Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

[Μπιατριξ Κιντο]

Εχει βγει ηδη τρειλερ!

[Νικόλας Δε Κιντ]

Ξεκίνησα κι εγώ να δω το Parasite (2019) η οποία βλέπω πως άρεσε πολύ στον Θεατή:

Είδα το Parasite 2019 , το διαμάντι του Joon Ho Bong...

Μαυρη κωμωδία? Κοινωνικό δράμα? Θρίλερ με δόσεις σπλάτερ? Ότι και να πει κανείς είναι λίγο για να το περιγραψει... Απλώς δείτε το!!!
Καταπληκτικό...
9/10*

αλλά όχι στον Μυρμηγκοφάγο:

Την έριξα πριν τρεις μέρες Πέτρο, αλλά στο δεκαπεντάλεπτο την έβγαλα. Μου ήταν αδύνατο να δω δεύτερη κορεάτικη, όταν τη προηγούμενη έφριξα με το “The Host (2006)”. Συν ότι στο συγκεκριμένο χρόνο μου έβγαλε αυτό το κλασικό κορεάτικο ύφος που μου είναι ανυπόφορο.

Την είδα κι εγώ χθες την συγκεκριμένη.
Μάλλον είμαι κάπου ανάμεσα από τις γνώμες των μελών της Λέσχης μας.
Σε γενικές γραμμές ούτε κρύο ούτε ζέστη. Έχω δει πολύ καλύτερες Κορεάτικες ταινίες από την συγκεκριμένη. Βέβαια φέτος το βασικό θέμα των Όσκαρ αλλά και των ταινιών που βραβεύτηκαν ήταν οι ταξικές διαφορές και κοινωνικές ανισότητες, οπότε οι επιτροπές θέλοντας να δείξουν την "ευαισθησία" του προτίμησαν ταινίες που κατά κάποιο τρόπο ασχολούνται με αυτή την θεματολογία.
Είχα ακούσει πως η ταινία ήταν σοκαριστική και σκληρή και και και... Εγώ δεν είδα κάτι τέτοιο.
Αντιθέτως, μου φάνηκε εντελώς αναμενόμενη η τροπή της.

Ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης μάλλον είναι hit or miss!
Ενώ το Mother μου άρεσε πάρα πολύ, το Host το είχα βρει εντελώς βλακώδες και τις ίδιες παθογένειες εντόπισα και στα Παράσιτα.
Σεναριακά κενά, προβληματική ροή και πάει λέγοντας.
Στο τέλος ειδικά μου φάνηκε σαν b-movie..

Παρόλα αυτά μου άρεσαν οι ηθοποιοί και εν τέλει δεν βαρέθηκα.
Τώρα αυτά περί ταξικής πάλης και τα ρέστα τα ακούω βερεσέ...
Οπότε ένα 6/10

[Φαροφύλακας]

Σεναριακά κενά, προβληματική ροή και πάει λέγοντας.

Μιας και το αναφέρεις, να σου πω πού άρχισα να ενοχλούμαι εγώ.

Στην αρχή παρουσιάζονται σαν ηλίθιοι και χοντράνθρωποι, μέσα στην αθλιότητά τους. Αν θυμάσαι, ψεκάζουν με εντομοκτόνο τους δρόμους κι αυτοί ανοίγουν τα παράθυρα να μπει μέσα. Έπειτα, από όταν διεισδύουν μέσα στο σπίτι, μοιάζει να είναι άλλοι άνθρωποι. Έχουν άψογη κι ευγενική συμπεριφορά, μιλούν έξυπνα, κι έχουν όλο το έξυπνο μυαλό να ξεγελάσουν έναν έξυπνο νοικοκύρη με την οικογένειά του. Αυτή η ανεξήγητη αλλαγή της προσωπικότητας με αποπροσανατόλισε.

Κάτι λεπτομέρειες επιβάρυναν κι άλλο αυτό μου το αίσθημα. Όπως π.χ. στην αρχή που φτιάχνουν τα κουτιά του ντιλίβερι. Αυτό ή είναι μια σεναριακή ανοησία ή στην Κορέα παίζει κάτι που δεν μπορώ να αντιληφθώ. Τα κουτιά του ντιλίβερι μεταφέρονται διπλωμένα για να μην πιάνουν άχρηστο χώρο αφού ένα φτιαγμένο κουτί πιάνει χώρο όσο 10 διπλωμένα. Εξού και τα κουτιά φτιάχνονται επιτόπου εκεί που θα χρησιμοποιηθούν. Το να μεταφέρεις τα κουτιά σε ένα τρίτο μέρος (στους αθλίους), για να τα φτιάξουν εκεί, κι έπειτα να βάλεις εργατοώρες να φορτωθούν σε ένα αυτοκίνητο το οποίο τώρα θα πρέπει να κάνει 10πλάσια δρομολόγια πέρα-δώθε, για να φέρει όλα τα κουτιά από εκεί που φτιάχτηκαν στο μέρος που θα χρησιμοποιηθούν, ξοδεύοντας εργατοώρες και βενζίνες σε ένα άσκοπο πήγαινε-έλα και φόρτωσε-ξεφόρτωσε, είναι κάτι που απλά δεν στέκει.

