Ήδη σε εκείνο το νήμα είχα αναφέρει την σειρά "Λένη". Αντιγράφω, με λίγες αλλαγές, από εκεί:
Στην ελληνική σειρά"Λένη" ("τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό...", με την Δανδουλάκη, γίνεται ένα τροχαίο και σκοτώνονται οι γονείς από ένα κοριτσάκι, το οποίο το βρίσκει, τρομαγμένο η Δανδουλάκη. Το παιδί δεν μιλάει καν από το σοκ. Το περιμαζεύει σπίτι της και φυσικά δεν κάνει καμιά ενέργεια να το παραδώσει στην αστυνομία ακόμα κι όταν μαθαίνει από την τηλεόραση ότι σύσσωμο το πανελλήνιο ψάχνει ένα κοριτσάκι που ήταν σε ένα τροχαίο. Δηλ. στα παλιά της τα παπούτσια αν οι θείοι και οι παππούδες μέσα στην απέραντη θλίψη για τον θάνατο των δικών τους θα πρέπει να ζούνε με αυτήν την βασανιστική αγωνία για το τί απέγινε το παιδάκι τους κι αν το άρπαξε κανένας επιτήδειος.
Δηλ. σκεφτείτε το λίγο: βρίσκεις ένα ξένο μικρό παιδί και το παίρνεις σπίτι σου και απλά ζεις μαζί του. Κι ακόμα κι όταν μαθαίνεις ότι το αναζητούν οι δικοί του εσύ… συνεχίζεις να ζεις μαζί του. Βασικά το σενάριο θα έστεκε μια χαρά αν η Δανδουλάκη μάς παρουσιαζόταν σαν ψυχοπαθής κτλ. αλλά στη σειρά μάς παρουσιάζεται σαν μια νορμάλ γυναίκα.
Εδώ π.χ. η Δανδουλάκη ανακρίνει πόση ώρα την μικρή, ποια είναι, ενώ είναι φανερό από την εμφάνιση πως το παιδί συνδέεται με το τροχαίο δίπλα από το οποίο πέρασε η ίδια προτύτερα.
Άκουγα πριν λίγο το μουσικό θέμα της σειράς "Ο Πρίγκιπας Του Μπελ Αίρ" και μου ήρθε στο μυαλό κι εκείνο το εξίσου ανεκδιήγητο σεναριακό άλμα: Ο Γουίλ ζει σε μια φτωχοσυνοικία, με τους γονείς του. Μπλέκει σε μια φασαρία και οι γονείς του τον στέλνουν να ζήσει για χρόνια στην οικογένεια του πλούσιου θείου του, οι οποία τον υποδέχεται τελείως φυσικά και τον έχει σαν νέο μέλος. Δεν ξαναβλέπουμε γονείς του Γουίλ (δεν θυμάμαι αν εμφανίζονται σε κανα επεισόδιο). Ο Γουίλ παράτησε παντελώς την μία οικογένεια, έτσι απλά, και ζει πια με την άλλη. Να και η τεκμηρίωση που δίνεται, για αυτήν την ριζική αλλαγή πλεύσης ζωής, στους στίχους του τραγουδιού:
Κάτι ανεπρόκοποι τύποι αρχίσανε τις φασαρίες στην γειτονιά μου. Μπλέχτηκα σε ένα καυγαδάκι κι η μάνα μου φοβήθηκε. Μου είπε: "Θα πας να μείνεις με τον θειο και την θεια σου στο Μπελ Αίρ."
(When a couple of guys who were up to no good, started making trouble in my neighborhood. I got in one little fight and my mom got scared. She said, "You're movin' with your auntie and uncle in Bel-Air.")
Μάλιστα.
Κι έτσι ο Γουίλ, δίχως πραγματικά ουσιαστικό λόγο, άφησε για πίσω την οικογένειά του και υιοθετήθηκε, έστω ανεπίσημα, από την οικογένεια του θείου του όπου άρχισε να ζει μια νέα ζωή.
Δηλαδή εντάξει...
