Mr. Nobody (2009)

[Τρίνιτυ]

Τίτλος: Mr. Nobody
Ελληνικός τίτλος: Ο κύριος Κανένας
Έτος παραγωγής: 2009
Σκηνοθέτης: Jaco Van Dormael
Σενάριο: Jaco Van Dormael
Ηθοποιοί: Jared Leto, Sarah Polley, Diane Kruger
imbd


Υπόθεση
Βρισκόμαστε το 2092 και ο Nemo Nobody, ετών 117, είναι ο τελευταίος θνητός – αφού μετά από μια ανακάλυψη η υπόλοιπη ανθρωπότητα δεν γερνάει πλέον - και πλησιάζει προς τον θάνατο. Ο Nemo λόγω ηλικίας δεν θυμάται καλά την ζωή που έζησε και με την βοήθεια ενός γιατρού, κάνει αναδρομές στο παρελθόν του.


Άποψη
Όσοι αποφασίσετε να την παρακολουθήσετε, να ξέρετε ότι είναι μια ιδιαίτερη ταινία. Η παραπάνω περίληψη είναι η αρχή της ιστορίας του Nemo η οποία έχει μια κάποια συνοχή, καθώς η συνέχεια εξελίσσεται με μπερδεμένες φανταστικές και μη αναμνήσεις από διάφορες ηλικίες της ζωής του: ως παιδί, έφηβος και ώριμος άντρας.
Το ενδιαφέρον είναι ότι το κουβάρι της ζωής του ξετυλίγεται παρέα με το Φαινόμενο της Πεταλούδας, την Προκατάληψη των Περιστεριών, την Αρχή της Εντροπίας, το Bing Bang κ.α.

"Alert! Don't panic!"


Είναι μια αγαπημένη μου ταινία, με αρκετές σουρεαλιστικές σκηνές, που πραγματεύεται το νόημα της ζωής, την αγάπη, τις επιλογές μας και κατά πόσο αυτές είναι σωστές. Μου άρεσε πάρα πολύ και το τέλος της με είχε συγκινήσει.


Τρέιλερ

[Βαλεντίν]

Εχω ακούσει πολλά θετικά για την ταινία ,καιρό θέλω να την δώ ,μα κάτι με κρατάει.Συνήθως αυτά τα "φιλοσοφικού" περιεχομένου βγαίνουν πολύ συχνά πατάτες.Πάντως έχει φανατικό κοινό.

[Τρίνιτυ]

Εχω ακούσει πολλά θετικά για την ταινία ,καιρό θέλω να την δώ ,μα κάτι με κρατάει.Συνήθως αυτά τα "φιλοσοφικού" περιεχομένου βγαίνουν πολύ συχνά πατάτες.Πάντως έχει φανατικό κοινό.

Δεν ξέρω σε ποιες ταινίες αναφέρεσαι και δεν μπορώ να κάνω σύγκριση. Στην συγκεκριμένη ταινία έπεσα τυχαία και πήρα όμορφα πράγματα από αυτή. Πάντως, γενικά, δεν την συγκαταλέγω στις "δύσκολες" ταινίες.

[Ζόφος]

Έλεγα να γράψω καμιά άποψη και γι'αυτή, αλλά ευτυχώς πάτησα αναζήτηση πρώτα. Είναι κι εμένα από τις αγαπημένες μου της προηγούμενης δεκαετίας (μαζί με το The Fountain κι Enter the Void), σε βαθμό να νιώθω πως ταυτίζομαι κι όλας κάπως.

Εκτός του ότι είναι διδακτική και το παρουσιάζει σουρεαλιστικά το θέμα παίζωντας με τα χρώματα, βγάζει και πολύ συναίσθημα ειδικά στις σκηνές που παίζει η λατρεία Juno Temple. Ο Jared Leto από τότε σπάνια πλέον παίζει σε ταινίες, μάλλον δε βρίσκει ενδιαφέρον σενάρια.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Την είδα κι εγώ λοιπόν την συγκεκριμένη ταινία.
Σε γενικές γραμμές μου άρεσε, αν και θεωρίες όπως το φαινόμενο της πεταλούδας επιστημονικά δεν μου λεν κάτι. Μου άρεσε όμως ότι η ταινία έδωσε βάση στο πόσο εύπλαστος αλλά και πόσο περίπλοκος είναι ο χρόνος σαν μέγεθος και πόσο εξαρτάται από τις αποφάσεις μας αλλά και πόσο τις καθορίζει.
Από επιστημονικής πλευράς πιστεύω ότι τα πάντα στο σύμπαν είναι τυχαία.
Δηλαδή από ένα τυχαίο γεγονός υπάρχουμε σήμερα, από ένα τυχαίο γεγονός δημιουργήθηκε το σύμπαν και πάει λέγοντας.

Η ταινία ένω στην αρχή φαίνεται μπερδεμένη, σιγά σιγά βαδίζει προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και επιβεβαιώνει τις αρχικές προθέσεις του σκηνοθέτη. Δλδ, τίποτα δεν είναι σίγουρο σε ένα κόσμο όπου η εντροπία είναι κυρίαρχη.
Επίσης μου άρεσε πως η ταινία είναι γεμάτη χρώματα και όμορφα πλάνα. Στην τελική, για να κατανοήσει ένας άνθρωπος με τον περιορισμένο εγκέφαλο του μεγέθη όπως ο χρόνος και ο χώρος, χρειάζεται και μια πιο "ποιητική" προσέγγιση.

Προσωπικά ο Τζάρεντ Λέτο δεν μου αρέσει σαν ηθοποιός και συν τοις άλλοις βρήκα το υπόλοιπο καστ κάπως άκυρο.
Θα βάλω 7/10