Django Unchained (Django, Ο Τιμωρός) (2012)

[Φαροφύλακας]

Τίτλος: Django Unchained
Ελληνικός τίτλος: Django, ο τιμωρός
Έτος παραγωγής: 2012
Σκηνοθέτης: Quentin Tarantino
Σενάριο: Quentin Tarantino
Ηθοποιοί: Jamie Foxx, Christoph Waltz, Leonardo DiCaprio, Samuel L. Jackson, Don Johnson...
Πρωτότυπη μουσική: Ennio Morricone κ.α.
Διάρκεια: 165΄


Υπόθεση
Ένας κυνηγός κεφαλιών, δυο χρόνια πριν τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, απελευθερώνει έναν σκλάβο και τον κάνει συνεργάτη. Σύντομα ξεκινούν μαζί για να απελευθερώσουν την γυναίκα του δεύτερου.

Άποψη
Πρόκειται για ένα γουέστερν μεγάλου μήκους, γεμάτο βία, αίμα και δράση.

Η ιστορία, βέβαια, μάλλον έχει τα θέματά της και νομίζω πως το μεγαλύτερο ερώτημα το αφήνει αυτό που στέκεται στο κέντρο της ταινίας: ο έφιππος νέγρος που ειρωνεύεται και προσβάλει πλούσιους λευκούς, οι οποίοι τον δέχονται στα σπίτια τους οπλισμένο, σαν ίσο, με υποκλίσεις και του κάνουν το τραπέζι, εικόνες που ίσως δεν έχουν και τόση σχέση με την πραγματικότητα της προεμφυλιακής Αμερικής. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, το σενάριο έχει βραβευτεί με όσκαρ.



Από την άλλη οι δυο πρωταγωνιστές στέκονται πολύ καλά στον ρόλο τους και ιδιαίτερα ο Christoph Waltz ο οποίος καλώς κέρδισε το Όσκαρ Β΄ Ανδρικού Ρόλου. Πολύ παθιασμένος ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο στον ρόλο του κακού κι είναι αρκετά ευχάριστο να ξαναβλέπουμε στην οθόνη τον κάποτε "σκληρό του Μαϊάμι" Ντον Τζόνσον.



Οι σκηνές με το πιστολίδι βουτηγμένες στο υπερβολικό σπλάτερ, σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη. Εάν σήμερα βλέπουμε με κάποια δυσπιστία, στο πιστολίδι των παλιών γουέστερν, το αίμα να έχει το λάθος κόκκινο χρώμα και τους χτυπημένους να σωριάζονται θεατρικά, εδώ βλέπουμε με την ίδια δυσπιστία κάθε σφαίρα να ξετινάζει κομμάτια σάρκες, σαν να ήταν χειροβομβίδα, και μετά το πιστολίδι οι τοίχοι να είναι κόκκινοι με αίμα από πάνω έως κάτω, σαν να τους έβαψε κάποιος τσαπατσούλης μπογιατζής με την μπατανόβουρτσα.

Η μουσική επένδυση αρκετά καλή με νοσταλγικές μουσικές όπως το πανέμορφο "I Got a Name" του Jimmy Croce, αλλά και με νέα μουσική γραμμένη ειδικά για την ταινία από τον υπέρτατο Ένιο Μορικόνε με το "The Braying Mule" να έχει όλο το μεγαλείο των μουσικών που κάποτε χαρίστηκαν στον Σέρτζιο Λεόνε, αν και εδώ το μουσικό θέμα δεν ξεχωρίζει και δεν γίνεται σήμα κατατεθέν της ταινίας.

Οι οπαδοί του σκηνοθέτη μάλλον θα βρουν εδώ μια ταινία που θα τους αρέσει. Ίσως όμως όχι μόνο αυτοί καθώς, αυτήν την στιγμή, 600.000 χρήστες δίνουν στην imdb ένα υψηλότατο 8+!

Τρέιλερ

[Λορένα]

Ειδα καποιο αποσπασμα απο την ταινια (δεν την αντεξα ολη).

Πανω κατω, υπεθετα πως θα ηταν ετσι οπως το περιγραφεις Φαρε. και τωρα που το διαβαζω.. αποκλεισα και την ελαχιστη πιθανοτητα να το δω

Δεν μ'αρεσει ο Ταραντινο. Του ειχα δωσει καναδυο ευκαιριες στο παρελθον, και πλεον μου μοιαζει επαναλαμβανομενος.

