Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

[Νικόλας Δε Κιντ]

Στέκει;
Θες να μου εξηγήσεις πως στέκει η σύγκριση βρε Στιλλ;
Το αν σου αρέσει ο Κιούμπρικ ή όχι είναι άλλο θέμα. Η σύγκριση νομίζω είναι ελαφρώς άκυρη. Προσπαθούν μάλλον να δώσουν αξία στο Τζόκερ μέσω της σύγκρισης με αριστουργήματα...
Περί καινούργιου τώρα!!!
Απλά και σκέτα. Τι ακριβώς το κάνει αριστούργημα; Επειδή το λάτρεψε ο Μήτσος και δεν άρεσε στον Κίτσο;
Τι ακριβώς παραπάνω είχε από άλλες ταινίες με παρόμοιο μοτίβο;
Αν κατάλαβα καλά, λες πως είναι ανέφικτο να παρουσιαστεί κάτι διαφορετικό;

[Μπιατριξ Κιντο]

Πολλη φιλοσοφια και υπεραναλυση εχει πεσει σε αυτο το σαιτ...

[Νικόλας Δε Κιντ]

Πού την είδες την υπερανάλυση εσύ τώρα βρε Μπιατρίξ;
Πάντως, είθισται σε σελίδες με θέμα το σινεμά να αναλύονται και να συζητιούνται οι ταινίες..

[Μπιατριξ Κιντο]

Καλα, χαλαρωσε... μια παρατηρηση εκανα.

Υ.Γ. Την υπεραναλυση την κανατε στην προηγουμενη σελιδα..

[Νικόλας Δε Κιντ]

Ε βλέπεις έχουμε την "κακή" συνήθεια να δικαιολογούμε τις προτιμήσεις μας…

[Βάγγυ]

Πήγα και είδα σήμερα το Κόντρα σε όλα (Ford vs Ferrari), η οποια με εξέπληξε πολύ θετικά και μου άρεσε πολύ περισσότερο από όσο νόμιζα. Βασισμένη σε αληθινα γεγονότα, τα οποία δεν ήξερα καν γιατί δε με ειχε απασχολήσει ποτέ το συγκεκριμένο θέμα αλλά χάρηκα πολύ που έμαθα την ιστορία. Πολύ άρτια ταινία από πολλές απόψεις, με ωραίες ερμηνείες και ωραία φωτογραφία. 2,5 ώρες ταινία και δεν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα περνούν. Πολύ χάρηκα για τη σημερινή μου επιλογή.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Είδα πρόσφατα μια κλασική τζιάλο την Non si sevizia un paperino / Don't torture a duckling (1972)
Από πολλούς θεωρείται μια από τις καλύτερες του είδους έμενα όμως δεν με ενθουσίασε.
Η υπόθεση ήταν σχετικά καλή με δολοφονίες παιδιών σε ένα χωριό της Ιταλίας, μαύρη μαγεία κλπ αλλά δυστυχώς οι ηθοποιοί ήταν μετριότατοι και το τέλος λίγο αστείο.
Παρόλα αυτά η ταινία έχει μια σκηνή σοκαριστική και εξαιρετικά σκηνοθετημένη.

Οι χωρικοί δολοφονούν με αλυσίδες και λοστούς μια γυναίκα που την θεωρούν μάγισσα και υπεύθυνη για τους θανάτους των παιδιών τους. Φοβερή σκηνή και πολύ αληθοφανής.

6/10

[Στιλλ Ιλλ]

Στέκει;
Θες να μου εξηγήσεις πως στέκει η σύγκριση βρε Στιλλ;
Το αν σου αρέσει ο Κιούμπρικ ή όχι είναι άλλο θέμα. Η σύγκριση νομίζω είναι ελαφρώς άκυρη. Προσπαθούν μάλλον να δώσουν αξία στο Τζόκερ μέσω της σύγκρισης με αριστουργήματα...
Περί καινούργιου τώρα!!!
Απλά και σκέτα. Τι ακριβώς το κάνει αριστούργημα; Επειδή το λάτρεψε ο Μήτσος και δεν άρεσε στον Κίτσο;
Τι ακριβώς παραπάνω είχε από άλλες ταινίες με παρόμοιο μοτίβο;
Αν κατάλαβα καλά, λες πως είναι ανέφικτο να παρουσιαστεί κάτι διαφορετικό;

