψιστο βαθμό τελειοποίησης τι άλλο μένει από το να γίνεις πραγματικά αυτό που μιμείσαι.
και το πως αυτό μετουσιώθηκε στην ταινία, όταν προς το τέλος, σε ένα κοντινό πλάνο, δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω τι από τα δύο έβλεπα να χλιμιντρίζει - ακόμη και τώρα δεν γνωρίζω, δεν έχει σημασία όμως η γνώση, αλλά το συναίσθημα που σου προκαλεί η άγνοια. Και είναι στιγμές σαν και αυτή που με κάνουν να καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι η εικόνα να μου είναι δυσδιάκριτη, ώστε να δώσει χώρο στη φαντασία και με κάνει να αναρωτιέμαι ταυτόχρονα τον ρόλο που παίζει στην αδυναμία που έχω να συνδεθώ με τις μοντέρνες.