Βεβαια απο την αλλη.. με αυτους τους μακροσκελεις διαολους του, δινει την ευκαιρια στους ηθοποιους να αναδειξουν το οποιο ταλεντο τους, και ισως αυτο τελικα σωζει την ταινια, και οχι η σκηνοθεσια του και τα σπλατερ του

[Φαροφύλακας]

Η δική μου επιφύλαξη είναι κυρίως στο σενάριο το οποίο μου φάνηκε αρκετά απίθανο σε πολλά σημεία όπως σε αυτό που αναφέρω στην παρουσίαση, το ότι ένας μαύρος πρώην σκλάβος περιφέρεται μέσα στον κόσμο των λευκών αριστοκρατών ως ίσος και μάλιστα γευματίζει οπλισμένος στο τραπέζι τους.

Ομοίως, κάπου δεν δίνεται ερμηνεία και βάθος στην αλλαγή του Τζάνγκο, μέσα σε μια μέρα, από αλυσοδεμένο σκλάβο σε έναν έφιππο, κομψευόμενο πιστολά. Κι από εκεί και πέρα πολλά μικρά χτυπάνε κάπως παράξενα και δύσκολα μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς πώς γίνεται ένας άνθρωπος, ο οποίος ως σκλάβος προφανώς δεν έχει ξαναπιάσει όπλο στα χέρια του, να σημαδεύει ξαφνικά με το όπλο κινούμενο στόχο (!), μέσα στο σκοτάδι (!), στο μισό χιλίομετρο (!), και να τον πετυχαίνει (!).

Ομολογώ πως προσωπικά μου μοιάζει λίγο παράξενο που αυτό εδώ το σενάριο βραβεύτηκε με όσκαρ.

Επίσης, όσον αφορά το πανέμορφο "The Braying Mule" του Μορικόνε, δυστυχώς αυτό μάλλον χάνεται στην πολύ απλωμένη ταινία αντί να γίνεται σήμα κατατεθέν της, όπως γίναν αντίστοιχες μουσικές του Μορικόνε στα παλιά καλά σπαγγέτι γουέστερν, κι ίσως αυτή είναι η ένσταση του συνθέτη ο οποίος φέρεται να έχει δηλώσει πως δεν θα ξανασυνεργαστεί με τον Ταραντίνο επειδή "τοποθετεί την μουσική μέσα στην ταινία χωρίς συνοχή".

Από εκεί και πέρα, και το υπέρμετρο σπλάτερ του σκηνοθέτη, ποτέ δεν μου αρέσε και πολύ απλά αυτή η ταινία δεν είναι για μένα και μάλλον καθόλου και για σένα, Λορένα. Όμως σίγουρα ο Ταραντίνο είναι ένας σκηνοθέτης με μεγάλο κοινό και το Djano έχει ήδη μια μεγάλη αποδοχή.

[Ίζι]

Δεν περιμένω ρεαλισμό σε ταινία του Ταραντίνο... Στο Kill Bill, για παράδειγμα, τίποτε απ' όσα γίνονται δεν είναι ρεαλιστικό/πιστευτό. Νομίζω ότι οι ταινίες του είναι λίγο-πολύ στυλιζαρισμένοι φόροι τιμής στις αγαπημένες του b movies, γουέστερν και κόμιξ.

Αυτά με μεγάλη επιφύλαξη, γιατί μπορεί να μην ισχύουν για τη συγκεκριμένη ταινία. Δεν την έχω δει ακόμα

[Ονειρευτής]

Νομίζω πως εγώ θα συμφωνήσω με την Ίζι - που αν και δεν έχει δει την ταινία, εντούτοις το σχόλιο της διατυπώθηκε βάση του σωστού πρίσματος με το οποίο που θα πρέπει να βλέπονται οι ταινίες του Ταραντίνο!

[Τζακ]

Ειδα αρκετα ευχαριστα το 'Django Unchained' και συμφωνω με αυτα που λενε η Ιζι κι ο Ονειρευτης. Ο Ταραντινο φτιαχνει κι εδω ενα b-movie με ολα τα κακα ενος b-movie, οπως το απλοικο σεναριο και τους κουβαδες αιμα (οπως σωστα λεει κι ο Φαροφυλακας) ομως η ακριβη παραγωγη δεν του επιτρεπει να γινει πραγματικο b-movie και μπορει να μπερδεψει τον θεατη.

