Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

[Μπιατριξ Κιντο]

Ξερω και αλλα animation που δεν ειναι καταλληλα για ανηλικους.. π.χ. Persepolis, Castlevania.. κλπ...
Αν ομως μιλαμε για υπερβολικη γυμνια και ερωτικες σκηνες, τοτε, ναι, εχεις δικιο.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Το λέω στο σχόλιο μου Μπιατριξ!

[Βάγγυ]

Πήγα είδα επιτέλους τις Μικρές Κυρίες που τόσο ανυπομονούσα. Δεν μπορώ να είμαι καθόλου αντικειμενική σε ταινία που παίζει η λατρεμένη Saoirse Ronan. Τι ερμηνείες μας έχει δώσει αυτό το κορίτσι και πόσα ακόμη έχει να δώσει. Βούρκωσα σε πάρα πολλά σημεία και ένιωσα τρομερή οικειότητα με το χαρακτήρα της Jo, αν και όπως προείπα λόγω Saoirse, δεν μπορώ να πω ότι δεν ευθυνόταν σε μεγάλο βαθμό η ίδια. Ανυπομονώ να την ξαναδώ στην επόμενη δουλειά της Greta, η οποία έχει αναγνωρισει το ταλέντο της και δεν παραλείπει να το δείχνει. ❤️

[Μπιατριξ Κιντο]

Ειδα το Big Fish (2003), το οποιο μου αρεσε πολυ. Ευχαριστη και συγκινητικη ταινια. 8/10

[Μπιατριξ Κιντο]

Ειδα τη Ψυχώ (1960).. ηταν περιεργη ταινια.. ωραια σκηνοθεσια βεβαια, ειχε ενδιαφερον, σασπενς και ενιωθες ενα δεος οποτε ακουγες την ανατριχιαστικη αυτη μουσικη.. τελεια ερμηνεια του Περκινς.. γενικα, πολυ καλο! 8.5/10
Αυτο και η Αποστροφη του Πολανσκι, απο τα λιγα ψυχολογικα θριλερ που μου αρεσαν πολυ μεχρι στιγμης.

[Χήθκλιφ]

Είδα την ταινία

Doctor Sleep - Δόκτωρ Ύπνος (2019) - Μάικ Φλάναγκαν
Πολλά χρόνια μετά τα γεγονότα της Λάμψης, ο Νταν Τόρανς, έχοντας θάψει το χάρισμα του για να μην αποτελέσει ξανά στόχο, βασανίζεται ακόμη από τις σκιές του παρελθόντος. Αποτυχημένος, με σοβαρή εξάρτηση από το αλκοόλ, αποφασίζει να αλλάξει ζωή μετακομίζοντας σε μια πόλη της ανατολικής ακτής. Εκεί γνωρίζεται με τον Μπίλι, ο οποίος τον φέρνει σε επαφή με μια ομάδα αυτοβοήθειας και παράλληλα μεσολαβεί για να βρει μια δουλειά σε ένα νοσοκομείο για ασθενείς στο τελικό στάδιο. Με τον καιρό η ζωή του βελτιώνεται και ο ίδιος κατορθώνει να αποκτήσει τον έλεγχο της δύναμης του και να την αξιοποιήσει βοηθώντας τους ετοιμοθάνατους. Μέχρι που κάποια μέρα, δέχεται την τηλεπαθητική επίσκεψη της Άμπρα, μιας έφηβης με πανίσχυρο χάρισμα που ζητά την βοήθεια του για να σταματήσει μια αδίστακτη συμμορία ψυχικών βρικολάκων που απομυζούν δυνάμεις, σκοτώνοντας παιδιά σαν εκείνη. Και τώρα, έχοντας τραβήξει την προσοχή τους, κατευθύνονται προς την ίδια.

Να πω αρχικά ότι για μένα η Λάμψη είναι μια ταινία στο υπέρτατο βάθρο, αδύνατο να την αγγίξει κανείς, να την προσεγγίσει η να την μιμηθεί. Δεδομένης της Λατρείας και του θαυμασμού μου γι' αυτή, εννοείται πως ήμουν δύσπιστη αλλά και ταυτόχρονα περίεργη για την προσπάθεια του σκηνοθέτη να συγκεράσει την κινηματογραφική με την μυθιστορηματική εκδοχή της, δίνοντας μια συνέχεια που βασίζεται και στις δύο. Εάν δεν υπήρχε αυτή η απόπειρα σύνδεσης με την Κιουμπρική εκδοχή δεν θα είχα μπει στη διάθεση να την συγκρίνω, αλλά πιθανότατα ούτε και να την δω καθώς δεν θα με αφορούσε.

Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο θα γνωρίζει πως πέρα από το εντελώς διαφορετικό ύφος και την διαφορετική προσωπικότητα των κεντρικών χαρακτήρων, το φινάλε είναι επίσης διαφορετικό

με το ξενοδοχείο να έχει καταστραφεί ολοσχερώς στο μυθιστόρημα αλλά να μένει ανέπαφο στην ταινία.

Ξεκινώντας από αυτή την απόκλιση το εγχείρημα είναι ήδη δύσκολο. Σεναριακά λοιπόν, ο Φλάναγκαν έκανε πραγματικά εξαιρετική δουλειά και είναι το σημείο στο οποίο η ταινία του αποτελεί επίτευγμα. Όχι μόνο τα έδεσε όλα ωραία μεταξύ τους ώστε να συνεχίζει από εκεί που μας άφησε η κινηματογραφική Λάμψη, εισάγοντας επιπλέον σκηνές που στηρίζουν αυτή την διαφορετική από το βιβλίο συνέχεια

(όπως η συνάντηση του Νταν με τον πατέρα του, ο οποίος ως μέγιστη ειρωνεία της μετά θάνατο τύχης, έχει αναλάβει πλέον την θέση του μπάρμαν)

αλλά επιπλέον κατορθώνει να συνδέσει την ταινία του και με το αρχικό βιβλίο του Κινγκ δίνοντας ένα κλείσιμο και ένα λυτρωτικό φινάλε.

Ωστόσο, εφόσον ήθελε την σύνδεση με την ταινία και δεν του αρκούσε το βιβλίο, ακόμη δυσκολότερο εγχείρημα ήταν να αποδώσει την αξεπέραστη ατμόσφαιρα και υποβλητικότητα της κινηματογραφικής λάμψης, πολύ περισσότερο όταν η ίδια η υφή της υπόθεσης εδώ είναι ολότελα ξένη προς τον Κιούμπρικ, και αυτό από μόνο του είναι δύσκολο να το προσπεράσεις. Από την αρχή ακόμη ο σκηνοθέτης προσπαθεί να εισαγάγει στην δική του δημιουργία στοιχεία της ταινίας του 1980

(Όπως το δωμάτιο της συνέντευξης του Νταν που αποτελεί ομοίωμα του περιβόητου αντίστοιχου δωματίου όπου ο Τζακ Τόρανς περνάει από την μοιραία συνέντευξη για την θέση του επιστάτη)

φτάνοντας τελικά σε σημείο να αναπαραγάγει αυτούσιες, εμβληματικές σκηνές από εκείνη, οι οποίες όμως πέρα από πιστά αντίγραφα είναι απλώς κενές. Ο πυρήνας της ταινίας είναι πολύ κοντά στον Κινγκ και καθόλου στον Κιούμπρικ και
παρά την οπτικά ακριβή αναπαράσταση, η ψυχή της ταινίας του 1980 δεν υπάρχει και δεν έχει καμία θέση σε αυτή.

Στην ριψοκίνδυνη λοιπόν επιστροφή (η οποία ήταν και το πιο τολμηρό βήμα του Φλάναγκαν αφού παραπέμπει σε «αναμέτρηση» και η σύγκριση είναι αναπόφευκτη) απουσιάζει η κλειστοφοβική αίσθηση του τρόμου, η επερχόμενη απειλή που διαποτίζει κάθε πλάνο και εν ολίγοις η ματιά του μεγάλο δημιουργού. Τα υπόλοιπα είναι εκεί, απογυμνωμένα από κάθε μυστήριο, κάθε υπόνοια, κάθε ανατριχίλα. Όλα γίνονται στο φως και τα βλέπουμε ολοκάθαρα μέχρι που στο τέλος το ξενοδοχείο μοιάζει πια σχεδόν ασήμαντο και καθόλου τρομαχτικό.