Όμως νομίζω πως πέρα από αυτά, απλά δεν με τραβάει γενικότερα το Κορεάτικο σινεμά. Μου μοιάζει σαν να αντλεί έμπνευση από το μέινστριμ σινεμά της Δύσης.


(Πάλι καλά πρόλαβα κι είδα κάμποσες ταινίες μέσα στον Γενάρη. Έξτρα δουλειά κι έξτρα χόμπι μου έχουν κλέψει καί τον χρόνο καί το ενδιαφέρον.)

[Νικόλας Δε Κιντ]

Αυτό που λες ήταν το πρώτο που με χάλασε κάπως.
Ειδικά ο γιός που φαινόταν ψιλοηλίθιος (και μάλιστα αυτός ήταν ο λόγος που τον διάλεξε ο ξάδερφος του για να τον αντικαταστήσει σαν προγυμναστή της κοπέλας) σχεδόν μεταμορφώθηκε σε διάνοια και κατάφερε μέσα σε λίγες μέρες να κερδίσει συναισθηματικά και την κόρη της πλούσιας οικογένειας...

Δεν ξέρω αν έφτασες παρακάτω με τα σήματα μορς αλλά εκεί για μένα ήταν το χειρότερο.
Συνήθως σε ένα σπίτι - ειδικά πλουσίων - όταν ένα φως τρεμοπαίζει, κάποιος φωνάζει έναν ηλεκτρολόγο και η δουλειά τελειώνει εκεί. Δλδ σε μια-δυο μέρες. Στην ταινία αντιθέτως το φως τρεμόπαιζε χρόνια μέχρι κάποιος να καταλάβει ότι πρόκειται για σήμα μορς...

Επίσης,η οικογένεια των πλουσίων έπρεπε να λέγεται οικογένεια ηλιθίων.
Προσέλαβαν 4 καινούργιους υπαλλήλους σε λιγότερο από ένα μήνα και δε ζήτησαν ένα χαρτί, ένα πτυχίο κάτι που να αποδεικνύει πως έχουν και τα τυπικά προσόντα;
Και σε γενικές γραμμές οι οικογένεια των φτωχών τους ξεγελούσε πολύ εύκολα. Πχ το κόλπο με τον πατέρα σοφέρ μου φάνηκε πέρα για πέρα χαζό και μη πιστευτό...

[Φαροφύλακας]

Ναι. Βέβαια η σύζυγος, που είχε την ευθύνη για τις προσλήψεις, παρουσιαζόταν λίγο χαζούλα, αλλά ο σύζυγος δεν μπορεί να έκανε τέτοια περιουσία με το να είναι αφελής.

Όσον αφορά το αυτοκίνητο, η υπερβολή ήταν στην αποτελεσματικότητα του τρικ με το κιλοτάκι. Δηλ. σε τέτοιες περιπτώσεις πας μιλάς με τον σοφέρ, που ξέρεις τόσο καλά ("Ρε συ Κώστα, τί είναι αυτό που βρήκα στο αμάξι; Βάζεις κανα κορίτσι μέσα;! — Όχι αφεντικό, σου ορκίζομαι!!" κτλ κτλ. και καταλαβαίνεις τί συμβαίνει.) Βέβαια, έχω μια επιφύλαξη κατά πόσο στην Άπω Ανατολή δεν έχουν διαφορετικούς τρόπους και στα δικά μας απλά κι αυτονόητα. Ένας καλός μου φίλος έχει ζήσει στην Κορέα και την Ιαπωνία και τον ρωτάω ενίοτε, προσπαθώντας να βγάλω άκρη (και δεν βγάζω )

[Νικόλας Δε Κιντ]

Βασικά και αυτό με το εσώρουχο ήταν πολύ περίεργο αλλά εγώ αναφερόμουν σε αυτό το κόλπο με την ψεύτικη εταιρία που υποτίθεται τους βρήκε τον αντικαταστάτη οδηγό.
Εν τέλει όλα βολικά ήρθαν και οι πλούσιοι έχαφταν ό,τι τους σέρβιραν οι άλλοι...

Για ρώτησε αυτόν το φίλο σου, είναι τόσο εκδικητικοί οι Κορεάτες όσο παρουσιάζονται στις ταινίες τους;;

[Θλιμμένη Κουκουβάγια]

Εχει βγει ηδη τρειλερ!

Ooh, thanks dear!