[Μυρμηγκοφάγος]

Προσωπικά το django δε μου είναι ανυπόφορο εξαιτίας της έλλειψης ρεαλισμού, της σπλατερίας και του σεναρίου. Με ενοχλούν σε ένα βαθμό, αλλά ξέρω πολύ καλά τι βλέπω.
Μου είναι ανυπόφορο κυρίως εξαιτίας των χαρακτήρων. Μου προκαλούν εκνευρισμό με κάθε τους λέξη και με κάθε τους ενέργεια.
Με εκνευρίζει που τη σημερινή εποχή κατ' εξοχήν όλοι οι κύριοι χαρακτήρες δημιουργούνται ξεχωριστοί και ιδιαίτεροι και είναι οπλισμένοι με τσιτάτα, υπέρμετρο στυλ και υπερδυνάμεις (σε σχέση με το αναμενόμενο), χάνοντας την όποια ανθρωπιά έχουν και ταυτόχρονα όλες τις αδυναμίες που αυτή περικλείει. Ίσως αν ήταν η μια-δύο στις δέκα να το αποδεχόμουν, αλλά ότι έχω δει τα τελευταία χρόνια ακολουθεί αυτό το δρόμο.
Το pulp fiction την εποχή του ήταν ιδιαίτερο και γιαυτό έχει μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου, αν όμως έβγαινε τη σημερινή εποχή μου φαίνεται αδιανόητο να την είχε. Είναι ακριβώς ο λόγος που μου αρέσει το τζάκυ μπράουν, με τους ανθρώπινους χαρακτήρες του και τον ντε Νίρο να κάνει μια από τις ποιό αγαπημένες μου ερμηνείες του. Δυστυχώς ο Κουεντίν δε μας έχει δώσει κάτι αντίστοιχο ακόμη.

[Μπιατριξ Κιντο]

Ειδα αρκετα ευχαριστα το 'Django Unchained' και συμφωνω με αυτα που λενε η Ιζι κι ο Ονειρευτης. Ο Ταραντινο φτιαχνει κι εδω ενα b-movie με ολα τα κακα ενος b-movie, οπως το απλοικο σεναριο και τους κουβαδες αιμα (οπως σωστα λεει κι ο Φαροφυλακας) ομως η ακριβη παραγωγη δεν του επιτρεπει να γινει πραγματικο b-movie και μπορει να μπερδεψει τον θεατη.

Εμενα μου αρεσε πολυ. Ειναι απο τις τοπ αγαπημενες μου του Κουεντιν. Και η υποθεση αλλα και η ερμηνεια του ΝτιΚαπριο (που τον θεωρουσα μεχρι πρωτινος μετριο σαν ηθοποιο), μου αρεσαν παρα πολυ.

[Ξενέρωτας]

Θα βαλω +1 στα λεγομενα της Ιζι και του Ονειρευτη. Πρεπει να συγχωρουμε υπερρεαλισμους στον Ταραντινο γιατι ξερουμε τι ταινια βλεπουμε Αυτο οσον αφορα τη γρηγορη εξελιξη του πρωταγωνιστη

Τωρα οσον αφορα την αργοτερη εμφανιση του ως εφιππου κλπ, αυτο ηταν ενας ρολος που ανελαβε για την τελευταια επιχειρηση, αν δεν κανω λαθος εκανε τον μαυρο δουλεμπορο, πανω-κατω ιδια ταξη με τον Σαμιουελ Τζακσον, επομενως επιβαλλοταν να το παιζει ισοτιμος με τους λευκους.

[Θλιμμένη Κουκουβάγια]

Εμενα μου αρεσε πολυ. Ειναι απο τις τοπ αγαπημενες μου του Κουεντιν. Και η υποθεση αλλα και η ερμηνεια του ΝτιΚαπριο (που τον θεωρουσα μεχρι πρωτινος μετριο σαν ηθοποιο), μου αρεσαν παρα πολυ.

Δηλαδή η ερμηνεία του στον Τιτανικό ας πούμε ήταν μέτρια και στο Django ήταν τέτοια που σε έκανε να αναθεωρήσεις;
Θου κύριε...

Κατά τ' άλλα στο γνωστό ταραντινικό ύφος που αν το αποδεχτείς περνάς πολύ καλά, φυσικά γεμάτη υπερβολές όπως π.χ. οι σφαίρες που βρίσκουν το στόχο σαν χειροβομβίδες (όπως ειπώθηκε παραπάνω) και διασκορπίζουν κομμάτια σάρκας (χαχα έλεος!) και το ατελείωτο αίμα αλλά ξέχασα... εδώ το κόκκινο είναι μια ακόμη αγαπημένη πινελιά που θα προστεθεί στον καμβά για να αναδείξει το προσωπικό στυλ του σκηνοθέτη με λίγα λόγια artistic και όχι μια ταινία με πολύ βία και αίμα που θα πουν οι κακεντρεχείς αν παραβλέψουμε κάποια σεναριακά κενά και κάποια άλλα στοιχεία που ειπώθηκαν από τους προλαλήσαντες βλέπεται πολύ ευχάριστα ακόμη και από τους μη ορκισμένους οπαδούς του Tarantino γκούχου γκούχου...