Αγαπημένες ταινίες Τρόμου (και όχι μόνο)

[Νικόλας Δε Κιντ]

1. The serpent and the rainbow - Wes Craven

Χάρηκα που την είδα και σε άλλη λίστα. Αν είχε λίγο καλύτερο κλείσιμο θα μιλούσα για αριστούργημα του είδους, και όχι μόνο.. (μάλλον ψεύδομαι, καθώς ήδη το κάνω!)

Υ.Γ. Μολονότι ακολουθώ ρυθμούς χελώνας, η συγκεκριμένη είναι από τις ταινίες που θέλω πολύ να παρουσιάσω (μαζί με την Angel Heart).. ελπίζω πως δεν το θέλεις κι εσύ (και με προλάβεις!)

Πρώτη φορά την είχα δει φοιτητής την συγκεκριμένη και λαχταρησα

Προς το παρον ετοιμάζω παρουσίαση για "Rabid" και "Scanners" του Κρονενμπεργκ....
ΥΓ: Είπες και ταινία έπος Angel Heart

[Φαροφύλακας]

βάλτε με κι εμένα στην παρέα: Angel Heart

και Άλαν Πάρκερ

[Νικόλας Δε Κιντ]

βάλτε με κι εμένα στην παρέα: Angel Heart

και Άλαν Πάρκερ

Χμμμ
Αλήθεια που χάθηκε αυτό το παλικάρι???

Θα τον θυμόμαστε για το "Mississippi Burning", το "The Wall", το "Birdy" και φυσικά για το "Angel Heart"

Και ναι θα το πω... Εμένα το Εξπρες του Μεσονυκτίου δεν μου άρεσε!!!!

[Φαροφύλακας]

Το Wall το έχω για υπέρτατο αριστούργημα του σύγχρονου γαλαξιακού πολιτισμού. Αν και σε αυτό συνεργάστηκαν (ή μάλλον συγκρούστηκαν) τρεις ισχυρές προσωπικότητες: Άλαν Πάρκερ, Ρότζερ Γουότερς αλλά και Gerald Scarfe.

Από εκεί και πέρα, υπέρτατος και στα: Angel Heart, Birdy, Midnight Express αλλά και Fame, για μένα.

Η ταινία που εμένα δεν μου άρεσε (ντιπ) ήταν η Εβίτα.

Η Μαντόνα το κυνήγησε πολύ με τον κινηματογράφο αλλά πραγματικά, δεν της έκατσε κάτι καλό...

[Πολύνιους]

Η μόνη πραγματικά τρομαχτική, απόλυτα φριχτή και ταυτόχρονα η πιο αδυσώπητα καταθλιπτική ταινία που έχω δει:

The Reflecting Skin \ Το Διάφανο Δέρμα (1990)

Το είδα χθες!!!!! Ρε συ, υπέρτατη... Εμένα μου προκάλεσε πολλή θλίψη Η καταθλιπτική της υπόσταση, δεν με επηρέασε, ούτε και τρόμαξα γενικά, αλλά η σχιζοφρενική κατάσταση του αγοριού, και η καμία διέξοδος για μια άλλη ζωή, του αγοριού, αλλά και όλων των χαρακτήρων της ταινίας...μου προκάλεσε βαθιά στεναχώρια

Ωστόσο, πολλές φορές γέλασα κιόλας, λόγω της σουί τζένερις συμπεριφορά των ηρώων, ή ας πούμε της φοβερής ατάκας:
- Seth, why dont u go play with your friends.
- They're all dead.



Θέλω να πω, μου δημιούργησε αυτό το αίσθημα, που κι άλλες ταινίες μου έχουν μεταδώσει, που, παρέα με την στεναχώρια, έρχεται κ λίγο γέλιο, έρχονται και πολλά τρυφερά συναισθήματα, γιατί ό,τι όμορφο δεις μέσα σ' αυτήν την ασχήμια, ξαφνικά φαίνεται χίλιες φορές πιο όμορφο.

Α θέλω να μοιραστώ κ κάτι ακόμα μαζί σας: ήταν η πρώτη ταινία που είδα στην καινούργια μεγάλη μου οθόνη τηλεόρασης

[Χήθκλιφ]

Πολύνιους, χαίρομαι πολύ που σου άρεσε γιατί την θεωρώ πραγματικά πολύ καλή ταινία που αξίζει μεγαλύτερη αναγνώριση. Από την άλλη, αν κάποιος απολαμβάνει στο απόλυτο το μακάβριο και το μαύρο, κατάμαυρο χιούμορ, θα έλεγα πως είμαι εγώ, γι' αυτό μου κάνει εντύπωση που σε αυτή την περίπτωση δεν αντιλήφθηκα την κωμική (ή τρυφερή) πλευρά της υπόθεσης.. το μόνο που ένιωσα ήταν φρίκη και κατάθλιψη σε βαθμό που δεν μου έχει προκαλέσει ξανά ταινία.

Η αδιέξοδη φρίκη της ζωής από την οποία δεν υπάρχει καμία δυνατότητα απόδρασης και δεν μπορείς καν να νοηματοδοτήσεις, ώστε να μην αφεθείς στην απόγνωση, ήταν τόσο ρεαλιστικά δοσμένη και τόσο αληθινή που κατέληγε επώδυνη. Η παθητική σκληρότητα στην οποία είναι βυθισμένος ο Σεθ όλη τη διάρκεια της ταινίας και ο 'μαγικός' τρόπος που επιλέγει να αντιλαμβάνεται τον ζωντανό εφιάλτη που τον περιβάλλει (ένας τρόπος άμυνας - αυτοπροστασίας) ήταν ασφυκτικός.. μέχρι την λυτρωτική κραυγή του τέλους, όπου το γυάλινο προστατευτικό κουκούλι του, επιτέλους σπάει και σε μια στιγμή έρχεται αντιμέτωπος με την ζοφερή πραγματικότητα και ίσως με τον ρόλο που ο ίδιος διαδραμάτισε σε όσα συνέβησαν.