[Βάγγυ]

Πήγα είδα κι εγώ προχθές το Parasite, μετά τα Όσκαρ, αρχισε να ξαναπροβαλεται στο σινεμά. Εγώ πάντως την ευχαριστήθηκα την ταινία. Συμφωνώ ότι μου φάνηκαν χαζά τα τεχνάσματα, αλλά δεν ήταν κάτι που δεν μπορούσα να παραβλέψω. Πιο πολύ ενοχλήθηκα που ο γιος δεν κατέληξε με καμία αναπηρία με τέτοια κοτρωνα, παρα με όλα τα υπόλοιπα.

[Χήθκλιφ]

Δύο ταινίες που είδα πρόσφατα

Om Det Oändliga - About Endlessness - Η Ομορφιά της Ύπαρξης (2019) - Ρόι Άντερσον
Μια άχρονη γυναικεία φωνή διηγείται όλα όσα είδε - ανθρώπους καθημερινούς ριγμένους στον παραλογισμό της ύπαρξης - σε μια ματιά ζωής επαναλαμβανόμενης στο άπειρο.. Σε ένα κατάμεστο λεωφορείο ένας άνδρας σε καταθλιπτικό επεισόδιο δεν μπορεί να πάψει να κλαίει ενώ οι γύρω του δυσφορούν. Ένας αιχμάλωτος πολέμου εκλιπαρεί μάταια για την ζωή του το εκτελεστικό απόσπασμα. Ένας ιερέας σε απόγνωση που, έχοντας χάσει την πίστη του, χάνει τον εαυτό του και όποια αίσθηση νοήματος και βασανίζεται από ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο όπου στους δρόμους μιας σύγχρονης γειτονιάς κουβαλά τον υπέρογκο σταυρό του ενώ το πλήθος τον κλοτσά και τον χλευάζει, απευθύνεται σε ψυχολόγο που μοιάζει ακόμη πιο κενός και χαμένος από τον ίδιο. Ένας άνδρας συναντά συνεχώς τυχαία έναν παλιό συμμαθητή του ο οποίος τον αγνοεί επιδεικτικά και μπαίνει σε σκέψεις σύγκρισης αμφισβητώντας ξαφνικά την αυτοαξία του και την όλη πορεία της ζωής του. Ένα ζευγάρι σαν σε αναπαράσταση πίνακα του Σαγκάλ αιωρείται αγκαλιασμένο πάνω από μια βομβαρδισμένη πόλη... Αυτές και άλλες πολλές εικόνες του χθες και του σήμερα σε μια ατέρμονη επανάληψη.

Έχω αρκετές μέρες που είδα την ταινία και ενώ η αρχική αίσθηση ήταν κάπως κλειστοφοβική, γνώριζα ήδη ότι σε δεύτερο χρόνο η εμπειρία θα μεγάλωνε μέσα μου. Και έτσι έγινε καθώς επανέρχεται όλο και συχνότερα στη σκέψη μου, με τις ιστορίες της να μου μεταφέρουν τα εσωτερικά μηνύματα της.

Τον ελληνικό τίτλο μόνο ως ειρωνικό μπορώ να τον εκλάβω καθώς οι αφηγηματικές μινιατούρες ζωντανεύουν αμέτρητες γνώριμες απονεκρωτικές στιγμές που στο σύνολο τους αποτελούν την ζωή και την ιλαροτραγωδία της, με την κενότητα και την ματαιότητα ως κύρια στοιχεία, δοσμένες όμως με το πολύ ιδιαίτερο στιλ του σκηνοθέτη και διανθισμένες με αιχμηρό μαύρο χιούμορ που διαπνέει ολόκληρη την ταινία. Οι έντονες εικαστικά σκηνές συχνά θυμίζουν πίνακες που παίρνουν ζωή και συνειδητοποιούν διαμιάς όλο το βάρος και την ελαφρότητα της ύπαρξης. Παραδόξως ή όχι, μου έφερε στον νου την έβδομη ήπειρο του Χάνεκε από την οποία το χιούμορ απουσίαζε φυσικά εντελώς, με την σκέψη πως ίσως, αφαιρώντας την κωμική ματιά, καθεμιά από τις αφηγηματικές μικρογραφίες θα μπορούσε να έχει λίγο πολύ την ίδια κατάληξη.


La Bande Des Quatre - The Gang of Four (1989) - Ζακ Ριβέτ
Τέσσερις φίλες σπουδάζουν υποκριτική δίπλα στην ιδιόρρυθμη καθηγήτρια Κονστάνς, στο μάθημα της οποίας μόνο γυναίκες γίνονται δεκτές. Παράλληλα νοικιάζουν μαζί ένα σπίτι στα προάστια του Παρισιού. Κάποια στιγμή η Σεσίλ μετακομίζει για να ζήσει με τον σκιώδη φίλο της, συνεχίζοντας να παρευρίσκεται στο μάθημα, ενώ την θέση της στο σπίτι παίρνει μια άλλη συμμαθήτριά τους. Σύντομα, ένας αινιγματικός άνδρας, με ακαθόριστες προθέσεις που δείχνουν να σχετίζονται με την Σεσίλ προσεγγίζει διαδοχικά τις τρεις παλιότερες ενοίκους του σπιτιού, παρουσιαζόμενος σε καθεμία με διαφορετική ταυτότητα.