Από τις ερμηνείες, με εντυπωσίασε η Άλεξ Έσοου (την οποία θυμάμαι ως εκπληκτική και στην ταινία Starry Eyes) που υποδύεται την Γουέντι στις σκηνές-σωσίες της Λάμψης και είναι εμφανές πως μελέτησε σε βαθμό εμμονής την ερμηνεία της Σέλεϊ Ντιβάλ καθώς την έχει ενδυθεί στο απόλυτο υιοθετώντας κάθε λεπτομέρεια των κινήσεων της έκφρασης, του τόνου της φωνής, της εκφοράς του λόγου, της προφοράς και των παύσεων εκείνης σε βαθμό που είναι σχεδόν αλλόκοτος. Προσωπικά, δεν μου άρεσε η επιλογή του Γιούαν Μακγκρέγκορ για τον ρόλο του Νταν Τόρανς. Στην Κιουμπρική Λάμψη ο Ντάνι είχε κάτι πολύ αλλόκοτο και ο ίδιος, κάτι απόκοσμο ενώ ο Μακγκρέγκορ είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ενοχλητική βρήκα την Κάιλι Κάρεν ως Άμπρα που δυστυχώς είχε πολύ χρόνο και σημαντική θέση στην ταινία. Αντίθετα ξεχώριζαν κατά την γνώμη μου η Ρεμπέκα Φέργκουσον ως Ρόουζ δε Χατ με αύρα γνήσιου μάγου και ο Ζαν Μακλάρνον ως Κρόου Νταντι, ήταν και οι δύο από τους κακούς που με γοητεύουν.

Εν κατακλείδι, μολονότι τα Κιουμπρικά στοιχεία ήταν εντελώς ασύμβατα και παράταiρα προς το ύφος της συνέχειας και αντί να προσδώσουν κάτι σε αυτή, απλά καταδεικνύουν τις αδυναμίες της, αν αυτά αφαιρεθούν μαζί την απόπειρα επιστροφής και «συμφιλίωσης» δεν μπορώ να βρω κάτι το ενδιαφέρον, καθώς ό,τι απομένει μου μοιάζει πολύ λίγο.

Το μόνο σίγουρο συμπέρασμα για μένα είναι πως η Λάμψη του Κιούμπρικ δεν επιδέχεται συνέχεια, και καμία συνέχεια δεν μπορεί να σταθεί δίπλα της, είναι μια προσπάθεια καταδικασμένη εξ αρχής να επισκιαστεί, όχι απλά περιττή αλλά και ανίσχυρη.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Είδα το Black Mirror: Bandersnatch (2018) και δεν μου άρεσε. Δεν ξέρω εάν έφταιγε πως ήταν αρκετά μπερδεμένο ενώ εγώ είχα το μυαλό μου απασχολημένο με διάφορα.
.

Την είδα κι εγώ την ταινία και σε γενικές γραμμές δεν με ενθουσίασε...
Οκ, επειδή την είδα στο Netflix μπορούσα να δοκιμάσω τις διαφορετικές εκδοχές / επιλογές (κάτι σαν το εσύ αποφασίζεις ), αλλά και πάλι δεν βρήκα κάτι ενδιαφέρον.
Μου άρεσε ο τρόπος που σχεδίαζε ο πιτσιρίκας το παιχνίδι και η νοσταλγία των '80s αλλά μέχρι εκεί.
Ένα 6/10

[Μπιατριξ Κιντο]

Λοιπον, ειδα και τα Πουλια του Χιτσκοκ, μπορω να πω οτι μου αρεσε πολυ, αν και θα ηθελα ενα πιο σαφες τελος και μια πιο σαφη διευκρινιση για ποιο λογο τα πουλια επιτιθονταν στην περιοχη αυτη.. εν παση περιπτωσει, ειχε αγωνια, ωραια ατμοσφαιρα, ερμηνειες, σκηνοθεσια κλπ.. 9/10

Το Vertigo απο την αλλη δεν μου αρεσε πολυ.. τη θεωρησα βαρετη, δεν μου φανηκε ενδιαφερουσα και δεν μπορω να πω οτι με ενθουσιασε το τελος. Παρ'ολα αυτα, καλες ερμηνειες και σκηνοθεσια. 5/10

[Νικόλας Δε Κιντ]

αν και θα ηθελα ενα πιο σαφες τελος και μια πιο σαφη διευκρινιση για ποιο λογο τα πουλια επιτιθονταν στην περιοχη αυτη.

Τι νόημα έχει αυτό;
Στην τέχνη δεν ερμηνεύονται όλα...

[Μπιατριξ Κιντο]

Ε, ενταξει, εγω θα το προτιμουσα ομως...