The Hunger (Αίμα Και Πάθος) (1983)

[Φαροφύλακας]

Τίτλος: The Hunger
Ελληνικός τίτλος: Αίμα και πάθος
Έτος παραγωγής: 1983
Σκηνοθέτης: Tony Scott
Σενάριο: Ivan Davis, Michael Thomas, Whitley Strieber
Ηθοποιοί: Catherine Deneuve, David Bowie, Susan Sarandon...
Πρωτότυπη μουσική: Denny Jaeger, Michel Rubini
Διάρκεια: 97΄


Υπόθεση
Μια αρχόντισσα βαμπίρ ζει με τον αγέραστο σύντροφό της. Μόνο που αυτός χάνει το χάρισμα που τον κρατούσε μέχρι τώρα αθάνατο κι αρχίζει να γερνά ταχύτατα καταλήγοντας μέσα σε ένα 24ωρο μια μακρύτατη ζωή.



Άποψη
Πρόκειται για ένα θρίλερ βασισμένο σε μυθιστόρημα του Whitley Strieber, μια ιστορία με βαμπίρ και στο κέντρο ένα ερωτικό τρίγωνο. Δεσπόζουν οι τρεις μεγάλοι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους: η Κατρίν Ντενέβ, ο Ντέιβιντ Μπάουη και η Σούζαν Σάραντον.

Μέσα από μια ιδιαίτερη αφήγηση με κλειστά πλάνα, ημίφως και κάτι από Ντόριαν Γκρέη, στήνεται μια όμορφη ταινία που όμως μάλλον δεν είναι πια για τον καθένα. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική η ερωτική σκηνή ανάμεσα στις δύο γυναίκες.

Αξίζει να αναφερθεί και η παρουσία των Bauhaus στην ταινία η οποία ξεκινά με το τραγούδι "Bela Lugosi's Dead", φόρος τιμής στον κλασικό ηθοποιό ταινιών τρόμου Μπέλα Λουγκόση.

Τρέιλερ

[Χήθκλιφ]

Μία ταινία που βλέπω ξανά και ξανά δίχως ποτέ να μου αρκεί, θα ήθελα να εισχωρήσω μόνιμα μέσα στον μαγευτικό κόσμο της και να ζήσω την ζωή της πρωταγωνίστριας.

Λατρεύω την πολυτελή, περιβεβλημένη από Τέχνη και κάπως παρηκμασμένη της ατμόσφαιρα (πολύ επιτυχημένος ο παραλληλισμός με εκείνη του «Ντόριαν Γκρέι»), το άφθαστο στιλ και τις - τουλάχιστον - εντυπωσιακές ενδυματολογικές επιλογές της Θεάς Κατρίν Ντενέβ - Μίριαμ που συνδυάζουν την χαρακτηριστική γκόθικ αισθητική της δεκαετίας του '80 με στοιχεία ρετρό αίγλης από τις δεκαετίες του '30 και του '40.

Για όλα αυτά η εν λόγω ταινία αποτελεί ανεξάντλητη πηγή διακοσμητικής και στιλιστικής έμπνευσης, έγινε μάλιστα η αφορμή να αρχίσω να συλλέγω αναμνηστικά ταινιών (film memorabilia). Το μόνο μειονέκτημα που της βρίσκω είναι πως το πρώτο μισό της έχει μεγαλύτερη ένταση από το δεύτερο όπου η υπόθεση κάπως αποδυναμώνεται, ενώ προσωπικά θα προτιμούσα να αντιστοιχούσε περισσότερος φιλμικός χρόνος στον χαρακτήρα του Ντέιβιντ Μπάουι και λιγότερος σε εκείνον της Σάραντον. Ο ίδιος και η Ντενέβ σχημάτισαν ένα εκτυφλωτικά όμορφο και ταιριαστό δίδυμο (η σκηνή στο ντους με συναρπάζει) ενσαρκώνοντας την ιδεατή, άφθαρτη τελειότητα.

[Βαλεντίν]

Μιας και μόλις το είδα,(έψαχνα ταινία για απόψε), να πω ότι από την στιγμή που έφυγε από το σκηνικό ο Μπόουι άρχισα να βαριέμαι. Ξεκίνησε πολλά υποσχόμενο ,πολύ στυλιζαρισμένο και με ένα φοβερό ζευγάρι πρωταγωνιστών( ο Μπόουι είναι εξόχως κινηματογραφική φάτσα, θαπρεπε να κάνει περισσότερα στο σινεμά) αλλά μετα το πρώτο μισάωρο ,αέρας κοπανιστός. Ναι ,η Ντενέβ είναι υπέροχη. Ως εκεί.

[Φαροφύλακας]

Πιστεύω πως τελείως άλλη αίσθηση άφησε στην εποχή της από ότι αφήνει σε κάποιον που την βλέπει σήμερα, κι αυτό είχα στο μυαλό όταν έγραφα:

μια όμορφη ταινία που όμως μάλλον δεν είναι πια για τον καθένα.