Πάντα απολαμβάνω τις ιστορίες του Ριβέτ, ιδίως όταν στην υπόθεση παρεισφρέει και κάποιο μυστήριο, η συγκεκριμένη αν και πιο προσγειωμένη και συμβατική στη δομή έχει το χαρακτηριστικό στιλ του σκηνοθέτη και το μυστήριο μολονότι τιθασευμένο, είναι παρόν.

Μου άρεσε η αρμονία στην αλληλεπίδραση των διαφορετικών προσωπικοτήτων των γυναικών, που τόσο ταιριαστά συμπλήρωνε και ενδυνάμωνε η μία την άλλη, η μεταξύ τους υποστήριξη και η αφοσίωση στον κοινό τους στόχο, καθώς και το πόσο όμορφα και παιχνιδιάρικα μετέφεραν την αγάπη τους για το θέατρο στην καθημερινότητα τους ως έναν δικό τους τρόπο επικοινωνίας.

Ένα ελκυστικό για μένα στοιχείο, μολονότι δεν αναπτύσσεται περαιτέρω είναι οι λόγοι γύρω από την απόφαση της Κοστάνς να σταματήσει να δέχεται άνδρες στα μαθήματα της όπως και η συνακόλουθη ανάγκη απόδοσης τόσο ανδρικών όσο και γυναικείων ρόλων από τις μαθήτριες της, στις οποίες δίνεται έτσι μια μοναδική δυνατότητα να διευρύνουν το φάσμα των ερμηνευτικών τους ικανοτήτων αλλά και τα όρια της δικής τους ταυτότητας. Οι χαρακτήρες είναι όλοι ενδιαφέροντες και καθένας τους έχει σημεία άξια εστίασης και διασάφησης και ιδιαίτερα ο δόλιος χειραγωγικός Τομά με την «άπιαστη» αλήθεια του - εξαιρετικός ο Μπενουά Ρεζάν. Από την άλλη δεν ένιωσα κοντά, ούτε ξεχώρισα κάποιον, πιο πολύ απόλαυσα το ύφος του Ριβέτ και την αίσθηση που είχα κατά τις πρόβες των κοριτσιών ότι παρακολουθώ πράγματι τις πρόβες μιας θεατρικής παράστασης.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Είδα πρόσφατα μια εξαιρετική ταινία...

Anomalisa (2015) - Charlie Kaufman
Μια αρκετά πρωτότυπη ταινία που βασίστηκε σε ένα τρελό σενάριο του (Τσάρλι Κάουφμαν βλ. Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς, Η αιώνια λιακάδα κλπ κλπ).
Καταρχάς η ταινία εξ ολοκλήρου έχει γυριστεί με κούκλες στις οποίες ψηφιακά έχουν επεξεργαστεί οι αντιδράσεις του προσώπου, οι μορφασμοί και εν τέλει οι συναισθηματικές μεταπτώσεις. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό, που πραγματικά κάποιοα στιγμή ξέχασα πως παρακολουθούσα animation, αλλά και κάπως creepy.
Ένας μεσήλικα συγγραφέας βιβλίων αυτοβοήθειας πηγαίνει σε ένα συνέδριο στο Σινσινάτι για να μιλήσει σε μια διάλεξη σχετικά με την δουλειά του. Ο Μάικ Στόουν πλήρως διαβρωμένος από την καθημερινότητα και την ρουτίνα, καταθλιπτικός αλλά και σχετικά αδιάφορος με τα όσο συμβαίνουν γύρω του καταλύει σε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο. Εκεί θα πέσει πάνω σε 2 μεγάλες θαυμάστριες του, μια εκ των οποίων θα του αλλάξει για λίγες ώρες την ζωή...
Μέσα στην ταινία συμβαίνουν πολλά παράδοξα.
Για παράδειγμα ο συγγραφέας ακούει να μιλάν με μια άχρωμη αντρική φωνή όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεται. Επίσης οι εκδηλώσεις λατρείας στο πρόσωπο του είναι παραπάνω από υπερβολικές.
Η ταινία έχει έντονο καφκικό στοιχείο και αρκετές δόσεις σουρεαλισμού. Ο πρωταγωνιστής κυκλοφορεί γυμνός (full monty) κάνοντας την ταινία ακατάλληλη για ανήλικου. Το πρώτο animation ακατάλληλο για ανηλίκου.
9/10