Με το Κουρδιστό Πορτοκάλι δεν στέκει ούτε για μένα όμως με τον Ταξιτζή στέκει. Η Γκόθαμ θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε σημερινή δυτική μεγαλούπολη που έχει να αντιμετωπίσει διάφορες παθογένειες. Το ίδιο συμβαίνει και στον Ταξιτζή απλά είναι ιστορικά τοποθετημένο. Οι πρωταγωνιστές και στις δύο περιπτώσεις παρουσιάζουν μη υγιείς συμπερριφορές στην προσπάθεια τους να συμβαδίσουν με τον κόσμο και να αντιληφθούν τους κανόνες λειτουργίας του. Όμως δεν τους αρέσει αυτό που βλέπουν, πάσχει απ'οπου κι αν το πιάσεις και προτιμούν να απαντήσουν με τον δικό τους τρόπο.

Αυτό που είχε παραπάνω απο άλλες ήταν οτι μου άρεσε παραπάνω απο παρόμοιες και για μένα είναι μια αξιομνημόνευτη ταινία στο καθε κομμάτι της που με ταρακούνησε όπως πριν απο χρόνια είχε κάνει ο Ταξιτζής ( για το κουρδιστό ουτε λογος ). Ποιός το ορίζει το αριστούργημα όμως και με βάση ποια κριτήρια ? Είναι αισθητικά, σεναριακά, σκηνοθετικά, τεχνικά, συναισθηματικά. Εμένα με ενθουσίασε σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχει όμως κάποια αυθεντία που ορίζει τι είναι αριστούργημα και τι οχι ? Εγώ έχω κάποιους ας πούμε κριτικούς που ακολουθώ που τυχαίνει να ασχολούνται και με τον κινηματογράφο ώστε να μαθαίνω και κάτι καινούργιο αλλα κυρίως τους ακολουθώ γιατί κολλάνε τα γούστα μας αρα παλι υποκειμενικό είναι το ζήτημα. Νομίζω ο χρόνος και οι άνθρωποι ορίζουν τα αριστουργήματα κατα το δοκούν.

Δεν είπα οτι είναι ανέφικτο αλλα είναι σαν να ζητάς ας πούμε απο την μουσική να σου δώσει πάλι κάτι πρωτοποριακό όπως το rock n roll. Αυτό που γίνεται πλέον είναι ένα πάντρεμα διαφορετικών επιρροών όμως υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα υλικά απο πίσω, δεν θα ανάψει μόνη της η φωτιά να το πώ ετσι. Αυτό θεωρώ οτι συμβαίνει και στον κινηματογράφο, ενα πάντρεμα που μας δίνει κάτι διαφορετικό καθε φορά.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Αυτό που είχε παραπάνω απο άλλες ήταν οτι μου άρεσε παραπάνω απο παρόμοιες και για μένα είναι μια αξιομνημόνευτη ταινία στο καθε κομμάτι της που με ταρακούνησε όπως πριν απο χρόνια είχε κάνει ο Ταξιτζής ( για το κουρδιστό ουτε λογος ). Ποιός το ορίζει το αριστούργημα όμως και με βάση ποια κριτήρια ? Είναι αισθητικά, σεναριακά, σκηνοθετικά, τεχνικά, συναισθηματικά. Εμένα με ενθουσίασε σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχει όμως κάποια αυθεντία που ορίζει τι είναι αριστούργημα και τι οχι ? Εγώ έχω κάποιους ας πούμε κριτικούς που ακολουθώ που τυχαίνει να ασχολούνται και με τον κινηματογράφο ώστε να μαθαίνω και κάτι καινούργιο αλλα κυρίως τους ακολουθώ γιατί κολλάνε τα γούστα μας αρα παλι υποκειμενικό είναι το ζήτημα. Νομίζω ο χρόνος και οι άνθρωποι ορίζουν τα αριστουργήματα κατα το δοκούν.