Η σκηνή όπου ο Σέθ βλέπει τον φίλο του να τρέχει κρατώντας την σημαία, τραγικά ανέμελος καθώς καταφθάνει το μαύρο όχημα του θανάτου, με ό,τι ακολουθεί με έχει στοιχειώσει. Μπορώ να δω οτιδήποτε νοσηρό, με εξίσου νοσηρό ενδιαφέρον και τίποτα δεν με σοκάρει. Ο τρόπος όμως που αυτή η σκηνή παίζει με το μυαλό μου, χωρίς να δείχνει κάτι και αφήνοντας τη φαντασία μου να προσθέσει όσα αποσιωπούνται με έφερε σε επαφή με μύχιους φόβους, άγνωστους σε συνειδητό επίπεδο.

Επίσης, η θλιβερή σκηνή της αυτοκτονίας του πατέρα είναι η απόλυτη απεικόνιση του θανάτου, απογυμνωμένου από κάθε ρομαντική ιδέα, αδυσώπητου, παρέα με τη σύμφυτη μοναξιά της ύπαρξης.

(Φυσικά υπάρχει και το νεκρό μουμιοποιημένο βρέφος...).

[Πολύνιους]

Ένα απ' τα πράγματα που με έκαναν να νιώσω τρυφερότητα μ' αυτήν την ταινία, είναι ακριβώς αυτός ο μηχανισμός άμυνας του Σεθ, που λειτουργεί ίδια σε ένα πολύ μεγάλο μέρος των ανθρώπων με άσχημα βιώματα. Δεν μου προκαλεί φρίκη αυτό. Με έκανε να ταυτιστώ και να νιώσω συμπόνια για τον Σεθ, που συμβολίζει για 'μένα την ευαίσθητη και σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου.

Χαρακτηριστική σκηνή που ένιωσα θετικά συναισθήματα (τα οποία, βέβαια, ταυτόχρονα με πόνεσαν), είναι όταν βρίσκουν τον άγγελο Έμπεν. Που ο Κιμ δεν πιστεύει όσα του λέει ο Σεθ, όμως, έχει τόση ανάγκη κι αυτός να πιστέψει σε κάτι όμορφο, σε κάτι που έχει αληθινά μια αξία (κι ας μην φαίνεται αντικειμενικά όμορφη η εικόνα του μωρού, εμένα μου φάνηκε πως συμβόλιζε την όμορφη άλλη πραγματικότητα), που καταλήγουν να τσακώνονται για το ποιος θα πάρει τον άγγελο. Και γενικά οι σκηνές που τα παιδιά κάνουν παρέα με γέμισαν τρυφερότητα γι' αυτά και για τον άνθρωπο γενικότερα, όταν π.χ. πάνε κ κάνουν λαμπόγιαλο το σπίτι Της! Σκέφτηκα, ω ουρανοί, πόσο ανάγκη έχουν/έχουμε για σύνδεση, για ανεμελιά μαζί με τον άλλον, να εκτονωθούμε μαζί με τον άλλον και στο τέλος ν' απολαύσουμε την καταστροφή που προκαλέσαμε, ξαπλωμένοι μαζί με τον άλλον.

Γενικά έβρισκα τον Κιμ καθόλη την διάρκεια της ταινίας, την μόνη ελπίδα για τον Σεθ, μέχρι την σκηνή που περιγράφεις, που κι εγώ ένιωσα όπως κι εσύ.

Επίσης, η αγάπη του Κάμερον με την Ντόλφιν μου προκάλεσε πολύ θετικά συναισθήματα...

Γενικά, η ιδέα του καταφυγίου, που ψάχνει το παιδί μέσα μας, μου φαίνεται πολύ τρυφερή...

Και ο τέλος, υπέρτατο, συμφωνώ.

Μη παρεξηγηθώ, βέβαια, σε γενικές γραμμές την βρήκα μια θλιβερή ταινία. Απλώς όχι τόσο φρικιαστική/τρομαχτική ή καταθλιπτική (διαχωρίζω την θλίψη απ' την καταθλιπτική διάθεση, γιατί με την κατάθλιψη μπαίνει κανείς σε έναν βούρκο, όμως αυτή η ταινία δεν κατέστειλε την ορμή μου για ζωή, αλλά με αφύπνισε)

[Χήθκλιφ]

Πολύνιους, μου άρεσε πολύ η διεισδύτική ανάλυση σου!!! Σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να μου εξηγήσεις την δική σου οπτική και με πόσο μεγάλη ευαισθησία ερμήνευσες κάποια σημεία της ταινίας, τα οποία εγώ, μένοντας καθηλωμένη στην φρίκη που μου προκάλεσαν, δεν κατάφερα να αντιληφθώ. Με βοήθησες να φωτίσω από μία άλλη γωνία όσα εκτυλίχθηκαν, απ' όπου τα πράγματα μοιάζουν πολύ διαφορετικά και έτσι παρακινήθηκα να αποτολμήσω μία νέα θέαση της, κάτι που μέχρι τώρα μου ήταν δύσκολο.

[Φαροφύλακας]

Απλά έπεσα πάνω της αν και διαβάζοντας περί τίνος πρόκειται στην imdb μού έκανε ένα κλικ να την δω. Ίσως κάποτε...

[Μυρμηγκοφάγος]

Παρατηρώ τα χέρια και δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι αν ήταν αστυνομικά θρίλερ θα είχαμε καταλήξει ότι και οι δύο είναι αριστερόχειρες