
Τίτλος: Suspiria
Έτος παραγωγής: 1977
Σκηνοθεσία: Dario Argento
Σενάριο: Dario Argento, Daria Nicolodi
Ηθοποιοί: Jessica Harper, Stefania Casini, Flavio Bucci
Διάρκεια: 98΄

Υπόθεση
Μια νεαρή Αμερικανίδα έρχεται στη Γερμανία για να φοιτήσει σε μια πασίγνωστη ακαδημία χορού. Την νύχτα της άφιξής της μια άλλη σπουδάστρια αποβάλλεται απ' τη σχολή και λίγο αργότερα δολοφονείται. Κάποια ανεξήγητα περιστατικά που συμβαίνουν στη συνέχεια βάζουν την ηρωίδα σε υποψίες ότι η σχολή ίσως κρύβει ένα απειλητικό μυστικό.

Άποψη
Η μέχρι στιγμής επαφή μου με τον Αρτζέντο, περιορίζεται στην ταινία Phenomena που παρακολούθησα σε μικρή ηλικία, και στο ανατριχιαστικό επεισόδιο Jenifer της σειράς Masters of Horror (το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα). Τo Suspiria είναι η διασημότερη, για πολλούς καλύτερη ταινία του, που ίσως είχα δει μικρή, όμως πέρα από μια γενική αίσθηση φρίκης, δεν είχα αναμνήσεις απ' αυτή. Την ταινία έχουν εξυμνήσει κατά κόρον οι φίλοι του κινηματογράφου τρόμου, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που την τοποθετούν στις καλύτερες του είδους ή την αποκαλούν "καλτ αριστούργημα", ισχυριζόμενοι ότι τρομάζει ακόμα, κοντά σαράντα χρόνια μετά την πρώτη προβολή της. Οι προσδοκίες μου ήταν δικαιολογημένα αυξημένες. Την είδα, λοιπόν, και την απόλαυσα. Όμως αυτή δεν είναι άλλη μια αποθεωτική κριτική ανάμεσα σ’ αυτές που αφθονούν στον ιστό.
Τα θετικά: Το Suspiria έχει μια εντυπωσιακή εναρκτήρια σκηνή, όπου θεατής και ηρωίδα βυθίζονται απότομα στον άβολα πολύχρωμο κόσμο που έχτισε ο Αρτζέντο. Τα πρόσωπο της ηρωίδας είναι αθώο και καθαρό σαν της πριγκίπισσας του παραμυθιού, τα χρώματα εκθαμβωτικά (έχουμε π.χ. πλάνα κατακόκκινα ή καταπράσινα με έντονο κοντράστ), ενώ η ίδια η σχολή χορού αποτελεί ένα ιδανικό, μεγαλοπρεπές εφιαλτικό σκηνικό. Γενικά, η αισθητική της ταινίας είναι μοναδική, μάλιστα χαρακτηρίστηκε απ’ τον Wes Craven ως κινούμενος πίνακας ζωγραφικής. Πολύ αποτελεσματικό είναι και το soundtrack από την μπάντα progressive rock Goblin, με ένα συγκεκριμένο σύντομο μουσικό θέμα να επαναλαμβάνεται, ενισχύοντας την απειλητική ατμόσφαιρα. Η καταδίωξη της φίλης της πρωταγωνίστριας από τον αθέατο δολοφόνο κάπου στη μέση, κατά τη γνώμη μου είναι η καλύτερη και πιο τρομακτική στιγμή της ταινίας.
Τα αρνητικά: Ζούμε στο 2016, και έχουμε δει δεκάδες ταινίες με αυτό το θέμα. Ο ίδιος ο κινηματογράφος τρόμου έχει κάνει άλματα απ’ τη δεκαετία του ’70. Δεν λέω ότι μια παλιά ταινία δεν μπορεί να είναι τρομακτική (άλλωστε η αγαπημένη μου του είδους, και γενικά, είναι ακόμα παλιότερη), όμως τα μέσα, όπως το μακιγιάζ και γενικά τα εφέ που χρησιμοποιούνται από πολλές ταινίες του ’60 και του ‘70, σήμερα φαντάζουν ξεπερασμένα και κωμικά. Το αίμα, ας πούμε, έχει ένα αφύσικο πορτοκαλί χρώμα, ενώ οι ίδιες οι σκηνές φόνου, παρά το άριστο build up δεν μπορούν, κατά τη γνώμη μου, να σταθούν δίπλα σ’ αυτές που η σημερινή τεχνολογία μπορεί να δώσει. Στα αρνητικά βάζω και το απότομο φινάλε με την αποκάλυψη του αδύναμου, κατά τη γνώμη μου, μυστικού.
Τη βαθμολόγησα με 7/10.
Trailer