Σχετικά με τα αριστουργήματα, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα βρε Στιλλ. Φυσικά, και υπάρχουν κριτήρια και ειδικοί. Άλλωστε η τέχνη διδάσκεται και για να διδαχθεί κάτι σημαίνει πως έχει κανόνες, αρχή και τέλος. Και δεν μιλάω για τους κριτικούς...
Το αν μας αρέσει ένα αριστούργημα είναι άλλο θέμα… Αυτό είναι συνάρτηση πολλών παραμέτρων. Αισθητικής, γνώσης, αποδοχής και πάει λέγοντας. Έτσι λοιπόν στην τέχνη διαχωρίζουμε τι μας αρέσει και τι όχι.
Το να βαφτίζουμε αριστούργημα όμως ότι εμάς μας αρέσει είναι κάτι διαφορετικό και δεν στέκει πουθενά σαν σκέψη και είναι τελείως μανιχαιστικό. Ή επίσης να προσπαθούμε να αποκαθηλώσουμε αριστουργήματα επειδή εμάς δεν μας αρέσουν ή δεν τα καταλάβαμε είναι επίσης κάτι που δεν στέκει.
Προσωπικά πιστεύω πως η τέχνη απευθύνεται στο άτομο και ο καθένας μας έχει δικαίωμα να διαλέγει έργα της αρεσκείας του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να περνάμε σαν οδοστρωτήρες πάνω από μνημειώδη έργα και δημιουργίες.
Αν εγώ προτιμώ μια ταινία του Νίκου Ξανθόπουλου από την 7η Σφραγίδα του Μπέργκμαν αυτό σημαίνει πως η πρώτη μου άρεσε και η δεύτερη όχι. Όχι πως η ταινία του Ξανθόπουλου είναι αριστούργημα και μπαίνει στην ίδια βαθμίδα με την δημιουργία του Μπέργκμαν. Απλά πράγματα...

Όσο για το Τζόκερ, εδώ είναι ακόμα πιο απλά τα πράγματα.
Εσένα σε ενθουσίασε εμένα όχι τόσο. Βλέπω πως σαν χαρακτήρας δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τον Μπάτμαν γιαυτό και η ταινία ετοίμασε τον ερχομό του. Επίσης, με βάση τα κόμιξ, ο Τζόκερ ήταν μια ιδιοφυία κι όχι ένας κακομοίρης ημί-χαζος που οι συγκυρίες τον έφτασαν να γίνει είδωλο.
Η ταινία μεγαλοπιάνεται με το να ακουμπάει στην απόλυτη δημιουργία του Σκορσέζε, κάτι που στα δικά μου μάτια δεν την ανεβάζει.
Οπότε απλά και ξεκάθαρα. Δεν υπήρχε για μένα λόγος για τόσο μεγάλο ντόρο, αν εξαιρέσει κανείς την ερμηνεία του Φίνιξ, που και αυτή ήταν υπερβολική. Κι όπως έλεγε κι ο Λώρενς Ολιβιέ "Η υπερβολή στην ερμηνεία δείχνει αδυναμία"

[Νικόλας Δε Κιντ]

Είδαμε χθες μια σχετικά πρωτότυπη ταινία. Το Searching (2018)
Μια ταινία χαμηλού προυπολογισμού γυρισμένη με αρκετά πρωτότυπο τρόπο.

Μια νεαρή μαθήτρια εξαφανίζεται μυστηριωδώς και ο πατέρας της αναζητά το ψηφιακό της αποτύπωμα μέσα από το λάπτοπ της, που το είχε ξεχάσει πριν την εξαφάνιση στο σπίτι. Ανατρέχοντας σε σελίδες κοινωνικής διαδικτύωσης, μηχανές αναζήτησης, ψηφιακά αρχεία και με την βοήθεια μιας αστυνόμου θα προσπαθήσει να βρει τι συνέβη στην κόρη του και ποιός ευθύνεται για την εξαφάνιση της.
Η κινηματογραφική οθόνη μεταμορφώνεται σε οθόνη λάπτοπ / σμαρτφόουν και από κει παρακολουθούμε όλες τις εξελίξεις και τις έρευνες του απεγνωσμένου πατέρα. Η επικοινωνία μεταξύ των πρωταγωνιστών γίνεται πάντα μέσω facetime, τα αρχεία όλα είναι ηλεκτρονικά τα πάντα είναι ψηφιακά. Ώσπου ο πατέρας εντοπίζει ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο...

Σε γενικές γραμμές η ταινία είναι καλή.
Αγωνία υπάρχει, ανατροπές συνεχώς και ουσιαστικά κάθε τρις και λίγο ο σκηνοθέτης μας υπενθυμίζει πως ένα κομμάτι του εαυτού μας βρίσκεται πραγματικά μέσα στον κυβερνοχώρο.
Βέβαια, η ταινία θυμίζει κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα τύπου "Αγκάθα Κρίστι" που όλα έρχονται βολικά στον πρωταγωνιστή, οι συμπτώσεις είναι απίθανες και η κατάληξη μάλλον τραβηγμένη από τα μαλλιά...
Παρόλα αυτά την είδα ευχάριστα και ένα 7/10 της αξίζει!